นกประหลาด2

เวลาผ่านไปจนล่วงเข้ายามดึกของห้วงรัตติกาล สายลมที่เพียงหนาวเหน็บจึงเย็นเยียบมากกว่าเดิม

หลังจากกินอาหารมื้อค่ำที่เป็นเพียงไก่ป่าย่าง เหม่ยหลินที่ได้ผ่านเหตุการณ์ระทึกขวัญกว่าครั้งไหนๆ เริ่มทนความง่วงงุนไม่ไหวอีกต่อไป นางจึงนั่งหลับอยู่ใกล้ๆ กับบุรุษแซ่หง  

โดยที่ชายหนุ่มแค่นั่งมองนางด้วยสายตาเย็นชา เขาคิดว่านางควรจะไปนอนหลับภายในรถม้า แต่นางกลับนั่งอยู่กับเขาไม่ยอมขยับไปไหน น่าแปลกใจที่เขาเองก็ไม่ขยับกายไปทางใดเช่นกัน

ส่วนเจ้านกประหลาดตัวนั้นเพียงเกาะอยู่บนต้นไม้ ทำตัวเป็นยามให้เจ้านายอย่างแข็งขัน สายตาคมกล้าของมันมองกราดไปทั่วรอบทิศ มันทำตัวเป็นสมุนผู้จงรักภักดีไร้ที่ติ แม้เจ้านายจะจำมันมิได้อีกต่อไป

ชายผู้มีความทรงจำอันว่างเปล่า ได้แต่มองหญิงสาวผู้หลับใหลอย่างไม่เข้าใจ ไม่ว่าเขาจะพิศมองนางอย่างไร ก็ให้รู้สึกถึงสิ่งมีชีวิตที่ไร้ค่า แต่นางกลับถูกตามล่าอย่าบ้าคลั่ง ทั้งๆ ที่นางบอบบางและอ่อนแอ ทำได้แค่ร้องไห้และยิ้มหวาน พวกที่ตามฆ่านางคงไม่มีอะไรทำ หรือไม่ก็คงเป็นพวกปัญหานิ่มไร้ฝีมือ

ชั่วครู่ต่อมา ชายหนุ่มจึงละสายตาออกจากหญิงสาวข้างกาย มองออกไปยังความมืดดำของรัตติกาล หมายให้แน่ใจว่าไม่มีสัตว์ร้ายตัวใดเคลื่อนกายพาดผ่าน ก่อนจะดึงเอาป้ายหยกสีดำนิลขึ้นมาพินิจโดยละเอียด ปลายนิ้วแกร่งเกลี่ยเบาๆ ที่คำว่าหง เขาหลับตาลงนิ่งคิดอยู่ครู่ใหญ่ ความทรงจำที่ขาดหายไปมีสิ่งหนึ่งที่เขาเริ่มจำได้เลือนราง

สิ่งนั้นคือสิ่งที่เจ้านกประหลาดช่วยฟื้นให้เขาได้เศษเสี้ยวหนึ่ง เนื่องจากทันทีที่ปลายเล็บแหลมคมของมันมาเกาะที่ไหล่เขา กลิ่นสาบอันคุ้นเคยและสายตาอันคุ้นชินของเจ้านกตัวนั้นกระตุ้นความทรงจำได้บางส่วน

เขาแน่ใจว่าเจ้านกตัวนี้ไม่พ้นเป็นนกส่งสาร

หากผู้ใดได้รับสารจากมัน ย่อมหมายถึงได้รับคำสั่งจากเขาผู้เป็นนาย

ไม่ว่าสารนั้นจะมีเป็นอะไร หากแต่สิ่งหนึ่งที่แน่ใจคือสารนั้นย่อมส่งจากเขา  

หงซือกวน...

ชายหนุ่มหลับตาลงดิ่งลึกกับห้วงคำนึงถึงนามนั้นซ้ำไปซ้ำมา

มันเป็นนามเดียวที่เขาระลึกได้ในยามที่สบตากับเจ้านกทมิฬที่บินมาเกาะไหล่ เขาค่อนข้างแน่ใจว่ามันคือนามของเขา

หากแต่มันเป็นสิ่งเดียวในความทรงจำทั้งหมดที่หายไป ถึงอย่างไรเขาก็จำอะไรไม่ได้อยู่ดี

[1]  หนึ่งฉื่อ = สิบชุ่น (ราวๆ 1 ฟุต)

[2]  หนึ่งจั้ง = สิบฉื่อ (ราวๆ 3.3 เมตร)