Chapter 14. ท่านไม่สบายหรือ?

            “ไฉนตัวท่านร้อนเช่นนี้!” ขนาดอยู่ในน้ำเขายังตัวร้อนราวเปลวเพลิง นางกังวลเรื่องของเขามากกว่าเรื่องที่ตนเองแทบจะเปลือยเปล่า เขาไม่เอ่ยตอบแต่หมุนตัวหมายจะว่ายน้ำไปขึ้นฝั่ง แต่นางว่ายตามมาใกล้ๆ

“ท่านไม่สบายหรือ?”

“พูดมาก!เจ้าเป็นหมอหรือไร!” สวินเย่ว์ตวาด หวังให้หญิงแปลกหน้าหวาดกลัว ไม่เข้ามาใกล้เขา ทว่ากลิ่นอายของหญิงสาวกลับยิ่งปลุกเร้าจนเขาเจ็บปวดไปทั่วร่าง

“ข้ามิใช่หมอ” นางว่ายน้ำตามเขาจนทัน “แต่ท่าทางของท่านหากไม่เจ็บป่วยก็ต้องพิษเป็นแน่”

ถ้อยคำของหญิงแปลกหน้าทำให้ชายหนุ่มชะงักไป เขามองร่างบอบบางที่ว่ายน้ำมาทันเขาแล้วคว้าข้อมือเขาไปจับไว้ แม้ดวงตาของเขาเห็นไม่กระจ่างชัด ทว่าความจริงใจของนางนั้นเขาสัมผัสได้

เสิ่นฉางซียังจับชีพจรไม่แม่นยำเหมือนเกาเทียนฉี แต่กระนั้นนางรู้สึกได้ว่าชีพจรของเขาสับสนยิ่งนัก นางเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดแต่ทนกลั้น หัวใจของนางพลันเจ็บปวดไปกับเขาด้วย

นางผู้เคยผ่านความเจ็บปวดอันแสนสาหัสทุรนทุรายมาแล้ว ย่อมไม่ต้องการให้ผู้ใดมาเผชิญความเจ็บปวดอีก โดยเฉพาะคนผู้นี้คือ...

ผู้มีพระคุณของนาง 

“ท่านเดินไหวหรือไม่ จากนี้ไม่ไกลจะถึงบ้านของข้า”

นางหมายถึงกระท่อมของตนข้างสวนสมุนไพรของเกาเทียนฉี “แต่แถบนี้ไม่มีชาวบ้านผ่านมาด้วย หากต้องหาคนประคองท่านไป คงต้องไปหาคนที่หมู่บ้านมาช่วย..”

“แถบนี้...ไม่มีคน...”

“อืม” 

เส้นทางนี้ชาวบ้านมิค่อยมาใช้นัก ส่วนใหญ่จะไปใช้อีกเส้นทางหนึ่ง นางจึงชอบมาว่ายน้ำเล่นที่บริเวณนี้ หญิงสาวขึ้นจากน้ำแล้วรีบคว้าเสื้อผ้าที่พับวางไว้ที่โขดหินมาสวมทับอย่างรวดเร็ว ทว่าร่างของนางกลับถูกรวบจากด้านหลัง รวดเร็วจนไม่ทันตั้งตัว แผ่นหลังของนางก็ทาบทับไปบนพื้นหญ้าอ่อนนุ่มแล้ว

ดวงตากลมเบิกกว้าง เงาร่างของชายหนุ่มทาบทับบดบังแสงตะวันที่ลอดผ่านเงาไม้ สองขาแกร่งคร่อมร่างของนางไว้ สองมือของเขานั้นปลดสายคาดเอวแล้วคลายเสื้อชุดดำที่สวมอยู่ เผยให้เห็นแผงอกกว้าง หยดน้ำจากร่างกายกำยำหยดลงบนใบหน้าของหญิงสาว ร่างบอบบางสั่นระริก มิใช่เพราะหนาวแต่เพราะหวาดกลัว

ไม่ได้! นางจะกลัวเขาไม่ได้!

นิ้วโป้งปัดผ่านริมฝีปากนุ่ม สายตากวาดตามองจากริมฝีปาก ลำคองามระหง ไหล่ลาด ผิวกายละมุนและทรวงอกที่อยู่ในเอี๊ยมสีขาวไข่มุกที่ยามนี้เปียกชุ่มจนเห็นยอดถันสีชมพูราวหยกใส  ปลายนิ้วโป้งที่หยาบกระด้างแตะที่ริมฝีปากของนาง ราวกับชั่งใจหรือต่อสู้กับความคิดของตนเองอยู่ นางขมวดคิ้ว แม้ไม่ได้พบกันห้าปี ช่วงที่ไต้ซือซูรักษานางนั้น เขาอยู่ที่นั่นด้วย นิสัยหยิ่งยโสของเขานั้นนางย่อมรู้อยู่เต็มอก แม้เขาไม่ใช่สุภาพชนอ่อนน้อมถ่อมตน ด้วยนิสัยของเขาแล้ว นางเชื่อว่าเขาไม่

ใช่บุรุษจำพวกบ้าตัณหาราคะ คนอย่างสวินเย่ว์ไม่มีวันเป็นเช่นนี้แน่  โดยเฉพาะกับหญิงอัปลักษณ์ที่ไม่มีใครสนใจเช่นนาง

“ท่าน...ถูกพิษสินะ”

ถ้อยคำของนางฉุดรั้งสติที่เหลือน้อยนิดของเขาไว้ ร่างที่กำลังโน้มตัวลงถึงกับชะงักไป เขาดึงมือตัวเองกลับ ผงะไปด้านหลังแล้วลุกขึ้นหันหลังให้อย่างรวดเร็ว

‘บัดซบ! นี่เขาเกือบจะทำร้ายสตรีผู้หนึ่งไปแล้ว!’

เพียงเห็นเขาสะบัดตัวหันหลังให้ เสิ่นฉางซีก็ผวาตกใจรีบยันกายขึ้นจากพื้นหญ้า ด้วยกลัวว่าเขาจะหนีไปเสียก่อนทั้งที่ดวงตาของเขาเป็นเช่นนั้น สองมือยืนไปรั้งร่างสูงใหญ่ไว้ทันที

แผ่นหลังสัมผัสร่างเนียนนุ่มทำเอาสวินเย่ว์ตัวแข็งทื่อ เขาก้มลงมอง แม้เห็นไม่ชัดแต่รู้สึกได้ว่าสองแขนของนางโอบกอดเขาจากด้านหลัง เนินเนื้อที่ยังเติบโตไม่เต็มที่แนบชิดแผ่นหลัง พลันเลือดในกายของเขาเดือนพล่านจนต้องเผลอครางเสียงต่ำในลำคอราวสัตว์บาดเจ็บ

“ท่านจะไปทั้งอย่างนี้มิได้!”

“ปล่อยข้า! เจ้าไม่รู้ตัวว่ากำลังทำสิ่งใดอยู่!” เขากัดฟันตวาดหญิงแปลกหน้าที่กอดรัดเขาไม่ยอมปล่อย

“ไม่! ข้าจะไม่ปล่อยท่าน!” เห็นเขาเจ็บปวดทรมานเช่นนี้ นางจะปล่อยเขาไปได้อย่างไร

“หญิงบ้า!”  

เขาตวาดอย่างหัวเสีย เหตุใดจึงพบเจอแต่สตรีแปลกประหลาดเช่นนี้ ไฟโทสะเข้าครอบครองสติที่เหลืออันน้อยนิด เขาคำรามอย่างคลุ้มคลั่งแล้วพลิกตัวมาโถมร่างของตนทาบทับกับร่างหญิงสาวแปลกหน้า คราวนี้นางไม่มีสีหน้าแตกตื่นอีก แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้โทสะในใจลดลง แม้รู้ดีว่าสตรีผู้นี้มิได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับที่เขาต้องพิษ แต่การที่นางเสนอตัวเช่นนี้ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิด แต่ไหนแต่ไรคนอย่างเขา สวินเย่ว์ มีสตรีหมายปองมิน้อย แม้ยามที่เป็นทหารชั้นผู้น้อยต่ำต้อยก็ยังมีสตรีมาเสนอตัวอย่างไร้ยางอาย ยิ่งเมื่อฐานะที่แท้จริงเปิดเผยแล้ว บรรดาแม่สื่อย่ำผ่านธรณีประตูแทบทุกวัน แม้เขาจะต่อยใบหน้าองค์รัชทายาท แต่ความโปรดปรานที่องค์ฮ่องเต้มีต่อเขานั้นไม่น้อย ยังไม่ลดละความพยายามที่จะให้เขาเป็นราชบุตรเขย

แล้วนี่...ออกมาทำภารกิจลับ กลับถูกสตรีวิปริตใช้ผงปลุกกำหนัดหมายมั่นเอาเขาเป็นสามีให้ได้! ครั้นมาพบหญิงสาวชาวบ้าน แทนที่นางจะหวาดกลัว แต่กลับเสนอตัวให้

ได้! เช่นนั้นอย่าหาว่าข้า สวินเย่ว์ ร้ายกาจ!

“อ๊ะ!”

เสิ่นฉางซีหลุดร้องเสียงหลงได้ครึ่งคำแล้วกัดริมฝีปากแน่น มองเห็นเพียงมือใหญ่กระชากเอี๊ยมตัวน้อยที่นางสวมอยู่ออกอย่างไม่ปรานี มือข้างหนึ่งกระชากกางเกงชั้นในหลุดออกอย่างง่ายดาย ร่างกายที่ไร้เสื้อผ้าปกปิดถูกร่างใหญ่ของเขาทาบทับ มือใหญ่เปะปะไปตามเรียวขาของหญิงสาว เสิ่นฉางซียื่นมือไปปัดมิให้เขาแตะต้องถูกรอยแผลเป็นของนาง ด้วยกลัวว่าเขาจะแสดงความรังเกียจออกมา เรียวขาถูกแยกออกพร้อมกับกดแก่นกายแห่งบุรุษเพศเข้าไปอย่างรวดเร็ว

หญิงสาวกัดริมฝีปากตนเองแทบปริแตกแต่ไม่ยอมส่งเสียงร้องออกมา ร่างกายที่ไม่เคยถูกล่วงล้ำในเวลานี้เหมือนถูกฉีกขาด แต่หากจะเทียบกับความเจ็บปวดที่นางได้รับเมื่อสิบขวบนั้นยังห่างไกลนัก และยิ่งเห็นสีหน้าทุกข์ทรมานของเขาแล้ว นางได้แต่กัดฟันอดทนต่อให้เขาขยับเคลื่อนไหวอยู่บนร่างกายของนาง นางหลับตาลงปล่อยให้ความทรงจำในวัยเด็กกลับคืนมาอีกครั้ง