บทที่ 11 การใช้พลังครั้งแรก

              เขียนโดยเพนนี  เมื่อ 16 ปีก่อน

              ฉันมาอยู่กับลุงกานได้ปีหนึ่งแล้ว  วันนี้ลุงกานจะพาฉันไปธนาคาร  ครั้งแรกเลยนะเนี่ย  แต่งตัวให้เหมือนลูกเจ้าสัวอีกดีกว่า  ฉันหวีผมพองฟูให้เรียบแปล่  จากนั้นก็กลับมาฟูอีกนิดหน่อย  ส่วนกิ๊ฟติดผมจะช่วยทำให้ฉันดูสดใสกว่านี้

              ภายในธนาคารแทบไม่มีคน  การทำธุรกรรมกับคนเป็นเรื่องล้าสมัย  แต่การเปิดบัญชีก็จำเป็นต้องเจอหน้าค่าตากันบ้าง  เงินในธนาคารเป็นเงินในอากาศเสียมากกว่า  แต่ในห้องนิรภัยก็ยังมีธนบัตรอีกจำนวนไม่น้อย 

              ลุงกานมีมาดตำรวจ  ไม่เว้นแม้แต่ตอนใส่ชุดไปรเวท  พนักงานธนาคารจำลุงได้  จึงยกมือพนมมือกันถ้วนหน้า  ฉันไม่อยากอวดเลย  ก็ลุงเป็นผบ.ตร.นี่นา  ถึงฉันจะไม่ใช่ลูกเจ้าสัว  แต่ตอนนี้นายตำรวจเบอร์หนึ่งก็รับฉันมาเลี้ยงด้วยล่ะ

              เราเดินมารอตรงเก้าอี้  จู่ๆ วันที่เงียบสงบก็แปรเปลี่ยนไป  เมื่อโจรใส่หน้ากากทศกัณฐ์กรู่กันเข้ามา  จำนวนกว่าสิบคน  พวกเขายิงปืนขึ้นฟ้า  แล้วล้อมพวกเราไว้

              แหม  รักซอฟท์พาวเวอร์เมืองไทยเสียจริง!

              พนักงานหญิงของธนาคารตกใจกลัว  กรี๊ดเสียงดัง  พวกนั้นไม่รู้จะทำอย่างไร  จึงยิงปืนใส่เธอ  เลือดข้นทะลักไหลไปทั่ว  ฉันรู้สึกหายใจไม่ออกทรุดตัวลงนั่งบนพื้น  ลุงกานหันมามองอย่างห่วงใย 

              "อยู่ตรงนี้ก่อนนะ  เพนนี  ห้ามไปไหนทั้งนั้น"

              "ค่ะ"

              ฉันบอกด้วยหน้าตาซีดเสียว

              ลุงกานดึงปืนเลเซอร์ที่เอวออกมา  แล้วยิงโจรทีละคน  พวกนั้นตกใจที่จู่ๆ เพื่อนร่วมทีมก็ล้มลงโดยไม่รู้สาเหตุ  พวกเขากราดยิงไปทั่วผนัง  กระจก  และกระเบื้อง  สิ่งละอันพันละน้อยกระจุยตามลำแสงปืน

              ในที่สุดหัวหน้าโจรก็เห็นลุงกานที่กำลังยิงปืนมาทางเขา  เขาชิงยิงก่อน!

              ฉันนึกถึงพลังที่ซ่อนอยู่ในการดำรงอยู่ของตัวฉัน  จะอธิบายอย่างไรดี  เหมือนฉันรู้มาโดยตลอด  ว่าพลังหยุดเวลาแน่นิ่งอยู่ตรงนั้น  รอให้ฉันดึงออกมาใช้  ฉันเค้นพลังทั้งหมดที่มี 

              แล้วหยุดเวลาไว้!

              ลำแสงเลเซอร์หยุดกลางอากาศ  ทุกคนหยุดนิ่ง  ฉันเดินไปทางลุงกานอย่างเร่งร้อน  ไม่รู้ว่าพลังนี้จะหยุดเวลาไว้ได้นานแค่ไหน  จากนั้นฉันก็ดันลุงกานไปด้านหลัง  ให้พ้นลำแสงพิฆาตนั่น

              แล้วทุกอย่างก็ดำเนินไปตามปกติ

              ลำแสงพลาดเป้าไปจากลุงกาน  ฉันรู้สึกเหนื่อยเหมือนผ่านการวิ่งมานับสิบกิโลเมตร  แล้วทรุดลงนั่งกับพื้น  ไม่มีใครรู้ว่าเกิดเรื่องผิดปกติ  ยกเว้นฉันคนเดียวเท่านั้น

              ตอนนี้ผู้ร้ายได้เงินมาจากห้องนิรภัยแล้ว  แต่ยังไม่พอใจ  บังคับให้พนักงานธนาคารโอนเงินเข้าบัญชีต่างประเทศอีก  พวกมันกำลังจะจากไป  ลุงกานออกมาจากที่ซ่อน

              โธ่  ลุง  ให้เงินพวกมันไปเถอะ  หนูเพิ่งช่วยลุงเองนะ

              ผู้ร้ายคนหนึ่งโยนระเบิดมาทางเรา  ด้วยวิถีระเบิด  ฉันกับลุงกานจะไม่เป็นอะไร  เพราะเราอยู่หลังเคาเตอร์  แต่คนอื่นละ  จะเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา

              ฉันพยายามหยุดเวลาอีกรอบ  แต่พลังหมดแล้ว  แค่จะพยุงตัวยังไม่ไหวเลย 

              และแล้ว  ระเบิดก็ทำงาน  มันบดขยี้ทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ในวิถีจนหมดสิ้น  เสียงดังจนทำให้หูอื้อ  มีคนเสียชีวิตนับสิบคน  เศษอวัยวะ  วัตถุทุกอย่างกระจายตัวกันจนแทบแบ่งแยกไม่ได้ว่าอะไรเป็นอะไร

              ส่วนฉันน่ะเหรอ  เป็นลมลงเดี๋ยวนั้นเลย

.

.

              ฉันตื่นขึ้นมาในเช้าอันสดใส  ในโรงพยาบาล  ลุงกานนอนฟุบอยู่ข้างๆ เตียงฉัน  ฉันมีเรื่องจะคุยกับลุง

              "ลุงคะ"

              "ตื่นแล้วเหรอ  เพนนี"

              "หนูคิดว่า  หนูน่าจะย้อนเวลาได้"

              ฉันเอ่ยพลางร้องไห้  เมื่อคิดถึงซากศพที่กระจายไปทั่วธนาคาร

              "เดี๋ยวก่อน"  ลุงกานเอามือมาลูบหัวฉัน  "ค่อยๆ เล่าได้ไหม  ว่าหนูเจออะไร  แล้วทำไมคิดว่าตัวเองย้อนเวลาได้"

              ฉันเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ลุงกานฟัง  ท่านไม่ได้ขัดคอ  เพียงแต่พยักหน้าไปเรื่อยๆ ให้ฉันเล่าจนหมด

              "หนูหยุดเวลาไม่ถึงหนึ่งนาที  แต่สลบไปวันหนึ่งเต็มๆ  ถ้าหนูพยายามย้อนเวลาอีกหลายครั้ง  จะเป็นปัญหาขนาดไหน  ลุงขอให้หนูหยุดใช้พลังแห่งกาลเวลาไปก่อน  จนกว่าเราจะวิจัยพบว่า  พลังนี้ไม่เป็นอันตรายต่อหนู"

              "แต่ว่า  ถ้าแค่หลับไปวันสองวัน  แต่ช่วยชีวิตคนได้นับสิบ  จะไม่คุ้มกว่าเหรอคะ"

              ฉันจ้องตาลุงกานอย่างจริงจัง  ฉันไม่อยากให้มีคนตายเลย

              "ถ้าเทียบกับคำทำนาย  ที่บอกว่าหนูจะช่วยคนได้นับล้าน  เรายอมเสียคนนับสิบไปตอนนี้ก่อน  เพื่อเก็บคนนับล้านไว้ช่วยในเวลาข้างหน้าดีกว่านะ"

              ลุงกานลูบหัวฉัน  ฉันน้ำตาไหลโดยไม่สะอื้น  ถ้าเป็นไปได้  ฉันอยากช่วยคน  ไม่อยากทิ้งใครไว้ข้างหลัง  เพราะฉันเคยโดนทิ้งมาก่อน  และฉันก็เข้าใจความรู้สึกนั้นดี