ตอนที่6 เจ้าหนูสวี่

เจ็ดปีต่อมา ณ เส้นทางสู่เมืองหลวง

          รถม้าคันใหญ่เคลื่อนผ่านไปตามถนน ผ่านต้นไม้น้อยใหญ่อย่างเอื่อยเฉื่อย ดูไม่ได้เร่งร้อน ที่จะไปให้ถึงจุดหมายโดยไว เช่นผู้เดินทางอื่นๆ หญิงงามในชุดแพรพรรณชั้นดี บอกได้ว่านางเกิดมาในครอบครัวของผู้มีอันจะกิน ความงามที่เฉิดฉายของนาง หากใครได้ยลก็เสมือนต้องมนต์สะกด เรียกว่าเป็นความงามที่ล่มเมืองเลยก็ว่าได้

          “คุณหนูแตงโมเจ้าค่ะ”

          สาวใช้ข้างกาย ได้ยื่นจานแตงโมเนื้อแดงหวานฉ่ำ ให้แก่นายสาว แน่นอนว่าแดนตะวันตก มีพ่อค้าต่างแดนเข้าออกมากมาย สินค้าใดที่ล้ำค่าราคาแพงในเมืองหลวง คนที่อยู่ชายแดน จะได้รับมันก่อน ในราคาที่ย่อมเยากว่าหลายเท่านัก

          “ขอบใจเจ้ามากเถาเถา เจ้าก็กินเสียด้วยกันเลย”

          หญิงสาวยื่นมือไปหยิบไม้เล็ก ๆ ก่อนจะนำไปจิ้มแตงโมชิ้นพอดีคำ ส่งเข้าปากแล้วเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย อากาศที่อบอ้าว ได้กินแตงโตที่เต็มไปด้วยน้ำเช่นนี้ มันสดชื่นเสียนี่กระไร อ๊ะ! ทว่าก่อนที่จะจิ้มแตงโมชิ้นต่อไป หญิงสาวต้องรีบหาที่คว้าจับ มิให้ร่วงลงจากที่นั่ง เมื่อรถม้าหยุดลงอย่างกะทันหัน

          “มีเรื่องอันใด ไยจึงหยุดกะทันหันเช่นนี้ คุณหนูเกือบที่จะได้รับบาดเจ็บ”

          เถาเถาร้องถามคนขับรถม้า ที่หยุดรถม้ากะทันหัน ซึ่งสองนายบ่าวพอจะเดาได้อยู่แล้ว ว่าต้องมีสิ่งผิดปกติอยู่เบื้องหน้า หาไม่แล้วมีหรือรถม้าจะหยุด ก่อนจะถึงที่พักข้างหน้า

          “เรียนคุณหนู มีหญิงชรากับเด็กคนหนึ่ง ขวางทางอยู่ขอรับ”

          คนขับรถม้ารีบรายงานผู้เป็นนาย ก่อนจะนิ่งเงียบเพื่อรอฟังคำสั่งจากคุณหนู อีกทั้งตอนนี้องครักษ์ ผู้คุ้มกันรถม้าได้ไปสอบถามคนที่ขวางทางอยู่

          “ร่มไม้ข้างหน้า พอจะหยุดพักได้ เราพักกันก่อนเถิด”

          หญิงสาวแง้มม่านมองไปข้างทาง เห็นต้นไม้ใหญ่ที่พอจะพักผ่อนได้ จึงเสนอให้นำรถม้าเคลื่อนไปหยุดตรงนั้น จะได้ไม่ขวางทางผู้สัญจรอื่น เมื่อรถม้าหยุดนิ่งแล้ว หญิงสาวจึงได้รับผ้าคาดหน้าสีหวานมาคาดปิดใบหน้าเอาไว้ ก่อนจะพากันลงจากรถม้า เพื่อไปยืดเส้นยืดสายสักหน่อย รวมถึงการลงไปสอบถาม ผู้ที่มาขัดขวางการเดินทางของนางอีกด้วย

          “คุณหนู พวกเขาเป็นชาวบ้าน ที่กำลังจะย้ายถิ่นฐานขอรับ”

          องครักษ์หนุ่มพาสองยายหลาน มาพบกับนายสาวที่เดินลงจากรถม้า หญิงชราที่เดินหลังงองุ้ม ทรุดลงคุกเข่าให้กับหญิงสาว พร้อมกับดึงรั้งให้หลานชาย นั่งลงเคียงข้าง เพื่อทำความเคารพต่อนาง

          “คุณหนูข้าน้อยมีนามว่าชูหลี หลานชายข้าชูสวี่ เราสองยายหลาน อดอยากยากไร้นัก บุตรสาวสิ้นใจไม่นาน บุตรเขยแต่งภรรยาใหม่ ขับไล่ข้ากับหลานชายออกจากบ้าน ข้าสองคนไปขอความช่วยเหลือจากญาติ ทว่ากลับถูกขับไล่ออกมา ประหนึ่งสุนัข หากคุณหนูจะเมตตาขอให้เราสองยายหลาน ได้ติดตามเข้าสู่เมืองหลวง เพื่อหางานทำด้วยนะเจ้าคะ”

          หญิงชราบอกซื่อแซ่และที่มาเพียงคราว ๆ ให้แก่เจ้าของรถม้า ที่ยินยอมหยุดลง และไม่ได้ขับไล่นางกับหลานชาย ให้หลบไปข้างทาง เช่นรถม้าจากคณะอื่นๆ แม้นางจะรู้ว่ามันเสี่ยงนัก ที่จะถูกพรากหลานชาย จากพวกพ่อค้าทาส ที่อาจเป็นคณะใดคณะหนึ่งก็ตามที แต่นางต้องการเข้าเมืองหลวง เพื่อทำมาหากินเลี้ยงหลานชาย แม้จะเสี่ยงนางก็ต้องยินยอม

          “ท่านชราขนาดนี้แล้ว ทำงานใดได้เล่า”

          หญิงสาวเอ่ยออกมาคล้ายเยาะหยัน ทว่านางนั้นกำลังหยั่งเชิง ว่าหญิงชราผู้นี้ แท้จริงมีจุดประสงค์ใดกันแน่ หากนางเป็นแค่บุตรสาวผู้มีอันจะกินธรรมดาทั่ว ๆ ไป นางคงไม่ต้องระแวดระวังตัวไปเสียทุกเรื่องเช่นนี้ แต่เพราะนางคือบุตรสาวแม่ทัพ และกำลังจะเป็นพระชายาในจิ้งอ๋อง หลายสายตาย่อมจับจ้อง ไหนจะครอบครัวบิดาแท้ๆ ที่ยังวนเวียนเข้าใกล้นางมิเว้นวันอีก

          “ข้าน้อยแม้จะชรามากแล้ว แต่ก็ยังพอทำความสะอาดต่าง ๆ ได้เจ้าค่ะ ขอแค่เราสองยายหลานมีอาหารพอประทังหิว และมีที่ให้บังแดดฝน เท่านี้ก็นับว่าดีมากแล้วเจ้าค่ะ”

          หญิงชรามั่นใจว่าถ้านางได้พักผ่อนสักหน่อย กินอิ่มท้องย่อมมีเรี่ยวแรงที่จะทำงาน นางมิใช่คนขี้เกียจแต่อย่างใด หาไม่แล้วในอดีตนางจะรุ่งเรืองหรือ ที่ต้องเสียทุกอย่างก็เพราะบิดาแท้ ๆ ของหลานชาย ที่มาล่อลวงเอาทรัพย์สินไปจากบุตรสาวนางจนหมดสิ้น

          “หากข้าไม่รับปากเล่า”

หญิงสาวถามออกไป ทว่าสายตานางกลับจับจ้องอยู่ที่เด็กชายหน้าตามอมแมม นางทดสอบสติปัญญาของเด็กคนนี้ดูสักหน่อย

          “ไยท่านจึงใจร้ายนักเล่า ท่านยายของข้านั้นแก่ชรามาแล้ว ยอมก้มหัวให้ท่านที่อ่อนวัยกว่า นางก็ลดศักดิ์ศรีลงมามากแค่ไหนแล้ว”

ด้วยเขาเคยเติบโตมาอย่างมีคนนับหน้าถือตา เมื่อเห็นท่านยาย ที่มีผู้คนให้เกียรติมาตลอด ตอนนี้ต้องก้มกราบสตรีที่อายุยังน้อยกว่า เด็กชายก็รู้สึกเหลืออดนัก ด้วยตอนนี้ท่านยายของเขา กำลังหิวมาก และนางกำลังป่วย แค่ไม่เอ่ยออกมาให้เขาได้รู้ก็เท่านั้น ไยสตรีผู้นี้จึงใจร้ายนัก ไม่ช่วยก็แค่ผ่านไป แต่นี่ลงมาพูดคุยอย่างให้ความหวัง แต่กลับถามออกมาอย่างเย้ยหยัน ช่างแล้งน้ำใจนัก

          “เจ้ากล้าตำหนิข้าหรือเด็กน้อย”

หลินมู่เสวี่ย รู้สึกสนใจในตัวของเด็กชายขึ้นมาในทันที เพราะนี่คืออาการของคนที่พร้อมปกป้องคนที่รักเสมอ หาได้ยากนักในผู้คนยุคแห่งอำนาจ แม้จะเป็นพ่อแม่ลูกก็ล้วนเห็นแก่ตัวทั้งสิ้น แต่เด็กน้อยเลือกที่จะตำหนินาง ปกป้องยายของตนเอง โดยไม่คิดเกรงกลัวว่าจะถูกลงโทษจากนาง ที่นับว่ามีอำนาจเหนือกว่า