 LOGIN
LOGIN


เช้าวันถัดมา ภายในโรงเตี๊ยมดูคักยิ่งนัก และดูเหมือนว่าคนของวาที่สามี จะทำงานได้ดีเกินคาด ขนาดหาคนมาทำหน้าที่ในโรงเตี๊ยมแทนได้อย่างแนบเนียน หญิงสาวยืนมองทุกอย่างด้วยแววตานิ่งเรียบ นางไม่ได้อยากมีปัญหากับผู้ใดเลย แต่เป็นคนเหล่านี้ ที่สอดเท้ามาในพื้นทีของนางไม่หยุด“คุณหนูขอรับ ก่อนรุ่งสาง คนของท่านอ๋องกับทางการเมืองชุ่ย ได้เข้าไปที่ชุมโจร ทำการกวาดล้างจนสิ้นแล้วขอรับ สตรีและเด็กคนชรา ถูกนำไปอยู่เขตกักกันนักโทษขอรับ มิได้สังหาร”อู๋เหล่ย เข้ามารายงานความคืบหน้า เกี่ยวกับคนของท่านอ๋อง ที่ตั้งใจมองดูพวกเขาถูกลอบทำร้าย แล้วมาเอาหน้าในตอนท้าย“หึ ๆ เขาทำงานได้ว่องไวนัก ผลงานครั้งนี้ ท่านเจ้าเมืองย่อมซาบซึ้งในน้ำใจของลู่จิ้งอ๋อง ภายหน้าจะใช้สอยก็สะดวกขึ้น”หญิงสาวรู้อยู่แล้ว ว่าค่ำคืนที่ผ่านมาคนของลู่จิ้งอ๋อง จะลงมือทำสิ่งใด เพราะโม่เชี่ยหานหาใช่คนเขลา นางเอ่ยเป็นนัยยะให้เขาขบคิดเอง ใช้เวลามิทันข้ามคืน เขาจัดการทุกอย่างเรียบร้อย นับว่าเป็นมือดีของลู่หย่งไท้ คงจะมีเพียงโรงเตี๊ยมนี้ที่เขายังไม่แตะต้อง คงรอให้งูตัวใหญ่โผล่หางออกมากระมัง ถึงได้ยังชักชวนให้นางพักต่ออีกสักคืน สุดท้ายโม่เชี่ยหลาน ก็
“ดึกแล้ว ข้ายังต้องอาบน้ำอีกรอบ ช่างเป็นความทรมานเกินไปแล้ว”เกาจูเริ่มที่จะบ่นเสียงดัง เมื่อเขาหย่อนก้นลงนั่งเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ด้วยนิสัยรักสะอาด ทำให้ตอนนี้ร่างกายของเขา เหมือนจะมีกลิ่นเหงื่อ มันคือความไม่สบายใจอย่างที่สุด หากร่างกายของเขาจะไม่สะอาดก่อนก้าวขึ้นเตียงนอนซึ่งมันมิใช่แค่นิสัยของเกาจูคนเดียว ซึ่งแน่นอนว่าทุกคน ไม่ชอบให้ตัวเองนอนแบบมีกลิ่นกาย มันไม่สบายตัวและจมูกยิ่งนัก แต่อากาศยามค่ำคืน มันหนาวเกินกว่าจะหย่อนเท้าลงน้ำเสียนี่ และนั่นคือการต่อสู้กับร่างกาย ที่โหยหาการชำระคราบไคล แต่อีกส่วนคือความหนาวเหน็บ ที่ไม่อยากจะสัมผัสกับน้ำ “คืนเดียวเอง เจ้าก็ทน ๆ เอาหน่อยก็แล้วกัน” เฉากวง ยื่นไหสุราไปตรงหน้าเกาจู ก่อนจะไหวไหล่น้อย ๆ เพื่อให้อีกฝ่ายรับไหสุราไปดื่มแก้หนาว ทว่าเกาจูยังไม่มีทีท่าว่าจะรับไหสุรานั้นไปเสียที แต่เขายังคงทำหน้าบุดบึ้งอย่างคนเอาแต่ใจอยู่ “เจ้าก็พูดได้สิ กลิ่นกายเจ้ามันเหม็นหึ่งไหด้วยสุรา” เกาจู ย้อนด้วยเรื่องที่เฉากวงยากจะปฎิเสธได้ “เจ้าอย่าได้กล้าวหาข้าเช่นนั้นนะ ถึงข้าจะดื่มหนัก แต่ข้าก็อาบน้ำทุกวัน ตกลงจะดื่มไหม”
ต้านเจ่อ ช้อนสายตาขึ้นมองไปยังคนถาม แสงไฟที่กระทบไหวบนใบหน้านาง มันช่างน่ากลัวเหลือเกิน ชายหนุ่มมองเลยไปยังน้องชายต่างมารดา ทำไม! เจ้าสวะนี่จึงมีปีกที่แข็งแกร่งกางปกป้องมัน ในวันที่มันพลาดตกลงไปในห้วงความตายแล้วแท้ ๆ แต่ยังมีคนมาอุ้มชูมันเอาไว้ได้อีก “แก...ต้านเค่อ แกมันคนไร้ค่า” เสียงที่เปล่งออกมา แม้จะเต็มไปด้วยโทสะ ทว่ามันกลับเบากว่าเสียงยุงบินเสียอีก “เจ่อเอ๋อร์!!” ชายหนุ่มได้ยินเสียงบิดาอยู่ไกล ๆ ก่อนที่เขาจะคลี่ยิ้มอย่างสิ้นหวัง ผั๊วะ! เสียงที่ลั่นอยู่ข้างหู มันช่างอื้ออึงยิ่งนัก ก่อนที่สติทั้งหมดจะสิ้นไป พร้อมกับร่างที่ล้มลงกระแทกพื้นดิน ปลายท่อนไม้ไผ่ มีเลือดหยดลงราวกับเวลามันหยุดอยู่ตรงนั้น สำหรับผู้นำชุมโจร เมื่อบุตรชายอันเป็นที่รัก ล้มลงด้วยน้ำมือสตรี ทางด้านหลินเสวียนนั้นหลับตานิ่ง ตั้งแต่ได้รับสัญญาณมือจากเถาเถาแล้ว ต่างจากคนเป็นพี่ ที่มองด้วยแววตาเย็นชานัก ต้านเค่อที่มองดูพี่ตายสิ้นใจไปต่อหน้า หาได้สาแก่ใจแม้แต่น้อย กลับกันเขากำลังกลัวอย่างถึงที่สุด นี่ขนาดแค่สาวใช้ ยังสังหารคนตาไม่กระพริบ แล้วคุณหนูผู้เป็นนายของเขาเล่า นางจะมากฝีมือเพี
“เอาเยี่ยงไรดีขอรับท่านผู้นำ” ซือถูเอ่ยถามด้วยความกังวล เพราะดูท่าแล้วคุณหนูผุ้นี้ ไม่ธรรมดาเลยจริง ๆ หากคิดที่จะลงมือต้องมั่นใจว่าชนะเท่านั้น หาไม่แล้วก้มิต่างเอาชีวิตไปทิ้งใต้คมกาบ ของนางและผู้ติดตาม “ท่านพ่อ ข้าว่าเราไม่ควรชะล่าใจนะขอรับ หากต้านเค่อแค้นเราขึ้นมา พาทางการกลับไปที่ชุมโจร เราทุกคนยากจะหนีรอดนะขอรับ” บุตรชายคนรองที่ขอติดตามบิดามา เพื่อจะได้เห็นกับตา ว่าน้องชายที่เคยเป้นดั่งแก้วตาของบิดา ได้ตายไปแล้วจริง ๆ แม้บิดาจะไม่รักต้านเค่อแล้ว แต่ใจของบิดายังคะนึงหาภรรยาคนที่สาม ซึ่งได้หนีกลับเมืองหลวงไปหาครอบครัวของนาง “เจ้าลงมือเสีย อย่างให้เขารอดกลับไปได้” ผู้นำชุมโจรเอ่ยกับบุตรชายคนรอง ด้วยน้ำเสียงที่ไร้ซึ่งสายสัมพันธ์ต่อบุตรชายอีกคน “ขอรับ” เมื่อได้รับคำอนุญาตจากบิดา ชายหนุ่มนำลูกศรมาทาบคันธนู ก่อนจะน้าวสายธนูจนตึง ดวงตาดุคมรี่ลงจนเล็กเรียว สายตาจับจ้องไปยังเป้าหมาย เขาค่อย ๆ ขยับกายอย่างเงียบกริบ เพื่อให้ผลของศรดอกนี้สัมฤทธิ์ผลที่สุด เขาต้องการให้ดอกเดียวปลิดชีพน้องชาย โดยไม่ต้องเสียเวลาซ้ำเป็นครั้งที่สอง “คิดดีแ
“สิ่งใดที่เจ้าต้องการ ข้ายินดีที่จะมอบให้” “เจ้าคงขายนายตนบ่อยสินะ! รู้ไหม...ว่าต่อให้มีเงินมากแค่ไหน ถ้าข้าไม่เต็มใจจะรับ หรือคิดที่จะทำ ใครหน้าไหนก็บังคับข้าไม่ได้ทั้งนั้น รวมถึงกองเงินกองทองของเจ้า ที่กำลังพยายามเทมันลงมา เพื่อซื้อชีวิตตัวเอง” “ตกลงเจ้าจะเอาเยี่ยงไรกันแน่” เจ้าของโรงเตี๊ยมถามออกมา ด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไป เพราะความโยกโย้ของชายหน้าหวาน มันทำให้เขายากจะเดาทาง ว่าสรุปแล้วคนผู้นี้ ต้องการสิ่งใดกันแน่ “ชีวิตของเจ้า คือสิ่งที่ข้าต้องการ ให้ข้าได้อย่างปากเจ้าพูดหรือไม่เล่า” รอยยิ้มที่ดูราวปีศาจของชายหนุ่ม ทำให้เจ้าของโรงเตี๊ยมสะท้านไปทั้งกาย เวลานี้ตัวเขา ยากจะบอกได้ว่ายังคงสามารถใช้พลังได้มากน้อยแค่ไหน เพราะทุกครั้งเขาพยายามเดินลมปรานฟื้นฟู มันก็ไม่เคยที่จะทำได้แม้แต่สักหนึ่งในสอบส่วนเลย ยาพิษใดกัน! ไยร้ายกาจถึงเพียงนี้ “หึ ๆ เจ้าคงเห็นเป็นเรื่องสนุกสินะ ที่ทรมานข้าให้เหมือนคนไร้ค่าเยี่ยงนี้ได้” “ใช่ตลก! แต่ข้าไม่ได้ทำไปเพียงความสนุกขบขัน แต่ข้าทำเพื่อปกป้องครอบครัวของข้า ครอบครัวที่มันผู้ใดก็ห้ามแตะต้อง”
โรงพักม้า เฉากวงที่ตอนนี้นั่งเอนหลัง พิงกับขอนไม้ที่คราแรกนำมาไว้เพื่อนั่ง แต่ตอนนี้เขาที่เมามาย ได้เอนกายแบบจะใช้ขอนไม้นั้นเป็นหมอนแล้ว ทว่าในอ้อมแขนของเขานั่น ก็ยังคงกอดไหสุราเอาไว้แน่น เพราะมันคือชีวิตจิตใจของเขาเลยก็ว่าได้ การรับใช้คุณหนู คือความสุขที่ยากจะหาใดเปรียบ เพราะนางมีเงินที่สามารถ ซื้อสุราชั้นดีหายากให้เขาดื่มได้อย่างไม่อัตคัด ขอแค่ทำงานดี ค่าตอบแทนก็ดีเช่นกัน ทางด้านฉู่เฟยนั้น เขาได้เอนกายลงนอนกับพื้น โดยมีผ้าขนสัตว์หนานุ่มปูรอง เปลวไฟที่ยังคงลุกโซน ทำให้เขาไม่ใส่ใจถึงความเหน็บหนาวใด ๆ เพราะมันติดที่จะร้อนเสียด้วยซ้ำสำหรับเขา และคงมีเพียงหนึ่งเดียว ที่นั่งกอดเข่ามองซ้ายทีขวาที ด้วยความหวาดระแวง ไยมารดาจึงทอดทิ้งเขาไปเล่า แล้วทำไมเขาไม่เคยถูกมองเห็นจากบิดา แล้วนี่เขาก็ยังไม่ได้รับโอกาส ให้ได้รับใช้ผู้มีอำนาจอีก ชีวิตเขามันช่างนาสมเพชยิ่งนัก “นอนเอาแรงเถอะ ไม่อย่างนั้นยาที่เจ้ากินไป มันก็ไร้ประโยชน์ หากเจ้าไม่รู้จักพักผ่อน อย่าได้คิดอะไรให้เปลืองสมองนักเลย ไม่ว่าอะไรจะเกิดมันอยู่ที่ใจเจ้าทั้งสิ้น” คนที่เมาอ้อแอ้พูดขึ้น ก่อนที่เขาจะพลิกต








