บุรุษผู้รื่นรมย์2

บนต้นไม้ที่มีนกประหลาดเฝ้ายามอยู่พลันสะบัดปีกพึ่บรับรู้ถึงพลังของสัตว์ร้าย พร้อมๆ กับประสาทสัมผัสของหงซือกวนก็รับรู้ได้เช่นกัน

ชายหนุ่มเพียงหลับตาฟังต้นทางแห่งเสียงย่ำปลายเท้าที่กำลังพากันย่างกรายเข้ามาใกล้ เมื่อแน่ใจในระยะทางจึงลืมตาขึ้นอย่างสงบเยือกเย็น เขาปรายสายตาคมดำมองสตรีที่นั่งหลับอยู่ข้างกายกันนิ่งๆ

แม้ว่ากลิ่นเหม็นสาบไม่พึงประสงค์จะย่างกรายคุกคามเข้ามาใกล้ทุกที หากแต่หงซือกวนยังคงใจเย็น เขาคิดว่าตนเองไม่เคยเลยที่จะต้องสนใจสิ่งใดยามภัยมาถึงตัว หากแต่ยามนี้มิรู้ได้ว่าทำไม...

ชายหนุ่มขมวดคิ้วฉงนพลางหรี่ตาคมมองร่างบางที่หลับตาพริ้มพิงต้นไม้ ก่อนจะตัดสินใจเอื้อมมือแตะไหล่นางเบาๆ

“อือ...” เสียงตอบกลับจากสตรีผู้หลับใหลมีเพียงเท่านั้น เหม่ยหลินหลับอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราวอันใดทั้งสิ้น

หงซือกวนยิ่งหรี่ตามอง ก่อนจะจ้องนิ่งที่นางอีกครา อึดใจต่อมาจึงโน้มตัวจับอุ้มนางไว้แนบอกแล้วลุกขึ้นยืนจนเต็มความสูง ความนุ่มนิ่มจากเนื้อนวลที่ปะทะแผงอกแข็งแกร่ง ความหอมกรุ่นที่ปะทะจมูกโด่งสัน ทำให้เขาพลันเกิดกระแสประหลาดสายหนึ่งวูบผ่าน ปลายเท้าของร่างสูงพลันชะงัก ใบหน้าคมคายถึงกับก้มมอง สายตาโฉบเฉี่ยวจ้องนิ่งที่ใบหน้างาม สรรพสิ่งรอบกายคล้ายกับไร้ตัวตนไปหนึ่งลมหายใจ

เสียงกระพือปีกของนกประหลาดดังขึ้น บ่งบอกให้รู้ว่าภัยคุกคามกำลังเข้าใกล้ ชายหนุ่มจึงนำหญิงสาวในอ้อมแขนไปวางเอาไว้ในรถม้า ก่อนจะเบนสายตาคมดำมองสัตว์ร้ายที่มาเยือน

ยามเมื่อปลายเท้าแตะลงที่พื้นดินข้างรถม้า เสียงสวบสาบพลันกระชั้นเข้าประชิด อึดใจเดียวหมาป่าฝูงใหญ่พลันกระโจนเข้ามาดังห่าฝน ทุกตัวตนของพวกมันมาพร้อมคมเขี้ยวหมายขย้ำให้เลือดสาด

สายตาคมเฉี่ยวของชายหนุ่มเพียงมองสัตว์ร้ายอย่างเย็นชา ปรายหางตามองไปรอบทิศทาง ร่างสูงสง่าแค่ก้าวเท้าห่างออกจากรถม้าอย่างสงบ คล้ายไม่ใส่ใจกับหมาป่าลึกลับขนาดใหญ่ที่พากันกระโจนตัวเข้ามาอย่างเกรี้ยวกราด เสียงขู่กรรโชกรุนแรงมิได้ต่างจากเสียงแมวเลยสักนิดในความคิดของเขา

ทางฝั่งหนึ่งที่เฟิงหลิวกำลังนั่งเอนหลังอยู่บนต้นไม้พร้อมส่งสำเนียงเสียงเซียวหยกเพื่อควบคุมกลุ่มหมาป่า หมายลองเชิงผู้เยี่ยมยุทธ์เหนือใครในใต้หล้าให้ประจักษ์แก่สายตาดูสักครั้ง ทว่าชั่วขณะที่กำลังบรรเลงเพลงไพเราะ นกประหลาดตัวใหญ่พลันพุ่งกายทะยานคล้ายสายฟ้าฟาดปราดเข้ามา มันสยายปีกออกพึ่บกิ่งไม้ขนาดใหญ่ที่ชายหนุ่มนั่งอยู่พลันขาดสะบั้น ดวงตาดอกท้อของเฟิงหลิวถึงกับเบิกกว้าง จังหวะเดียวกับดวงตาแววแดงของนกประหลาดประชิดเข้ามา

ทั้งๆ ที่วิชาตัวเบาของเขาไม่เป็นสองรองใคร แต่กลับช้าไปเมื่อเจอกับเจ้านกทมิฬดำทะมึน

ชั่วเวลานั้นเสียงทุ้มลึกหวานใสของเซียวหยกพลันเงียบงัน ขณะเดียวกันเฟิงหลิวต้องกระโดดตัวลอยหลบปีกปานเหล็กกล้าของนกประหลาดตรงหน้าพัลวัน

เจ้านกตัวใหญ่สยายปีกกว้างก่อเกิดพลังมหาศาลคล้ายแรงพายุโหม ทำให้กิ่งก้านสาขาของต้นไม้ใหญ่ขาดสะบั้นกระเด็นปลิวว่อนไปทั่ว

เฟิงหลิวต้องกระโจนตัวหลบกิ่งไม้ทั้งหลาย ที่บัดนี้มิต่างจากคมมีดกระจัดกระจายพุ่งปลายแหลมคมอยู่รอบกายเขา และแล้วชายหนุ่มจึงได้ประจักษ์

มิต้องเห็นฝีมือของผู้เป็นนาย แค่สมุนที่เป็นเพียงนกประหลาดยังเก่งกาจปานนี้