Share

นกประหลาด1

Author: LiHong
last update Last Updated: 2025-08-25 14:55:02

ห่างออกมาจากสองชายหญิง ที่หนึ่งแข็งกร้าวหนึ่งอ่อนหวานกำลังนั่งมองหน้ากันข้างกองไฟย่างไก่

บนต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง พลันปรากฏเงาร่างของนกประหลาดสีดำทมิฬตัวหนึ่ง บินมาเกาะกิ่งไม้ตรงนั้นอยู่นิ่งๆ ดวงตาสีวาวแดงปานเปลวเพลิงที่ฉายแววเฉี่ยวคมเหนือกว่าพญาอินทรีย์ของมันจ้องเขม็งที่ชายหนุ่มเนิ่นนาน ขนาดของมันใหญ่มากจนกิ่งไม้ที่มันใช้กรงเล็บแหลมคมเกาะอยู่ถึงกับโน้มกิ่งลงจนเกือบจะหัก เมื่อมันสยายปีกที่มีความยาวเกือบเจ็ดฉื่อ[1] ความทรงพลังที่มีเหนือกว่านกทั่วไปพลันบังเกิด

น่าแปลกนักที่บุรุษแซ่หงรับรู้ได้ถึงพลังมากล้นที่ซ่อนเร้นของนกประหลาดตัวนั้น เขาละสายตาคู่คมออกจากวงหน้างดงามของสตรีข้างกาย ปรายหางตาไปมองมันฉับพลัน

ทันใดนั้นเจ้านกประหลาดก็พุ่งตัวมาทางชายหนุ่ม คล้ายกับรอเวลานี้มาเนิ่นนาน ลำตัวที่ใหญ่โตหากแต่กลับกลายเป็นไร้น้ำหนักในบัดดล เมื่อมันสะบัดปีกกว้างแค่เล็กน้อย เพียงพริบตาเดียวมันก็สามารถทะยานตัวอย่างปราดเปรียวจากระยะทางหลายจั้ง[2] มาเกาะไหล่ลาดชันของชายหนุ่มในชั่วลมหายใจ

เหม่ยหลินพลันตกใจ ชายแซ่หงจึงหันหน้ามามองนางด้วยสายตาราบเรียบ สีหน้าสงบเยือกเย็น นั่นจึงทำให้หญิงสาวได้คลายอาการตระหนกให้ตกไป เจ้านกประหลาดตัวใหญ่จึงจ้องมองหญิงข้างกายเจ้าของไหล่หนาที่มันเกาะอยู่คล้ายฉงน จนชายหนุ่มต้องหันหน้ามาสนใจมันมากกว่านางข้างกาย

ครานี้สายตาคมเข้มของชายหนุ่มแซ่หงมองสบประสานกับสายตาวาวแดงคล้ายลูกไฟของเจ้านกประหลาดนิ่งนาน ความรู้สึกบางประการเริ่มปรากฏ เขารู้สึกคุ้นเคยกับเจ้านกตัวนี้มากโข คล้ายกับว่าเขากับมันเติบโตมาด้วยกัน

เจ้านกตัวใหญ่จ้องมองเข้าไปในดวงตาคมดำของชายหนุ่ม เล็บแหลมยาวปานปลายมีดคมกริบของมันที่มักจะฉีกทึ้งทุกสรรพสิ่งให้ขาดกระจุยราวเศษกระดาษเพียงเกาะบ่ากว้างเบาๆ มิให้เจ้าของบ่ามีแม้รอยขีดข่วน ปีกใหญ่กร้าวแกร่งปานเหล็กไหลที่มักจะสะบัดปัดห่าธนูจนขาดสองท่อนเพียงพับเก็บไว้ มันทำตัวให้ชายตรงหน้าแจ้งแก่ใจ ว่ามันเป็นใครสำหรับเขา

เหม่ยหลินนั่งนิ่งจ้องมองเจ้านกตัวโตผิดสามัญเช่นกัน นางค่อนข้างแน่ใจว่านกประหลาดตัวนี้ต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับพี่หงของนางเป็นแน่ เพราะว่ากลิ่นอายทรงพลังอันน่าสะพรึงของทั้งสองกำลังผสานรวมเป็นหนึ่งเดียวและแผ่ปกคลุมออกมาได้อย่างเข้มข้น นางสัมผัสได้ถึงความอันตรายที่มีมากล้นเมื่อทั้งสองอยู่ด้วยกัน

เวลาผ่านไปจนล่วงเข้ายามดึกของห้วงรัตติกาล สายลมที่เพียงหนาวเหน็บจึงเย็นเยียบมากกว่าเดิม

หลังจากกินอาหารมื้อค่ำที่เป็นเพียงไก่ป่าย่าง เหม่ยหลินที่ได้ผ่านเหตุการณ์ระทึกขวัญกว่าครั้งไหนๆ เริ่มทนความง่วงงุนไม่ไหวอีกต่อไป 

Continue to read this book for free
Scan code to download App

Latest chapter

  • จอมใจจอมมาร   ตอนที่17 อยากเห็นหน้า3

    เสี่ยวฉงเห็นสีหน้าที่เผยความคับข้องใจของนายสาวจึงรีบเอ่ยปลอบ “คุณหนูอย่าได้น้อยอกน้อยใจไปเลยเจ้าค่ะ แม้ว่าตลอดช่วงพิธีการจะไม่มีเจ้าบ่าว ทว่าสิ่งทดแทนที่ทางพระราชวังจัดการให้ล้วนถูกต้องพร้อมสรรพ นับจากนี้คุณหนูคือพระชายาโดยสมบูรณ์อย่างจริงแท้แน่นอนเจ้าค่ะ”ใครห่วงเรื่องนั้นกันเล่า! ไป๋เว่ยซินแทบกลอกตาเสี่ยวฉงยังคงไม่เข้าใจความคิดของนายสาว นางยังคงนั่งยิ้มแป้นดวงตาพราวระยับขณะสาธยายความเก่งกล้าสามารถของชินอ๋องอย่างยกย่องเชิดชูต่อเนื่อง“ชินอ๋องเป็นผู้เหี้ยมหาญ พระองค์จับอาวุธและนั่งอยู่บนหลังม้านับแต่อายุเพียงสิบสี่ปี เพราะต้องการปกป้องประชาชนจากผู้รุกราน ปกป้องผืนแผ่นดินยามระส่ำระส่ายช่วงผลัดเปลี่ยน ชาวเมืองทุกคนปลอดภัยอยู่ภายใต้กำแพงที่สูงตระหง่าน ส่วนชินอ๋องตอนนั้นเป็นเพียงเด็กหนุ่มด้วยซ้ำ พระองค์ตวัดดาบตัดศีรษะของศัตรูที่เหี้ยมโหดอยู่ด้านนอก มีใต้ฟ้าเป็นหลังคาผืนพนาเสมือนเตียงนอน เพื่อชาวประชาได้หลับสบายในเรือนทุกราตรี”ไป๋เว่ยซินได้ฟังเรื่องราวของชินอ๋องเป็นครั้งที่เท่าใด มิอาจนับแล้ว ไม่ใช่เฉพาะจากปากของเสี่ยวฉง แต่ญาติพี่น้องที่มาเยือนเพื่ออวยพรตั้งแต่ก่อนแต่งล้วนพูดในทำนองเดี

  • จอมใจจอมมาร   ตอนที่17 อยากเห็นหน้า2

    “คนรักของหลงเอ๋อร์เป็นใคร?”วิญญาณสาวคลี่ยิ้มกว้าง“คนรักของนางเป็นรัชทายาทแห่งจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ นามว่า หลี่ซื่อหมิน ท่านห้ามรังแกเขา” หงซือกวนเอ่ยอีกครั้งอย่างดื้อดึงในแบบที่ไม่เคยเป็น “หากข้าได้เขามาเป็นประมุขสำนักหมื่นโลกันตร์ ทุกสิ่งถือว่าจบสิ้น ข้าย่อมตายตามเจ้าไปได้ หลินเอ๋อร์” เหม่ยหลินส่ายหน้าน้อยๆ รอยยิ้มงดงามยังคงประดับมุมปาก “ยังไม่ถึงเวลาของท่าน”“ได้อย่างไร”“เรื่องของหลงเอ๋อร์มิได้ง่ายดายปานนั้น”“ข้าจะทำทุกทางให้เขามารับตำแหน่งประมุข ต่อให้จับหลงเอ๋อร์เป็นตัวประกัน ข้าก็ยอม”เหม่ยหลินถึงกับหลุดหัวเราะเสียงใสกับชายผู้สุขุมเยือกเย็นเสมอมา แต่กลับเอาแต่ใจได้อย่างร้ายกาจ“ภายภาคหน้า ท่านยังจะมีหลานชายคนสำคัญ เขาต้องการท่าน เขาคือผู้สืบทอดสำนักหมื่นโลกันตร์ที่แท้จริง”เสียงหวานกังวานใสเอ่ยอีกครา “รอก่อนเถิด ให้ข้าพาหลานสะใภ้จากศตวรรษที่21มา ถึงยามนั้นท่านกับข้าก็จะได้อยู่ด้วยกัน”เส้นเสียงแตกพร่าไม่ยินยอม “มันนานเกินไป” เหม่ยหลินส่ายหน้าน้อยๆ เรียกขานกัน “พี่หง... สามีข้าต้องไม่ดื้อกับภรรยา” นางยิ้มกว้างยามเอ่ย ประกายในดวงตาพราวระยับ ทั้งงดงามทั้งซุกซน “พลังแห่งจิตวิญ

  • จอมใจจอมมาร   ตอนที่17 อยากเห็นหน้า1

    “คนรักของหลงเอ๋อร์เป็นใคร?”วิญญาณสาวคลี่ยิ้มกว้าง“คนรักของนางเป็นรัชทายาทแห่งจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ นามว่า หลี่ซื่อหมิน ท่านห้ามรังแกเขา” หงซือกวนเอ่ยอีกครั้งอย่างดื้อดึงในแบบที่ไม่เคยเป็น “หากข้าได้เขามาเป็นประมุขสำนักหมื่นโลกันตร์ ทุกสิ่งถือว่าจบสิ้น ข้าย่อมตายตามเจ้าไปได้ หลินเอ๋อร์” เหม่ยหลินส่ายหน้าน้อยๆ รอยยิ้มงดงามยังคงประดับมุมปาก “ยังไม่ถึงเวลาของท่าน”“ได้อย่างไร”“เรื่องของหลงเอ๋อร์มิได้ง่ายดายปานนั้น”“ข้าจะทำทุกทางให้เขามารับตำแหน่งประมุข ต่อให้จับหลงเอ๋อร์เป็นตัวประกัน ข้าก็ยอม”เหม่ยหลินถึงกับหลุดหัวเราะเสียงใสกับชายผู้สุขุมเยือกเย็นเสมอมา แต่กลับเอาแต่ใจได้อย่างร้ายกาจ“ภายภาคหน้า ท่านยังจะมีหลานชายคนสำคัญ เขาต้องการท่าน เขาคือผู้สืบทอดสำนักหมื่นโลกันตร์ที่แท้จริง”เสียงหวานกังวานใสเอ่ยอีกครา “รอก่อนเถิด ให้ข้าพาหลานสะใภ้จากศตวรรษที่21มา ถึงยามนั้นท่านกับข้าก็จะได้อยู่ด้วยกัน”เส้นเสียงแตกพร่าไม่ยินยอม “มันนานเกินไป” เหม่ยหลินส่ายหน้าน้อยๆ เรียกขานกัน “พี่หง... สามีข้าต้องไม่ดื้อกับภรรยา” นางยิ้มกว้างยามเอ่ย ประกายในดวงตาพราวระยับ ทั้งงดงามทั้งซุกซน “พลังแห่งจิตวิญ

  • จอมใจจอมมาร   ตอนที่16 เร่งรัด2

    เมื่อในห้องเหลือเพียงสองคน จ้าวซือหงจึงลืมตา พยักหน้าให้ลูกน้องคนสนิทรายงานหยางมู่จึงเปิดจดหมายเปล่งเสียงทุ้มต่ำฉะฉานขึงขัง“คุณหนูไป๋ไม่ยินดีกับงานมงคลจึงแอบหนีจากจวน เคราะห์ร้ายถูกคุณชายเฉินที่เดินเตร็ดเตร่ยามราตรีพบเห็น เขาลอบติดตามกระทั่งเข้าไปในห้องพักของโรงเตี๊ยมหมายรวบรัดนาง องครักษ์เงาที่ท่านอ๋องสั่งให้คอยติดตามคุ้มครองคุณหนูไป๋ยังไม่ทันเข้าช่วยเหลือ กลับเห็นนางดึงมีดออกจากใต้หมอนแทงคุณชายเฉินไปหนึ่งแผลจนสลบเหมือด”ยิ่งอ่านหยางมู่ยิ่งกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น แอบชำเลืองมองนายเหนือหัวเป็นระยะๆมิคาดจะเห็นแค่ดวงตาคมเฉี่ยวหรี่ลงอย่างอันตราย รอบกายแผ่ซ่านกลิ่นอายสังหารออกมาอย่างเข้มข้น กระนั้นผู้เป็นนายเพียงโบกมือให้เขารายงานต่อไป คล้ายรับรู้อยู่แล้วว่าสตรีของตนเป็นคนเช่นใด เรื่องที่คุณหนูไป๋กระทำลงไปออกจะไม่เหมาะสมและสุ่มเสี่ยงเหลือเกิน นางถึงขั้นกล้าหนีสมรสพระราชทาน โชคดียิ่งนักที่นางสามารถเอาตัวรอดได้“ยามนี้คุณหนูไป๋ถูกส่งตัวกลับจวนไป๋อย่างปลอดภัย ส่วนคุณชายเฉินถูกส่งตัวกลับจวนเฉินเช่นกัน เรื่องคืนนั้นล้วนเป็นความลับไม่มีผู้ใดล่วงรู้พ่ะย่ะค่ะ”“สั่งคนของเราให้จัดการเฉินเจีย

  • จอมใจจอมมาร   ตอนที่16 เร่งรัด1

    “พวกนางน่าเบื่อ มีเพียงเจ้าที่ข้าคะนึงหาเฝ้าฝันถึง”คิดถึงเพราะไม่ได้ครอบครองน่ะสิ!ไป๋เว่ยซินยิ่งดิ้นสุดแรงขัดขืนสุดชีวิต“เจ้าจะขัดขืนไปไย ในเมื่อเราเคยเป็นคนรักกัน”“แต่เจ้าก็ไม่มีสิทธิ์ล่วงเกินโดยที่คนเขาไปเต็มใจ”“ข้าไม่สน”“เจ้าคนชั่ว!” ไป๋เว่ยซินออกแรงปัดป้องทุกทาง เมื่อเฉินเจียหมิงยื่นหน้าตามติดประชิดอย่างหื่นกระหาย เขาทำตัวคล้ายคนถูกวางยามากระนั้นกำลังจะอ้าปากกรีดร้องให้คนมาช่วย พลันคิดได้ว่าการอยู่กับชายผู้นี้สองต่อสองในโรงเตี๊ยมยามดึกดื่น ทั้งยังอยู่บนเตียงนอนในสภาพหมิ่นเหม่ ต่อให้ไม่ถูกย่ำยีย่อมต้องถูกจับแต่งงานกับเขาอยู่ดีซึ่งนางไม่อาจยอม...ไป๋เว่ยซินจึงหยุดดิ้น ฝ่ามือน้อยๆ ลอบล้วงเข้าไปที่ใต้หมอนอย่างเชื่องช้าเฉินเจียหมิงยังคงยกยิ้มกรุ้มกริ่มแววตาโหยหา “เว่ยซิน เจ้ายอมข้าแล้ว? เจ้ายังรักข้าอยู่ ถูกต้องไหม? หืม”ลมหายใจร้อนผ่าวรินรดใบหูขาว กลางกายยิ่งเหยียดขยายแข็งขึงจนกล้ามเนื้อทุกส่วนขมวดเกร็งปวดตึง ท้องน้อยปวดหนึบรวดร้าว เนื้อตัวของเฉินเจียหมิงสั่นเทา เขาก้มหน้าสูดดมความหอมหวานที่ซอกคอนางอย่างรักใคร่“เว่ยซิน ข้าคิดถึงเจ้าเหลือเกิน เป็นของข้าเถิด...”ชายแดนฝั่ง

  • จอมใจจอมมาร   ตอนที่16 เร่งรัด1

    ชายหนุ่มสวมเสื้อผ้าลวกๆ สะบัดแขนเสื้อเดินจากไป ไม่ยอมรับความผิดของตน และไม่ยอมทนจนสิ้นแรงเด็ดขาดราตรียังคงมืดสลัว ในหัวยังคงมีภาพของใครบางคนใครคนนั้นคือคนที่เฉินเจียหมิงรักใคร่ด้วยใจจริง หากแต่มิอาจครอบครองดังปรารถนาทุกอย่างผิดพลาดที่ใด ทำไมถึงคลาดเคลื่อนไปหมดชายหนุ่มให้รู้สึกคิดถึงสตรีผู้เป็นรักแรกพบสุดหัวใจไป๋เว่ยซินผู้เรียบร้อยอ่อนหวาน นางเป็นสตรีผู้งดงามทั้งกายใจ เขาทำนางหลุดมือไปอย่างน่าเสียดายเหลือเกินคิดแล้วก็ยิ่งทำใจมิได้ เมื่อได้ตระหนักรู้ซึ้งแล้วว่าแท้จริงชินอ๋องมิใช่แค่สหายของไป๋เว่ยซิน หากแต่พระองค์กลับหมายมาดในตัวนาง ถึงขั้นมีสมรสพระราชทานตัดหน้า เขาที่คิดหย่าขาดเพื่อแต่งงานใหม่กับนางจึงเป็นโมฆะแววตาเฉินเจียหมิงฉายแววอาดูร ยิ่งคิดว่าหมดสิทธิ์ในตัวไป๋เว่ยซินแล้วโดยสิ้นเชิงก็ยิ่งเผยความเจ็บปวดชอกช้ำทั้งกายใจ มิรู้ว่าตัวเขาเดินออกมาจากจวนเฉินตั้งแต่เมื่อใด รู้ตัวอีกทีก็มายืนอยู่หน้าประตูจวนไป๋แล้วแน่นอนว่าชายหนุ่มไม่อาจเข้าไปหานางในดวงใจได้ทางประตูใหญ่ เขาจึงหมุนกายเดินไปเรื่อยๆ จนถึงประตูข้าง เผื่อมีวาสนาลอบเข้าไปหานางสักคราเฉินเจียหมิงเลือกประตูข้างตรงมุมอับท้ายจว

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status