คำโปรย

🌸จางม่านอวี้ตื่นมาอีกทีพบว่าตนเองเป็นคุณหนูในนิยายของโลกเสมือนที่ระบบป้อนคำสั่งออกแบบนิยายเพิ่มสกิลโดยใช้เอไอ แต่เมื่อกำลังจะกดตกลง เรื่องสร้างตัวละครนางเอกผู้เพียบพร้อม คำสั่งทั้งหมดดันติดบั๊ก! จากนางเอกกลายเป็นตัวประกอบสุดน่าเวทนา...

ถ้ามันคือในโลกเสมือนที่ไม่มีเธอเกี่ยวข้องก็ดีนะสิ แต่มันไม่ใช่เพราะเธอดันหลุดเข้ามาและใช้ชีวิตเป็นตัวประกอบนั้นเสียเอง

         ร่างกายของเธอเป็นเหมือนในสิ่งที่เธอป้อนคำสั่งทุกประการ รูปร่างงดงามดั่งหยกขาวเจียระไนสมชื่อ ‘ม่านอวี้’ ผิวขาวราวหิมะแรก ใบหน้าน่ารักอ่อนหวาน ริมฝีปากจิ้มลิ้มพริ้มเพรา หน้าอกอวบอิ่มเต็มไม้เต็มมือ เอวคอดกิ่วรับกับสะโพกผายผึ่งดั่งนาฬิกาทราย แต่ความสวยดันเป็นอย่างเดียวที่ดีในโลกนี้ของเธอเท่านั้น

ที่เหลือสารเลวสิ้นดี!

โดยเฉพาะชะตากรรม

 เรื่องความร่ำรวยไม่มาด้วยยังพอทน แต่การเงินในบ้านติดลบนี่พอเลย ถ้าใครคิดว่าจบแค่ชีวิตติดลบไม่ใช่ค่ะ เรื่องทุกเรื่องย่อมมีต้นเหตุ...

 บิดาของนางที่ขลาดเขลาเบาปัญญาเป็นพ่อค้าเกลือ แต่ก่อนก็ร่ำรวยพอสมควรมีสหายคบค้ามากมาย

 จุดหักเหก็คือเพราะความรวยนี่แหละ จึงถูกลูกสาวของอดีตคนรักที่แต่งงานกับคหบดีหนุ่มเมื่อนานมาแล้วที่มีฐานะเป็นบุตรสาวบุญธรรมยั่วยวน

ฟังแล้วร้องฮะล่ะสิ...แต่ข้าร้องไห้หามารดาแล้ว

แต่มารดาด่วนจากไปเมื่อไม่กี่เดือนหลังทราบว่าบิดาเอาลูกบุญธรรมเป็นภรรยา ทั้งเพิ่งมารู้ทีหลังว่าเป็นลูกสาวอดีตคนรักของเขา พลันอับอายจนตรอมใจตาย

จากการที่รับเลี้ยงเป็นลูกบุญธรรม ผ่านไปหนึ่งปีก็กลายเป็นเมียบุญธรรม พร้อมกับสร้างเรื่องด้วยการกู้หนี้ยืมสินจากเจ้าหนี้จอมโหด และผลักภาระให้สตรีวัยสาวสะพรั่งอย่างจางม่านอวี้แก้ปัญหากับดอกเบี้ยรายวันที่มีคนมาเคาะประตูบ้านเรียกเก็บตำลึงแทบจะทุกชั่วยาม

แต่ยังไม่หมดแค่ดอกเบี้ยหรอกนะ ค่าใช้จ่ายในการเลี้ยงดูบ่าวไพร่ในเรือนอีกยี่สิบคนนี่สิน่าปวดหัว ลำพังปากท้องของนางที่จะเลี้ยงตัวเองยังไม่รอดด้วยซ้ำ ทั้งขับไล่ก็แล้วยังไม่ยอมออกจากเรือนตระกูลจาง แต่เมื่อเห็นแววตาของบ่าวไพร่มองนางด้วยความหวังกลับทอดทิ้งไม่ได้ จำต้องกัดฟันแก้ปัญหา

ส่วนคนก่อเรื่องกลับหนีกลับไปยังตระกูลเดิม และบิดาที่ลุ่มหลงภรรยายังสาวหน้ามืดตามัวไปตามถึงตระกูล ภรรยาเด็กพร้อมทั้งทรัพย์สินแทบหมดเรือน ทำให้ชื่อเสียงตระกูลจางในเมืองยิ่งอับอายขายขี้หน้า แม้แต่สหายสนิทก็ไม่คบค้าเกรงว่าจางม่านอวี้จะยืมเงิน

มารดามันเถอะ! 🤦🏻‍♀️

         แต่ครั้นจะผัดผ่อน จางม่านอวี้ก็ต้องเผชิญกับเหล่าเจ้าหนี้จอมหื่น เพราะเจ้าหนี้แต่ละคนไม่สนเงินต้นหรือดอกเบี้ย ทุกคนล้วนปรารถนาจะหลับนอนกับนางที่เป็นสตรีสาวสะพรั่งวัยกำลังออกเรือนในอายุ 17 ปี

         เคราะห์กรรมของคนสวย!

         แต่ข่าวบอกว่ามีคุณชายที่เป็นพ่อค้าคหบดีจากต่างเมืองมาสร้างบ้านอยู่ใกล้ ๆ ฝั่งตะวันตก ท่าทางร่ำรวยและใจดีชอบช่วยเหลือคน ดังนั้นคุณชายท่านนั้นอาจจะเป็นความหวังของนางได้ จึงรีบกู้หนี้มาปิดให้หมดทุกที่เพื่อจะเหลือเจ้าหนี้เพียงรายเดียวเท่านั้น

และเมื่อนางดูสัญญาเท่านั้นแหละ...ภาพที่วาดฝันแทบพังทลาย

         *** ต้องใช้คืนดอกเบี้ยทุกสิบห้าวัน ครั้งละห้าร้อยอีแปะ หากขาดชำระจะตามถึงบ้าน***

         ปกติดอกเบี้ยเขาชำระรายเดือนไม่ใช่หรือไง นี่สิบห้าวัน...ตาย ๆ ทำไมก่อนประทับลายนิ้วมือไม่รู้จักอ่านให้      ถี่ถ้วนนะ

         แต่ว่านางยืมมาห้าร้อยตำลึงเพื่อปิดหนี้เจ้าหนี้จอมหื่นพวกนั้น ลำพังดอกเบี้ยก็ไม่รู้จะหาจากไหนไปชำระคืนให้ทัน ทั้งยังต้องตามทวงถึงบ้าน นางถอนเสาบ้านไปขัดดอกได้หรือไม่ คิดแล้วก็กลุ้มใจแต่หากนางเข้าไปคุยกับเขาดี ๆ บางทีสวรรค์อาจจะเมตตานางสักเล็กน้อย

ดังนั้นนางควรต้องตกลงกับเจ้าหนี้คนใหม่ให้ดี เมื่อส่องกระจกก็พบว่าตัวเองงดงามไม่น้อย หากไปออดอ้อนนิดหน่อย บางทีเจ้าหนี้อาจจะใจดีปล่อยนางไปก็เป็นได้

         แต่ทำไม...เจ้าหนี้จอมโหดเอาแต่ขู่นางเล่า...ฮึก...ข้าอยากออกจากระบบStoryWeaver เฮงซวยนี่!

         “วันนี้เจ้ามีอะไรจะมาจ่ายดอกข้า”

         ‘ฮึ...นอกจากเส้นไหมอ่อนนุ่มสีน้ำตาลรำไรตรงเนินสวาทนั้นกับรอยยิ้มหวาน ๆ เห็นทีว่าข้าจะไม่มีอะไรขัดดอกท่านได้เลย’

         จางม่านอวี้ยิ้มขัดเขินดั่งสตรีมียางอายทั้งยกนิ้วขึ้นมากัดเบา ๆ ส่งสายตามองเขาด้วยท่าทางมีจริตจะก้าน

         “นอกจากร่างกายของอวี้เอ๋อร์แล้ว…ไม่มีสิ่งใดเลยเจ้าค่ะ”

         เอาล่ะ...นางต้องกัดฟันสู้เพื่อคนในตระกูลจางสักหน่อย อย่างน้อย ๆ เขาก็มองว่านางคือความหวัง

         “งั้นก็ทิ้งนิ้วก้อยเจ้าไว้ที่นี่เถอะ”

         “O.O”

         ถึงขั้นตัดนิ้วไม่เกินไปหน่อยหรือคุณชายเฉิน...โหดเหี้ยมเกินไปแล้ว

----------------------------

มีแต่หมออ้อยและรอยยิ้ม🥹