บทที่ 10

หลายวันต่อมา....

ข้าวสวย...

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"สวยตื่นรึยังคะลูกวันนี้หนูต้องไปเลือกแหวนหมั้นกับพี่ครามนะคะ" แม่เคาะห้องปลุกฉันแต่เช้าฉันรีบดีดตัวลุกขึ้นทันทีเพราะวันนี้ฉันต้องไปเลือกแหวนหมั้นกับพี่ฟ้าคราม

"ตื่นแล้วค่าแม่"

"รีบๆอาบน้ำแต่งตัวนะคะ"

"ค่าาาา" ฉันตะโกนออกไปจากนั้นก็ลุกออกจากเตียงแล้วเดินไปที่หน้าต่างห้องนอนเพื่อมองไปยังบ้านของพี่ฟ้าครามที่ตั้งอยู่ทางด้านหลังบ้านของฉันซึ่งห้องนอนของฉันมันสามารถมองออกไปเห็นบ้านพี่เขาได้พอดีคือแค่ได้เห็นหลังคาบ้านของเขาฉันก็พอใจแล้วเพราะหลายวันมานี้ฉันไม่กล้าไปสู้หน้าพี่เขายอมรับอย่างไม่อายเลยว่าฉันหลบหน้าเขาเพราะฉันไปสร้างเรื่องเอาไว้จนทำให้ตอนนี้ผู้ใหญ่จัดการจับเขากับฉันหมั้นกันซึ่งกำหนดการจะมีขึ้นอีกในไม่กี่วันข้างหน้านี้ถามว่าฉันดีใจไหมที่จะได้หมั้นกับพี่ฟ้าครามมันก็ต้องดีใจอยู่แล้วล่ะที่จะได้หมั้นกับคนที่เรารักแต่...แต่เขาไม่ได้รักเรานี่สิ เห้อออคิดแล้วก็เศร้าใจ แต่ถามว่าฉันอยากทำแบบนั้นไหมฉันไม่ได้อยากทำหรอกแต่ฉันมีเหตุผลของฉันน่ะเหตุผลของคนโง่งมที่รักคนที่เขาไม่รักเราแต่ก็อยากครอบครองเขาไม่อยากให้เขาเป็นของใครหรือสนใจใครนอกจากฉันคนเดียว ฉันรู้ว่าที่ทำลงไปมันเป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้องมันเหมือนฉันจัดฉากมัดมือชกเขาให้เขารับผิดชอบในสิ่งที่เขาไม่ได้เต็มใจทำนั่นก็คือการที่ฉันขอให้เขาจูบฉันโดยที่ฉันไปโกหกเขาว่าฉันจะเลิกตามตอแยเขาถ้าเขาจูบฉันและเขาก็เชื่อทั้งที่จริงแล้วฉันทำไม่ได้หรอกจะให้ฉันเลิกรักเขาเลิกตามตอแยเขาฉันทำไม่ได้จริงๆ ฉันเชื่อว่าตอนนี้เขาน่าโกรธและเกลียดฉันมากกว่าเดิมอย่างแน่นอนฉันมั่นใจ

เวลาต่อมา..

ตอนนี้ฉันนั่งอยู่บนรถของพี่ฟ้าครามคือตั้งแต่ออกจากบ้านมาจนถึงตอนนี้เราไม่ได้พูดอะไรกันเลยแม้แต่คำเดียวฉันเองก็ไม่กล้าพูดอะไรออกไปเพราะดูสีหน้าของเขาแล้วบ่งบอกได้ว่าเขาอยู่ในอารมณ์ไหน

"พี่ครามโกรธสวยเหรอคะ" ฉันถามคำถามโง่ๆออกไปทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าเขาโกรธฉันอยู่

"............." เขาเงียบไม่ตอบเอาแต่มองไปข้างหน้าและตั้งใจขับรถ

"สวยไม่มีอะไรจะแก้ตัวหรอกนะคะแต่สวยอยากให้พี่รู้ไว้ว่าที่สวยทำลงไปเพราะสวยรักพี่"

"หึ" เขาครางหึในลำคอพร้อมรอยยิ้มหยันตรงมุมปาก

ตอนนี้เรามาอยู่ที่ร้านเพชรที่แม่ฟ่างโทรมาแจ้งก่อนแล้วว่าเราสองคนจะมาเลือกดูแหวนหมั้นกัน

"คุณฟ้าครามกับน้องข้าวสวยอยากเลือกแบบไหนเชิญเลือกได้ตามสบายเลยนะคะ" พี่เจ้าของร้านนำแหวนหลากหลายแบบมาให้ฉันกับพี่ฟ้าครามเลือก คือมันสวยหมดเลยจนเลือกไม่ถูกซึ่งวันนี้ฉันต้องเลือกให้เขาส่วนเขาก็เลือกให้ฉันเราต่างคนต่างเลือกให้กันและกันซึ่งฉันน่ะพยายามเลือกอย่างตั้งใจเพื่อให้ได้แหวนที่เหมาะกับเขาแต่ดูเหมือนเขาจะไม่ได้สนใจที่จะเลือกดูแหวนเลยสายตาของเขามองไปที่สร้อยกับจี้เพชรที่อยู่ในตู้

"พี่ครับผมขอดูสร้อยเส้นนี้หน่อยครับ" ฉันมองดูพี่ฟ้าครามที่กำลังเลือกสร้อยคอพร้อมจี้อย่างตั้งใจ มันเป็นสร้อยสำหรับผู้หญิงไม่รู้ว่าเขาเลือกให้ใครกันหรือเขาจะเลือกให้อาบัวหรือไม่ก็อาจจะเป็นสองแฝด ฉันพยายามคิดในทางที่ดีแต่...

"ผมเอาเส้นนี้ครับขอพี่ห่อของขวัญให้ผมด้วยนะครับพอดีผมจะเอาไปเป็นของขวัญวันเกิดให้คนที่ผมรัก"

"ได้ค่ะ^^" หลังจากที่พี่พนักงานนำสร้อยที่พี่ฟ้าครามเลือกไปห่อของขวัญเขาก็ก้มหน้าก้มตาสนใจแต่กับมือถือไม่ยอมเลือกแหวนหมั้นสักที

"พี่ครามเลือกแหวนได้แล้วหรือยังคะ"

"ไม่จำเป็น"

"มะ หมายความว่าไงคะ"

"ไม่จำเป็นต้องเลือก" พูดจบเขาก็เอื้อมมือข้างที่ว่างหยิบแหวนออกมาหนึ่งวงแล้ววางไว้ตรงหน้าฉันโดยที่เขาไม่ได้สนใจว่าแหวนที่เขาเลือกมันเป็นแบบไหนเหมือนเขาเลือกแบบขอไปทียังไงยังงั้นต่างจากเมื่อครู่ที่เขาเลือกสร้อยเส้นนั้นจนฉันแอบน้อยใจเขาไม่ได้

"เรากำลังจะไหนกันต่อคะ"

"..........." เขาเงียบไม่ยอมตอบฉันก็เลยไม่ถามต่อสักพักเขาก็ขับรถเข้าไปในสนามบินพอหาที่จอดได้เขาก็เดินลงไปทันทีโดยไม่พูดอะไรฉันสักคำ ฉันนั่งรอพี่ฟ้าครามอยู่บนรถประมาณครึ่งชั่วโมงสักพักฉันเห็นเขาเดินมาพร้อมกับ...กับยัยมิวกี้ที่ตอนนี้ทั้งสองคนกำลังหัวร่อต่อกระซิกกันอย่างมีความสุข ที่แท้เขามารับยัยมิวกี้นี่เอง พอทั้งคู่มาถึงรถฉันก็แกล้งทำเป็นหลับเพราะไม่อยากทักยัยนั่น

"อ้าวพี่ข้าวสวยก็มาด้วยเหรอคะ"

"พี่ว่ามิ้วขึ้นรถเถอะข้างนอกร้อนม่ะเดี๋ยวพี่เอากระเป๋าไปเก็บไว้ด้านหลังให้"

"ขอบคุณค่ะ^^"

ระหว่างขับรถกลับบ้าน

"มิ้วหิวหรือเปล่าเราแวะหาอะไรทานก่อนดีไหม"

"อืมมิ้วยังไม่ค่อยหิวเลยค่ะไว้กลับไปทานอาหารฝีมืออาบัวดีกว่ามิ้วคิดถึงอาหารไทยฝีมืออาบัวจะแย่แล้ว^^"

"โอเคครับ อ้อพี่เกือบลืม อ่ะของขวัญวันเกิดของเรา"

"โห สร้อยคอสวยจังเลยค่ะพี่คราม ขอบคุณนะคะ^^"

"ชอบมั้ย พี่เลือกเองกับมือเลยนะ"

"ชอบค่ะชอบมากเลย มิ้วจะใส่ทุกวันไม่ถอดเลย^^"

ฉันหลับตาฟังบทสนทนาของคนทั้งคู่ด้วยหัวใจที่ปวดร้าว สร้อยที่พี่ฟ้าครามเลือกเมื่อครู่เขาเลือกให้ยัยมิวกี้อย่างนั้นเหรอ สร้อยเส้นนี้มันสำคัญมากกว่าแหวนหมั้นของฉันสินะคิดแล้วน้ำตาฉันมันก็พาลไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ฉันรีบแกล้งทำงัวเงียหันหน้าเข้าประตูรถเพื่อซ่อนน้ำตาที่ไหลออกมา

ฉันพยายามข่มตาหลับจนหลับไปจริงๆ และตอนนี้ฉันรู้สึกราวกับว่าถูกอุ้มอยู่ฉันแอบลืมตาขึ้นมานิดนึงก็พบว่าตอนนี้ฉันอยู่ในอ้อมกอดของพี่ฟ้าครามเขากำลังอุ้มฉันเข้ามาที่ห้องนอนโดยมียัยมิวกี้ถือกระเป๋าของฉันเดินตามหลังมาติดๆ ฉันก็เลยแสร้งทำเป็นหลับต่อเพราะตอนนี้ฉันยังไม่อยากคุยอะไรกับเขาทั้งนั้น

"ขอบคุณนะครับมิ้วที่ช่วยถือของให้"

"ไม่เป็นไรค่ะมิ้วเต็มใจ ว่าแต่พี่สวยไม่สบายหรือเปล่าคะทำไมถึงหลับลึกได้ขนาดนี้ขนาดพี่ครามอุ้มมาถึงห้องก็ยังไม่ตื่นเลย เราลองปลุกดูไหมคะ"

"อย่าเลยปล่อยให้เค้านอนไปเถอะส่วนเราก็ควรที่จะไปพักได้ละนั่งเครื่องมาตั้งหลายสิบชั่วโมง"

"โอเคค่ะ ว่าแต่พี่ครามจะให้มิ้วนอนห้องไหนคะ"

"นอนห้องพี่ก็ได้นะเหมือนเมื่อก่อนไงที่เราชอบมาขอนอนที่ห้องพี่บอกว่ากลัวผีไม่กล้านอนคนเดียว"

"โหนั่นมันตั้งกี่ปีมาแล้วคะพี่ยังจำได้เหรอ"

"อะไรที่เกี่ยวกับเราพี่จำได้หมดแล่ะ^^"

"ป่ะกลับบ้านเรากันเถอะแม่พี่คงจะทำอาหารรอเราแล้ว"

"ค่า^^"

หลังจากทั้งสองคนออกไปฉันก็ปล่อยโฮออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่เขาสองคนดูมีความสุขและผูกพันกันมากมากกว่าเธอเสียอีกทั้งที่แต่ก่อนเราอยู่ด้วยกันทุกวันแต่ทำไมเขาถึงไม่ใจดีกับฉันเหมือนที่ใจดีกับยัยมิวกี้บ้าง