บทที่8 วัดตัวแต่ใจเต้น

ห้องเสื้อLEETHING

เย็นของวันนี้ขณะที่ลี่ถิงกำลังง่วนอยู่กับแบบร่างเสื้อผ้าที่เธอเองต้องรับผิดชอบ หญิงสาวขะมักเขม้นอย่างตั้งใจ หวังเป็นอย่างยิ่งว่าผลงานชิ้นนี้จะช่วยกอบกู้ชื่อเสียงของเธอกลับมาได้เช่นกัน

ระหว่างนั้นเองชิงชิงเด็กในร้านก็เดินเข้ามาพร้อมประโยครายงานที่ราบเรียบ

"คุณลี่ถิงค่ะ มีคนมาขอพบค่ะ"

"ใคร"

"ไม่เคยเห็นมาก่อนค่ะ แต่ท่าทางดูดีหล่อด้วยค่ะ" ประโยครายงานของพนักงานในร้านทำเอาลี่ถิงย่นหัวคิ้วเข้าหากัน ปกติแล้วเธอไม่เคยมีแขกผู้ชายมาขอพบ หากจะมีก็มีแต่ผู้หญิงที่เป็นลูกค้าของทางร้าน

เมื่อวางทุกอย่างที่ถืออยู่ไว้แล้ว ก็ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วแล้วมุ่งหน้าออกไปจากห้องส่วนตัว แต่ชายร่างสูงที่ยืนเด่นเป็นสง่าหันหลังให้เธออยู่นั้น เธอรู้ได้ทันทีว่าเป็นเขา หมอซาง

"คุณมาทำอะไรที่นี่" ประโยคแรกของลี่ถิงทำเอาหมอซางที่ยืนหันหลังอยู่ต้องหันหน้ามามอง

"นี่เป็นประโยคเด็ดของทางร้านงั้นเหรอ ปกติเขามีแต่ยินดีที่ลูกค้าเข้าร้าน" คำพูดที่แสนเย็นชาบวกกับใบหน้านิ่งสนิท ทำเอาลี่ถิงต้องยกมือมากอดอกตนเองไว้แน่น มองเขาด้วยความสงสัย

"พ่อฉันบอกว่าให้มาตัดชุดวันงานหมั้น"

"ตัดชุด?" ลี่ถิงถามย้ำอีกครั้ง เธอแปลกใจมากที่หมอซางเป็นคนเอ่ยเรื่องชุดงานหมั้นก่อน ทว่า

"ไม่ต้องสงสัยหรอกนะ ที่ฉันยอมมาเพราะคำสั่งเท่านั้น"

"อ้อ อย่างนั้นหรือคะ"

ยังไม่ทันได้สนทนาต่อเสียงมือถือของเธอก็ดังขึ้น ทำให้ลี่ถิงหันไปมองที่ห้องส่วนตัว ก่อนที่เธอจะหมุนตัวเพื่อไปรับโทรศัพท์ปลายสาย

โทรศัพท์

"ค่ะพ่อ"

(หมอซางคงไปถึงห้องเสื้อแกแล้ว วัดขนาดตัวให้พี่ส่วนแกก็จัดการชุดตัวเองให้เรียบร้อย)

"ทำไมดูรีบขนาดนั้นละคะ"

(อีกสองอาทิตย์ ฉันจะจัดงานหมั้นให้แกกับหมอซาง)

"อะไรนะคะ"

ตื๊ดดดด

ยังไม่ทันได้ตอบจางเอินก็ตัดสายลูกสาว ทำเอาจางลี่ถิงต้องลดมือถือลงมามองหน้าจอด้วยความฉงน

หลังจากรับสายบิดาแล้วก็เดินกลับออกมาหาหมอซางที่ยืนรออยู่ ทว่าตอนนี้ใบหน้าของลี่ถิงบูดบึ้งเล็กน้อย เธอมองหน้าหมอซางแล้วพูดขึ้น

"เชิญทางนี้ ฉันจะวัดตัวให้นาย"

"เดี๋ยว เธออ่อนกว่าฉันจะมาใช้น้ำเสียงคำพูดตีตนแบบนี้ไม่ได้"

"หมอซาง! " เขาเองก็รู้สึกว่าเมื่อก่อนคำพูดดูให้เกียรติลี่ถิงมาก และตอนนี้คงใช้คำพูดว่าเธอกับฉันน่าจะเหมาะกว่า ส่วนลี่ถิงสมควรเรียกแทนตัวเขามาหมอไม่ใช่นาย

"ต่อไปก็เรียกฉันว่าหมอซางเหมือนคนอื่น ไม่ใช่นาย เพราะฉันกับเธอมันคนละรุ่น" พูดจบก็เดินสวนลี่ถิงไปทางห้องวัดตัว ปล่อยให้ลี่ถิงยืนจ้องมองตามไล่กว้างของเขาที่เดินลับตาไป

หญิงสาวในชุดเดรสสีครีมเปิดไหล่เดินตามคุณหมอหนุ่มมาที่ห้องวัดตัว แต่ลี่ถิงไม่ใช่คนวัดขนาดตัวให้เขาหรอกนะ เธอสั่งเด็กในร้านถือสายวัดมาให้แล้วก็สั่งให้จัดการกับสัดส่วนของหมอ ทว่า

"คุณลี่ถิงวัดเองได้ไหมคะ ปกติคุณก็เป็นคนวัดหนูกลัวว่ามันจะผิดพลาด"

ลี่ถิงทำหน้าเจื่อนเพราะหมอดุร้ายหันมามองหน้าเธอ จริงอยู่ว่าเธอเป็นคนวัดมาตลอดแต่ที่ไม่ทำเพราะคนนี้เป็นคู่หมั้นที่เธอไม่อยากหมั้นต่างหาก

"ก็ได้" เธอยอมดุร้ายอมมือรับสายวัด แล้วยื่นสมุดกับปากกาให้เด็กในร้านเป็นคนจด ระหว่างที่วัดรอบแขนทุกอย่างก็ปกติ แต่ช่วงที่วัดรอบอกนี่สิ

ตึกตึกตึก

เจ้ากรรมหัวใจไม่รักดีดันเต้นแรงจนแทบเสียอาการ เธอตัวเล็กกว่าหมอซางมากแค่ระดับหัวก็เท่าหน้าอกเขา ยิ่งไปกว่านั้นภายใต้เสื้อคอเต่ารัดรูปสีเข้มมันดูเหมือนว่าหน้าอกหมอจะกว้างมากบ่งบอกถึงสุขภาพที่แข็งแรงแถมมันยังรู้สึกแน่นไปด้วยมัดกล้าม

"ทำไมหัวใจเธอเต้นแรงขนาดนั้น" ลี่ถิงชะงักแล้วดึงสายวัดออกทันที เธอถอยออกห่างจากตัวหมอซาง

"หมอพูดเรื่องอะไร หัวใจฉันมันก็เต้นปกตินี่"

"นั่นนะสินะ"

ลี่ถิงยืนเม้มปากแน่นกลอกตาไปมองทางอื่น จนหมอซางเป็นคนพูดต่อ

"วันนี้จะวัดเสร็จไหม ฉันมีธุระที่ต้องไป"

"เสร็จสิ ก็แค่วัดตัวไม่มีอะไรมาก"

"งั้นก็มาวัดเสียสิ เธอมัวยืนทำอะไร" ที่ต้องยืนเพราะมัวเก็บอาการอยู่ต่างหาก  ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรกันอยู่ ๆ มือก็เย็นเฉียบขึ้นมาเสียดื้อ ๆ จริงอยู่ว่าหมอซางเองก็หน้าตาดี แต่เขาไม่ใช่สเปกเธอลี่ถิงเธอพูดมาตลอด

เวลาผ่านไปสักพัก ลี่ถิงเธอก็ทำหน้าที่ของเธอจนเสร็จ วัดสัดส่วนเสื้อที่ต้องตัดพร้อมทั้งกางเกงไปด้วยเช่นกัน

"หมอรู้หรือเปล่าว่างานหมั้นของเราจะเกิดขึ้นอีกสองอาทิตย์"

"รู้" เป็นคำตอบที่แสนสั้น จากนั้นหมอก็เดินไปหยิบเสื้อโคชตัวใหญ่มาสวมทับเสื้อคอเต่าอีกครั้ง

"หมอรู้ แต่ทำไมฉันไม่รู้"

"ฉันก็พึ่งรู้วันนี้ คงไม่มีอะไรแล้วใช่ไหม ฉันจะได้กลับ"

"อ้อ ไม่มีแล้วเพราะหมอวัดตัวไปแล้ว" หมอซางหน้านิ่งได้ยินแบบนั้นก็รีบหันหลังออกจากร้าน ท่าทางของหมอไม่ได้ยินดีด้วยสักนิดแถมดูไม่สนใจเรื่องงานหมั้นด้วยซ้ำ

"คุณลี่ถิง ผู้ชายคนนี้เป็นคู่หมั้นคุณหรือคะ เขาหล่อมากเลย"

ลี่ถิงถอนหายใจรูปลักษณ์เธออาจจะดุร้ายเหมือนนางมารในละคร แต่มุมอ่อนไหวเธอก็ย่อมมี

"คู่หมั้นงั้นเหรอ ดูท่าเขาไม่สนใจด้วยซ้ำมั้งจะหมั้นกันอยู่แล้วแต่ดูเขาตอนนี้สิ ไม่เห็นฉันอยู่ในสายตาสักนิด" เสียงถอนหายใจก่อนที่เธอจะยืนมือรับสัดส่วนที่พึ่งบอกเด็กในร้านจด

ลี่ถิง กลับมาที่ห้องทำงานตัวเอง อีกสองอาทิตย์เธอจะหมั้นกับเขา ชุดที่ต้องใส่วันนั้นก็ต้องตัดด้วย อีกทั้งชุดราตรีแฟชั่นโชว์ก็ใกล้มาถึงคงเรียกว่าเป็นงานชนิดด่วนพิเศษก็ว่าได้ งานนี้ลี่ถิงคงปักหลักนอนเฝ้าร้านอีกนาน