ตอนที่ 2 เธอเป็นเพียงแค่สาวใช้แต่มีหัวใจที่อบอุ่นเหนือใคร

แม้ว่า หลานเสวี่ยอิง จะเคยบรรลุพลังปราณเยือกแข็งในระดับสูงสุด ครอบครองพลังที่ทำให้ยุทธภพต้องสั่นสะเทือน ทว่ายามนี้… นางคือเพียง ทารกน้อยที่อ่อนแอ

ไร้ซึ่งพลังปราณไร้ซึ่งพรสวรรค์ไร้แม้แต่เรี่ยวแรงจะขยับร่างกาย

หิมะยังคงโปรยปรายลงมาอย่างไร้ปรานี ความหนาวเหน็บกัดกินร่างเล็กอย่างโหดร้าย หัวใจของทารกที่เพิ่งฟื้นคืนชีพเริ่มเต้นอ่อนลงทุกขณะ...

"ไม่... ข้าจะไม่ยอมตายเป็นครั้งที่สองเป็นอันขาด!"

เสียงแห่งจิตวิญญาณดังขึ้นอย่างแน่วแน่ ความดื้อรั้นของผู้ที่เคยเป็นราชันย์เหมันต์ ไม่ยอมให้ตนเองต้องดับสิ้นไปเช่นนี้!

ทันใดนั้นพลังปราณอันน้อยนิดที่เหลืออยู่ในร่างนี้ถูกรีดเค้นออกมา แสงสีขาวอ่อนๆ ค่อยๆ ห่อหุ้มร่างเล็กเอาไว้ อุณหภูมิรอบกายค่อยๆ อุ่นขึ้น แม้เพียงเล็กน้อย แต่ก็เพียงพอที่จะทำให้ร่างกายเล็กๆ นี้ ยังคงอยู่รอดได้อีกครั้ง

แต่พลังของนางนั้นเหลือน้อยเหลือเกิน...

สติของนางเริ่มพร่ามัว ร่างของทารกแรกเกิดไม่อาจทนต่อความหนาวเย็นอันโหดร้ายได้อีกต่อไป

ในขณะที่ดวงจิตของนางกำลังจะเลือนหายไปนั้น…

เสียงหนึ่งพลันดังขึ้น เสียงของสตรีผู้หนึ่งที่เต็มไปด้วยความห่วงใยและความกระวนกระวายใจ

"คุณหนู! คุณหนูอยู่ที่ไหนเจ้าคะ!?"

เสียงนั้น... ดังขึ้นมาอย่างเร่งร้อน ฝ่าลมหนาวและหิมะที่พัดกระหน่ำจนกระทั่ง

"คุณหนู!!"

เงาร่างของสตรีผู้หนึ่งปรากฏขึ้น หญิงสาววิ่งเข้ามาอย่างร้อนรน และทันทีที่ดวงตาของนางจับจ้องไปยังร่างของทารกน้อยที่นอนแน่นิ่งอยู่กลางหิมะ นางก็รีบถลาเข้าไป โอบอุ้มร่างเล็กๆ นี้ไว้แนบอกทันที

ความอบอุ่นจากอ้อมแขนค่อยๆ แผ่ซ่านเข้าสู่ร่างกายที่เย็นเฉียบ

"ท่านพ่อ ท่านแม่ของท่านช่างใจร้ายกับท่านนัก!" หญิงสาวพึมพำ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเวทนาและโกรธแค้น "บ่าวรับใช้ผู้นี้จะดูแลท่านเอง…" แม้เสียงนั้นจะฟังดูสั่นเครือ แต่มันกลับอบอุ่นอย่างน่าประหลาด

หลานเสวี่ยอิงที่กำลังจะจมลงสู่ห้วงนิทราสัมผัสได้ถึงอ้อมแขนที่โอบอุ้มตนไว้ มันแตกต่างจากความหนาวเย็นที่แผ่ซ่านมาตลอดตั้งแต่ฟื้นคืนชีพ ร่างกายของทารกอ่อนแอเกินไป นางไม่อาจพูด ไม่อาจโต้ตอบ หรือแม้แต่จะเปิดเปลือกตาขึ้นมามองเห็นใบหน้าของหญิงสาวผู้นี้ได้แต่สิ่งที่นางรับรู้ได้คือความจริงใจของสตรีผู้นี้

แม้ว่านางจะเป็นเพียงสาวใช้ แม้สถานะของนางจะต่ำต้อยในตระกูลเซี่ย แต่นางกลับเลือกที่จะปกป้องทารกที่ถูกทอดทิ้ง แทนที่จะปล่อยให้นางจบชีวิตลงในค่ำคืนอันหนาวเหน็บนี้สายลมพัดกระหน่ำอีกครั้ง นำพาหิมะปลิวไสวไปทั่วผืนป่า

แต่ครานี้ ร่างของหลานเสวี่ยอิงไม่ต้องเผชิญกับมันเพียงลำพังอีกต่อไป

กลางพายุหิมะที่โหมกระหน่ำ ลมเย็นจัดพัดผ่านราวกับคมมีดกรีดลึกเข้าสู่ผิวกายสาวใช้ผู้นั้นโอบอุ้มร่างของทารกน้อยแนบอก แม้ว่าความหนาวเหน็บจะกัดกินร่างของนางจนสั่นสะท้าน แต่ดวงตาของนางยังคงแน่วแน่ มือที่แข็งเกร็งจากความเย็นยังคงกอดร่างเล็กๆ เอาไว้แน่น ราวกับกลัวว่าหากปล่อยมือแม้เพียงเสี้ยววินาที สิ่งมีชีวิตในอ้อมแขนนี้จะสูญหายไปตลอดกาลหิมะตกหนักขึ้นทุกขณะ ร่างกายของสาวใช้สั่นสะท้าน ความหนาวเย็นแทรกซึมไปถึงขั้วจิตวิญญาณ

ทารกน้อยที่แนบอยู่กับอกของนางสามารถสัมผัสได้ถึงทุกสิ่ง

ความเจ็บปวดของนางความทุกข์ทรมานของนางความอดทนของนาง

แม้นางเป็นเพียงคนอ่อนแอ ไร้ซึ่งพลังปราณ ไร้ซึ่งความสามารถที่จะต่อสู้กับโชคชะตา แต่กลับเลือกที่จะปกป้องสิ่งมีชีวิตที่ไร้ทางสู้ ราวกับว่าเป็นหน้าที่ของนาง "สตรีนางนี้ ช่างโง่เขลายิ่งนัก"

แม้หลานเสวี่ยอิงจะไม่อาจเอื้อนเอ่ยคำพูดออกมา แต่จิตวิญญาณของนางกำลังเย้ยหยัน

"เป็นเพียงผู้ไร้พลังปราณ แต่กลับคิดหาทางช่วยเหลือผู้อื่น นางไม่รู้เลยหรือว่าการกระทำเช่นนี้อาจนำภัยมาสู่ตัวเอง?"

ทว่ายิ่งคิดเช่นนั้น นางกลับสัมผัสได้ถึงสิ่งหนึ่งที่แตกต่างออกไปความอบอุ่นอันแปลกประหลาดเริ่มแทรกซึมเข้าสู่ร่างกายของทารกน้อย ความหนาวเย็นที่เคยปกคลุมจิตใจของนางจนมืดมิด บัดนี้กลับถูกแทนที่ด้วยไออุ่นจากร่างของสาวใช้

แม้นางจะเคยครอบครองพลังปราณอันยิ่งใหญ่ แม้นางจะเคยบรรลุศาสตร์เยือกแข็งขั้นสูงสุด แต่ในชีวิตที่แล้ว ไม่มีสักครั้งที่นางจะได้รับสัมผัสเช่นนี้ ไม่รู้ว่าทำไม... แม้จะรู้ว่าสตรีผู้นี้ไร้ซึ่งพลัง ไม่ได้แข็งแกร่ง ไม่ได้ยิ่งใหญ่ แต่นางกลับ กล้าท้าทายชะตากรรมเพื่อปกป้องชีวิตที่ไร้ค่าในสายตาของตระกูลเซี่ย

"โง่เง่าจริงๆ..."

แม้จะคิดเช่นนั้น แต่ปลายนิ้วของทารกน้อยกลับขยับเล็กน้อย สัมผัสพลังปราณอันบอบบางในร่างของตน แม้มันจะเลือนรางแทบไม่มีเหลือ แต่นางยังคงรีดเค้นมันออกมา แล้วส่งผ่านไปยังร่างของสาวใช้

เป็นเพียงพลังอันน้อยนิด มิได้แข็งแกร่งดั่งเคย มิอาจเปลี่ยนแปลงโชคชะตาใดๆแต่สิ่งที่เกิดขึ้นนั้นกลับชัดเจนไอเย็นที่กัดกินร่างของสาวใช้ เริ่มอ่อนลงนางสัมผัสได้ถึงไออุ่นที่ค่อยๆ แทรกผ่านร่างกาย ปลุกความแข็งแกร่งให้ฝืนเดินต่อไปได้ แม้จะอยู่ท่ามกลางพายุหิมะอันโหดร้ายสาวใช้ไม่รอช้า รีบกอดร่างทารกน้อยไว้แน่น ย่ำเท้าไปข้างหน้าอย่างสุดกำลัง

"อดทนไว้เจ้าค่ะคุณหนู... อดทนไว้นะเจ้าคะ!" นางกัดฟันแน่น รีบเร่งฝีเท้าก้าวไปข้างหน้าเพื่อพานายหญิงตัวน้อยของนางออกไปจากสถานที่อันโหดร้ายนี้ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้!