บทที่ 3

2

มองหัวจรดเท้า

“พะ…พี่ราม”

เสียงเรียกชื่อคนตรงหน้าหลุดออกมาจากริมฝีปากสวยอย่างแผ่วเบา ริศาที่ไม่คิดว่าจะได้พบเจอกับคู่หมั้นหนุ่มของตัวเองในที่แบบนี้ก็ถึงกับทำอะไรไม่ถูก ยิ่งเห็นสายตาคมของเขาที่มองมายังเธอด้วยความนิ่งเรียบแต่แฝงไปด้วยความเย้ยหยันเธอก็เกิดอาการประหม่าขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัดเจน

“ฉันอยากให้แม่ฉันมาเห็นเธอในสภาพนี้จัง” คนหน้านิ่งเอ่ยพลางกวาดตามองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า

“ริศามางานวันเกิดเพื่อนค่ะ”

“ฉันจำเป็นต้องรู้เหรอ” รามยกคิ้วพลางถามกลับ

“ริศาแค่ไม่อยากให้พี่เข้าใจผิด”

“ฉันไม่ได้ใส่ใจเธอขนาดนั้น”

“…”

“ฉันแค่คิดว่าแม่ฉันจะรู้สึกยังไง ถ้าได้รู้ว่าคนที่ชื่นชมนักหนากลางวันเป็นคนเรียบร้อย แต่พอตกกลางคืนแล้วกลายเป็น…” รามเว้นวรรคคำพูดเอาไว้ก่อนจะแสยะยิ้มเย้ยหยันให้ริศาอีกครั้ง และมันช่างเป็นรอยยิ้มที่เธอเห็นแล้วรู้สึกเจ็บปวดที่หัวใจยิ่งนัก

“พี่หมายความว่าไงคะ”

“คิดเอาเอง เธอไม่ได้โง่นักหรอก” พูดจบรามก็ทำท่าจะเดินหันหลังออกไปทว่าริศาก็คว้าแขนของเขาเอาไว้ ทำให้เขาต้องหันกลับมามองเธอด้วยสายตาที่ดุดันยิ่งกว่าเดิม

“ปล่อย!” เสียงเข้มเอ่ยบอกกับเธอพลางมองไปยังมือเล็กที่จับแขนของเขาไว้อย่างถือตัว

“ขอโทษค่ะ” ริศาจึงรีบปล่อยมือออกจากเขา ดวงตากลมหลุบลงต่ำอย่างทำตัวไม่ถูก

“ริศาแค่อยากอธิบาย”

“ก็บอกว่าไม่จำเป็น ฉันเชื่อในสิ่งที่ตาฉันเห็น” ไม่เพียงแค่พูดเปล่าสายตาคมปราบยังจดจ้องมองใบหน้าขาวใสก่อนจะเลื่อนลงมาที่ส่วนของอกอวบและก็ทำท่าหันหนีไป ถ้าเธอไม่ได้คิดไปเองก็คล้ายว่าจะเห็นเขาแอบกลืนน้ำลายลงคอไปอยู่อึกนึง

“แค่มาร้านเหล้าก็แปลว่าเป็นคนไม่ดีแล้วเหรอคะ ถ้างั้นพี่รามก็เป็นคนไม่ดีด้วยสินะ” พูดไปแล้วจนจบริศาจึงได้รู้ตัวว่าพูดอะไรผิดไปทำให้ต้องรีบยกมือเล็กขึ้นมาปิดปากตัวเองไว้ เธอไม่ได้คิดที่จะต่อว่าเขาหรืออะไรเพียงแค่อยากจะเปรียบเปรย แต่มันก็ไม่ทันเสียแล้วเพราะคนที่เพิ่งถูกเธอพูดแบบนั้นใส่ไปหันหน้ากลับมาจ้องเธอนิ่ง ก่อนที่จะ…

พรึบ!

“อ๊ะ!” ร่างเล็กของริศาถูกคนตัวโตกว่าเบียดดันเข้าไปหาผนังกำแพง ก่อนที่เขาจะโน้มใบหน้าหล่อเหลาของตัวเองลงมาใกล้ๆเธอจนรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ

“ฉันก็ไม่ได้บอกว่าฉันเป็นคนดี” ริมฝีปากหนาพูดพร้อมแสยะยิ้มร้ายก่อนที่เขาจะค่อยๆขยับใบหน้าเข้าใกล้ชิดกับเธออีกจนกระทั่งจมูกของทั้งคู่ชนกัน คนที่ไม่เคยถูกใครจู่โจมอะไรแบบนี้ก็ได้แต่หลับตาปี๋ไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัว ร่างเล็กที่สั่นเทาเหมือนลูกแมวรวมถึงลมหายใจที่ติดๆขัดๆเพราะความกลัวของเธอทำให้ชายหนุ่มที่คิดว่าตัวเองเหนือกว่าเกิดความพึงพอใจ

“ริศา”

ทว่าเขาก็แกล้งเธอให้ตกใจกลัวได้เพียงแค่นั้น เพราะยังไม่ทันที่เขาจะทำอะไรต่อก็มีเสียงแหลมเล็กของใครบางคนตะโกนเรียกเธอมาจากอีกทางหนึ่ง ซึ่งมันเป็นเสมือนเสียงสวรรค์ที่ริศานั้นแทบอยากจะคลานก้มลงไปกราบเพราะมาได้ทันเวลาพอดีอย่างกับรู้ใจ

พรึบ!

คนตัวเล็กเมื่อได้สติเพราะได้ยินเสียงเรียกก็รีบขยับตัวออกห่างจากอีกคนทันทีพร้อมทั้งพยายามปรับสีหน้าท่าทางของตัวเองให้กลับมาเป็นปกติเพื่อไม่ให้เพื่อนต้องเป็นห่วง แต่ดูเหมือนใครบางคนที่ยังคงยืนใกล้ๆเธอก็ยังคงมีสีหน้าเรียบเฉยไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไร

“เกิดอะไรขึ้นเหรอริศา” หญิงสาวร่างเล็กแต่แววตาเอาเรื่องเดินดุ่มๆเข้ามาหาเพื่อนพร้อมทั้งส่งสายตาไม่เป็นมิตรให้กับชายอีกคนที่ยังคงยืนอยู่

“มีไม่อะไรหรอกแป้ง เมื่อกี้ฉันจะล้มน่ะพี่เขาเลยมาช่วยไว้”

“จริงเหรอ” แป้งร่ำยังคงมองไปที่ชายคนนั้นอย่างไม่ไว้ใจ

“จริงสิ”

“งั้นเราเข้าไปข้างในกันเถอะ เธอออกมานานแล้วยัยมะนาวก็เป็นห่วง”

“อืม ไปสิ…เอ่อ ขอบคุณนะคะ แล้วก็ขอโทษด้วยที่เดินมาชน” ริศาไม่ลืมที่จะหันไปบอกกับอีกคนด้วยท่าทีเหมือนคนไม่รู้จักกัน

“ไม่จำเป็น” ทว่ารามกลับตอบเธอไปอย่างไม่ใส่ใจพร้อมทั้งมองเธออย่างดูแคลนในแววตาแล้วจึงเป็นฝ่ายหันหลังเดินออกไปก่อน ซึ่งท่าทางเหล่านั้นทำให้คนที่รักเพื่อนอย่างแป้งร่ำเกิดอาการไม่พอใจเป็นที่สุด

“เฮ้ย มองแบบนั้นหมายความว่าไงอ่ะ คิดว่าตัวเองหล่อมากเหรอห๊ะ!” คนเกลียดการมองคนอย่างดูถูกทำท่าจะเดินตามร่างสูงไปเพื่อเอาเรื่อง

“แป้งๆ ไม่เอาๆ” แต่ว่าริศาก็ห้ามไว้

“ดูสายตามันเมื่อกี้สิ ถ้าเป็นผู้หญิงนี่ฉันตบคว่ำไปแล้วนะ ฮึ่ย!”

“กลับโต๊ะกันเถอะ อย่ามีเรื่องเลย” ริศาพยายามปรามเพื่อนให้ใจเย็นก่อนจะพาอีกคนเดินดุ่มๆกลับโต๊ะไป หากขืนยังปล่อยไว้อย่างนี้มีหวังเพื่อนเธอได้ซัดกับผู้ชายเป็นแน่

…โต๊ะวันเกิด…

“ทำไมหน้าบูดงั้นอะยัยแป้ง เกิดอะไรขึ้นเหรอ” ทันทีที่เดินมาถึงโต๊ะมะนาวที่สังเกตเห็นสีหน้าเพื่อนก็เอ่ยถามขึ้น

“ก็เมื่อกี้น่ะสิ ฉันเห็นไอ้ผู้ชายคนนึงกำลังลวนลามริศาอยู่ แถมก่อนที่มันจะเดินหนีไปยังมองยัยนี่เหยียดๆอีกด้วย ฮึ่ย! พอนึกถึงแล้วก็เจ็บใจแทนอยากจะตบหน้าหล่อๆนั่นให้สักฉาด” เล่าไปคนอารมณ์ร้อนก็ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันตัวเองไปด้วยความรู้สึกที่ยังโกรธไม่หายง่าย

“เขาไม่ได้ลวนลามฉันสักหน่อยแป้ง”

“ไม่ได้ลวนลามอะไรก็ฉันเห็น…” พูดมาถึงต้องนี้แป้งร่ำที่นึกได้ก็จำต้องหุบปากลง เพราะกลัวว่าพูดออกไปแล้วเพื่อนคนอื่นจะมองริศาไม่ดี แล้วก็กลัวว่าคนตัวเล็กจะอายด้วย

“เขาไม่ได้ลวนลามจริงๆนะ ฉันเดินไม่ระวังเองจนไปชนเขาเกือบล้ม เขาก็เลยรับฉันไว้” ริศาพยายามอธิบายให้เพื่อนเข้าใจแต่ดูเหมือนว่าเพื่อนของเธอจะยังหัวเสียเกินไปอยู่

“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ก็ไม่ควรมองเธอแบบนั้นป่ะ นิสัยไม่ดีใครได้เป็นผัวปวดหัวตายแน่”

“เอาล่ะๆ วันนี้เรามาสนุกกันนะเธอก็ใจเย็นหน่อยแป้ง” มะนาวเอ่ยปรามพลางเอื้อมมือไปลูบที่ไหล่เพื่อนให้ใจเย็นลง และดูเหมือนว่าจะได้ผล

“อืมๆ” แป้งร่ำจึงพยักหน้ารับรู้แต่ก็ยังไม่วายหยิบแก้วตัวเองขึ้นมากระดกพรวดเดียวจนหมดจากนั้นก็หันส่งให้พนักงานรินแก้วต่อไปทันที

ฝ่ายริศาก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายกับเพื่อนยังไงว่าทำไมรามถึงมองเธอด้วยสายตาอย่างนั้น แล้วก็ไม่กล้าบอกเพื่อนด้วยว่าคนที่ทำให้เพื่อนโมโหอยู่นั้น คือคู่หมั้นของเธอที่เพื่อนๆอยากเห็นหน้ากันนักหนา ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากแนะนำรามให้กับทุกคนได้รู้จัก แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมาเป็นรามเองต่างหากที่แทบจะไม่อยากมาเข้าใกล้เธอเลยยกเว้นเวลาที่แม่เขาบังคับให้พาเธอไปไหนต่อไหน และตัวเขาเองก็ไม่คิดที่จะแนะนำเธอให้ใครรู้จักด้วยเช่นกัน คงมีเพียงเพื่อนเขาไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้ว่าเธอเป็นใคร

นึกมาถึงตรงนี้ริศาก็รู้สึกจุกขึ้นมาที่หน้าอกอย่างบอกไม่ถูก…

“ถ้าวันนี้ฉันเมาพวกเธอดูแลฉันด้วยนะ” คนไม่ชอบดื่มเหมือนเพื่อนๆแต่วันนี้นึกอยากลองเมาให้สุดดูสักครั้ง เธอเองก็อยากจะรู้เหมือนกันที่เพื่อนๆชอบพูดกันว่าเมาแล้วภาพตัดมันเป็นยังไง…

…ด้านราม…

“เมื่อกี้ใครว่ะราม หน้าคุ้นๆ” เสือที่ออกไปสูบบุหรี่พร้อมกันกับรามแต่กลับเข้ามาทีหลังเอ่ยถามขึ้น เขาเห็นเพื่อนยืนคุยกับผู้หญิงคนหนึ่งอยู่แต่จำไม่ได้ว่าเป็นใครเพราะไฟในร้านค่อนข้างมืด

“ริศา” รามตอบกลับเสียงเรียบ

“ริศา! น้องริศาคู่หมั้นมึงน่ะนะมาที่นี่ด้วยเหรอว่ะ” เพทายที่นั่งฟังอยู่ก็พลอยสงสัยไปด้วยอีกคน ก็เขาเคยเห็นเธอผ่านๆนั่นออกจะเรียบร้อยพูดน้อยน่ารัก

“เชี้ย! นั่นน้องริศาเหรอ เหมือนคนละคนเลยแม่งสวยเอาเรื่องเลยนะโครตขาว โคตรออร่า อิจฉามึงวะ” เพลย์บอยหนุ่มพูดพลางนึกไปถึงหญิงสาวที่ตัวเองเห็นก่อนหน้านี้ ตอนแรกเขายังคิดว่าถ้าเพื่อนไม่อะไรด้วยจะขอเข้าไปตีสนิทเอง แต่ดันมาเป็นคู่หมั้นของเพื่อนเสียนี่

“มึงอยากได้เหรอ” รามถามหน้านิ่งเช่นเคย

“มึงก็บ้า เป็นคู่หมั้นมึงกูก็ไม่ยุ่งแล้ว แต่ถ้าถอนหมั้นกันเมื่อไหร่ก็ไม่แน่”

“หึ!” รามนึกขำในคำพูดของเพื่อนแต่ก็ไม่ได้คิดอะไร ถึงเสือจะบอกว่าอยากยุ่งกับริศาตอนนี้เลยเขาก็ไม่คิดมากอะไรจริงๆอยู่ดี

“มึงไม่นึกหวงไอ้เสือมันบ้างเหรอราม มึงก็รู้ว่ามันเป็นคนยังไง” เพทายเอ่ยถามแต่รามก็ส่ายหน้าตอบกลับ เขาไม่เคยคิดอะไรกับริศาเลยออกจะเบื่อๆเวลาเห็นหน้าด้วยซ้ำ แต่วันนี้ที่เขาแปลกใจก็คือการได้เจอกับเธอในที่แบบนี้ ทั้งยังการแต่งตัวแต่งหน้าที่แปลกไปกว่าทุกครั้งที่เคยเห็น เขาอดยอมรับไม่ได้ว่าแว๊บแรกที่เห็นเธอเดินมาจากไกลๆเขาเองก็นึกสนใจเหมือนกัน แต่พอเดินไปใกล้ๆแล้วจำได้ว่าเป็นเธอความคิดนั้นก็เปลี่ยนไป ยิ่งตอนที่เข้าไปใกล้ชิดเธอจนจมูกแทบจะชนกันแล้วได้กลิ่นแอลกอฮอล์จากเธอนั้นทำให้เขาคิดขึ้นมาเอาเองทันที ว่าริศาเป็นพวกผู้หญิงแอ๊บใสซื่อแค่ต่อหน้าคนอื่น แต่ความจริงแล้วเธอก็เป็นผู้หญิงกร้านโลกทั่วไปแบบที่เขาเคยเจอคนหนึ่งก็แค่นั้นเอง

“ไอ้รามๆ” ในขณะที่พวกเขากำลังสนทนาหัวข้อเรื่องของริศาคู่หมั้นของเพื่อนกันอยู่นั้น เสือที่สังเกตเห็นโต๊ะข้างๆมองมาที่รามอย่างจงใจเชิญชวนจึงสะกิดเพื่อนให้หันมอง

“อืม กูเห็นแล้ว” คนที่ถูกแอบมองบอกพร้อมกับปรายตาคมมองไปยังผู้หญิงโต๊ะนั้นอย่างจงใจหว่านเสน่ห์นิ่งๆใส่เช่นกัน

“ไม่สนองหน่อยเหรอ” เพลย์บอยหนุ่มถามพลางทำหน้ากรุ้มกริ่มอย่างรู้กันเพราะตัวเองก็สนใจผู้หญิงอีกคนที่อยู่ในโต๊ะนั้น มีแต่เพทายที่นั่งดื่มไปเฉยๆอย่างไม่สนใจใคร

“กูไปก่อน เสร็จธุระอาจจะกลับมา” หลังจากที่สบตากันไปมากับโต๊ะข้างๆอยู่ได้พักใหญ่ก็ถึงเวลาที่รามขอตัวเดินปลีกออกไปนิ่งๆตามแบบของเขา ทว่าเพื่อนๆต่างรู้ดีว่าไอ้ธุระที่ว่าของเขานั้นมันคืออะไร

…ด้านริศา…

“ไหวไหมเนี่ยยัยลูกแมว ฉันบอกให้ยกเบาๆก่อนก็ไม่เชื่อ โอ๊ย! แล้วดูสิเนี่ย เดินยังแทบจะไม่ไหว” เสียงแป้งร่ำบ่นอุบในขณะที่ช่วยกันกับมะนาวประคองริศาเพื่อที่จะเดินไปยังรถของตัวเองซึ่งจอดอยู่ที่ลานจอดรถด้านหลังของร้านเหล้าชื่อดัง

“วันนี้ไปนอนคอนโดฉันแล้วกันนะ” มะนาวเอ่ยบอกเพราะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

“เอางั้นเหรอ”

“อืม เอางี้แหละ คอนโดฉันใกล้สุดแล้วจากตรงนี้”

“ก็ดีเหมือนกัน เผื่อยัยนี่ตื่นมาแล้วแฮงค์จะได้ช่วยกันดู เพิ่งเคยเมาหนักครั้งแรกด้วยน่าเป็นห่วง”

“โอเค งั้นไปรถฉันกันหมดนี่แหละมีคนขับให้เผื่อเจอด่าน ส่วนรถเธอก็จอดไว้นี่ก่อนเดี๋ยวฉันให้คนมาเอาให้” ว่าแล้วมะนาวกับแป้งร่ำก็ช่วยกันพาริศาที่ตอนนี้เดินแทบจะไม่ตรงทางแต่ก็พยายามพากันเดินไปยังรถของมะนาวที่มีคนขับจอดรออยู่ ซึ่งขณะที่ทั้งสามพากันเดินไปอย่างทุลักทุเลนั้น ก็บังเอิญผ่านไปเจอเข้ากับสองชายหญิงคู่หนึ่งที่กำลังนัวเนียกันอย่างออกรสออกชาติอยู่ข้างรถสปอร์ตหรูคันหนึ่ง

“โรงแรมใกล้ๆแถวนี้ก็มีอดใจไม่ไหวกันเลยหรือไง” ด้วยความปากไวมะนาวจึงพูดพึมพำออกไปอย่างนั้น ทว่าด้วยความที่ลานจอดรถเสียงมันก้องจึงทำให้อีกสองคนนั้นได้ยิน

“เธอว่าอะไรนะยัยเด็กบ้า พูดแบบนี้หมายความว่าไงห๊ะ!” เสียงแหลมของผู้หญิงตวาดถามดังลั่นทำให้แป้งร่ำกับมะนาวต้องหันไปมอง และด้วยความเป็นคนไม่ยอมคนของทั้งสอง ทำให้แววตาที่มองกลับไปดูเอาเรื่องเช่นกัน

“ก็หมายความตามนั้นแหละ” มะนาวตอบกลับอย่างพร้อมบวกโดยที่แป้งร่ำเองก็ไม่นึกกลัวเสียงแหลมๆนั้นเช่นกัน จะมีก็แต่แป้งร่ำที่สะดุดตากับความหล่อออร่าของผู้ชายอีกคน แต่ที่ว่าสะดุดตานั้นใช่ว่าเธอจะสนใจเขา แต่เป็นเพราะว่าผู้ชายคนนั้นเป็นคนเดียวกันกับคนที่เธอคิดว่าจะลวนลามริศาเพื่อนของเธอ

“มะ…มีอะไรกันเหรอ” ริศาที่หูพอจะได้ยินแต่ตาลืมไม่ค่อยขึ้นเอ่ยถามกับเพื่อนๆ

“ฉันจะทำอะไรแล้วมันไปหนักส่วนไหนของพวกเธอ ห๊ะ!”

“หนักหัว ฮือ~ทำไมหัวฉันหนักไปหมดเลยอ่ะแป้ง มะนาว” คนเมาที่กำลังมึนหัวเป็นอย่างมากเอามือเคาะๆที่หัวตัวเองปากก็ร้องถามเพื่อนด้วยความงอแง ทว่าผู้หญิงอีกคนคิดว่าเธอนั้นยอกย้อนจึงจะเดินเข้าใส่หมายจะเอาเรื่อง

“นี่แกกวนประสาทฉันเหรอ”

“พอได้แล้ว” แต่ก่อนที่จะมีเรื่องมีราวกันไปใหญ่โตกว่านี้เสียงเข้มๆของผู้ชายก็เอ่ยปรามขึ้นด้วยใบที่ยังคงเรียบเฉย

“แต่…”

“ถ้าจะมีเรื่องก็มีไป ฉันจะได้กลับ” พูดจบชายหน้านิ่งก็เปิดประตูขึ้นรถไปอย่างไม่สนใจว่าใครจะมีเรื่องอะไรกับใครทั้งนั้น

“ดะ เดี๋ยวรอด้วยสิ” ทว่าฝ่ายหญิงพอเห็นว่าผู้ชายกำลังจะหลุดมือคนที่คิดจะมีเรื่องในตอนแรกก็เปลี่ยนเป็นวิ่งตามเขาขึ้นรถไปทันที โดยที่ก็ยังไม่วายหันมามองตาขวางใส่มะนาวและแป้งร่ำอีกครั้งเพื่อเป็นการส่งท้าย ซึ่งทั้งสองก็มองกลับไปด้วยแววตาเอาเรื่องไม่กลัวเช่นกัน

“ชิ! นึกว่าจะแน่” มะนาวพูดเย้ยพร้อมขำชอบใจ

“ผู้ชายคนนี้นี่แหละที่ฉันบอกว่าเหมือนจะลวนลามยัยลูกแมวนี่อยู่” แป้งร่ำบอกกับมะนาวพร้อมพยักพเยิดหน้าไปทางรถสปอร์ตหรูที่ยังคงจอดอยู่ไม่ได้ขับออกไปไหน

“คนนี้น่ะเหรอ”

“อืม คนนี้แหละฉันจำได้”

“หล่อดีนะฉันว่า”

“มะนาว! หล่อแต่เลวก็ไม่ไหวป่ะเธอ”

“เออๆ งั้นก็ช่างเถอะรีบพาริศากลับกันดีกว่าดูท่าน่าจะไม่ไหวแล้วแหละ”

“ตกลงมีเรื่องอะไรกันเหรอ โอ๊ย! ฉันตาลายมึนหัวไม่หายเลยอ่า ฮือ~~” มะนาวพูดไม่ทันขาดคำคนเมาก็เกิดงอแงขึ้นมาอีก

“ไม่มีอะไรแล้ว ไปๆ กลับกัน” ว่าแล้วทั้งมะนาวและแป้งร่ำก็ช่วยกันพาริศาเดินไปถึงรถคันใหญ่ของมะนาวที่มีคนขับรถจอดรออยู่ในที่สุด แต่ในขณะเดียวกันก็มีสายตามคมกริบของใครบางคนมองตามไปอยู่ตลอด จนกระทั่งพวกเธอพากันเข้าไปอยู่ในรถเรียบร้อยแล้ว เขาถึงได้ขับเคลื่อนรถของตัวเองออกไปเพื่อไปทำภารกิจของตัวเองกับคู่ขาชั่วคราวต่อบ้าง…