บทที่ 6

ก๊อก ก๊อก

วันจันทร์ค่อยๆ ก้าวเข้ามา ใกล้ประตูอยากรู้ว่าเป็นใครที่มาเคาะ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เพราะเธอกลัวว่าจะเป็นไอ้พ่อเลี้ยงหื่นกามนั่น

ก๊อก ก๊อก

"เอาข้าวมาให้ค่ะ" คนที่มาเรียกเห็นว่าข้างในเงียบก็เลยพูดก่อน

แกร็ก..

"ขอบคุณค่ะ" หญิงสาวรับถาดอาหารมาแล้วก็รีบปิดประตู เพราะตอนนี้ก็ค่ำมืดมากแล้วกลัวว่าตาแก่นั่นจะบุกเข้ามาในห้อง

ชั้นสองอีกโซนหนึ่ง..

บ้านหลังนี้ถูกแบ่งเป็นโซนให้แต่ละคนได้ใช้ชีวิตโดยไม่ต้องเข้ามายุ่งเกี่ยวกัน ภรรยาของอิทธิพลอยู่ในบ้านหลังนี้มีทั้งหมดสามคนรวมทั้งภรรยาหลวง ที่กนกจันทร์ยอมให้สามีพาเมียน้อยเข้าบ้านได้เพราะสามีสัญญาว่าจะหยุดอยู่แค่นี้

"แต่พ่อก็ไม่ทำตามสัญญาที่พูดไว้" หลังทานข้าวเสร็จพันฤทธิ์ก็ตามแม่ขึ้นมาบนห้องนอนของแม่

"เรื่องของเขาปล่อยเขาไปเถอะลูก" นางต้องกล้ำกลืนฝืนทนพูดแบบนี้ออกมา เพราะไม่อยากให้ลูกเกลียดพ่อ แต่ในใจนั้นทุกข์หนักมาก ยิ่งผู้หญิงคนนั้นเป็นสาวแถมสวยสะพรั่งขนาดนี้ มีหวังพินัยกรรมที่เขียนไว้คงได้เขียนขึ้นมาใหม่แน่

"แม่เห็นหน้ามันหรือยัง" เขายังไม่รู้หรอกว่าพ่อพาผู้หญิงคนไหนเข้าบ้าน

กนกจันทร์พยักหน้าตอบลูกไป

"มันพูดอะไรไหมตอนเห็นแม่" ยอมตามผู้ชายแก่คราวพ่อมาโดยรู้ว่าผู้ชายมีเมียมีลูกอยู่แล้วมันคงไม่ใช่ผู้หญิงดีแน่

"วันนี้ลูกจะมาค้างกับแม่ใช่ไหม" กนกจันทร์ชวนลูกชายเปลี่ยนเรื่องคุย เพราะไม่อยากให้ลูกชายไปยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงของพ่อ ถ้าท่านโกรธมีหวังเดือดร้อนทั้งแม่และลูกแน่

"วันนี้ยังครับผมมีธุระไปจัดการ วันหลังผมจะมาค้างด้วย" พันฤทธิ์คิดว่าจะเห็นหน้าผู้หญิงคนนั้นที่โต๊ะอาหารสักหน่อย ถ้าอยู่บนห้องคงเจอหน้าได้ลำบากเพราะพ่อคงไปขลุกอยู่กับเธอคนนั้นแล้ว

ห้องนอนวันจันทร์..

ถ้าเธอไม่เห็นแก่โทรศัพท์ที่แม่เอามาล่อ คงไม่ต้องตามท่านมาและคงไม่ต้องพบชะตากรรมแบบนี้ จะโทษใครได้ล่ะ ก่อนอื่นต้องหาทางหนีออกจากบ้านหลังนี้ให้ได้ก่อน

มือเรียวแหวกผ้าม่านหน้าต่างมองออกไปดูด้านนอก คนของพ่อเลี้ยงเดินกันให้วุ่น นอกเสียจากเธอจะแปลงเป็นแมลงวันบินออกไป

นี่เธอต้องตกเป็นเมียน้อยของเสี่ยแก่ๆ จริงเหรอ

เช้าวันต่อมา..

มันไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไหม เราแค่ฝันไป ตื่นขึ้นมาเดี๋ยวทุกอย่างก็กลับมาปกติ ..ดวงตางามค่อยๆ เปิดรับแสงทีละนิดแบบช้าๆ

ทุกอย่างมันเป็นเรื่องจริงเหรอ ลืมตาขึ้นมาก็เห็นห้องไม้สักแบบสวยหรู ทำไมพ่อกับแม่ถึงทำกับเราได้ลงคอ ไม่สิ..พวกเขาไม่ใช่พ่อกับแม่ของเรา ถ้าเป็นพ่อกับแม่คงไม่ทำแบบนี้กับลูกหรอก ถ้าหนีออกจากที่นี่ไปได้เธอสาบานเลยว่าจะไม่กลับไปหา คนใจร้ายแบบนั้นอีก

แกร็ก!

"??" วันจันทร์ตกใจทำอะไรไม่ถูกก็เลยรีบลุกขึ้นจากที่นอน "คุณเข้ามาได้ยังไง" เพราะเธอล็อกประตูไว้แล้ว

คนของพ่อเลี้ยงอิทธิพลโชกุญแจขึ้นให้วันจันทร์ได้เห็น

"พวกมึงออกไปก่อน"

"ครับ" ก่อนที่ลูกน้องจะออกไปก็ปิดประตูไว้ให้อย่างดี

"ถ้าคุณทำอะไรฉัน ฉันจะกระโดดลงไป" หญิงสาวไม่พูดเปล่ายังเดินมาเปิดหน้าต่างเตรียมที่จะกระโดดจากชั้นสอง

"หนูกลัวฉันขนาดนั้นเลยเหรอ"

"แก่ขนาดนี้ แทนที่จะเข้าวัดเข้าวา"

"หึหึหึ" ไม่เคยมีใครพูดกับพ่อเลี้ยงอิทธิพลแบบนี้มาก่อนแต่ทำไมเขาถึงนึกขำ "เรามาคุยกันดีๆ ก่อน"

"ถ้าฉันยอมคุยคุณจะปล่อยฉันไปไหมล่ะ"

"คงปล่อยไม่ได้หรอก เพราะพ่อกับแม่ของหนูเอาเงินไปแล้ว"

"หึ!" มันเป็นแบบที่เธอคิดไว้จริงๆ ชาตินี้ถ้ารอดไปจากที่นี่ อย่าหวังว่าจะได้เจอหน้าเธออีกเลย

"ฉันมีอะไรให้หนูเลือก"

"ว่ามา" เธอก็อยากรู้เหมือนกันว่าตาแก่นี่จะเอายังไง คงให้เลือกระหว่างเพชรนิลจินดาล่ะสิ

"ระหว่างฉัน กับลูกชายคนโตของฉันหนูจะเลือกใคร"