บทที่ 55   คืนเดือนดับ... พยัคฆ์ล่าเหยื่อ มังกรซ่อนกาย

บทที่ 55 คืนเดือนดับ... พยัคฆ์ล่าเหยื่อ มังกรซ่อนกาย

แสงแดดยามบ่ายสาดส่องลอดผ่านช่องหน้าต่างเข้ามาในบ้านตระกูลหลิว ปลุกหลินต้าจุนให้ตื่นขึ้นจากภวังค์แห่งความเจ็บปวด เขากะพริบตาช้าๆ พยายามปรับสายตาให้ชินกับแสงสว่าง ที่นี่ไม่ใช่โรงพยาบาลทหาร... และไม่ใช่บ้านที่เย็นชาหลังนั้น... แต่เป็นห้องเล็กๆ ที่สะอาดสะอ้าน แม้จะเรียบง่ายแต่กลับให้ความรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยอย่างน่าประหลาด

เหมยฮวาและเสี่ยวหลินนอนขดตัวอยู่ข้างๆ เขาบนพื้นฟางที่ปูด้วยผ้าห่มผืนหนา ทั้งสองยังคงหลับใหล ใบหน้าเปื้อนคราบน้ำตาแต่ก็ดูสงบลงกว่าเมื่อวานมากนัก

เขามองภรรยาของตน... แม้ร่างกายจะซูบผอมและใบหน้าจะอิดโรยจากความทุกข์ แต่เค้าความงามของเหมยฮวาก็ยังคงฉายชัด ดวงตาที่กลมโตแม้จะปิดสนิท ขนตาที่งอนยาวเป็นแพ และริมฝีปากที่เคยแย้มยิ้มอย่างอ่อนหวาน เธอยังคงเป็นหญิงสาวที่งดงามที่สุดในใจเขาเสมอ

แล้วสายตาของเขาก็เลื่อนไปมองลูกสาว เสี่ยวหลิน เด็กน้อยผู้เป็นแก้วตาดวงใจ แม้จะผอมจนแก้มตอบ แต่โครงหน้าเล็กๆ นั้นก็ถอดแบบความงามมาจากผู้เป็นแม่ไม่มีผิดเพี้ยน

หลินต้าจุนถอนหายใจยาว... ความเจ็บปวดแล่นปราดขึ้นมาที่ขา แต่ความเจ็บที่หัวใจนั้นรุนแรง