บทที่ 7

"ทำไมฉันต้องเลือกด้วย..คุณให้เหตุผลมาก่อน" อยากจะโวยวาย แต่ที่นี่มันถิ่นของเขา แค่กระดิกตัวเธอก็คงเหลือแต่วิญญาณ

"ถ้าหนูไม่เลือกงั้นแสดงว่าหนู.."

"ฉันเลือกลูกชายของคุณ" ใช้น้ำเสียงและแววตาแบบนี้คงคิดว่าเธอจะเลือกคนแก่คราวพ่อแบบตัวเองล่ะสิ เอาวะหวังว่าลูกไม้คงหล่นไม่ไกลต้นนะ

"โอเค.. งั้นเรามาคุยกันต่อ" ทีแรกก็แอบลุ้นเผื่อเด็กอยากกินของมีอายุหน่อย "เจ้าใหญ่ลูกชายคนโตของฉัน เป็นคนดื้อรั้น หัวแข็ง หนูสามารถจะเอามันอยู่ไหมล่ะ"

วันจันทร์ไม่ได้ตอบทันที เพราะนึกขำอยู่ในใจ โตจะเป็นควายอยู่แล้วยังทำนิสัยเหมือนเด็กเหรอจนพ่อต้องหาพี่เลี้ยง "เอาอยู่"

"หนูรับปากแล้วนะ"

"ค่ะ" ตอนนี้ให้เป็นใครก็ได้ที่ไม่ใช่ตาแก่คนนี้

"หนูอยากถามอะไรเกี่ยวกับลูกชายของฉันไหม" พ่อเลี้ยงอิทธิพลเห็นว่าเธอรับปากโดยไม่ถามเลย

"ไม่ค่ะ"

"นิสัยหลักๆ ที่ฉันอยากให้หนูช่วยขัดเกลามันก็คือนิสัยเจ้าชู้"

"ห๊า?" วันจันทร์ถึงกับเสียงสูง ทีแรกคิดว่าลูกไม้จะหล่นไม่ไกลต้น แต่ที่ไหนได้..

"ถ้าหนูช่วยหยุดมันเรื่องนี้ได้ หนูอยากได้อะไรฉันก็จะให้" พ่อเลี้ยงอิทธิพลคิดว่าถ้าเธอคนนี้เอาลูกชายอยู่เรื่องผู้หญิง เรื่องอื่นคงจะไม่ยากสำหรับเธอ เพราะถ้าจะให้สาธยายกลัวว่า ฝ่ายหญิงจะถอดใจเสียก่อน

"คุณรับปากแล้วนะว่าจะให้สิ่งที่ฉันต้องการ"

"ได้สิ"

"ถ้างั้นตกลง" ยังพอมีแสงให้เห็นอยู่บ้าง ดีกว่าจะมองไม่เห็นทางออกเลย

เย็นวันเดียวกัน..

เธอขลุกอยู่บนห้องมาสองวันแล้ว ก็เลยอยากลงมาเดินดูบรรยากาศรอบๆ บ้าน

หญิงสาวเลือกเดินออกมา ส่วนที่ถูกจัดไว้เป็นสวน ถ้าไม่มีเงินคงทำแบบนี้ไม่ได้

"มีน้ำตกด้วยเหรอ?" วันจันทร์มองไปเหมือนมีน้ำตก แต่ทำไมถึงไม่เห็นมีต้นน้ำเลยล่ะ "ว้าว" หญิงสาวถึงกับตะลึงในความสวย มันคือน้ำตกโดยฝีมือของมนุษย์

"เดี๋ยวก่อนนะ เธอจะทำอะไร"

วันจันทร์ที่กำลังจะก้าวขาเข้าไปถึงกับหยุดชะงัก "ฉันเห็นว่ามันสวยดีค่ะ ขอเข้าไปได้ไหมคะ"

"ไม่ได้!"

ขาเรียวค่อยๆ ก้าวถอยออกมา ในเมื่อเจ้าของเขาไม่อนุญาตเธอก็คงไม่เข้าไป

"ไหนๆ ก็เจอเธอแล้วฉันขอถามอะไรหน่อยสิ"

"ถามอะไรคะ" เมื่อวานตอนที่เดินหลงทางเธอเจอผู้หญิงคนนี้แล้ว และก็รู้ว่าคงเป็นลูกสาวเพราะได้ยินเรียกตาแก่นั่นว่าพ่อ

"เธอรู้ไหมว่าพ่อฉันมีเมียแล้ว"

"เหรอคะ"

"เธอไม่ต้องมาแกล้งทำหรอกฉันรู้ว่าเธอรู้..ฉันอยากบอกเธออีกอย่างหนึ่ง พ่อฉันเห็นเธอเป็นแค่ของเล่น ถ้าออกจากที่นี่ได้ก็รีบไปซะ"

"คุณช่วยฉันออกไปจากที่นี่ได้ไหมล่ะคะ"

"เธอเข้ามาได้ก็ออกไปเองสิ"

แสดงว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ได้มีอิทธิพลอะไรกับพ่อเลี้ยงนั่นเลย เป็นลูกสาวจริงไหมเนี่ย

ทั้งสองที่ยืนพูดคุยกันอยู่หันไปมองลานจอดรถพร้อมกัน เพราะตอนนี้มีรถวิ่งเข้ามาจอด

"พี่ใหญ่" พะเพื่อนเรียกชื่อผู้ชายที่เพิ่งเปิดประตูรถพร้อมด้วยรอยยิ้มหวานๆ

"เรามาทำอะไรตรงนี้ เห็นไหมว่าฝนใกล้จะตกเข้าบ้านสิ"

"เพื่อนกำลังคุยกับผู้หญิง..?" พะเพื่อนหันกลับมาก็ไม่เห็นคนที่คุยอยู่ด้วยเมื่อสักครู่แล้ว

"คุยกับใคร" พันฤทธิ์มองดูรอบๆตัวน้องสาวก็ไม่เห็นมีใคร

"ไปไหนแล้ว ก็ผู้หญิงคนนั้นแหละค่ะคนที่เพื่อนพูดให้ฟัง"

พันฤทธิ์หันกลับไปหาลูกน้องแล้วส่งสัญญาณบอก

และดูเหมือนว่าลูกน้องจะรู้กัน พอเห็นสัญญาณจากเจ้านายเท่านั้นแหละทั้งสองก็รีบเดินอ้อมไปคนละทาง

"เข้าบ้านไปซะ ถ้าพ่อถามบอกว่าพี่ไม่ได้มาที่นี่นะ"