ตอนที่ 15 : เข้าป่าตามหาสมุนไพร

ตอนที่

[9]

เข้าป่าตามหาสมุนไพร

 “ท่านยายเจ้าคะ ข้าอยากสอบถามว่าในเมืองหลวงมีป่าที่ใดที่มีสมุนไพรและให้คนสามารถเข้าไปเก็บได้บ้างเจ้าคะ” หลังจากตกลงกันเรียบร้อยแล้วจื่อหรานจึงได้สอบถามในสิ่งที่ตนอยากรู้ซึ่งเป็นภารกิจต่อไปที่นางต้องทำ

 “หืม เจ้าอยากจะไปเก็บสมุนไพรเช่นนั้นหรือ”

 “เจ้าค่ะ ระหว่างที่อยู่ที่นี่นอกจากปลูกผักแล้ว ข้าก็อยากจะปลูกสมุนไพรด้วย ท่านยายจะว่าอันใดหรือไม่เจ้าคะ” กล่าวแล้วส่งสายตาออดอ้อน เซี่ยเถาเห็นเช่นนั้นก็หัวเราะออกมาเบา ๆ

 “เรื่องว่าข้าไม่ว่าอยู่แล้ว แต่ไม่รู้ว่าสมุนไพรที่เจ้าต้องการจะอยู่ในป่าแถวนี้หรือไม่ เหตุใดไม่ไปดูตามขายร้านสมุนไพรเล่า” 

 “ที่จริงเมื่อเช้านี้เราสองคนเดินหาตามร้านต่าง ๆ แล้วพบแค่บางตัวเท่านั้นเจ้าค่ะ” นี่เป็นเรื่องที่นางหนักใจ หากหาได้ไม่ครบจะทำอย่างไร แต่นางจะต้องลองดูก่อน หากไม่มีที่ร้านก็ต้องเข้าป่า ไม่แน่มันอาจจะมีแต่คนไม่รู้จักก็เป็นได้ 

 “จี้ชงเจ้ารู้จักป่าที่ให้คนเข้าไปเก็บสมุนไพรได้หรือไม่” 

 “รอสักครู่นะเจ้าคะ” 

 จู่ ๆ ท่านยายจี้ชงก็เดินออกไปนอกเรือน นางสงสัยไม่น้อยว่าอีกฝ่ายออกไปเพราะเหตุใด หรือจะไปถามไถ่เพื่อนบ้านแต่ระหว่างที่นางเดินมาที่นี่จำได้ว่าแถวนี้ไม่มีคนอาศัยอยู่เลยแม้แต่น้อย ครั้นจะตามไปไม่นานอีกฝ่ายก็เดินกลับมาเสียแล้ว

 “รู้แล้วเจ้าค่ะ หากอยากไปเก็บสมุนไพรป่าที่ใกล้กับที่นี่ที่สุดสามารถเข้าไปเก็บที่ป่าข้างอารามเต๋อหมิงเจ้าค่ะ มีชาวบ้านเข้าไปเก็บของป่าอยู่ทุกวัน” 

 ดียิ่งนักหากว่าไม่ไกลมาก แม้ชาติก่อนนางจะเคยออกไปใช้ชีวิตบ้างหลังจากออกเรือนแต่ก็ไม่ได้ไปที่อื่นบ่อยนัก ยิ่งอารามยิ่งไม่ได้ไป ยามนี้จึงราวกับมิใช่คนในเมืองหลวงไม่รู้สิ่งใดเลยสักนิด

 “หรานเออร์…...” เซี่ยเถาเอ่ยเรียกเด็กสาวด้วยความสนิทสนมมากขึ้น “พอดีว่าข้ารู้จักกับคนขับรถม้าที่มักจะพาคนไปแถวนอกเมือง พรุ่งนี้ให้เขาพาเจ้าไปดีหรือไม่ ส่วนค่าจ้างนั้นก็แค่อีแปะเดียว” 

 “ถูกถึงเพียงนั้นหรือเจ้าคะ” ถึงจะบอกว่าใกล้กับที่นี่ที่สุดแต่ก็คงไม่ใกล้ถึงเพียงนั้นหรอกกระมังมิเช่นนั้นคงมิต้องใช้รถม้าเดินทางไป ไหนจะค่าโดยสารที่เก็บเพียงแค่อีแปะเดียวอีก

 “ใช่ถูกมาก เพราะเขาชอบไปทำบุญแถวนั้น สงสัยจะเป็นอารามหมิงเต๋อนี่กระมัง ช่างมีบุญสัมพันธ์โดยแท้ ฉะนั้น เจ้าไม่ต้องคิดมาก เดินทางสะดวกทั้งจะไปบ่อยเพียงใดก็ได้เช่นนี้” เซี่ยเถากล่าวรวบรัดสรุปเรื่องราวเอง จื่อหรานรู้ดีว่าคำพูดของหญิงชรามีแต่ความน่าสงสัยเต็มไปหมด แต่ทว่าสุดท้ายก็ได้แต่แย้มยิ้มออกมาราวกับเด็กสาวที่ไม่เท่าทันสิ่งใด ก่อนจะขอบคุณอีกฝ่ายไป 

 ส่วนลับหลังนั้นก็ให้อ้ายมี่ไปสอบถามคนที่อยู่ใกล้แถวนี้มากที่สุด ว่าท่านยายทั้งสองคนนี้เป็นผู้ใดกันแน่ แม้นางจะรู้ว่าทั้งสองมิใช่คนไม่ดี แต่นางก็ไม่ควรที่จะปิดหูปิดตาตนเอง คนเคยถูกกระทำมาก่อน ระแวดระวังตัวไว้เป็นการดีที่สุด 

 เช้าวันรุ่งขึ้นไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่ามีรถม้ามาจอดรอพวกนางที่หน้าเรือนจริง ๆ ทั้งผู้โดยสารที่จะเดินทางในวันนี้ก็มีเพียงพวกนางสองคนเท่านั้น นางรู้แล้วว่าเรื่องที่นางกำลังพบเจอนี้มันไม่ปกติ ยิ่งจากที่ให้อ้ายมี่ไปสืบความมายิ่งรู้สึกว่าเห็นทีนางจะไม่ได้มาพบกับชาวบ้านธรรมดาที่อยู่ห่างไกลเสียแล้ว 

 และท่านยายทั้งสองก็ดูแตกต่างจากชาวบ้านทั่วไปจริง ๆ 

“ชาวบ้านบอกว่าแถวนี้บ้านเรือนล้วนแต่ไม่มีผู้ใดอาศัยอยู่มานานแล้วเจ้าค่ะคุณหนู พวกเขาต่างย้ายไปอยู่ในเขตที่ใกล้กับเขตเมืองมากขึ้น” นี่คือสิ่งที่อ้ายมี่สืบมา นอกจากนั้นยังเอ่ยขึ้นมาว่า 

“หรือท่านยายสองคนจะเป็น ผะ ผีเจ้าคะคุณหนู” อ้ายมี่กล่าวระหว่างที่กำลังจะไปอาบน้ำด้วยกันเมื่อวานนี้ นางไม่คิดว่าท่านยายทั้งสองเป็นภูตผีวิญญาณแต่อย่างใด แต่น่าจะเป็นอะไรที่ลึกลับกว่านั้น

“มิใช่ผีอย่างแน่นอน”

 การเดินทางไปป่าข้างอารามเต๋อหมิงนั้นราบรื่นกว่าที่คิด ท่านลุงผิงกล่าวว่าจะกลับมารับพวกนางในช่วงเย็น ดังนั้นไม่ต้องรีบร้อนอันใด เมื่อเห็นว่าไม่มีอันใดที่ต้องกังวลมือบางจึงกระชับกับสายกระบุงที่สะพายอยู่แล้วพาสาวรับใช้ลัดเลาะเข้าป่าทันที 

 ทว่าหลังจากเดินเสาะหาสมุนไพรที่ต้องการอยู่ทั้งวัน นางก็ต้องพบกับความผิดหวัง ไม่มีวี่แววของสิ่งที่นางตามหาเลยแม้แต่น้อย ใบหน้างามเผยความกังวลอยู่หลายส่วน จนอ้ายมี่ต้องเอื้อมมือมาจับมือของนายตนเองเอาไว้ “หาอีกเจ้าค่ะคุณหนูหากที่นี่ไม่พบ เราก็ไปหาที่ใหม่” 

 นั่นสิ ป่าหาใช่มีแต่ที่นี่เสียหน่อย

 “เช่นนั้นวันนี้ก็พอก่อนเถิด กลับเรือนกันก่อนดีกว่า หากมืดค่ำกว่านี้เกรงว่าท่านยายทั้งสองจะเป็นห่วง ไว้เราค่อยไปหาวิธีกันใหม่”

 “เจ้าค่ะ”

 เมื่อกลับมาถึงเรือนทั้งคู่ก็ช่วยกันหุงหาอาหารมากินร่วมกันกับหญิงชราทั้งสอง 

 “เอ๋ ท่านยายไปซื้อเครื่องนอนกับวัตถุดิบมาเพิ่มหรือเจ้าคะ” นางสังเกตเห็นตั้งแต่ตอนกลับมาแล้วแต่ยังไม่มีโอกาสได้ถาม ยามนี้หลังจากกินอาหารเสร็จจึงได้เอ่ยถามขึ้น 

 เครื่องนอนคุณภาพปานกลางแต่ถึงอย่างนั้นราคาก็คงไม่ถูก ยิ่งซื้อหาในเมืองหลวงด้วยแล้ว ไหนจะวัตถุดิบสดใหม่อีก….

 “เล็กน้อย ข้าอยากให้พวกเจ้านอนสบาย ๆ กินดีอยู่ดียิ่งขึ้น” เซี่ยเถากล่าวให้จื่อหรานสบายใจ แต่ดูเหมือนจะเพิ่มความสงสัยให้กับหญิงสาวมากกว่า

แท้จริงแล้วเมื่อคืนนี้จื่อหรานกับอ้ายมี่นอนกับพื้นธรรมดาโดยมีผ้าห่มคนละผืนเท่านั้น ด้วยคล้ายว่าเรือนนี้มีสิ่งของเตรียมเอาไว้สำหรับคนเพียงหนึ่งคนสำหรับการชั่วคราวเท่านั้น นั่นก็คือท่านยายเซี่ย แม้กระทั่งท่านยายจี้ชงยังดูเหมือนว่าจะต้องนอนไม่ต่างจากพวกนาง หากแต่วันนี้หลังจากไปตามหาสมุนไพรกลับมีอุปกรณ์ครบสำหรับทุกคน

 เมื่อมาถึงตรงนี้ นางเริ่มสงสัยฐานะที่แท้จริงของท่านยายเซี่ยเสียแล้ว