ตอนที่ 16 : เราเหมือนกันแล้ว 1/1

ตอนที่

[10]

เราเหมือนกันแล้ว

 

“เช่นนั้นท่านยายรับเงินนี่ไปเถิดเจ้าค่ะ” จื่อหรานยื่นเงินจำนวนหนึ่งให้เซี่ยเถาด้วยเพราะความเกรงใจอย่างถึงที่สุด  

“หรานเออร์ไม่ต้องคิดมากนี่เพียงเล็กน้อยเท่านั้น” หากแต่หญิงชรากับกล่าวด้วยท่าทางสบาย ๆ ไม่เดือดร้อนอันใด ซึ่งนี่ต่างจากท่าทางของชาวบ้านธรรมดายิ่งนัก 

“พวกข้ามารบกวนท่านยายแท้ ๆ หากไม่รับเป็นเงิน เช่นนั้นคืนนี้ให้ข้านวดให้ดีหรือไม่เจ้าคะ”

ในโลกอนาคตนั้นการนวดถือว่าได้รับความนิยมไม่น้อยเพราะสามารถคลายความเมื่อยล้าได้ นางก็ได้ไปเรียนรู้มาไม่น้อยเช่นกัน

“เจ้าสามารถนวดได้ด้วยหรือ” เด็กสาวผู้นี้ทำให้เซี่ยเถาแปลกใจได้อีกหน คนผู้นี้มีอันใดที่ทำไม่ได้บ้าง นี่ช่างเสียดายแทนบ้านเดิมของนางเสียจริงที่ปล่อยให้สิ่งล้ำค่าเช่นนี้หลุดออกมาได้ ทว่าเมื่อคิดถึงบ้านเดิมของเด็กสาวแล้วดวงตาที่ราวกับรัตติกาลลึกล้ำก็ปรากฏขึ้น 

คนชั่วเหล่านั้นไม่สมควรที่จะเป็นครอบครัวของหรานเออร์แม้แต่น้อย!

กล่าวถึงเหล่าคนชั่วที่ว่ายามนี้เรือนตระกูลฉีต่างกำลังลุกเป็นไฟด้วยข่าวของถงเจี้ยนนั้นโหมกระพือเป็นอย่างมาก เรื่องนี้ส่งผลกระทบต่อทุกคนในจวนโดยเฉพาะฉีหวัง เขาเป็นขุนนางที่มีหน้ามีตาผู้หนึ่งในราชสำนัก ข่าวนี้ทำให้เขาถูกสั่งพักงานโดยไม่มีกำหนด หากแต่ถึงเขาไปทำงาน เขาก็ไม่มีหน้าไปสู้หน้ากับผู้ใดอยู่ดี เกรงว่ายามนี้คงจะพากันถอยห่างเขากันไปหมดด้วยเกรงว่าเขาจะมีรสนิยมเฉกเช่นเดียวกันกับถงเจี้ยนผู้นั้น 

น่าอับอายยิ่ง!!

ด้วยที่นี่เรื่องความรักระหว่างเพศเดียวกันมิได้เปิดกว้างเช่นโลกอนาคตที่จื่อหรานได้ไปประสบมาจึงเป็นเรื่องยากที่จะมีผู้ใดยอมรับได้

และที่น่าปวดหัวไปยิ่งกว่านั้นคือหลังจากผ่านไปสามวันจนร่างกายเริ่มดีขึ้นถงเจี้ยนก็มาถามหาความรับผิดชอบจากคนตระกูลฉี เพราะหากเขาไม่ทำตามแผนที่วางไว้ของผู้เป็นป้าไหนเลยจะต้องพบเจอกับเรื่องอัปยศเช่นนี้ ฉีหวังยิ่งรู้สึกปวดหัวอย่างยิ่งยวด

“ข้าบอกแล้วว่าไม่มีผู้ใดคิดขังเจ้ากับบ่าวไว้ด้วยกัน” 

“แต่ข้าได้ยินชัดเจนว่ามีคนลงกลอนประตูไว้ที่ด้านนอก มีเจตนาขังข้า” 

“นั่นมิใช่แผนการของบ่าวเจ้าหรือ เพื่อหวัง…กับเจ้า” ฉีฮูหยินไม่กล้ากล่าวออกมาตามตรงเพราะยิ่งคิดถึงวันนั้นตนยิ่งรู้สึกขนลุก 

ด้านถงเจี้ยนก็รู้สึกรับไม่ได้เช่นกันเมื่อมาได้ยินเรื่องที่ทำให้หวนนึกถึงคืนนั้นอีกครั้ง โก่วอี๋แม้ว่าจะเติบโตมาด้วยกัน เขาก็รับไม่ได้หากจะปล่อยให้อีกฝ่ายมีชีวิตอยู่เพื่อตอกย้ำเหตุการณ์อันเลวร้ายในค่ำคืนนั้น ดังนั้น จึงได้สั่งให้คนโบยอีกฝ่ายจนตายตั้งแต่คืนที่เกิดเรื่อง 

“เหตุเกิดในเรือนพวกท่าน หากมิใช่คนของพวกท่านจะเป็นผู้ใดไปได้” 

“หรือว่าจะเป็นจื่อหราน มีนางผู้เดียวที่ไม่ได้ไปงานเลี้ยง” ฉีเยว่เผิงรีบเอ่ยขึ้นแก้ไขสถานการณ์

“จื่อหรานหรือ ไม่ใช่ว่าพวกเจ้าไล่นางไปตั้งแต่ช่วงเย็นของวันนั้นแล้วหรือ นางจะอยู่ที่เรือนตระกูลฉีได้อย่างไร” เรื่องนี้ถงเจี้ยนได้สอบถามบ่าวในจวนตระกูลฉีแล้ว มิใช่ว่าคราแรกเขาไม่สงสัยฉีจื่อหรานผู้นั้น แต่เมื่อได้รับรู้เรื่องราวการตัดขาดออกจากตระกูลของอีกฝ่าย เขาจึงตัดฉีจื่อหรานออกไปโดยทันทีและอีกอย่างเขากับนางก็ยังไม่ได้มีเรื่องบาดหมางกัน นางไม่จำเป็นที่จะต้องทำกับเขาเช่นนี้ จะต้องเป็นคนที่เหลืออยู่และไม่พอใจบางอย่างในตัวเขาเป็นแน่

“แต่ไม่มีผู้ใดเห็นยามที่จื่อหรานออกไปจากจวนนี่” ฉีเยว่เผิงยังไม่ยอมแพ้ต้องการที่จะโยนบาปทั้งหมดไปให้น้องสาวตน จึงได้ไล่สอบถามบ่าวที่อยู่แถวนั้น 

“บ่าวไม่เห็นยามคุณหนูหกไปจากจวนเลยเจ้าค่ะ” 

“บ่าวก็ไม่เห็นขอรับ” 

“บ่าวก็ไม่…...”

“พอ!!” ถงเจี้ยนทนไม่ไหวจึงได้ตวาดลั่นขึ้น 

ในจังหวะนั้นเองฉีหวังที่นั่งเงียบมาโดยตลอดก็พูดขึ้น “หากเจ้าจะเร่งเอาความผิดมาโยนให้กับคนตระกูลฉี เห็นทีว่าข้าคงมิอาจจะยอมรับได้ เพราะมันมิใช่ความผิดของพวกเรา แต่ควรจะโทษตัวเจ้าเองดีหรือไม่ที่โชคร้ายเอง” 

คำพูดของฉีหวังทำให้ถงเจี้ยนกำหมัดแน่นเนื้อตัวสั่นเทา สายตากวาดมองสมาชิกตระกูลฉีทุกคนด้วยความโกรธ 

หากแม้แต่ท่านป้าที่เป็นญาติของเขาและเป็นผู้ที่คิดแผนการนี้ขึ้นมายังเมินหน้าหนีไปทางอื่นไม่รับผิดชอบใด ๆ  ถงเจี้ยนยามนี้จึงมีความคับแค้นอยู่เต็มอก ในหัวพลางครุ่นคิดว่าจะทำอย่างไรที่จะทำให้ตระกูลฉีได้รับความเจ็บแสบอย่างสาสมที่สุด

วันต่อมาและอีกหลาย ๆ วัน จื่อหรานและอ้ายมี่ได้ออกเดินทางไปตามหาป่าที่สามารถเข้าไปเก็บสมุนไพรได้ในหลายเขตของเมืองหลวง แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่พบกับสิ่งที่ต้องการ ไป ๆ มา ๆ ก็ใกล้ครบเจ็ดวันสำหรับการหมักปุ๋ยมูลสัตว์แล้ว 

จื่อหรานจัดการนำปุ๋ยมูลสัตว์มาผสมกับดินที่เตรียมไว้แล้วทิ้งเอาไว้อีกสามวัน จวบจนกระทั่งก่อนวันลงปลูก นางได้นำเมล็ดพันธุ์พืชต่าง ๆ มาแช่น้ำไว้ เช้าวันรุ่งขึ้นรากของเจ้าพืชต่าง ๆ ก็งอกออกมาให้เห็น เรื่องนี้ส่งผลให้ท่านยายเซี่ยนั้นตื่นเต้นเป็นอย่างมาก

ในที่สุดก็ถึงวันที่เซี่ยเถาทั้งตื่นเต้นและรอคอย ความตื่นเต้นนี้ทำให้นางเขย่ามือของบ่าวรับใช้คนสนิทรัวเร็วพร้อมบอกว่าเวลาที่ตนรอคอยมาถึงแล้ว วันนี้แหละตนน่าจะสามารถปลูกผักได้สำเร็จ 

หลังจากที่จื่อหรานสอนหญิงชราทั้งสองและบ่าวรับใช้ของตนเกี่ยวกับวิธีปลูกผักจนเสร็จสิ้นแล้ว ทุกคนต่างก็แยกย้ายไปทำหน้าที่ของตนเองด้วยความมุ่งมั่นตั้งใจ แม้ว่าคราแรกจะรู้สึกไม่ดีที่ต้องใช้มือสัมผัสกับมูลสัตว์ที่มีกลิ่นแปลก ๆ แต่ท้ายที่สุดก็สามารถก้าวข้ามความแปลกของมันเพื่อทำในสิ่งที่ตั้งใจได้ 

“ข้าไม่เคยรู้เลยว่าการปลูกผักให้สำเร็จได้จะต้องมีขั้นตอนมากมายเช่นนี้ ถึงว่าที่ผ่านมาข้าปลูกแล้วมันไม่ขึ้นเลย” แม้กระทั่งไปเรียนรู้กับผู้เชี่ยวชาญยังไม่สามารถทำได้สำเร็จ

“ทีนี้เราก็รออีกห้าถึงสิบสี่วันผักก็จะขยายต้นสมบูรณ์กว่านี้เจ้าค่ะ” 

“ข้าชักจะรอไม่ไหวแล้ว” เซี่ยเถาถูมือตนเองไปมา แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังดูสง่างามในสายตาของผู้พบเห็น

“รอดูได้เลยเจ้าค่ะ”