บทที่5 ความอิจฉาริษยา

บนโต๊ะอาหารไม้หอมภายในตำหนักหลงเยว่ มีเพียงเสียงช้อนกระทบถ้วยเบาๆ กับเสียงลมยามค่ำที่พัดผ่านม่านหน้าต่าง หลิงอันนั่งกินข้าวอย่างสำรวมท่วงท่าเรียบร้อยตามแบบสตรีในวังแต่ไม่ถึงกับเกร็ง—เป็นความสบายที่ไม่ต้องเสแสร้ง

ตรงข้ามกันองค์ชายเยี่ยนหยาง… กลับไม่ได้แตะตะเกียบมานานแล้วสายตาของเขาหยุดอยู่ที่นาง ไม่ใช่เพราะอาหารไม่ถูกปากแต่เพราะภาพตรงหน้ามันทับซ้อนกับความทรงจำที่เขาไม่อาจควบคุมได้ ในอดีต—ในชีวิตของ เฟิงเหยาหญิงสาวคนหนึ่งเคยนั่งตรงนี้ยิ้มให้เขาแบบเดียวกัน เรียกเขาด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “ท่านอย่ามัวแต่มอง ข้าวจะเย็นเสียก่อน”

“….”

เยี่ยนหยางหลุบตาลงช้าๆ ริมฝีปากคลี่ยิ้มบางโดยไม่รู้ตัวหลิงอันชะงักแล้วเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย

“ฝ่าบาท…?”

“อาหารไม่ถูกพระโอษฐ์หรือเจ้าคะ”

คำถามนั้นดึงเขากลับสู่ปัจจุบัน

“ไม่”

เสียงขององค์ชายต่ำ นุ่มกว่าที่เคย

“เพียงแต่…”

เขาหยุดคำพูดราวกับกำลังชั่งใจว่าจะพูดต่อดีหรือไม่

“…เจ้ากินแล้ว ดู…สบายใจดี”

หลิงอันชะงักเล็กน้อยก่อนจะยิ้มบางๆ

“เพราะที่นี่คือ ตำหนักของหม่อมฉันแล้วมิใช่หรือเจ้าคะ”

“หม่อมฉันคิดว่า…การกินข้าวอย่างสงบ คือความสุขเล็ก ๆ ที่ควรรักษาไว้”

คำตอบนั้นทำให้หัวใจของเยี่ยนหยางกระตุกวูบเหมือนเดิม...น้ำเสียง วิธีคิด… แม้แต่คำพูด เขายื่นมือไปหยิบตะเกียบคราวนี้เริ่มกินข้าวบ้าง แต่สายตายังคงลอบมองนางเป็นระยะหลิงอันสังเกตเห็นปลายหูขององค์ชาย… แดงจางๆ นางก้มหน้าลงเล็กน้อยแสร้งทำเป็นไม่เห็น แต่หัวใจกลับเต้นเร็วขึ้นอย่างไร้เหตุผล

“วันนี้…”

เยี่ยนหยางเอ่ยขึ้นอีกครั้ง

“เรื่องเข้าเฝ้า… เจ้าไม่จำเป็นต้องกังวล”

หลิงอันเงยหน้ามอง

“องค์ชายใหญ่—เยี่ยนหมิง—พูดมากกว่าที่คิด”

“แต่คำพูดของเขา ไม่มีสิ่งใดต้องเก็บมาใส่ใจ”

หลิงอันยิ้มบาง

“หม่อมฉันเข้าใจดีเจ้าค่ะ”

นางเว้นจังหวะก่อนจะเอ่ยต่ออย่างแผ่วเบา

“ตราบใดที่หม่อมฉันอยู่ในตำหนักหลงเยว่ก็จะเป็นคนขององค์ชายจันทรา”

คำว่า คนของข้าแม้นางไม่ได้เอ่ยตรงๆแต่เยี่ยนหยางกลับได้ยินชัดเจนในหัวใจเขาวางตะเกียบลงช้าๆ แล้วเอื้อมมือไปข้างหน้า ไม่ได้จับเพียงแค่วางมือไว้ใกล้มือของนางใกล้พอให้รับรู้ถึงความอบอุ่น

“เช่นนั้น…”

เสียงของเขานุ่มลงอย่างเห็นได้ชัด

“คืนนี้…พักผ่อนให้ดี”

“พรุ่งนี้ ข้าจะให้คนพาเจ้าไปเดินสวนดอกเหมย”

“…ข้าคิดว่า เจ้าน่าจะชอบ”

หลิงอันพยักหน้าเบาๆ ริมฝีปากโค้งขึ้นอย่างอ่อนโยน

“เพคะ”

ใต้แสงตะเกียงอุ่นสองเงาร่างนั่งอยู่ตรงข้ามกันไม่ต้องเอ่ยคำหวานใด แต่ความรู้สึกกลับแผ่ซ่านทั่วทั้งตำหนักหลงเยว่และในใจขององค์ชายเยี่ยนหยางเสียงหนึ่งกระซิบซ้ำแล้วซ้ำเล่า

หลังมื้ออาหารสิ้นสุดลง

คนรับใช้ค่อย ๆ เก็บสำรับออกจากตำหนักหลงเยว่ ทิ้งไว้เพียงความเงียบสงบที่แฝงด้วยความอ่อนโยนบางอย่าง หลิงอันยกถ้วยน้ำชาขึ้นจิบตามมารยาท ก่อนจะลุกขึ้นเล็กน้อย

“หม่อมฉันขอตัวกลับเรือนพักนะเพคะ วันนี้องค์ชายคงเหนื่อยจากการเข้าเฝ้า”

นางพูดเรียบง่าย ไม่ได้สังเกตเลยว่าสายตาขององค์ชายเยี่ยนหยาง…จับจ้องนางอยู่นานตั้งแต่เมื่อใด

“เดี๋ยว”

เสียงทุ้มเรียกไว้หลิงอันชะงัก หันกลับมาอย่างสงสัยองค์ชายเยี่ยนหยางลุกจากที่ประทับ เดินเข้ามาใกล้กว่านางเพียงก้าวเดียว ระยะห่างนั้นไม่ใกล้จนเสียมารยาท แต่ก็ไม่ไกลจนเย็นชา

“เรื่องที่เข้าเฝ้าเมื่อเช้า…”

เขาเอ่ยช้า ๆ ราวกับเลือกคำ

“เสด็จพ่อทรงถามว่า เจ้า… อยู่ที่ตำหนักนี้เป็นอย่างไร”

หลิงอันชะงักเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มบาง

“หม่อมฉันตอบแทนองค์ชายไม่ได้หรอกเพคะ”

“ข้าตอบไปแล้ว”

เขาพูดต่อทันที

“ข้าบอกว่า… เจ้าอยู่ดี”

คำว่า อยู่ดี จากปากเขาทำให้หัวใจหลิงอันเต้นแรงอย่างไม่ทราบสาเหตุ

“องค์ชาย…”

นางลังเลเล็กน้อย “แล้วองค์ชายล่ะเพคะ ถูกซักถามอะไรอีกหรือไม่”

เยี่ยนหยางหัวเราะเบา ๆ เสียงนั้นไม่แข็ง ไม่เย็น

“เสด็จพ่อถามว่าข้าจะรับชายาเอกเมื่อใด”

หลิงอันเผลอกำมือแน่นแต่เขากลับพูดต่อด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“ข้าบอกว่า… ยังไม่ถึงเวลา”

เขามองนางตรงๆ สายตานั้นทำให้นางรู้สึกแปลก—ไม่ใช่สายตาขององค์ชายต่อชายาแต่คล้าย… คนที่กำลังรอคอยบางสิ่ง

“หลิงอัน”

เขาเรียกชื่อนาง ไม่ใช่ยศ ไม่ใช่ตำแหน่ง

“เจ้าไม่จำเป็นต้องรีบทำอะไร”

“อยู่ที่ตำหนักหลงเยว่… ในแบบที่เจ้าเป็นก็พอ”

คำพูดนั้นเรียบง่ายแต่สำหรับเขา—มันคือคำมั่นหลิงอันก้มศีรษะต่ำแก้มขึ้นสีระเรื่อโดยไม่รู้ตัว

“เพคะ…”

นางหมุนตัวจากไปทิ้งไว้เพียงกลิ่นหอมอ่อนของชาและดอกไม้ติดปลายแขนเสื้อ

---

เยี่ยนหยางยืนอยู่ที่เดิมนานมากก่อนจะยกมือขึ้นแตะอกซ้ายของตนเองหัวใจเต้นแรง—แรงเกินกว่าที่ควรเป็นภาพในอดีตแทรกเข้ามาอีกครั้งหญิงสาวคนหนึ่งเรียกเขาเบาๆ

“เฟิงเหยา…”

“อันอันอยู่นี่”

เขาหลับตา แล้วแย้มยิ้มอ่อนๆ โดยไม่รู้ตัว

“อันอัน…”

เสียงนั้นเบาจนแทบไม่ได้ยินคืนนี้…จันทร์เหนือวังหลวงสว่างกว่าทุกคืนที่ผ่านมา

สวนดอกเหมยใต้แสงอาทิตย์อ่อน

ลมปลายฤดูพัดผ่านอย่างแผ่วเบา กลีบดอกเหมยสีขาวอมชมพูร่วงโปรยลงมาดั่งหิมะบางเบาหลิงอันเดินช้าๆ ไปตามทางหิน มือประสานกันไว้ด้านหน้า เสื้อคลุมบางสีอ่อนสะท้อนแสงแดดยามสาย

“ที่นี่… สงบดีนะเพคะ”

นางเอ่ยเสียงเบา คล้ายเกรงว่าหากดังเกินไปจะรบกวนบรรยากาศองค์ชายเยี่ยนหยางเดินเคียงข้าง ไม่ได้ตอบในทันทีสายตาของเขากลับหยุดอยู่ที่ใบหน้าของนาง—รอยยิ้มบาง ดวงตาที่สงบแต่แฝงความแข็งแกร่งภาพหนึ่งซ้อนทับขึ้นมาในความทรงจำโดยไม่ตั้งใจ

‘อันอัน… เจ้าอย่าเดินเร็วนัก’

เขาชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเผลอยิ้มอ่อนออกมา

หลิงอันหันมาเห็นพอดี

“ฝ่าบาท… ยิ้มอะไรหรือเพคะ?”

เยี่ยนหยางสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะเบือนหน้าหนีอย่างแนบเนียน

“เปล่า”

เสียงตอบเรียบ แต่ปลายเสียงกลับนุ่มลงกว่าทุกครา เขายื่นมือไปแตะกิ่งเหมยกิ่งหนึ่ง ดึงลงมาเบา ๆ กลีบดอกสั่นไหว ก่อนจะเด็ดดอกเหมยสีอ่อนดอกหนึ่งออกมาหลิงอันยังไม่ทันเอ่ยถาม—ปลายนิ้วของเขาก็เอื้อมมาใกล้

“…อย่าขยับ”

นางชะงักตามคำบอกเยี่ยนหยางทัดดอกเหมยไว้ข้างหูของนางอย่างแผ่วเบา นิ้วมือเฉียดผ่านเส้นผมดำสนิท หัวใจของเขากลับเต้นแรงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

“เหมาะ”

เขาพูดสั้น ๆ แต่ชัดเจน

หลิงอันหน้าแดงขึ้นเล็กน้อย

“ฝ่าบาท—”

“อยู่กันสองคน เรียกข้าว่าเยี่ยนหยางเถิด”

น้ำเสียงนั้นอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด ต่างจากองค์ชายผู้เย็นชาที่คนทั้งวังกล่าวขาน

หลิงอันเม้มริมฝีปาก ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ

“…เพคะ”

ภาพนั้น—ช่างอ่อนโยนเกินไปและมันก็ไม่พ้นสายตาของใครบางคน

“บังเอิญจริง ๆ”

เสียงหนึ่งดังแทรกเข้ามาองค์ชายเยี่ยนหมิงยืนอยู่ไม่ไกล เสื้อคลุมสีเข้มตัดกับรอยยิ้มที่ดูสุภาพ แต่ดวงตากลับเย็นเฉียบ เยี่ยนหยางขยับตัวมาข้างหน้าหลิงอันโดยอัตโนมัติ เป็นท่าทางปกป้องที่เขาเองก็ไม่รู้ตัวว่าทำไปตั้งแต่เมื่อใด

“พี่ใหญ่”

น้ำเสียงเรียบ แต่แฝงความเย็นเยี่ยนหมิงกวาดตามองดอกเหมยที่ทัดอยู่ข้างหูของหลิงอัน ก่อนจะยิ้มกว้างขึ้นเล็กน้อย

“ชายาของเจ้าดู… งดงามกว่าที่ลือกันนัก”

หลิงอันก้มศีรษะทำความเคารพตามมารยาท แต่ไม่เอ่ยคำใดสัญชาตญาณบางอย่างบอกนาง—ชายตรงหน้าคืออันตราย

“หากไม่มีธุระ พี่ใหญ่ควรหลีกทาง”

เยี่ยนหยางเอ่ยตรงไปตรงมา ดวงตาคมกริบขึ้นชัดเจนเยี่ยนหมิงหัวเราะเบา ๆ

“แน่นอน ข้าแค่ผ่านมา”

แต่ก่อนจะเดินจากไป เขาเหลือบมองหลิงอันอีกครั้ง ราวกับจะจดจำภาพนั้นไว้ให้ลึกที่สุด

ข่าวเล็กๆ จากสวนดอกเหมย

แพร่กระจายเร็วเกินคาดในอีกมุมหนึ่งของวัง—หญิงสาวผู้หนึ่งฟังคำรายงานจากคนใช้ด้วยสีหน้าประหลาด

“เจ้าว่าอย่างไรนะ… หลิงอันยังมีชีวิตอยู่?”

คนใช้ก้มหน้า

“ข่าวลือเพคะ ไม่รู้รายละเอียด เพียงบอกว่านางอยู่ในวัง… ดูไม่ได้บาดเจ็บ”

หญิงสาวหัวเราะเบาไม่ใช่เสียงดีใจ หากเป็นเสียงสะใจ

“ช่างอึดนัก”

นางเอ่ยพลางยกถ้วยชา

“ไม่ตายก็ดี… จะได้เห็นกับตาว่าชีวิตในวังนี้ ไม่ได้งดงามอย่างที่คิด”

ริมฝีปากยกยิ้มแววตาฉายความพอใจปนริษยาในขณะที่สวนดอกเหมยยังอบอวลด้วยกลิ่นหอมเมล็ดแห่งความอิจฉาและการชิงดีชิงเด่น—ก็เริ่มแตกหน่อเงียบๆ เช่นกัน