บทที่ 600

ดวงตาของเฉินจิ้นเต็มไปด้วยเส้นเลือดฝอยสีแดง ท่ามกลางคำปลอบโยนอ่อนโยนของเด็กสาว น้ำตาอันร้อนผ่าวก็หยดลงมาเม็ดแล้วเม็ดเล่า

เขายื่นแขนออกไป กอดเย่ฮวนเอ่อร์ไว้แน่น เสียงสะอื้นของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด “ฮวนเอ่อร์...ตอนนี้ฉันไม่มีแม่แล้ว...ฉันไม่มีทั้งพ่อและแม่แล้ว…”

เย่ฮวนเอ่อร์ก็กอดเขาแน่นเช่นกัน นี่เป็นครั้งแรกที่เขายอมเปิดเผยความอ่อนแอให้ใครสักคนเห็น เป็นครั้งแรกที่เขาร้องไห้ต่อหน้าคนอื่น

เย่ฮวนเอ่อร์พยักหน้าเบาๆ “ฉันรู้ เฉินจิ้น…แต่นายยังมีหยวนหยวน…แล้วก็ยังมีฉันนะ ฉันจะอยู่ตรงนี้…อยู่กับนายเสมอ”

พูดจบ เธอเขย่งปลายเท้า เอามือประคองใบหน้าเขา แล้วจูบบนหน้าผากของเขาเบาๆ

จูบบนหน้าผาก…เป็นสัญลักษณ์ของความรักอันลึกซึ้งและการปกป้อง

เฉินจิ้นกอดเธอแน่นขึ้นอีกครั้ง

...

ในเวลาต่อมา เฉินจิ้นต้องกลับไป เขาจำเป็นต้องกลับไปดูแลเรื่องอื่น ทางโรงพยาบาลได้จัดการเรื่องพิธีศพของแม่เขาเรียบร้อยแล้ว เย่ฮวนเอ่อร์และเฉินหยวนหยวนได้นำอัฐิกลับมายังบ้าน

เย่ฮวนเอ่อร์วางโกฐและป้ายวิญญาณของแม่เฉินไว้บนโต๊ะบูชา เฉินหยวนหยวนจุดธูปหนึ่งดอก แล้วยกมือไหว้ด้วยความเคารพอย่างลึกซึ้ง

“หยวนหยวน คืนนี้เราจะเฝ้าศพกั