บทที่ 4 เจ้าหนี้และลูกหนี้ 2

“เฮ้อ…เงินห้าหมื่นมันหายากจังวะ” ลูกหว้าตัดพ้อก่อนจะตั้งสติขับรถออกจากคลับอย่างรวดเร็ว อีกทั้งรถที่ขับยังเป็นรถเช่า ลูกหว้าที่มีชั่วโมงบินสูงที่สุดในบรรดาสามสาวครั้งนี้ยังพลาด เพราะเงินเป็นเหตุคำเดียว เธอเองก็ร้อนเงิน สุดท้ายไม่รู้ว่าเงินครั้งนี้ที่ได้มาจะได้ใช้ตามที่หวังไว้หรือเปล่าก็ไม่รู้…สามสาวต่างทอดถอนใจ ไม่ใช่เพียงตำรวจเพราะสามหนุ่มที่ถูกมอมไม่ยอมเลิกราแน่ ๆ โดยเฉพาะคนที่ชื่อ ‘เฮียไช้’ เหมือนจะเป็นลูกพี่ใหญ่ที่คนในปาร์ตี้ให้ความเคารพ แม้ระยะทางจะทิ้งห่างคลับแห่งนั้นมาพอสมควรแต่ปานประดับกลับมือสั่นไม่หยุด ไหนจะเฮียไช้ ไหนจะชายหนุ่มเมื่อครู่ที่เธอเดินชน น้ำหอม น้ำเสียงที่พูดคุยมันออกจะคุ้น ๆ หูอยู่บ้าง พลันนึกถึงไปยังเจ้าของนาฬิกา เจ๊สรบอกว่าเขามาถามหาเธออยู่บ่อยครั้ง แต่ว่าตอนนั้นเธอไม่ได้ไปไหนเลยนอกจากห้องเช่ากับโรงพยาบาลและไม่ได้ทำงาน แม้ว่าลูกค้าจะโมโหมากขนาดไหน แต่เวลาก็ล่วงเลยมานานเจ๊สรว่าเขามาขอดูกล้องวงจรปิด แต่เพราะเทปบันทึกไว้เพียง 6 เดือนหลังจากนั้นจะถูกแทนที่ด้วยวิดีโอไฟล์ใหม่ เจ๊สรเอ่ยเตือนด้วยความเป็นห่วงหลายประโยค

“ถ้าเขามาถามหาปานอีก บอกว่าปานตายไปแล้วนะคะ”

“แกไม่ได้เอาอะไรของเขามาใช่ไหม หรือว่าเคยเป็นเด็กเขา” เจ๊สรเอ่ยถามอย่างสงสัย อีกอย่างเด็กคนนี้ก็ไม่เคยมีเรื่องทำนองนี้มาก่อน พวกชิงรักหักสวาท แอบเป็นเมียน้อยอย่างลับ ๆ บ้างเคยมีสัมพันธ์กันมาก่อน คลับบาร์ทุกที่มันก็เทากันทั้งแหละ เทามากเทาน้อยแตกต่างกันไป อีกอย่างเธอก็ห้ามให้เด็กในร้าน ‘ขายที่นาผืนน้อย’ ไม่ได้ด้วย มันเกินควบคุม หากเกิดเรื่องอะไรแดงขึ้นมาก็ ‘ไล่ออก’ สถานเดียว แต่ก็ยังเล็ดลอดหูตาได้อีก

“เปล่าหรอกค่ะ เขาคงแค้นที่เสียฟอร์ม ตอนนั้นเจ๊จำไม่ได้เหรอ ไอ้คนที่เมาแทบจะใช้ผู้ชายสองสามคนอุ้มขึ้นรถน่ะ เขาท้าหนูเอง…พอเจอสูตรแรงเข้าหน่อยก็มีสภาพอย่างที่เห็น”

“อืม ๆ เอาแบบนี้ก็แล้วกัน” เจ๊สรตัดบท อีกอย่างเธอก็ไม่รู้ต้นสายปลายเหตุด้วย เรื่องอะไรจะต้องเป็นหนังหน้าไฟ อีกอย่างลูกค้าคนนั้นก็เหมือนจะเป็นคนมีสี ไม่รู้ไม่เห็นดีที่สุด! เด็กในร้านเข้า ๆ ออก ๆ เป็นปกติ อยู่นาน ๆ ไม่ค่อยมี เจ๊สรคิดได้ดังนั้นก็ตัดจบไม่ได้เซ้าซี้อะไรอีก

หลังจากนั้นเธอก็เปลี่ยนงานไปรับจ้างเสิร์ฟ สองสามงาน บ้างก็รับจ้างแปลภาษาเธอใช้ชีวิตอยู่ในช่วงกลางวันถึงหนึ่งปีเต็มกลับไม่คิดไม่ฝันว่าเธอจะได้เจอกับเจ้าของนาฬิกาเรือนนั้นในงานแต่งริมน้ำร้านอาหารบ้าน ๆ แบบนี้

จิรัติกรมางานแต่งเพื่อนชาวญี่ปุ่นด้วยความไม่คาดคิด ไม่คาดคิดว่าเพื่อนเขาจะสละโสดเร็วกว่าใคร ๆ ในรุ่น ก็แหงล่ะ…เจ้าชู้ประตูดินเสียขนาดนั้น แต่พอมาเจอเจ้าสาวในวันนี้ เขายังรับรู้ได้เลยว่าเพื่อนรักของเขามีความสุขในการแต่งงานครั้งนี้จริง ๆ แถมลูกชายยังน่ารักน่าชัง อ้วนท้วนสมบูรณ์เชียว

นึกถึงตอนที่ริวอิจิมาขอให้ช่วยรวบหัวรวบหางผู้หญิงคนหนึ่งแล้วก็อดขำไม่ได้ เพื่อนเขาถึงต้องลงทุนมากมายเพื่อทะเบียนสมรสฉบับเดียว แทนที่จะเป็นผู้หญิงคนนั้นที่ต้องอ้อนวอนขอทะเบียนสมรสจากริวอิจิน่ะ

ส่งเพื่อนเข้าประตูวิวาห์พลันอดที่จะคิดถึงตัวเองไม่ได้…แล้วชีวิตคู่ของเขาจะเป็นแบบไหน เจ้าสาวจะเป็นใคร แม้ว่าไม่เคยฉุกคิดเรื่องนี้ในหัวมาก่อนเลยก็ตาม ความคิดในหัวแตกกระเจิงเมื่อเห็นใครบางคนในครรลองสายตา คนคนนั้นที่ติดอยู่ในหัวของเขา

แมวขโมย!

สองแขนของปานประดับถูกกระชากอย่างแรงหลังจากที่เธอเพิ่งจะเรียงจานชามบนโต๊ะในงานเลี้ยงฉลองสมรสได้ไม่นาน

“อะ” หญิงสาวร้องเสียงหลง แถมยังต้องตกใจจนหน้าขาวซีดเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นใคร

โลกมันจะกลมเกินไปแล้ว อีกอย่างเธอเองก็คอยระมัดระวังตัวตลอด…

“ไง” จิรัติกรถามด้วยใบหน้าราบเรียบแต่แววตากลับวาวโรจน์

“คะ” ปานประดับตีเนียน แต่มือไม้เย็นและอ่อนแรงจนเกือบจะถือถาดในมือไว้ไม่อยู่

“ยัยหัวขโมย”

“คะ คุณจำคนผิดแล้ว” เธอพยายามข่มเสียงสั่น ๆ ตอบกลับให้เป็นปกติมากที่สุด

“ปานประดับ! ใช่เธอหรือเปล่า” ปานประดับหน้าซีดเผือดส่ายหน้าระรัว

“มะ ไม่ใช่นะคะ” เขาลากเธอมาหลังร้าน โดยที่แขกเหรื่อภายในงานต่างก็มุ่งความสนใจไปยังตรงหน้าเวทีที่พิธีกรกำลังเอ่ยต้อนรับบ่าวสาวให้ขึ้นมาบนเวที จังหวะนรกมาก ปานประดับถูกเขาฉุดกระชากลากถูอย่างแรงจนมาถึงหลังร้านที่ติดกับแม่น้ำ ก่อนจะปล่อยข้อมือที่แดงเถือกนั้นให้เป็นอิสระ

“ไง ยังจะปากแข็งอีกไหม” พอไม่มีคนอื่น เธอก็ยืนประจันหน้ากับเขา ไม่ต้องรักษาท่าทีระหว่างแขกกับบริกรอีก

“อะไรคะ”

“อะไรงั้นเหรอ นาฬิกาฉันที่เธอขโมยไป” นาฬิกาเรือนนั้นเขาถอดให้เธอเองแท้ ๆ จะว่าไปก็คนเมาคนหนึ่ง อีกอย่างเธอผิดเองที่ไม่คืนให้เขา แต่นาฬิกาเรือนนั้นก็ช่วยแม่บังเกิดเกล้าเอาไว้จวบจนวินาทีสุดท้าย…