ตอนที่ 5 เจ้าชายขี่ม้าขาว

วันเกิดครบรอบอายุสิบเอ็ดปีของวเรณย์

เจ้าลูกชายคนเล็กของบ้านยังคงต้องการความเอาใส่ใจและเป็นที่หนึ่งที่ทุกคนต้องให้ความสำคัญอยู่เหมือนเดิม รวมถึงเพื่อนร่วมชั้นของเขาด้วย

แค่เพียงได้ยินเพื่อนสนิทอย่างคีตาบอกว่าวันเกิดปีนี้ถ้าได้จัดงานที่สวนสนุกเหมือนการ์ตูนเรื่องนั้นก็คงจะดี เขาจึงคิดว่าถ้าเพื่อน ๆ มาร่วมงานวันเกิดครั้งนี้ได้จะต้องมีแต่ความสนุกสนานและชอบเขามากขึ้นแน่นอนจึงเอ่ยปากขอร้องผู้ปกครอง

“พ่อครับ วันเกิดปีนี้ผมเลือกของขวัญเองได้ไหมครับ” วเรณย์ถามด้วยความลังเลแม้จะรู้ว่าพ่อและแม่ไม่เคยปฏิเสธเขา แต่การที่จะจัดงานในสวนสนุกไม่รู้จะยุ่งยากเกินไปหรือเปล่า

“ปกติพ่อกับแม่ก็ซื้อตามใจเรย์อยู่แล้ว ปีนี้ลูกอยากได้อะไรเหรอครับ” ก้องเกียรติถามบ้างเพราะสีหน้าของลูกชายดูคาดหวังไม่น้อย

“คือว่า... พ่อจำการ์ตูนเรื่องนั้นได้ไหมครับ งานวันเกิดที่สวนสนุก... คือผมอยากทำแบบนั้นบ้าง” ลูกชายตัวน้อยมองคนเป็นพ่อตาละห้อยสลับกับมองคนอื่น ๆ ในบ้าน

เมธาวีกับเกวลินมองหน้ากันแล้วช่วยกันอ้อนพ่อแม่ของพวกเธอเพราะอยากมีช่วงเวลาแบบนั้นสักครั้งในชีวิตเหมือนกัน

“คุณ...” จันทร์วิมลสะกิดสามีตัวเอง “ดูแววตาลูกทั้งสามคนสิคะ เหมือนเราต้องอนุญาตแล้วไหม”

ก้องเกียรติทำท่าครุ่นคิด คิ้วขมวดให้ลูก ๆ ตื่นเต้นอยู่พักหนึ่งแล้วหันไปหาธาวิน ถามเจ้าตัวว่า “วินเห็นด้วยไหมครับ”

ธาวินสบตากับวเรณย์พอดีรีบตอบอย่างรวดเร็วเพราะไม่อยากโดนกดดัน “ครับ”

หลังจากนั้น ก้องเกียรติจึงสั่งงานให้เลขาและผู้ช่วยจัดการเหมาสวนสนุกหนึ่งวันเพื่อจัดงานวันเกิดให้ลูกชายคนเล็กของบ้านอย่างที่เจ้าตัวต้องการ

วันนั้นเพื่อน ๆ ของวเรณย์จึงมาที่สวนสนุกพร้อมผู้ปกครอง รวมถึงเพื่อนสนิทของพี่สาวทั้งสองคนด้วย บรรยากาศเต็มไปด้วยความสดใสของเด็ก ๆ ยกเว้นแต่คนเดียวที่ไม่กล้าเดินผ่านประตูทางเข้า

“วิน มาเร็วเข้า” เกวลินกวักมือเรียกน้องเพราะเห็นว่ายืนนิ่งอยู่พักหนึ่งแล้วตอนที่เธอรอเพื่อนสนิท

“...” เด็กชายไม่พูดอะไรเอาแต่นึกถึงคำพูดของวเรณย์

งานวันเกิดฉัน ขอแค่นายไม่โผล่หน้ามาสวนสนุก ฉันจะขอบคุณมาก เข้าใจใช่ไหม

ธาวินคิดว่าตัวเองไม่ควรมายืนอยู่ตรงนี้เลย แต่ถ้าจะให้กลับบ้านก็ไม่รู้ว่าจะต้องกลับอย่างไรเพราะพี่เข้ม คนขับรถที่คอยรับส่งธาวินกับวเรณย์ไปช่วยงานอยู่ข้างในสวนสนุก

เกวลินวิ่งมาจับมือเขาแล้วสวมสายรัดข้อมือลายเจคอบที่เป็นการ์ตูนตัวโปรดให้ “ไปเล่นข้างในกับพี่เถอะนะ นายชอบขึ้นชิงช้าสวรรค์ไม่ใช่เหรอ”

“...” เสียงเพลงในสวนสนุกดังจนเขาจับคำพูดเกวลินไม่ได้

“วิน ไป ด้วย กัน นะ” เธอพูดช้า ๆ แล้วจูงแขนคนเป็นน้องตามเข้าไปโดยไม่ถามอะไรอีก

เมื่อเห็นสีหน้าตื่นตะลึงของเจ้าตัวแล้วก็อมยิ้มคิดในใจว่า อยากมาขนาดนี้แต่ต้องอดใจไว้เพราะเจ้าเด็กเอาแต่ใจคนนั้นสินะ

ภายในงาน วเรณย์วิ่งไปทั่วสวนสนุกเล่นอันโน้นทีอันนี้ทีพร้อมกับเพื่อนร่วมชั้นอย่างสนุกสนานจึงไม่ทันได้เห็นว่าคนที่ไม่อยากให้มาร่วมงานวันเกิดปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าแล้ว

เกวลินยิ้มมุมปากแล้วพาธาวินขึ้นชิงช้าสวรรค์ที่กำลังหยุดรอผู้เล่นทางด้านซ้ายมือ

“วิน ไม่ กลัว เหรอ” เธอถามเด็กน้อยอีกครั้ง

“ไม่ครับ”

แม้เขาจะพูดอย่างนั้น แต่ว่ามือไม้ที่จับแขนเธออยู่กลับสั่นระริกและเย็นยะเยือก หากแต่ใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้มกว้างจนเธอคิดว่าเด็กน้อยตรงหน้าคงจะทั้งกลัวทั้งอยากเล่นระคนกัน

เมื่อเจ้าหน้าที่ปิดประตูตู้เรียบร้อยแล้ว ชิงช้าอันมโหฬารก็เริ่มหมุนช้า ๆ พาตู้ของพวกเขาหมุนลอยขึ้นไปด้านบนทีละนิดจนคนที่เดินไปมาอยู่ข้างล่างตัวหดลงเท่ามด

“ว้าว!” ธาวินอ้าปากค้างเมื่อได้เห็นภาพทิวทัศน์ในสวนสนุกกว้างใหญ่แห่งนี้ เขานั่งเล็งว่าจะเล่นเครื่องเล่นอันไหนก่อนหลังแล้วจดลงแผนที่เอาไว้

เขาสลับไปเล่นตามจุดพร้อมเกวลินบ้าง เมธาวีบ้าง หรือแม้แต่เดินไปเล่นที่ม้าหมุนเพียงลำพังบ้างโดยไม่คิดถึงสิ่งใดให้รบกวนความบันเทิงของตัวเอง

ตอนนั้นบังเอิญเห็นวเรณย์เดินป้วนเปี้ยนอยู่หน้าสวนวงกตจึงรีบแอบหลบด้านหลังร้านหน้ากาก ไม่รู้ว่าสายตาที่จ้องอยู่มีแสงเลซอร์ออกมาหรืออย่างไร วเรณย์จึงหันขวับกลับมามองในทันที

หากแต่เห็นเพียงเจ้าเด็กตัวเล็กที่ใส่หน้ากากหัวหมูป่าเอาไว้พลันคิดว่าเป็นเพื่อนร่วมชั้นที่กำลังหลงทางจึงไปตามกลับเข้ากลุ่มของตนเอง

“ทำไมมาอยู่ตรงนี้ล่ะ ไปเล่นสวนวงกตด้วยกันสิ พ่อบอกว่าซ่อนสมบัติเอาไว้หลายอย่างเลยนะ แล้วก็มีพวงกุญแจเจคอบรุ่นใหม่ที่เรืองแสงตอนกลางคืนอยู่ข้างในนั้นด้วย

“...” ธาวินได้ยินแบบนั้นจึงหูผึ่งอยากเข้าร่วมการค้นหาสมบัติครั้งนี้ด้วยพลางพยักหน้าแล้วเดินตามวเรณย์ไป

เมื่อทุกคนเข้าไปในสวนวงกตกันแล้วต่างแยกย้ายค้นหาของที่ซ่อนเอาไว้คนละทิศคนละทาง ธาวินรู้สึกว่าได้ยินเสียงเรียกของเจคอบอยู่ไม่ไกล บอกให้มารับตัวมันกลับไปด้วยจึงเดินแยกตัวออกมาจากทุกคน ลัดเลาะไปทางซ้ายทีขวาที เผลอแปปเดียวหายวับไปอยู่ไกลจากเด็กคนอื่น

แต่การแยกตัวออกมาแบบนั้นกลับทำให้เขาหาพวงกุญแจเจคอบรุ่นพิเศษเจออย่างไม่น่าเชื่อ กระนั้น ความยากไม่ได้อยู่ที่การหาแต่เป็นการออกจากสวนวงกตแห่งนี้ต่างหาก

ธาวินหันไปรอบตัวได้ยินเพียงเสียงที่อยู่ไกล ๆ ครั้นพยายามกระโดดให้พ้นจากพุ่มไม้เพื่อดูเส้นทางก็ทำไม่ได้เพราะยอดสูงเกินไป พอลองเดินไปอย่างที่ใจคิดแต่แล้วก็วกกลับมาอยู่ที่เดิมอีกครั้งจึงคิดพักเหนื่อยอยู่ตรงมุมหนึ่งของสวนวงกตแล้วค่อยหาทางออกจะดีกว่า

ฝ่ายวเรณย์ที่เก็บสมบัติหลายชิ้นในสวนวงกตรวมถึงพวงกุญแจเจคอบที่อยากได้เรียบร้อยแล้วจึงออกมาข้างนอกกับเพื่อน ๆ หากแต่สายตามองดูแล้วไม่เห็นเจ้าหัวหมูป่าตามมาด้วยจึงนึกสงสัยว่าคนคนนั้นหลงทางอยู่ข้างในหรือเปล่า

เขารีบวิ่งขึ้นไปบนปราสาทที่อยู่ไม่ไกลด้วยความรีบร้อนนึกเป็นห่วงคนที่หายไปพลางมองลงมาข้างล่างจึงได้เห็นว่าเจ้าหัวหมูป่ากำลังนั่งขดอยู่ตรงมุมหนึ่งของสวนวงกต

ครั้นเห็นดังนั้นจึงจดจำเส้นทางเอาไว้แล้วเร่งฝีเท้าตามหาเด็กหลงทางทันที ทำท่าราวกับเป็นเจ้าชายที่กำลังไปช่วยเหลือชาวบ้านผู้ทุกข์ยากอย่างไรอย่างนั้น

เขาตะโกนเรียก “เจ้าหัวหมูป่า นายอยู่ตรงไหนน่ะ” ตลอดทางที่เดินแต่กลับไม่ได้ยินเสียงอะไรจึงได้แต่เดินตามทางที่จำเอาไว้เมื่อครู่

“ได้ยินฉันไหม” เขายังคงไม่ย่อท้อเรียกหาอีกฝ่าย “อยู่ตรงนั้นนะ เดี๋ยวฉันไปหา”

ธาวินได้ยินเสียงตะโกนจำได้ทันทีว่าเป็นเสียงของใคร จึงเงียบเสียงแล้วรออยู่ที่เดิม หากเขาเอ่ยปากตอบละก็ วเรณย์คงจะรู้ทันทีว่าเจ้าหัวหมูป่าคือใคร

เสียงฝีเท้าเข้าใกล้มากขึ้นเรื่อย ๆ และธาวินใช้วิธีหักกิ่งไม้ส่งเสียงให้อีกฝ่ายรู้แทน ในที่สุดเจ้าชายขี่ม้าขาวจึงปรากฏตัวอยู่ต่อหน้าเขา

“นายหลงทางเหรอ ไม่ต้องกลัวนะ ฉันมาช่วยแล้ว” ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มปลอบใจทำให้ธาวินรู้สึกแปลกใจเพราะไม่เคยเห็นมาก่อน

พลันใจเต้นตึกตักคิดว่าเขายอมรับเป็นเพื่อนกันแล้ว แต่ก็ต้องคอตกทันทีเพราะนึกได้ว่าวเรณย์ไม่รู้ว่าคนตรงหน้าเป็นเขา

ถ้าได้เป็นเพื่อนกันก็ดีสินะ ฉันอยากเป็นเพื่อนกับนายนี่นา

วเรณย์ยื่นมือมาให้ธาวินจับเพราะกลัวว่าจะพลัดหลงกันไปอีก สายตาเหลือบเห็นพวกกุญแจเจคอบจึงพูดว่า “มีสองอันเหรอเนี่ย ดูสิ ฉันก็เก็บได้เหมือนกัน แต่ว่าออกไปข้างนอกกันเถอะ”

ธาวินพยักหน้ารับรู้ถึงความเป็นมิตรจึงจับมืออีกฝ่ายแล้วตามออกมาข้างนอกโดยไม่พูดอะไรตลอดทาง

ไม่ทันจะได้พูดขอบคุณคนที่อุตส่าห์กระหืดกระหอบมาช่วย วเรณย์ก็ถูกเพื่อนสนิทดึงตัวไปอีกทางเพราะจองคิวเครื่องเล่นเอาไว้ ธาวินจึงกลับไปหาเกวลินที่กำลังยืนกินไอศกรีมอยู่อีกฟากหนึ่งแล้วถอดหัวหมูป่าออก

สายตาคู่หนึ่งของเจ้าชายน้อยหันมามองตามหลังจึงได้รู้ว่าคนที่สวมหัวหมูป่าคือใคร