บทที่ 12 เจอกันครั้งที่สาม

              เขียนโดยเพนนี  ปัจจุบัน  ลูปที่ 3

              ฉันกระพริบตาถี่ๆ เมื่อตื่นขึ้นในเช้าวันเดิมๆ  ฉันนั่งฟังคำสั่งผู้บังคับบัญชาผ่านจากอ้อยอิ่งอีกครั้ง  แล้วก็ทำความรู้จักเพียงออและแกรมม่าอีกเช่นเคย 

              "เพนนีขอพูดอะไรหน่อย"  ฉันเกริ่นนำและพยายามจะเข้าเรื่องให้เร็วที่สุด  "เพนนีเป็นคนในคำทำนาย  ที่จะสามารถช่วยคนนับล้านได้  ดังนั้นขอให้ทั้งสองคนทำตามที่เพนนีบอกโดยไม่มีคำถาม  โอเค  รับทราบ?"

              แกรมม่าทำหน้านิ่ว  ส่วนเพียงออก็เงียบเฉย  เอาล่ะ  ฉันทำให้ตัวเองเพิ่งกลายเป็นคนเจ้ากี้เจ้าการแถมไม่น่าคบ  และทั้งสองคนก็เพิ่งเจอฉันครั้งแรก  แต่ฉันใช้เวลากับทั้งสองคนมาสักพักแล้ว

              "ก่อนที่เพนนีจะตายจากการวนลูปครั้งที่แล้ว  เพนนีเห็นรอยสักที่ต้นแขนของฆาตกร  เพนนีให้อ้อยอิ่ง  หมายถึงหุ่นยนต์เอไอน่ะ  ช่วยทำการเสิร์จหาแล้ว  แต่หาไม่เจอ  เพนนีเชื่อว่า  นี่จะเป็นเบาะแสของ บลูคิลเลอร์  หรือคนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้"

              "ถ้าเพนนีเก่งขนาดไม่ต้องการความช่วยเหลือของเราสองคน  แล้วแกรมม่ากับเพียงออจะจำเป็นอะไร  เชิญหาไปคนเดียวเถอะ"

              มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ  แกรมม่าในลูปนี้ดูจะไม่ชอบฉันเอาเสียเลย

              "เดี๋ยวก่อน"  เพียงออเอ่ยออกมาด้วยเสียงแหลมเล็กจากการดัดเสียงด้วยแอพ  "วาดรูปให้ดูหน่อยได้ไหม"

              ฉันไม่มั่นใจเอาซะเลย  ข้อแรกเพราะฉันเห็นเพียงแวบเดียว  ส่วนข้อสองเพราะฉันวาดรูปไม่เก่ง  ประมาณว่าเด็กป.หกยังวาดสวยกว่านี้เยอะ"

              ฉันตวัดดินสอสองสามที  รูปที่พยายามจะวาดคือวงกลมที่มีรูปดวงดาวและเนินเขา  พร้อมกับดอกไม้  อะไรสักอย่าง  โดยรอยสักนั้นเป็นสีน้ำเงิน

              "เพียงออจะหาให้  ในระหว่างนี้เธอสองคนคุยกันไปก่อน  ว่าจะสืบหาบลูคิลเลอร์ได้อย่างไร"

              แกรมม่ากับฉันเงียบกริบ  เธอไม่พอใจฉัน  ส่วนในหัวฉันมีแต่ความคิดที่จะหาทางทำให้เธอประทับใจให้ได้  แต่จนแล้วจนรอด  ก็คิดไม่ออก

              ชั่วครู่  เพียงออก็กระแอมออกมา

              "ว่าไงบ้าง"

              ฉันถามด้วยความตื่นเต้น

              "เป็นรอยสักของกลุ่มกองกำลังใต้ดินของประเทศเกิดใหม่ที่ตะวันออกกลาง  ชื่อประเทศ  หมายถึง  ถ้าตั้งประเทศได้สำเร็จ  เขาจะใช้ชื่อว่า'นาดา'"

              "เพียงออ  ช่วยหาเครื่องบินส่วนตัวให้หน่อย  วันนี้เราจะบินไปนาดากัน"

              ฉันออกคำสั่งราวกับเจ้านาย  แต่ถ้าจะให้ใครนำทีม  คนๆ นั้นก็ควรจะรู้เรื่องมากกว่าคนอื่นน่ะสิ  ไม่สนแล้วว่าแกรมม่าจะเกลียดฉันแค่ไหน  ถ้าภารกิจสำเร็จ  ฉันจะค่อยๆ ทำความรู้จักกับเธอก็แล้วกัน  ฉันจะง้อจนกว่าเธอจะใจอ่อน  อะแฮ่ม..ดูท่า  ฉันจะมีใจให้แม่สาวตาสวยคนนี้มากขึ้นทุกวันซะแล้ว

              "ว่าไงนะ  เรื่องมันยังไม่ใหญ่โตขนาดนั้น  แล้วเรายังจะเอางบของประเทศไปผลาญเพียงเพราะคนสติไม่ดีคนหนึ่งมาบอกว่าจะขอใช้เครื่องบินส่วนตัวอีกนี่นะ"

              "คนสติไม่ดี  ฮัลโหล  ถ้าไม่เชื่อก็แล้วแต่  แต่เพนนีจะบินไปนาดา  ถ้าแกรมม่าอยากพิสูจน์ว่าคนบ้าพูดจริงไหม  ก็ลองมาด้วยกันก่อนสิ  อ่อ  หรือว่ากลัว  งั้นก็ไปรอบลูคิลเลอร์ที่ร้านกาแฟก่อนก็ได้นะ  เขาชอบไปที่นั่น  แล้วอย่าไปกระตุ้นให้เขาโกรธล่ะ  เดี๋ยวคนจะพาตายกันหมด"

              ฉันประชดกลับ  ให้เธอเกลียดไปเลย  แต่ในใจก็แอบคิด  ว่าถ้าวนลูปรอบหน้า  ฉันจะทำให้เธอประทับใจตั้งแต่แรกให้ได้

              "เพียงออเตรียมเครื่องบินให้แล้ว  ไปที่สนามบินได้เลย  มีคำสั่งสายฟ้าแลบ  ให้อนุมัติงบประมาณไม่จำกัดให้พวกเราสามคน  ต้องเป็นคนใหญ่คนโตแน่ๆ"

              "ลุงกาน!" 

              ฉันและแกรมม่าเอ่ยออกมาพร้อมๆ กัน

.

.

              ฉันและแกรมม่านั่งเครื่องบินมาลงนาดา  สายลมแรงพัดเอาทรายเข้ามาที่ตาพวกเรา  ดีที่ฉันสวมแว่นตาดำอยู่  รันเวย์ถูกทรายทาบทับไปเกือบครึ่ง  ภายในท่าอากาศยานมีเครื่องบินจอดเพียงลำเดียว  ก็คือเครื่องบินของเรา  อาคารเล็กกะทัดรัดจนไม่น่าเชื่อว่าจะมีประเทศที่ยากจนขนาดนี้ในโลก

              ให้ตายเถอะ  ทำไมกันดารขนาดนี้

              ฉันรู้มาแค่ว่าที่นี่เคยเป็นแหล่งขุดเจาะน้ำมันขนาดใหญ่  แต่บ่อก็ปราศจากน้ำมันมานานแล้ว  เมื่อขาดทรัพยากร  ผู้นำก็คงคิดว่าจะทำอย่างไรกับประเทศต่อไป  หากประเทศไม่มีเงินลงทุนภายใน  เพื่อสร้างสาธารณูปโภคให้แก่ชาวประชา  ก็คงต้องหาเงินมาจากที่อื่น 

              ประเทศส่วนใหญ่ดึงนักลงทุนต่างชาติมาสร้างฐานการผลิตที่ในประเทศ  แล้วประเทศนาดาจะเอาอะไรมาดึงดูด  ในเมื่อจุดแข็งเพียงจุดเดียว  คือมีกองกำลังใต้ดินที่เข้มแข็ง  และพยายามจะปลดแอกแยกประเทศมาจากประเทศแม่ 

              อะแฮ่ม...ขอไม่เอ่ยนามแล้วกัน  ติดลิขสิทธิ์

              การที่บลูคิลเลอร์มีความสัมพันธ์กับนาดา  มันอาจหมายถึงว่า  นาดาอาจมีศักยภาพเพียงพอที่จะทำเงินจากโลกเสมือน  ไม่แน่นะ  ใต้ดินทรายพวกนี้อาจมีตึก  มีระบบไอทีที่ทันสมัยระเบิดระเบ้อซ่อนอยู่ก็เป็นได้ 

              ว่าไปนั่น! 

              ฉันก็แค่เดาเล่นๆ ระหว่างเดินทางลงจากเครื่องบิน

              ระหว่างฉันกับแกรมม่า  พวกเราเงียบกริบมาได้สักพักแล้ว  ฉันจะทำอย่างไรดี  คนนัยน์ตาสีเทาค้อนใส่ฉันหลายรอบแล้ว  ขอให้คุณงามความดีที่ฉันทำ  ทำให้เธอหายโกรธ  หายหมั่นไส้  หายมึนตึงใส่ฉันด้วยเถิด

              "แผนของเพนนีคืออะไร"

              เธอกระซิบถามฉัน เพราะเกรงว่าเครื่องแปลภาษาของอีกฝ่ายจะทำงาน  จากนั้นก้มลงมองชุดที่ตัวเองใส่อย่างงงงวย  เป็นเสื้อสูทแบรนด์หรู  ราคาแพง  ต้องขอบคุณลุงกานมา ณ โอกาสนี้ด้วย  ถ้าไม่นับรองเท้าเฮงซวยนี้  ซึ่งเป็นส้นเข็มห้านิ้ว  สวัสดีจ้า  เรามาท่ามกลางทะเลทราย  ฉันลื่นไถลไปหลายรอบ  ก่อนหยิบรองเท้าผ้าใบมาใส่  นาดาจะตัดสินฉันยังไงก็แล้วแต่  แต่ฉันทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว

              "แผนก็คือ  เราเป็นนักธุรกิจ  ส่วนเรื่องที่เหลือ  โปรดติดตามตอนต่อไป"

              แกรมม่าถอนหายใจที่คาดเดาฉันไม่ได้  ไหนจะเจ้ากี้เจ้าการ  ไหนจะแผนเยอะ  และยังไม่ยอมเล่าอะไรให้เธอฟังอีก

              "เล่าเรื่องประเทศนี้ให้เราฟังหน่อยนะ  เพนนี"

              เธอทำเสียงออดอ้อน  เมื่อรู้ว่าขู่หรือค้อนก็ไม่ได้ผล

              "ระบบการปกครองของที่นี่  เคยมีราชวงศ์เล็กๆ ปกครองอยู่  แต่ไม่นานเมื่อทรัพยากรธรรมชาติหมด  และผู้นำไม่มีวิสัยทัศน์  จึงไม่สามารถเอาชนะความยากจนไปได้  และหมดหนทางที่จะทำอะไรแล้ว  กลุ่มเด็กนักเรียนนอกก็กลับประเทศ  ถึงแม้ว่าจะเป็นอดีตเชื้อพระวงศ์ด้วยล่ะนะ  ปลุกปั้นกำลังคน  คิดค้นวิธีพลิกผืนทรายให้กลายเป็นผืนแผ่นดินทอง  หยิบปืนขึ้นสู้กับประเทศที่กดขี่  จนตอนนี้เกิดสงครามกลางเมืองบ่อยครั้ง  และหน้าที่ของเรา  คือหาผลประโยชน์ตอนที่แทบจะไม่มีหวังเลยนี่แหละ"

              รถจิ๊บคันสีแดงวิ่งมาหาเราสองคน  ชายฉกรรจ์สองคนสวมชุดโด๊ปหรือชุดอาหรับมาด้วย  เล็งปืนกลมาที่เรา  ซึ่งตอนนี้ฉันและแกรมม่าไม่มีอาวุธติดตัวมาเลย  มีแต่ความสวยเป็นอาวุธล้วนๆ

              เรายกมือขึ้น  แล้วรอให้พวกเขาเข้ามาถึงตัว

              "มีธุระอะไรกับนาดาไม่ทราบ"

              เขาเอ่ยผ่านเครื่องแปลภาษา  อย่าหาว่าฉันไร้การศึกษาเลย  นี่ภาษาอาหรับนะ

              "เราเป็นนักธุรกิจ  เราอยากเจอผู้นำของคุณ"

              ฉันเอง  เอ่ยเป็นภาษาไทยกลับไป  อีกฝ่ายพยักหน้าหงึกหงัก 

              "เชิญ"

              เขาให้พวกเราสองคนนั่งข้างหลัง  พร้อมเล็งปืนมาที่เราสองคน  ฉันไม่คิดว่าจะไปหาผู้นำของนาดาได้ง่ายขนาดนี้  จึงใช้สายตามองภาพวิวทิวทัศน์ไปเรื่อย

              ตอนนี้เราผ่านชุมชนเล็กๆ ของนาดา  ไม่เหมือนบ้านเมืองที่ฉันเคยเห็น  ในระหว่างหุบเขามีบ้านจำนวนนับพันถูกสร้างขึ้นจากก้อนอิฐสีส้ม  วางเรียงรายตลอดแซมด้วยต้นไม้แห่งทะเลทราย  ฉันก็ไม่รู้รายละเอียดนัก  และบางส่วนของชุมชนมีรอยดำไหม้จากการสู้รบ  กว่าจะสร้างประเทศได้  ต้องเสียงเลือดเนื้อและทรัพย์สินไปมากเท่าไหร่กันนะ

              เมื่อเข้ามาในเมือง  ชายที่ถืออาวุธก็ปิดตาฉัน  แต่เห็นเมืองแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว  ฉันยักไหล่  รู้ดีว่ามีพลังแห่งกาลเวลาคอยคุ้มครองอยู่  ต่อให้ตายอีกกี่ครั้งก็ทำให้ฉันหวั่นไหวไม่ได้

              ฉันและแกรมม่าถูกมัดไว้กับเก้าอี้  ข้างหน้าเรามีโทรศัพท์มือถือตั้งถ่ายคลิปเอาไว้  รอบๆ นั้นมีชายแต่งชุดโด๊ปสีขาวและแว่นตากันแดด  ในมือมีปืนกล  ถ้าเราทำอะไรผิดจากที่คาดไว้  คงโดนยิงถล่มจนตายแน่นอน  ฉันกลืนน้ำลาย  ไม่ได้กลัวตายหรอก  แต่กลัวเจ็บมากกว่า

              "มาทำอะไรที่นาดา"

              คนที่ดูเหมือนหัวหน้าเอ่ยขึ้นก่อน  เครื่องแปลภาษายังทำงานได้ดีในหูฟังของฉัน  และดูท่าเขาก็มีเครื่องแปลภาษาด้วยเหมือนกัน  ดีกว่าวุ้นแปลภาษานิดหน่อย  ตรงที่เราไม่ต้องเคี้ยวให้เสียเวลา  ฉันยืมภาษาของแมวสีฟ้ามาใช้  หวังว่าแมวอ้วนจะไม่คิดค่าลิขสิทธิ์นะ

              "เราเป็นนักธุรกิจ  ได้ยินมาว่าอีกไม่นานนาดาจะชนะในสงครามกลางเมือง  เราสองคนเลยมากว้านซื้อที่ดินไว้ทำโรงแรม  และ..."  ฉันเอ่ยค้างไว้  เพื่อให้เขาสงสัยยิ่งขึ้น  "เรามีอาวุธสงครามมาเสนอขาย"

              "บอกชื่อคุณมา  เราจะให้เอไอของเราตามหา"

              "เคที่  หว่อง"

              "ฉันเป็นเลขาค่ะ  หาชื่อไปก็ไม่เจอหรอก"

              ฉันหวังว่าแผนจะได้ผล  เพราะเตี้ยมกับเพียงออไว้แล้ว  แต่มีจุดอ่อนนิดหน่อย  และชาวนาดาก็จับได้

              "ทำไมชุดของเลขาถึงเป็นแบรนด์ไฮโซขนาดนี้"

              เราเงียบกริบ  ที่ลืมใส่ใจในรายละเอียดปลีกย่อย

              "เธอไม่ได้เป็นแค่เลขา  แต่เป็นแฟนของฉันด้วย"

              ฉันเองจะใครซะอีกที่เอ่ยออกมา  พวกเขาพยักหน้าเข้าใจ 

              "ฉันรู้จักพวกคุณ  ผ่านทางตัวแทนVVIP เธอชื่อ บาบาร่า อีแวนสัน  เธอรู้ว่าเราสนใจสร้างโรงแรมไปทั่วโลก"

              ฉันแนะนำตัวเองสั้นๆ  ได้ข้อมูลมาจากเพียงออ  เธอเป็นแฮกเกอร์และนักต้มตุ๋นมืออาชีพ            ก่อนเอ่ยว่าสนใจสร้างโรงแรมในที่ดินของนาดา  บ้านสีอิฐและภูมิหลังประเทศจะทำให้ที่นี่ขายดี  พวกเขาเลยปลดเชือกที่มัดให้  เชือกทำมาจากวัตถุดิบพิเศษที่ใช้มีดตัดไม่ขาด  แต่ถ้าปลดดีๆ ก็จะหลุดอย่างง่ายดาย  และเราก็ทำเองไม่ได้เพราะมองไม่เห็นปม  พวกเราลูบข้อมือที่เป็นรอยแดง  ก่อนที่ชายคนหนึ่งจะเดินมาในห้องนั้น

              "แต่ผมสนใจสร้างอาคารสำนักงานมากกว่าโรงแรม"  ผู้นำเอ่ย  ดวงตาของเขาแหลมคมดังมีดที่ตัดทุกอย่างได้แค่การมองเพียงชั่ววูบ  "เพราะจุดแข็งของเราคือบุคลากรด้านไอที  คุณคงไม่รู้ว่าเราได้สร้างแฮกเกอร์ไว้จำนวนมากโดยการสอนจากนักเรียนนอกที่เราส่งไปเรียนในมหาวิทยาลัยชั้นนำของโลก  และมีระบบการแข่งขันเพื่อคัดคนที่แข็งแกร่งไว้เป็นผู้นำ  และต่อไปเราจะทุ่มเงินสร้างคนแบบนี้อีก  สิ่งที่เราอยากได้คือความน่าเชื่อถือ  และอาคารอันสวยงามจะทำให้เราได้เปรียบ"

              "ออฟฟิซบิ้วดิ้ง"  ฉันเอ่ยทับศัพท์ออกไปอย่างตกใจ  ผู้นำชาวนาดาหันมาพยักหน้าและยิ้มให้  "ไม่เลวเลยทีเดียว  ยิ่งมีบุคลากรที่มีทักษะสูงเท่าไหร่  ยิ่งเพิ่มแต้มได้เปรียบให้กับนาดาได้เท่านั้น"

              จากนั้นก็มีชายคนหนึ่งเดินเข้ามา  ทำความเคารพผู้นำและกระซิบข้างหูเขา  สีหน้าผู้นำเปลี่ยนไป  ก่อนเอ่ยเสียงเรียบ

              "ผมจะพาคุณไปดูเด็กๆ ของเรา"

              เขาเดินไปในบ้าน  แล้วกดประตูลับให้เปิดออก  จากนั้นก็นำทางเราเข้าไปในอุโมงค์ลึกลับมืดสลัว  ก่อนทางเข้าจะขยายใหญ่ขึ้น  จนกลายเป็นห้องโถงยักษ์  มีคอมพิวเตอร์วางเรียงรายนับร้อยพร้อมแฮกเกอร์ที่เป็นชาวนาดานั่งรัวแป้นพิมพ์อยู่

              ฉันเก็บปากไว้ไม่ทัน  ได้แต่อ้าปากกว้างกับความอลังการที่ผู้นำชาวนาดาได้เตรียมไว้  หลังจากปลดแอกประเทศให้เป็นของตัวเอง 

              "ก่อนจะตาย  ผมอยากให้คุณเห็นว่า  เราไม่ได้มาเล่นๆ แต่ตั้งใจจะเป็นผู้นำด้านไอทีในโลกยุคใหม่  แม้ว่าเราจะไม่มีทรัพยากรอะไรเลยก็ตาม"  ชายผู้มีตาแหลมคมเอ่ย  "ผมรู้อยู่แล้วว่าคุณเป็นตำรวจจากประเทศไทย  คงจะมาเรื่องไอ้เรวัชนั่นสินะ  แต่เสียใจด้วย  ผมไม่ยอมคืนเงินให้ง่ายๆ หรอก"

              โป๊ะเชะ!  อย่างน้อยฉันก็รู้ว่าบลูคิลเลอร์มาจากประเทศนาดานี่

              "คืนเพชรมา"

              "เขาขายไปแล้ว"

              "งั้นคืนเงินมา"

              "ใช้ไปเกินครึ่งแล้ว"

              "โธ่เว้ย!"

              ปืนกลเล็งมาที่เราสองคน  เมื่อไม่มีประโยชน์แล้ว  เขาจึงยิงเราสองคนทิ้ง!