Ep : 1 - เทือก คลังแสง คอนแวนต์ 1

       เพล้ง!

       เสียงแก้วใสๆ ในมือถูกปาลงพื้นอย่างไม่ไยดี พร้อมกับร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง สาวเท้าหนักๆ ไปยังเป้าหมายที่ถูกจับกดคุกเข่าอยู่กับพื้นตรงหน้าตัวเอง พอเดินไปถึงก็ใช้เท้าใหญ่ยกขึ้นไปแตะคางเล็กแล้วใช้เท้านั่นดันคางมนให้แหงนเงยขึ้นมาสบตาตัวเอง ดวงตาสีทมิฬจ้องไปมองไปยังดวงตาของกวางน้อยที่นั่งสั่นเทาตรงหน้าตัวเองพร้อมแสยะยกยิ้มสมเพชให้หล่อน

       “คิดผิดแล้วที่มาขโมยของของคนอย่างฉัน” น้ำเสียงแหบกระด้างดังออกมาพร้อมกับเท้าที่ดันคางเล็กยกลง กลับมายืนประคองร่างสูงใหญ่ตัวเอง

       “ฉันไม่ได้ขโมย” หล่อนตอบกลับเสียงสั่น พร้อมกับก้มหลบตาสีทมิฬน่ากลัวคู่นั้นของเขา

       หึหึ

       “บอกมาใครจ้างเธอมาขโมยของฉัน” ยังคงเชื่อ เสียงห้าวดุดันที่ดังในตอนนี้คือเสียงของพระเจ้าของความบาปทั้งปวงบนโลกนี้ นายเทือก คลังแสง คอนแวนต์ วัย 39 ย่าง 40 ปี เจ้าของธุรกิจมืดและทรงอิทธิพลที่สุดของน่านฟ้าเมืองไทยก็ว่าได้ เขามีผับ ซ่อง กาสิโน และค้าขายอาวุธ แม้จะเป็นธุรกิจมืด แต่เขาก็เสียภาษีตามกฎหมาย

       “ไอ้ผาดไอ้ขาบมันติดต่อกลับมารึยัง” เมื่อกวางน้อยไม่ยอมตอบก็ถามคนของตัวเองที่เป็นคนกดไหล่ล็อกตัวสาวเจ้าไว้ทันที

       “ยังครับนาย”

       “มันไปทำงานถึงสเปนรึไงวะ ชักช้า”

สลัดเสียงเดือดดาลใส่ไอ้ผาดคนของตัวเอง แล้วโน้มตัวโค้งลงไปเชยคางมนของกวางสาวให้แหงนเงยขึ้นสบตาตัวเอง และเมื่อได้มองอย่างละเอียดแล้วแม่สาวน้อยคนนี้ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่อย่างที่มองตอนแรก

       “เดี๋ยวผมโทรตามมันครับนาย”

       “เออ! สืบประวัติยัยเด็กนี่ด้วยล่ะว่าเป็นใครมาจากไหน”

เอ่ยเสียงเข้มแล้วผละมือจากคางมนออกมา แล้วเช็ดถูกางเกงตัวเองราวกับรังเกียจหญิงสาว ทั้งๆ ลึกๆ นั้นตัวเองชอบดวงตาที่อาบคลอไปด้วยน้ำตาของหล่อนมากตอนนี้ มันน่าสนใจและน่าค้นหา และยิ่งยามเธอนั่งสั่นกลัวยิ่งน่าค้นหา

       “ครับนาย” ไอ้ผาดรับคำแล้วล้วงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงสแลคตัวเองออกมาจะกดต่อสายหาไอ้ขาบ แต่ยังไม่ทันได้กดโทรเสียงกัมปนาทก็ดังแทรกขึ้นมาก่อน

       “ไปโทรข้างนอก”

       “ครับนาย แล้วเธอคนนี้” ไอ้ผาดถาม

       “มันไม่หนีไปไหนหรอก ไปสิวะ กูจะซักความแมวขโมยเอง”

ปากพูดแต่สายตาจับจ้องไปยังร่างเล็กนั่งคุกเข่าสั่นเทาที่พื้น เธอแต่งตัวบ้านๆ สบายๆ ไม่ได้จัดจ้าดเหมือนผู้หญิงที่ผ่านมาของเขา หล่อนแต่งตัวด้วยกางเกงยีนเสื้อยืด

       ไอ้ผาดรู้ได้ทันทีในความหมายของผู้เป็นนาย มันรีบปล่อยมือที่กดไหล่เล็กไว้ออกแล้วหมุนตัวเดินออกไปจากห้องทำงานใหญ่ของเจ้านายอย่างรวดเร็ว ทันทีที่เสียงประตูห้องกระแทกปิดสนิทคนตัวเล็กที่นั่งคุกเข่ากับพื้นก็ถูกกระชากดึงรั้งให้ลุกขึ้น

       ว้าย!

       “อย่าทำเป็นไร้เดียงสาเลยน่า....เธอน่าจะรู้ว่าฉันให้ลูกน้องออกไปทำไม” พอกระชากคนตัวเล็กให้ลุกขึ้นพร้อมดึงรั้งเข้ามาปะทะอกตนก็ลูบมือสากกร้านไปตามเรียวแขนเล็กขึ้นมายังไหล่มนของหล่อน

       “ฉันไม่รู้ และฉันก็ไม่ได้ขโมยด้วย”

       “ไม่ได้ขโมย แล้วเข้ามาอยู่ในห้องทำงานฉันได้ยังไงล่ะ อย่าบอกว่าเดินหลงทางนะ ที่นี่อยู่ลึกมากยากที่คนจะหลงทางมา” เขารีบบอกหล่อนและสอดมือใหญ่เข้าไปในชายเสื้อยืดของเธอเพื่อไปกอบกุมสองเต้าที่ยั่วยวนสายตาตัวเองในตอนนี้

       “อ่ะ อื้อ เจ็บ!”

รู้สึกเจ็บและไม่คุ้นชินเมื่อโดนมือหยาบกระด้างกอบกุมหน้าอกพร้อมบีบขยำหนักหน่วง มือเล็กยกขึ้นมาจับห้ามมือใหญ่ให้หยุด แต่ยิ่งห้ามมือใหญ่ก็ยิงคลึงเฟ้นเร็วขึ้น

       “อ่า อย่าทำเป็นไร้เดียงสาหน่อยเลย มาถึงที่นี่ได้ก็ไม่เบาเหมือนกันแหละน่า” น้ำเสียงแหบแห้งครางพร่า เพียงแค่ได้กอบกุมอกอวบหยุ่นขนาดพอดีมือ อกที่เป็นเนื้อแท้ไร้การศัลยกรรมมันปลุกเร้าอารมณ์เขาได้ดีเหลือเกินตอนนี้ แค่นี้เขาก็ตื่นตัวปวดร้าวไปทั่วกายเนื้อกลางหว่างขาเสียแล้ว

       “อือ ฉันเจ็บนะไอ้เลว! ”เธอตอกหน้าเขากลับพร้อมกับจับมือเขาให้หยุด แต่มือเขาอีกข้างก็จับมือเธอรั้งไว้

       “เลวได้กว่าที่เธอเห็นอีกเด็กน้อย อายุเท่าไหร่แล้วเธอน่ะ” ถึงจะอยากได้มากแค่ไหนในตอนนี้แต่ต้องรู้อายุของหล่อนก่อน ดูท่าแล้วคงจะยังไม่ถึงยี่สิบปีแน่นอน

       “ยี่สิบสอง” เธอตอบเขาเสียงเบา

       “ยี่สิบสอง ไม่อยากจะเชื่อหน้าเด็กขนาดนี้ยี่สิบสอง”

       “ปล่อยฉันได้แล้ว ฉันไม่ได้มาขโมยของนายจริงๆ ฉันแค่หลงมา”

เธอบอกไปตามจริง เธอมาเที่ยวผับกับกลุ่มเพื่อนที่เพิ่งเรียนจบมาด้วยกัน แล้วเผอิญว่าเห็นเพื่อนเดินหลงมาทางนี้เลยเดินตามหา และมาที่ห้องนี้แหละ ไม่ได้จะมาขโมยของของเขาจริงๆ

       “หลงมาลึกจริงนะ ไม่ต้องพูดมากหรอกฉันจะค้นตัวเธอเอง อายุยี่สิบสองใช่ไหม ก็ถือว่าไม่เด็กแล้ว”

พูดจบก็ไม่รอช้าเพราะตอนนี้ความเป็นบุรุษของเขามันปวดร้าวทรมานจนไม่อยากจะทนอีกต่อไป มือใหญ่กระชากเสื้อยืดขนาดฟรีไซส์ของหล่อนขาดผ่ากลางตัวทันที

       แควก!

กรี๊ด!