Chapter 15. ต้องพิษ

“ฆ่  า ตั ว ตาย?” เด็กหญิงเงยหน้าขึ้นแล้วเอียงคออย่างงุนงง “ผู้ใดฆ่าตัวตายเจ้าคะ”

“ก็เจ้าไง” เขาใช้นิ้วชี้จิ้มที่หน้าผากของเด็กหญิง “ไม่เช่นนั้นเจ้าจะเดินลงน้ำไปทำไม”

“ท่านผู้มีพระคุณเข้าใจข้าน้อยผิดแล้วเจ้าค่ะ” เด็กหญิงรีบอธิบาย “นายท่านรองบอกให้ข้าน้อยลงไปแช่เท้าที่สระน้ำนี้บ่อยๆ เจ้าค่ะ ให้ข้าน้อยฝึกเดินในน้ำ”

ได้ยินถ้อยคำของนางก็ทำให้เด็กหนุ่มหน้าตึงไป เขาก้าวเท้าถอยห่างนางออกมาเล็กน้อย

“เช่นนั้นก็ดีแล้ว อย่าได้ลืมเชียวว่าชีวิตเจ้าเป็นของข้าแล้ว”

“เจ้าค่ะ ข้าจะจำใส่ใจไว้” 

สวินเย่ว์ที่เดิมทีไม่คิดสนใจว่าสตรีผู้นี้จะเป็นเช่นไร แต่เมื่อความทรมานเบาบางลง แทนที่ด้วยความเสียวกระสัน เขาจึงเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาที่เคยจ้องมองเขากลับปิดลงพร้อมกับน้ำตาที่ไหลเปื้อนแก้ม นางกัดริมฝีปากกลั้นเสียงร้อง แต่กระนั้นเขาย่อมรู้ได้ว่านางกำลังสะอึกสะอื้น หัวใจของเขาอ่อนยวบลงจึงโน้มหน้าลงกระซิบ

“ผ่อนคลาย ประเดี๋ยวก็จบแล้ว” 

น้ำเสียงแหบพร่าและลมหายใจร้อนระอุ ทำให้นางพยักหน้าแล้ว

เบือนหน้าหนี กลัวอีกฝ่ายจะเห็นรอยแผลเป็นที่หน้าผาก กลัวเขาผลักไส กลัวเหลือเกินว่าเขาไม่สนใจนาง

ชีวิตนางเป็นของเขา

แม้เรื่องที่เกิดขึ้นจะเป็นเรื่องที่ไม่ควรเกิดขึ้น หากมันบรรเทาความทุกข์ทรมานของเขาได้ นางยินดีมอบให้เขา

นางยังบริสุทธิ์!

แม้จะเกลียดสตรีที่เสนอเรือนร่างให้เช่นนี้ แต่เมื่อรู้ว่านางยังเป็นหญิงพรหมจรรย์ เขาก็พยายามเคลื่อนไหวให้ช้าลง แรกทีเดียวช่องทางคับแคบนั้นแห้งผาก นั่นเป็นความผิดที่เขาหุนหันพลันแล่นดึงดันแทรกแก่นกายแห่งบุรุษเพศอย่างไม่ปรานี เขาเป็นคนเรื่องมากและเลือกมาก เรื่องเหล่านี้เรียนรู้ได้แต่ยังขาดการปฏิบัติจริง เขาไม่เคยจุมพิตสตรีนางใด หากแต่เมื่อครู่ที่เห็นนางในสายน้ำ เขามึนเมาลุ่มหลงราวกับดื่มสุรารสแรง อาจเป็นเพราะฤทธิ์ยาปลุกกำหนัดทำให้เขาเผลอจุมพิตนางไป

ดวงตาดุจลูกไฟจ้องมองใบหน้าของหญิงสาวที่อ่อนระทวยใต้ร่าง แม้เขาจะมองเห็นไม่ชัดแต่รู้สึกได้ว่านางกลั้นเสียงร้องไห้ เขายื่นมือไปหมายลูบผมปลอบประโลม แต่นางปัดมือของเขาออก การกระทำของนางทำให้เขารู้สึกว่านางรังเกียจเขา  เมื่อครู่ก็เช่นกัน หมายใจจะช่วยปลุกเร้าอารมณ์ของนาง แต่นางก็ปัดมือของเขาออก เมื่อเป็นเช่นนี้เขาจึงขยับสะโพกรุนแรง  ลึกล้ำและกระแทกกระทั้นจนใบหน้าของหญิงสาวสะบัดไปมา

นางไม่เคยรู้เลยว่าหลังความเจ็บปวดผ่านพ้นจะกลายเป็นระลอกคลื่นความเสียวซ่านที่นางไม่เคยรู้จัก เสียงหอบหายใจที่อยู่เหนือร่างของนาง ฝ่ามือร้อนระอุบีบเคล้นทรวงอก ใจกลางสตรีที่เบ่งบานเพื่อต้อนรับภมรหนุ่มระเริงกับดอกไม้ที่ไม่เคยต้องมือชาย ทุกการเคลื่อนไหวแม้หนักหน่วงรุนแรงแต่กลับพาให้นางได้รู้จักรสสัมผัสอันน่าอัศจรรย์นี้

ความสัมพันธ์ของชายหญิงเป็นเช่นนี้เองหรือ

นางมิอาจสะกดกลั้นคลื่นอารมณ์ที่กระแทกกระทั้นได้อีก ร่างกายขยับรับสอดประสานกับเรือนร่างกำยำอย่างไม่รู้ตัว เสียงคำรามในลำคอก่อนที่จะซุกซบกับเส้นผมหอมกรุ่นของหญิงสาว เขาได้ยินเสียงหัวใจเต้นรัวของนาง ช่องทางอันคับแคบบีบรัดจนเขาครางราวสัตว์ป่า แต่กลับผ่อนคลายจากความร้อนรุ่มทุกข์ทรมานที่ต้องเผชิญมาสองวันเต็มๆ

 สวินเย่ว์รอจนร่างกายของนางผ่อนคลายแล้วจึงค่อยๆ ถอนตัวออกจากร่างบอบบาง กลิ่นคาวเลือดจางๆ และกลิ่นอายวสันต์คละคลุ้งรอบกายคนทั้งสองและเพียงความเงียบงัน

เสิ่นฉางซีรวบรวมเรี่ยวแรงยันกายขึ้นยื่นมือไปคว้าเสื้อผ้าของตนมาสวมทับร่างเปลือยเปล่าด้วยมือที่สั่นเทา

“จากที่นี่เดินเท้าแค่ครึ่งก้านธูปก็ถึงบ้านของข้า ท่านไปพักที่นั่นก่อนเถิด หากนายท่านรองกลับมาแล้ว จะให้นายท่านรองช่วยตรวจดูว่าท่านได้รับพิษใด”

ถ้อยคำเรียบง่ายของนางทำให้เขาหงุดหงิด นางควรอ้อนวอนขอให้เขารับผิดชอบนาง แต่นางกลับ...ทำเหมือนเรื่องเมื่อครู่มิได้เกิดขึ้น เขาฮึดฮัดไม่พอใจแต่กลับเดินสะดุดก้อนหินเกือบจะล้มลง เสิ่นฉางซีหันไปเห็นพอดีรีบเข้าไปประคอง แต่ร่างนางก็แทบไม่มีแรงทรงตัว

สวินเย่ว์ก้มมองคนในอ้อมอก เดิมทีไม่คิดติดตามนางไปด้วย แต่จะปล่อยให้นางเดินกลับไปคนเดียวทั้งที่เรี่ยวแรงไม่กลับคืนก็กระไรอยู่

เขาแสร้งให้นางประคองเขา ทั้งที่ตัวเองเป็นฝ่ายโอบเอวนางไว้ แล้วมุ่งหน้าไปยังเรือนหลังน้อยที่นางเรียกว่าบ้าน.

            แม้อยู่ในเสื้อผ้าธรรมดาเรียบง่ายแต่มิอาจบดบังความงามสง่าของบุรุษผู้นี้ได้ เสิ่นฉางซีหลุบตาลงแสร้งจับสาบเสื้อที่ทบกันเรียบร้อยแล้วให้ดียิ่งขึ้น นางพาเขากลับมาที่พักของตนเองแล้วเดินไปเรือนของนายท่านรองเพื่อหยิบเสื้อผ้าชุดใหม่มาให้สวินเย่ว์ผลัดเปลี่ยน 

            ระหว่างนางกับเกาเทียนฉีมีความสนิทสนมคุ้นเคยกันมากก็จริง เสื้อผ้าข้าวของเครื่องใช้ของเกาเทียนฉีเป็นนางที่ซักทำความสะอาด ดูแลทุกอย่าง แต่นางก็รู้สึกแปลกพิกลที่หยิบเสื้อผ้าของเขามาให้ผู้อื่นสวมใส่ ซ้ำกวาดตามองก็ไร้เงาของเจ้าของเรือน เขาขึ้นเขาไปสิบห้าวัน ไม่นับว่านานนักหากเทียบกับเวลาปกติที่เขาขึ้นเขาเข้าป่า ด้วยความที่เกาเทียนฉีรักความสงบจึงให้สร้างเรือนอีกหลังอยู่ไม่ห่างจากเรือนหลักนัก นั่นคือเรือนที่นางอยู่ เรือนที่นางเรียกว่า ‘บ้าน’

            บ้านที่แท้จริงของนางกลายเป็นเถ้าถ่านไปแล้ว

            เด็กสาวถอนหายใจเบาๆ ในปีที่นางอายุสิบขวบ มารดาสิ้นใจด้วยอาการเจ็บป่วยเรื้อรังที่เป็นมายาวนาน ทั้งท่านพ่อและท่านแม่ไม่มีญาติพี่น้องที่ใดอีก ครั้นจะฝากฝังนางกับผู้อื่นให้เลี้ยงดูก็ไม่มีใครที่ท่านพ่อวางใจได้ จะให้นางมาติดตามอยู่ข้างกายในเวลานั้นยิ่งไม่สะดวก แรกทีเดียวนางไม่เข้าใจนัก แต่เมื่อวันเวลาผ่านมานางจึงตระหนักได้ว่า บิดามีภารกิจสำคัญยิ่งและช่วงนั้นอยู่คนเดียวในบ้านที่มีกลิ่นอายของมารดาโดยมีเพื่อนบ้านแวะเวียนมาคอยดูแลด้วยความสงสารเวทนาเด็กน้อยที่ไร้มารดา วันที่บิดามารับ นางเข้าใจว่าบิดาจะพานางไปอยู่ด้วยกัน ทว่าเสื้อคลุมงดงามหรูหรากลับถูกคลี่คลุมร่างของนางพร้อมกับคำว่า

            ‘พ่อขอโทษ’

            “เจ้าอยู่กับใคร” 

            น้ำเสียงแหบแห้งเอ่ยถามเรียกสติของเสิ่นฉางซีให้เงยหน้าสนใจเขา ยามนี้นางใช้ผ้าฝ้ายสะอาดปิดดวงตาทั้งสองข้างของเขา

            “ข้าอยู่กับใคร?” นางทวนคำถามของเขาแล้วนึกขึ้นได้ว่าเขาคงสงสัยเสื้อผ้าบุรุษที่นางนำมาให้เขาสวม

“ข้าเป็นกำพร้า เรือนหลังนี้เป็นของนายท่านรอง ข้ามาเฝ้าแปลงสมุนไพรให้นายท่านรอง”