ตอนที่7 บ้านตระกูลเสิ่น

"พี่คะ ฉันเอาอาหารมาให้ค่ะ"

"พี่หนิงหลง อาหารสำหรับพี่ค่ะ"

"สามี ฉันเอาอาหารมาให้คุณค่ะ"

แค๊ก!  แค๊ก!

เจิ้งซิงอีสำลักน้ำลายตัวเองจนหน้าแดง รีบยกฝ่ามืออ่อนนุ่มขึ้นลูบหน้าลูบอก ใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นเพราะความกระดากอาย เมื่อลองเอ่ยคำพูดเหล่านั้นออกมา

ตลอดเส้นทางที่เดินมาบ้านเสิ่น เธอเรียบเรียงคำพูดที่จะเอ่ยกับสามีเอาไว้มากมาย แต่กลับไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นพูดคุยกับอีกฝ่ายอย่างไรดี ไม่คิดว่าการพูดประโยคง่ายๆ เพียงหนึ่งประโยคจะยากเย็นถึงเพียงนี้

ด้วยทุกครั้งที่ผ่านมาเมื่อต้องเผชิญหน้ากับสามี เธอไม่เคยที่จะเอ่ยกับเขาก่อนเลยด้วยซ้ำ และแน่นอนว่าย่อมไม่เคยที่จะเอ่ยถ้อยคำเหล่านี้ด้วยเช่นกัน หากจะพูดด้วยก็มีเพียงแค่คำด่าทอ พูดจาหาเรื่องชวนทะเลาะ

คำพูดของเธอนั้นจะมีเพียงคำถากถาง จิกกัดและคำต่อว่าเท่านั้น ไม่มีคำพูดดีๆ เลยสักครั้ง คิดๆ ดูแล้วเธอจะพูดดีๆ กับเขาก็ในตอนที่ต้องการบางอย่างจากเขาเท่านั้น แต่คำพูดพวกนั้นก็ล้วนแต่เสแสร้งหาความจริงใจไม่เจอ

และท่าทีของเธอที่มีต่อผู้เป็นสามีก็มักจะเป็นการแสดงออกว่ารังเกียจ เมินเฉย และมักจะหลีกเลี่ยงเขาเสียด้วยซ้ำ จู่ๆ มาเดินเข้าไปพูดจาอ่อนหวาน ทั้งยังทำอาหารไปให้ อีกฝ่ายจะไม่นึกระแวงว่าเธอคิดจะวางยาพิษเขาหรอกหรือ

เจิ้งซิงอีถึงกับคิดไม่ตก รู้ตัวอีกทีเธอก็มาหยุดยืนอยู่หน้าประตูรั้วบ้านเสิ่นเสียแล้ว

เอาวะ! คงต้องลองดูกันสักตั้ง

คิดได้เช่นนั้นหญิงสาวก็ก้าวเท้าแผ่วเบาเข้าไปประชิดประตูรั้วที่ปิดไม่สนิท แนบดวงตากลมโตฉ่ำวาวกับช่องประตู มองลอดเข้าไปด้านใน พยายามกวาดสายตามองหาเจ้าของบ้านตัวโตเท่าที่จะทำได้ กระทำตัวราวกับโจรย่องเบา

แต่เธอก็มองเห็นเพียงลานบ้านที่มีต้นหญ้าสูงปกคลุมจนแทบจะมองไม่เห็นทางเดิน และมองเห็นบ้านอิฐหลังเก่าที่ถูกทิ้งร้างตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางความเงียบสงัด ส่วนคนที่เธอต้องการพบยังไม่เห็นแม้แต่เงา

หญิงสาวจึงตัดสินใจผลักบานประตูไม้ที่มีสีซีดจางไปตามกาลเวลา จากการถูกทิ้งร้างเอาไว้นานหลายปีให้เปิดออกเพียงเล็กน้อย พอให้เธอเดินผ่านเข้าไปด้านในได้ ก่อนจะปิดมันจนแนบสนิท

แม้ประตูจะดูเก่าแต่ความแข็งแรงทนทานของบานประตูนั้นไม่อาจดูเบา เพราะทำมาจากไม้เนื้อดี ส่วนรั้วบ้านเสิ่นนั้นก็เป็นรั้วอิฐที่สูงเกือบสองเมตร สมกับเป็นบ้านที่หลังใหญ่ที่สุดในหมู่บ้าน

เจิ้งซิงอีก้าวเท้าไปตามทางเดินที่ปกคลุมไปด้วยต้นหญ้าและเศษไม้ระเกะระกะ จนมาหยุดอยู่หน้าบ้านอิฐหลังใหญ่ 

หญิงสาวเหม่อมองตัวบ้านและรอบๆ บริเวณ มันช่างแตกต่างกันมากกับความทรงจำครั้งสุดท้าย เธอไม่คิดเลยว่าบ้านที่สวยงามและน่าอยู่จะเคยรกร้างเช่นนี้มาก่อน

แต่นั่นมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอันใดเพราะในชาติก่อนหลังจากเธอขับไล่สามีออกจากบ้านเจิ้ง เธอก็ไม่ได้สนใจเรื่องของเขาอีก และไม่เคยเหยียบเข้ามาบ้านหลังนี้เลยสักครั้ง หากไม่ใช่เพราะผู้อื่นชักนำ เธอก็ไม่เคยคิดที่จะเข้ามาอยู่ที่นี่ด้วยซ้ำ และในตอนที่ย้ายมาอยู่ บ้านหลังนี้ก็ถูกปรับปรุงจนสวยงามและน่าอยู่มากๆ แล้ว

เจิ้งซิงอีมองสำรวจบ้านที่ดูทรุดโทรมและรกร้าง แต่กระนั้นก็ยังดูแข็งแรง มีวัชพืชและต้นหญ้าขึ้นปกคลุมไปตามผนัง ด้านข้างมีต้นไม้ปกคลุมหนาแน่นจนรกทึบและมืดครึ้ม แม้บริเวณด้านหน้าของตัวบ้านจะถูกถากถางออกไปบ้างแล้ว แต่บรรยากาศที่ห่อหุ้มมันไว้ก็ยังให้ความรู้สึกเยือกเย็นและชวนขนลุก 

หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึกเรียกกำลังใจให้กับตัวเองอีกครั้ง ก่อนจะเดินเข้าไปภายในบ้าน เดินผ่านหน้าต่างที่แตกและกรอบประตูที่ผุพัง ผนังที่เคยทาสีสดใสได้ลอกล่อนและซีดจางลงตามกาลเวลา 

อย่างที่บอกว่าบ้านเสิ่นนับได้ว่าเป็นบ้านที่ใหญ่ที่สุดในหมู่บ้าน ภายในบ้านมีห้องถึงเจ็ดห้อง ประกอบไปด้วยห้องโถงซึ่งเป็นห้องที่ใหญ่ที่สุดในบ้าน ใช้สำหรับรับแขกและรับประทานอาหาร มีห้องนอนใหญ่สองห้องและห้องนอนเล็กอีกสองห้อง มีห้องครัวที่กว้างขวาง และห้องน้ำห้องอาบน้ำที่แยกเป็นสัดส่วน 

แต่สภาพบ้านตอนนี้กลับมืดมัวและเต็มไปด้วยฝุ่นละออง แสงแดดที่ส่องผ่านหน้าต่างที่แตกทำให้เห็นเศษซากของเฟอร์นิเจอร์ที่พังทลายและผนังที่ลอกล่อน ฝุ่นหนาเกาะอยู่บนทุกสิ่งทุกอย่าง ทำให้มองเห็นได้ยากว่าครั้งหนึ่งบ้านหลังนี้เคยสวยงามเพียงใด

อากาศภายในบ้านอับชื้นและมีกลิ่น กลิ่นของความชื้นและความเน่าเปื่อยทำให้หายใจลำบากราวกับว่าอากาศภายในบ้านนั้นหนาแน่นจนแทบจะจับต้องได้ หยากไย่เกาะอยู่ตามมุมห้องและบนเฟอร์นิเจอร์ที่พังทลาย ความเงียบปกคลุมไปทั่วบ้าน เสียงเพียงอย่างเดียวที่ได้ยินคือเสียงลมที่พัดผ่านหน้าต่างที่แตก สร้างบรรยากาศที่น่าขนลุก

เมื่อได้มาเห็นสภาพเช่นนี้ เธอยิ่งรู้สึกละอายใจและเกลียดตัวเอง เพราะมันทำให้ได้รู้ว่าความสะดวกสบายและความสวยงามที่เธอเห็นในตอนนั้น ผู้เป็นสามีทุ่มเทขนาดไหนเพื่อปรับปรุงบ้านหลังนี้ ทุกอย่างก็ล้วนแล้วแต่ทำเพื่อเธอ เพราะอยากให้เธอได้อยู่อย่างสุขสบายและมีความสุข ทั้งที่ความทรงจำในวัยเด็กของเขาเกี่ยวกับบ้านหลังนี้นั้นเลวร้ายและไม่น่าจดจำเอาเสียเลย 

เจิ้งซิงอีคิดถึงเรื่องราวที่ได้รู้เมื่อครั้งเป็นวิญญาณแล้วรู้สึกเศร้าโศก และรู้สึกสงสารสามีจับใจ

สาเหตุที่เสิ่นหนิงหลงเกลียดบ้านหลังนี้ เกลียดชังบิดาตัวเองและซูหลันมารดาของหวังลู่เสียน นั่นก็เพราะบิดาของเขาคบชู้กับซูหลันซึ่งในขณะนั้นอีกฝ่ายเองก็มีสามีมีลูกอยู่แล้ว แต่ก็ยังลักลอบมีความสัมพันธ์กันในบ้านหลังนี้ มารดาของเขาที่ร่างกายอ่อนแอมาพบเข้าจึงได้จากไปเพราะความเสียใจ

เขาต้องจมอยู่กับความทรงจำเลวร้ายในบ้านที่มารดาของเขารักมากที่สุด บ้านที่มีความทรงอันสวยงามกับมารดา และความทรงจำอันเจ็บปวดและขมขื่นกับสิ่งที่บิดากระทำ

บาดแผลนั้นทิ้งรอยแผลเป็นฝังลึกเอาไว้ ภายหลังเธอกลับกรีดซ้ำลงบนรอยแผลเป็นนั้นจนเหวอะหวะยากจะรักษา สร้างความทรงจำที่เลวร้ายเสียยิ่งกว่าเดิม โดยการเล่นชู้กับหวังลู่เสียนภายในบ้าน ตอกย้ำทำร้ายเขาให้ยิ่งตายทั้งเป็น

หญิงสาวกลืนก้อนสะอื้นลงคอ ปาดน้ำตาแห่งความรู้สึกผิดออกจากแก้มนวล 

ชีวิตใหม่นี้มันจะไม่เป็นเช่นนั้นอีกแล้ว ครั้งนี้เธอจะอยู่กับเขาด้วยความเต็มใจ เธอจะอยู่กับเขาที่บ้านหลังนี้ และจะเป็นผู้ลบภาพความทรงจำที่น่ารังเกียจเหล่านั้นให้กับเขาเอง จะสร้างครอบครัวที่อบอุ่นกับเขา เป็นภรรยาที่ดีที่สุดให้เขา

 "มาทำอะไรที่นี่"