ตอนที่ 5 สายสัมพันธ์ที่มิอาจเปลี่ยนแปลง

ไป๋เสวี่ยหรงเหลือบมองหญิงที่ตนเรียกว่าแม่ นางสัมผัสได้ถึง คลื่นอารมณ์ที่ไม่ปกติ ของไป๋จิงซู สายตาที่ทอดมองมาที่นางเหมือนเต็มไปด้วยความขัดแย้งภายในใจ แต่นางก็เพียงแค่เงียบ และทำเป็นไม่รับรู้

"เจ้าเองก็คิดจะปิดบังเรื่องนี้ให้ข้าไปตลอดสินะ..."

ไป๋เสวี่ยหรงคลี่ยิ้มจางๆ แม้จะไม่ได้เอ่ยคำใด แต่ในใจของนางกลับเต็มไปด้วย ความขบขันปนเวทนา

"เจ้าไม่รู้เลยหรือ ว่าข้ารับรู้เรื่องราวทั้งหมดมาตั้งแต่แรกแล้ว?" ไม่มีใครเคยคิดว่า เด็กทารกน้อยผู้ที่ถูกทอดทิ้งกลางพายุหิมะจะมีจิตสำนึกครบถ้วนตั้งแต่เกิด! ตั้งแต่วันแรกที่นางลืมตาขึ้นมาครั้งใหม่ในร่างของทารก นางก็ตระหนักได้ทันทีว่า นางมิใช่เด็กไร้เดียงสา แต่เป็นดวงวิญญาณของยอดฝีมือผู้กลับชาติมาเกิด!

นางจำทุกอย่างได้ นางเข้าใจทุกอย่าง นางรับรู้ทุกคำพูดของไป๋จิงซูมาตลอด

ความเจ็บปวดของหญิงสาวผู้นี้ความอ่อนโยนที่มอบให้นางความเสียสละที่แม้แต่ตัวเองก็ไม่รู้ว่ากำลังทำเพื่อผู้ใด

ไป๋เสวี่ยหรงรู้ดีว่าตนเองมิใช่ลูกสาวแท้ๆ ของไป๋จิงซู นางรู้ดีว่ามารดาที่แท้จริงของร่างนี้คือ สตรีแห่งตระกูลเซี่ย ผู้ทอดทิ้งลูกของตนเองอย่างไร้เยื่อใย แต่ในใจของนาง…นางกลับมิได้สนใจแม้แต่น้อย!

"จะเป็นแม่แท้จริงหรือไม่ ก็หาได้สำคัญไม่ ไป๋จิงซู คือผู้ที่ปกป้องข้า เป็นคนที่โอบกอดข้า เป็นคนที่ให้ข้ามีชีวิตอยู่ ข้าจึงให้เกียรตินางในฐานะแม่ และจะเป็นเช่นนั้นตลอดไป"

ไป๋จิงซูเงยหน้าขึ้นจากหม้อซุป นางมองไป๋เสวี่ยหรงที่กำลังตัดผักอย่างสงบนิ่ง ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"เสวี่ยหรง เจ้าไม่เคยสงสัยหรือว่าเหตุใดใบหน้าของเจ้าถึงงดงามผิดมนุษย์เช่นนี้?"

ไป๋เสวี่ยหรงชะงักไปเล็กน้อย แต่เพียงชั่วพริบตา นางก็หัวเราะเบาๆ ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

"แม่คิดมากไปเองกระมัง ข้าเป็นลูกของแม่ ข้าเป็นไป๋เสวี่ยหรง" ไป๋จิงซูมองเด็กสาวตรงหน้า สัมผัสถึงความหนักแน่นในน้ำเสียงนั้น แม้หัวใจของนางจะเต็มไปด้วยความลังเล ไป๋จิงซูถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะยิ้มอ่อนโยน

"ใช่แล้ว ลูกคือไป๋เสวี่ยหรง... ลูกของข้า" 15 ปีที่ผ่านมา นางรู้ดีว่าตนมิใช่มารดาที่แท้จริงของไป๋เสวี่ยหรง แต่นางเลี้ยงดูเด็กคนนี้มาด้วยสองมือของตนเอง มอบทั้งความรัก ความห่วงใย และทำทุกอย่างเพื่อให้เด็กคนนี้มีชีวิตที่ดีที่สุดเท่าที่นางจะสามารถให้ได้

แต่ถึงกระนั้น... นางก็เป็นเพียงสาวใช้ต่ำต้อยมิอาจเทียบกับตระกูลเซี่ยคุณหนูของตระกูลเซี่ยไม่ควรต้องเติบโตในกระท่อมเล็กๆ แห่งนี้ มิควรต้องเรียนรู้ชีวิตของสามัญชนผู้ต่ำต้อย มิควรต้องใช้ชีวิตเรียบง่ายเยี่ยงหญิงชาวบ้าน

แต่ไป๋เสวี่ยหรง… เด็กคนนี้คือคุณหนูแห่งตระกูลเซี่ย! นางสมควรได้รับรู้ความจริง ไม่ว่าวันหนึ่งข้างหน้า นางจะเลือกอะไร มันควรเป็นการเลือกของนางเอง ไป๋จิงซูหลับตาลง สูดหายใจลึกๆ ก่อนจะหันไปมองเด็กสาวที่นั่งอยู่ใกล้ๆ

วันนี้… นางจะบอกทุกอย่างออกไป! หลังจากที่พวกนางนั่งลงร่วมโต๊ะอาหาร ไป๋จิงซูที่ปกติจะยิ้มแย้มและพูดคุยอย่างร่าเริงกลับเงียบไป สีหน้าของนางเต็มไปด้วยความกังวล

ไป๋เสวี่ยหรงเงยหน้าขึ้นมองหญิงที่เลี้ยงดูตนเองมานาน นางรับรู้ได้ถึง ความลังเล ความหนักใจ ความหวาดกลัวที่แฝงอยู่ภายในใจของไป๋จิงซูแต่ก็ยังคงรอคอยให้นางเป็นฝ่ายพูดออกมาเอง

"เสวี่ยหรง…" ไป๋จิงซูเอ่ยออกมาในที่สุด เสียงของนางสั่นไหวเล็กน้อย "มีบางเรื่องที่แม่สมควรจะบอกเจ้า"

เด็กสาวยังคงนั่งนิ่ง สีหน้าของนางเรียบเฉย

ไป๋จิงซูกลืนน้ำลายลงคอ รวบรวมความกล้าทั้งหมด ก่อนจะกล่าวออกไปด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

"แท้จริงแล้ว… เจ้าไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของข้า"

ความเงียบปกคลุมไปทั่วห้อง

"เจ้าเป็นคุณหนูแห่งตระกูลเซี่ย เป็นบุตรสาวของตระกูลที่สูงศักดิ์…"

ไป๋จิงซูเล่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้น นางเล่าเรื่องราวของคืนนั้น วันที่พบทารกน้อยนอนอยู่ท่ามกลางพายุหิมะ วันที่ตัดสินใจโอบอุ้มเด็กคนนี้กลับมา และเลี้ยงดูนางเยี่ยงลูกของตนเอง เสียงของไป๋จิงซูสั่นเครือ หัวใจของนางเต็มไปด้วย ความหวาดกลัว

"ข้าขอโทษ… ข้ามิได้มีสิทธิ์เลี้ยงดูเจ้าด้วยซ้ำ แต่ข้าก็รักเจ้าเหลือเกิน...หากเจ้าต้องการกลับไปสู่ตระกูลเซี่ย ข้าจะไม่ขัดขวางเจ้า" ไป๋จิงซูค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองเด็กสาวตรงหน้า นางกำลังรอคำตอบด้วยหัวใจที่สั่นไหว แต่ช่างแปลกนัก…

ไป๋เสวี่ยหรง… มิได้แสดงสีหน้าตกตะลึง มิได้แสดงความหวาดหวั่น หรือแม้แต่ความสงสัย

นางเพียงแค่ยิ้มออกมา รอยยิ้มบางเบา และอ่อนโยนผิดกับปกติ

"หืม? เท่านั้นเองหรือ?"

ไป๋จิงซูเบิกตากว้าง นางไม่เข้าใจว่าสิ่งที่ตนพูดออกไปมันมิได้ส่งผลกระทบต่อเด็กคนนี้เลยหรือ?

ไป๋เสวี่ยหรงวางตะเกียบลงอย่างแผ่วเบา ก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เรียบง่าย

"แม่ของข้าคือ ไป๋จิงซู เพียงคนเดียวเท่านั้น ไม่ว่าเลือดของข้าจะเป็นของตระกูลใด ข้าเติบโตมาโดยมีท่านเป็นแม่"

ไป๋จิงซูนิ่งงันไปชั่วขณะ ก่อนที่น้ำตาจะร่วงเผาะลงบนแก้ม นางยกมือขึ้นปิดปาก พลางสะอื้นออกมาอย่างมิอาจห้าม

"เสวี่ยหรง… เจ้ารู้หรือไม่ว่าแม่กลัวเพียงใด… แม่กลัวว่าเจ้าจะปฏิเสธข้า… กลัวว่าเจ้าจะโกรธแม่ที่มิได้บอกเจ้าก่อนหน้านี้…แม่กลัวว่า… วันหนึ่งแม่จะสูญเสียเจ้าไป"

ไป๋เสวี่ยหรงมองใบหน้าของหญิงตรงหน้าด้วยสายตาที่อบอุ่นกว่าที่เคยเป็นมา นางรู้ดีว่าหญิงผู้นี้รักนางมากเพียงใด และนางก็ไม่คิดจะทอดทิ้งผู้ที่เลี้ยงดูนางมาเพียงเพราะสายเลือด

นางลุกขึ้นจากที่นั่งก่อนจะเดินเข้าไปหาไป๋จิงซู โอบกอดนางอย่างแผ่วเบา

ไป๋จิงซูสะอื้น ก่อนจะโอบกอดบุตรสาวของนางไว้แน่น หัวใจของนางเต็มไปด้วยความรู้สึกที่มิอาจอธิบายได้

"เจ้าคือสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตของข้าและเจ้าก็คือลูกของข้าเสมอ… ไม่ว่าผู้ใดจะกล่าวว่าอย่างไร" ในคืนอันเงียบสงบ ภายในกระท่อมหลังเล็ก ไออุ่นของแม่และลูกโอบล้อมซึ่งกันและกัน