หางตาคู่สวยมองไปยังชายหนุ่มตรงหน้าซึ่งเขาก็ยอมถอยห่างออกไปแต่โดยดี เธอทั้งสองสาวเท้าเดินพากันออกไปโดยทิ้งชายหนุ่มเอาไว้กับความโกรธเคืองและหัวเสีย เขาคิดไม่ตกว่าตัวเขาเองผิดอะไร หน้าตาก็ดีรูปก็หล่อ รวยก็รวยแต่ทำไมยังมีผู้หญิงไม่ชอบเขาอีก
“หยิ่งจังวะ” มือหนาเกาหัวแกรกทั้งที่เขาก็หล่อขนาดนี้เธอยังเลือกที่จะปฏิเสธกันอีก
แต่ก็นะ..ช่างเธอเถอะ ผู้หญิงสวยๆหน้าตาดีๆยังมีอีกเยอะ ชายหนุ่มเดินกลับโต๊ะอย่างคนที่หัวเสียเล็กน้อยส่วนหญิงสาวทั้งสองหลังจากที่ได้เดินออกมาหยุดยืนอยู่ตรงบริเวณลานจอดรถก็หยุดนิ่งเพื่อรอคนของทางร้านขับเคลื่อนรถของเธอมายังตรงบริเวณที่เธอยืนรอกันอยู่
“ผู้ชายคนเมื่อกี้หน้าตาดูดีมากเลยนะแกไม่คิดที่จะชอบเขาหน่อยเหรอ ฉันว่าหล่อกว่าผู้ชายคนนั้นอีกนะ ดูน่ากินกว่าด้วย” เพื่อนคนที่ไม่ได้ถูกผู้ชายจีบเอ่ยขึ้นเมื่อนึกขึ้นได้ว่าผู้ชายคนนั้นก็ดูหน้าตาดีมากๆ ลินดา..หญิงสาวที่ถูกผู้ชายคนนั้นจีบจึงมองค้อนถอนหายใจเสียงดังเมื่อเพื่อนของเธอพูดจาอะไรก็ไม่รู้ออกมา นี่เมษาเพื่อนของเธอไม่รู้หรือไงว่าในใจของเธอมีเขาคนเดียวก็คือคนที่เป็นเจ้าของผับแห่งนี้
“ฉันชอบคุณพายุคนเดียว” เธอยืนกรานคำเดิมและยิ้มอยู่กับที่ยามเมื่อได้นึกถึงใบหน้าหล่อเหลาดุดันของเขา
สวัสดีค่ะฉันชื่อลินดาตอนนี้อายุ 26 ปีเข้าไปแล้ว วันนี้ฉันกับเพื่อนที่ชื่อเมษามาเที่ยวกันแบบมีจุดประสงค์ค่ะ ก็คือว่าฉันอยากมาเจอเขาผู้ชายคนนั้นคนที่เป็นเจ้าของผับชื่อดังที่บริษัทผลิตไวน์ของฉันทำงานร่วมกับเขาอยู่ ฉันคิดว่าเขาหล่อดิบ ดูดี เถื่อนตรงตามสเปคของฉันมากเลยแต่จะติดก็ตรงที่ว่าเขาน่ะไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหนเลยนี่น่ะสิรวมถึงฉันด้วยนะ
เศร้า...
แต่ว่าเมื่อครู่นี้ฉันเห็นนะว่าเขาพาผู้หญิงคนหนึ่งเดินขึ้นไปบนชั้นที่เขาทำงานอยู่หรือเธออาจจะเป็นน้องสาวหรือญาติของเขาหรือเปล่า
และคนอย่างฉันจะยอมไม่เชื่อเด็ดขาดจนกว่าจะได้ยินกับหูตัวเองว่าเขาน่ะมีคนรู้ใจแล้ว
“เฮ้อ งั้นก็สู้ๆ ไปกลับบ้านกัน พรุ่งนี้แกต้องเข้าบริษัทแต่เช้าใช่ไหม” เมษาปลอบใจเพื่อนพลางชี้ไปยังรถยนต์คันหรูของลินดาที่พนักของร้านกำลังขับเข้ามาจอด ลินดาที่มองตามมือของเพื่อนก็พยักหน้าตอบรับวันพรุ่งนี้เธอต้องเข้าไปยังบริษัทของผู้เป็นพ่อในตอนเช้า
“ใช่ ฉันจะกลับไปนอนพักเอาแรงก่อน วันพรุ่งนี้ฉันจะอาสานำไวน์มาเสนอเขาด้วยตัวของฉันเอง”
“ย่ะ ไปส่งฉันด้วยแล้วกัน”
ลินดาหยิบเงินที่อยู่ในกระเป๋าส่งยื่นให้กับพนักงานของร้านที่ขับรถมาส่งให้เธอจากนั้นทั้งสองเปิดประตูก้าวขึ้นไปนั่งบนรถแล้วสตาร์ทรถขับเคลื่อนออกไปทันที
เช้าวันต่อมา
บริษัท StoryWine
สองเท้าเรียวสวยเดินเข้ามาในห้องทำงานของตัวเองโดยที่ในวันนี้เธอเลือกที่จะใส่ชุดสีสันสดใสซึ่งสีนั้นก็คือชุดทำงานสีฟ้านั่นเอง เจ้าเรือนร่างสวยหย่อนก้นนั่งลงบนเก้าอี้ทำงานตัวโปรดเธอวางกระเป๋าสะพายใบรักไว้บนชั้นด้านข้าง มือเล็กค่อยๆเริ่มเปิดดูเอกสารที่จะต้องประชุมในวันนี้
“สวัสดีครับคุณลินดามาแต่เช้าเลยนะครับ” เสียงทุ้มของเลขาหนุ่มประจำตัวเธอดังขึ้นเขาเดินเข้ามาพร้อมกับเสียงที่หล่อนุ่มและแก้วกาแฟดำในมือ มือหนาวางแก้วกาแฟไว้บนโต๊ะทำงานพร้อมกับถอยเท้าไปข้างหลัง ลินดารองประธานสาวเงยหน้าขึ้นมองแล้วส่งยิ้มอย่างมีมารยาท
“ค่ะ วันนี้รถไม่ติดน่ะค่ะ”
เธอหยิบแก้วกาแฟขึ้นมายกจิบใส่ปากพลางมองดูเอกสารในมืออย่างคนที่สนใจงานแต่แท้จริงแล้วเธอกำลังมองดูว่าจะเอาไวน์ยี่ห้อไหนไปนำเสนอที่ผับของคุณพายุต่างหาก เสียงหวานเอ่ยถามเลขาหนุ่มอีกครั้ง
“เริ่มประชุมกันเลยดีไหมคะ”
ทำเอาเลขาหนุ่มถึงกับยกมือขึ้นดูนาฬิกาข้อมือของตัวเอง ขณะนี้เป็นเวลา 9.00น. มันคือเวลาที่ต้องเข้าประชุมได้แล้ว มือใหญ่เชื้อเชิญให้เจ้านายสาวเดินไปยังห้องที่ไว้สำหรับประชุม
“ได้ครับทุกคนน่าจะมากันพร้อมแล้ว งั้นขอเชิญคุณลินดาไปที่ห้องประชุมได้เลยครับ”
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
ณ ห้องประชุม
รองประธานสาวปิดแฟ้มเอกสารแล้วเริ่มสรุปผลของการประชุมเมื่อครู่นี้
“สรุปตามนี้นะคะส่วนเรื่องคนที่จะเข้าไปนำเสนอไวน์ที่ผับ Storm Night คือลินเองนะคะ วันนี้ขอจบการประชุมแต่เพียงเท่านี้นะคะ”
เมื่อพูดบอกทุกคนเสร็จเจ้าของเรือนร่างสวยลุกขึ้นยืนสาวเท้าเดินออกจากห้องประชุมทันทีเธอไม่สนใจหรอกนะว่าพนักงานคนอื่นจะมองเธอยังไงเพราะตอนนี้เธอมีเรื่องที่ต้องคิด คิดว่าจะแต่งตัวยังไงดีแล้วก็จะเลือกไวน์ยี่ห้อไหนดีแค่เพียงนึกถึงใบหน้าหล่อคมของเขาก็ทำหัวใจเธอเต้นแรงแล้ว
ผับ Storm Night
“คุณลินดาจะให้ผมเข้าไปเป็นเพื่อนไหมครับ” เลขาหนุ่มที่ทำหน้าที่ขับรถเอ่ยถามไปยังผู้เป็นเจ้านายสาวซึ่งทันทีที่ได้ยินเธอก็ยิ้มเล็กน้อยพร้อมทั้งบอกให้เขาขับรถกลับไปได้เลย
“ไม่ต้องค่ะเดี๋ยวลินเข้าไปเอง คุณกลับไปได้เลยนะคะ”
เมื่อลงจากรถลินดาก็สาวเท้าเดินเข้าไปด้านในของผับหรู เธอเดินเข้าไปติดต่อพูดคุยตรงบริเวณที่มีผู้จัดการของร้านยืนอยู่
“สวัสดีค่ะ ลินมาขอพบคุณพายุค่ะ” เสียงหวานพูดขึ้นพร้อมกับยิ้มด้วยใบหน้าที่แฝงไปด้วยความตื่นเต้นดีใจ(ดีใจที่ได้เจอเขาคนนั้น)
“ติดต่อเรื่องอะไรครับ” ผู้จัดการของร้านก้มศีรษะให้เธอเล็กน้อยก่อนที่จะถามถึงเรื่องที่ต้องการพบคุณพายุเจ้าของร้าน
“ลินมาจาก StoryWine ค่ะ ติดต่อเรื่องนำเสนอไวน์ค่ะ”
“รอสักครู่นะครับผมขอไปแจ้งเจ้านายก่อน”
ผ่านไป 5นาที
ผู้จัดการของร้านเดินลงมายังชั้นล่างตามเดิมเขาเดินเข้ามาบอกหญิงสาวให้เตรียมพร้อมเพราะเจ้านายของเขานั้นอนุญาตให้เธอเข้าพบแล้ว
“เชิญครับ”
“ขอบคุณค่ะ”
ห้องทำงานพายุ
ก๊อกๆ~
ก่อนที่จะเข้าไปเธอก็ไม่ลืมที่จะเคาะประตูตามมารยาทก่อน มือเล็กบิดลูกบิดประตูแล้วเปิดเข้าไปกล่าวคำทักทายเขา
“สวัสดีค่ะ”
เธอรู้สึกตื่นเต้นปนประหม่ามากเมื่อต้องมาเจอกับเขาใกล้ๆแบบนี้ให้ตายสาบานมาสิว่าเขาคือคน..
นี่ก็นึกว่าเป็นเทพบุตรทำไมเขาถึงได้หล่อได้ถึงขนาดนี้ ใจของเธอเต้นแรงเขาจะได้ยินไหมนะ
“เชิญนั่งก่อนครับ” พายุเชิญให้ลินดานั่งลงยังเก้าอี้ที่อยู่ตรงโต๊ะทำงานของเขา ร่างบางสาวเท้าเดินยิ้มกริ่มเข้ามาเลื่อนเก้าอี้แล้วนั่งลงประจันหน้ากับเขา
“ขอบคุณค่ะ ลินขอแนะนำตัวก่อนนะคะ ลินดาค่ะจากStoryWow”
เธอเริ่มแนะนำตัวเองให้เขาได้รู้จักพร้อมกับเริ่มหยิบขวดไวน์เอาออกมาวางเรียงไว้บนโต๊ะทำงานของเขา
“ครับ”
“นี่เป็นไวน์ตัวใหม่จากทางบริษัทของเราค่ะเชิญคุณพายุดูได้เลยนะคะ” เธอพูดเสร็จก็นั่งลงตามเดิมมองเขาใกล้ๆแบบนี้ก็เพลินตาดีเหมือนกันนะ
ขอเชิญคุณอลินดา ศิริพิทักษ์กุลรับยาที่ช่อง 2 ค่ะ~เสียงประกาศจากคุณพยาบาลดังขึ้นจึงทำให้ลินดายกมือขึ้นเพื่อบอกให้พยาบาลรับรู้ว่าเธออยู่ตรงนี้“ค่ะแม่งั้นลินขอวางสายก่อนนะคะ พยาบาลเรียกไปรับยาแล้วค่ะ”(ไว้เจอกันลูกสาวแม่)ติ้ด~ครืด~เธอลุกขึ้นยืนเดินไปรับยายังช่องที่ 2 จากนั้นก็พาตัวเองเดินไปนั่งลงตามเดิม ลินดาเก็บถุงยาไว้ในกระเป๋าแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือนำขึ้นมากดเปิดเข้าไปดูข้อความจากพ่อตัวเองที่ส่งกลับมาแล้ว(พ่อยินดีกับลินด้วยนะ ดีใจเหลือเกินที่ได้รับข่าวดีแบบนี้ ถ้าว่างโทรกลับหาพ่อด้วย)ทันทีที่เห็นข้อความจากพ่อเธอก็รีบต่อสายไปหาพ่อตัวเองทันทีและเพียงไม่นานพ่อก็กดรับสาย(ว่าไงลูก)“พ่อคะ ลินจะโทรมาบอกว่าลินท้องลูกฝาแฝดค่ะ พ่อกำลังจะเป็นคุณตาของหลานทั้งสองนะคะ”(แฝดเลยเหรอ หึ ลูกเขยพ่อเก่งมาก)แทนที่จะดีใจกับเธอแต่พ่อกลับเอาแต่ชมเชยผู้เป็นลูกเขย“แล้วนี่พ่อทำอะไรอยู่คะอย่าบอกนะว่าอยู่ที่บริษัทของเรา”(ก็ใช่น่ะสิ ลิน..พ่อมีเรื่องที่อยากจะขอโทษลูก)“เรื่องอะไรเหรอคะ”(ที่ผ่านมา..พ่อรักลินกับแม่มากนะแต่พ่ออาจจะแสดงออกไปไม่เก่ง) ลินดายิ้มที่ได้ยินแบบนั้น หัวใจของเธอก็เต้นแรงมากขึ้นเรื่อย
“พวกเราไปกินอะไรกันดี” ความใหญ่โตกระตุกหงึดๆพ่นน้ำสีขาวขุ่นเข้าไปในร่องของภรรยาสาวโดยในทันทีที่เสร็จกิจกรรมรักสุดร้อนแรงเขาก็รีบถามลินดาด้วยความที่อยากเอาใจ“เข้าไปกินอาหารญี่ปุ่นกันดีกว่าค่ะ” ลินดาขยับยกร่างกายตัวเองขึ้นเพื่อให้แก่นกายของเขาได้ผละออกไปจากร่องสวยของเธอโดยทันทีที่ส่วนนั้นแยกออกจากกันน้ำสีขาวขุ่นก็ไหลย้อยออกมาตามเรียวขา เจมส์ที่เห็นแบบนั้นก็รีบหยิบทิชชูเปียกที่อยู่ไม่ไกลมาเช็ดทำความสะอาดให้กับเธอจนเมื่อเสร็จแล้วเขาก็ช่วยเธอสวมใส่เสื้อต่อ“ได้สิ ฉันตามใจเธออยู่แล้ว” ลินดาที่แต่งตัวเสร็จแล้วก็รีบกลับมาให้ความสนใจในตัวของสามีหนุ่ม เธอช่วยเขาแต่งตัวจนเสร็จเหมือนกัน คนทั้งคู่ลงจากรถแล้วสาวเท้าเดินเข้าไปในห้างสรรพสินค้าเพื่อที่จะรับประทานอาหารญี่ปุ่นกันและหลังจากวันนั้นก็ไม่มีเรื่องผู้หญิงเข้ามาทำให้ลินดาได้กังวลอีกเลย เจมส์ทั้งรักและดูแลเธอเป็นอย่างดีทั้งสองอยู่ด้วยกันในคอนโดของเขา เช้าแยกกันไปทำงานเย็นต่างก็กลับห้องมาใช้ชีวิตดูหนังด้วยกันจนกระทั่ง..3 เดือนผ่านไปไวเหมือนโกหกคอนโดเจมส์“บ้านของเราเสร็จแล้วนะ” เสียงทุ้มของเจมส์บอกไปยังภรรยาสาวตัวเล็กที่กำลังนั่งอ่านหนังสือ
เจมส์ที่เห็นเธอนิ่งเขาจึงเริ่มถอดกางเกงของตัวเอง ก็ได้..ในเมื่อเธอไม่ยอมถอดให้เขางั้นเขาถอดกางเกงออกเองก็ได้ ถอดกางเกงเองแบบนั้นเล็กน้อยมากถ้าเทียบกับการที่จะได้เอาภรรยาคนสวยในรถแบบนี้เพราะมันทั้งน่าตื่นเต้นและเร้าใจอย่างถึงที่สุด“โกรธทั้งคู่ค่ะ!! มันรู้สึกยังไงก็ไม่รู้” เธอเปิดริมฝีปากพูดบอกความในใจออกมา เจมส์ที่ได้ยินแบบนั้นก็รับรู้ได้ทันทีว่าภรรยาสุดที่รักคงจะงอนเรื่องหนิงอย่างแน่นอนแต่ทว่าระหว่างเรายังมีเรื่องที่สำคัญที่ต้องรีบทำมากกว่านั้นไง“แล้วไม่อยากแล้วเหรอ” ริมฝีปากหนาเอ่ยถามออกไป มือหนาเอื้อมไปเขี่ยสะกิดหัวนมของเธอจนมันลุกสู้นิ้วมือของเขา“ก็..” เธอเม้มริมฝีปากแน่นตอนนี้ก็ต้องยอมรับว่าต้องการอยู่แต่ใจมันกลับรู้สึกยังไงก็ไม่รู้ เจมส์โน้มใบหน้าเข้าหาแก้มเนียนของภรรยาสาว ‘จุ๊บ’ เขาหอมแก้มเธออย่างปลอบโยน มือหนาโอบกอดร่างบางให้ขยับร่างกายแนบชิดสนิทกันไปทุกสัดส่วน“แบบนี้เขาเรียกว่าหึง เธอกำลังหึงหวงฉัน หึง..ที่ฉันกับผู้หญิงคนนั้นเคยคบกันใช่ไหม” เสียงแหบพร่ากระซิบบอกภรรยาสาว เขารู้สึกดีอยู่นะที่เห็นเธอรู้สึกหึงหวงเขาแบบนี้และคนอย่างเขาเข้าใจเธอได้เป็นอย่างดีว่าเธอกำลังเป็นอะไรอ
“ลินไม่ได้ท้องค่ะแต่ภาพที่เฮียจูบกับเธอเมื่อครู่นี้ติดตาลินมากเลยนะ” นี่เขาเบี่ยงเบนพูดไปถึงเรื่องอื่นอย่างนั้นใช่ไหม ได้..งั้นเธอนี่แหละที่จะดึงวนกลับเข้าเรื่องเดิมให้ เจมส์เลิ่กลั่กขึ้นมาอีกครั้งเมื่อได้ยินภรรยาสุดที่รักพูดแบบนั้น“ฉันขอโทษ ยกโทษให้ฉัน อย่าโกรธเลยนะ”“ถ้าอยากให้หายโกรธ บ้านที่กำลังสร้างต้องเป็นชื่อของลินเท่านั้นค่ะ” คนตัวเล็กยิ้มที่มุมปากแล้วยกเรื่องบ้านขึ้นมาเป็นข้อต่อรอง ปากบอกเธอว่ารักนักรักหนางั้นก็มาดูกันว่าจะยอมยกให้เหมือนดั่งที่ปากพูดคำว่ารักหรือเปล่า“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงบ้านเป็นชื่อเธออยู่แล้ว”“จะ จริงหรือคะขอบคุณค่ะ” ลินดาเบิกตากว้างนี่เขายกบ้านให้เป็นชื่อของเธอแล้วจริงๆน่ะเหรอ เธอลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างไม่อยากจะเชื่อว่าผู้ชายตรงหน้าจะดีกับเธออะไรขนาดนี้ สรุปแล้วเขารักเธอจริงๆใช่ไหมงั้นแบบนี้เธอก็ต้องมีสิทธิ์ขาดในตัวเขาแต่เพียงผู้เดียวสินะ“ไปกินข้าวกันฉันหิวมากเลย” เจมส์ชวนลินดาให้ออกไปทานอาหารด้วยกันแต่ทว่ามือเล็กกลับดึงรั้งมือหนาของเขาไว้ สายตาที่มองไปยังสามีหนุ่มทำเจมส์สงสัย“อย่าพึ่งไปค่ะ”“ทำไม”“ตรงนี้มีกล้องวงจรปิดไหมคะ”“น่าจะไม่มีนะ” เขาเงยหน้าม
“และฉันคงให้เขากลับไปหาเธอไม่ได้หรอกนะเพราะเขากับฉันน่ะกำลังจะมีลูกด้วยกัน!!” ลินดายกมือขึ้นลูบท้องตัวเองเบาๆเธอยิ้มกริ่มออกมาอย่างคนที่ชนะ ตอนนี้อะไรที่อ้างได้เธอยกมาอ้างหมด ยัยผู้หญิงคนนี้ไม่มีทางรู้แน่ว่าเธอกำลังโกหก“ว่าไงนะ!” เจมส์เบิกตากว้างทันทีที่ได้ยินว่าภรรยาตัวเองกำลังตั้งท้องลูกของเขาและเพียงไม่นานเขาก็ยิ้มกรุ้มกริ่มออกมาอย่างนึกรู้ไปกับความคิดของเธอ ความคิดที่จะหลอกหนิงให้ถอยห่างออกไปเขามั่นใจว่าที่ผ่านมาลินดากินยาคุมฉุกเฉินมาตลอด ลูกของเราคงยังไม่มาแน่...“ลินกะจะเก็บความลับนี่ไว้บอกเฮียในตอนที่ลูกของเราได้สัก 3 เดือน เฮ้อ~ แต่ตอนนี้คงเก็บต่อไปไม่ได้แล้ว” เธอแกล้งทำเป็นตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จ มือเล็กยังคงลูบวนหน้าท้องตัวเอง ดวงตากลมมองไปยังสามีหนุ่มที่ก็ทำหน้าเศร้าไม่ต่างไปจากเธอเลยนี่เขาคงรู้ถึงแผนของเธอแล้วสินะ...“นะ..นี่เธอท้องอย่างนั้นเหรอคะเฮีย” หนิงถามย้ำเพื่อให้แน่ใจอีกครั้ง นี่เธอกำลังทำอะไรอยู่เนี่ย ความคิดที่อยากได้เขากลับคืนมามันเกือบทำร้ายเด็กน้อยๆคนหนึ่งเลยนะแล้วไหนจะยังผู้หญิงคนนี้ที่เป็นภรรยาของเขาด้วยอีก ความบ้าของเธอเกือบที่จะทำร้ายคนถึง 2คนเลยนะ“ใช่
“เอาแบบนั้นเหรอ ก็ได้ เธอเข้าไปนั่งรอฉันก่อนเลยนะแล้วเดี๋ยวฉันจะรีบตามเข้าไป” เจมส์เบิกตากว้างเพราะไม่นึกว่าภรรยาตัวเองจะใจดีขนาดที่ให้สามีตัวเองไปคุยเป็นการส่วนตัวกับแฟนเก่า ลินดาที่ได้ยินคำพูดของสามีก็รีบสาวเท้าเดินเข้าไปด้านในของร้านทันทีเพราะขืนอยู่ต่อมีหวังเธอต้องไม่ยอมแน่“ตามมาสิ” เจมส์เอ่ยบอกให้หนิงเดินตามเข้าไปยังหน้าประตูลิฟท์แต่ทว่าหนิงที่คิดว่ายังไม่เงียบและเป็นส่วนตัวพอเธอจึงบอกให้เขาเดินตามเธอไปยังบันไดหนีไฟซึ่งทันทีที่ทั้งสองได้เดินมาถึงเจมส์ก็รีบถาม“มีอะไรก็ว่ามา” เจมส์ยืนมองหนิงนิ่งพร้อมทั้งยกมือขึ้นกอดอก สายตาของเขาที่มองไปยังผู้หญิงตรงหน้ามีแต่ความว่างเปล่าทำเอาหญิงสาวแฟนเก่ารับรู้ได้เป็นอย่างดีแต่ทว่ามันก็ยากเกินกว่าที่จะยอมรับ“หนิงแค่อยากจะขอโทษเฮียค่ะที่วันนั้นตัดสินใจเลือกเดินออกมา” เธอเลือกที่จะพูดคำว่า ‘ขอโทษ’ออกมาซึ่งเหตุการณ์ในวันนั้นมันคือความผิดพลาดที่ใหญ่ที่สุดในชีวิตของเธอเลยก็ว่าได้ที่เลือกจะเลิกกับเขาแล้วเดินจากมา“เรื่องมันผ่านไปแล้ว ช่างมันเถอะ!” เจมส์แสยะยิ้ม หนิงไม่สมควรที่จะต้องมาขอโทษเขาแบบนี้ด้วยซ้ำเพราะคนที่ผิดของเรื่องนั้นก็คือเขาคนนี้ ผิด..