บทที่ 4 เจ้าหนี้และลูกหนี้ 1

แถมห้องที่จองเตียงกว้างไว้เล่นสนุกยังติดกับบันไดลอยเพื่ออำนวยความสะดวกให้ลูกค้าเวลาส่งเด็กทางประตูหลังในแต่ละห้อง ที่นี่ไม่ต่างจากซ่อง เพียงแต่ใช้ชื่อคลับบังหน้า ปานประดับถูกอุ้มมาวางที่เคาน์เตอร์ อีกฝ่ายก็ไม่พูดพร่ำทำเพลง เร่งรีบจะถอดเสื้อผ้าตรงหน้าประตูกันเลยทีเดียว แถมเขายังตาแดงก่ำไม่รู้ว่าฤทธิ์เหล้าหรือยาเสพติดกันแน่

“เด็กดี” เขาพูดพร้อมกับรูดซิปชุดเกาะอกช้า ๆ สองเต้าก็ล้นทะลักออกมาทันที ปานประดับยันหน้าอกเขาเบา ๆ

“เหลืออีกสิบนาทีทันไหมคะ” เธอเย้าเขา

“ถ้าไม่…หนูต้องได้ค่าเสียเวลา” ปานประดับขบเม้มที่ติ่งหู ลากไล้จมูกไปตามกรอบหน้า ก่อนจะเอ่ยถาม

“ว่าไงคะ” แม้ว่าเฮียไช้จะกระสันขนาดไหนแต่เขาก็ไม่ได้กักขฬะขนาดนั้น ของแบบนี้ใครจ่ายมากกว่าย่อมเล่นสนุกได้นานกว่า โลกทุนนิยมอาศัยด้วยเงิน หากเขาเล่นสกปรกก็ได้เพียงร่างกาย แต่ถ้าหากเขาอยากเล่นสนุกด้วยนาน ๆ โดยที่เจ้าหล่อนเต็มใจเขาจะต้องจ่ายมากพอ…แล้วเขาก็มีเงินมากพอที่จะจ่ายเสียด้วย เขาหยิบเงินปึกหนึ่งออกมาจากกระเป๋าถือ

“แสนนึงพอสำหรับค่ำคืนนี้ของเราหรือเปล่า” ปานประดับยกเงินขึ้นมาจูบเบา ๆ

“พอน่ะพอ แต่ว่าไหน ๆ คืนนี้ก็ต้องทำงานคุ้มค่าจ้างว่าไหมคะ” เธอกวาดตามองภายในห้องมีมุมเครื่องดื่มอยู่เรียงราย เธอจับจูงเขาไปยังมุมเครื่องดื่มพร้อมกับกระชับชุดไปด้วย

“ตั้งแต่เข้างานมาเฮียยังไม่ได้ดื่มเครื่องดื่มที่ชงจากมือหนูเลยนี่คะ จะว่าไปเฮียก็ขาดทุนเหมือนกัน” เฮียไช้หัวเราะชอบใจ ผู้หญิงคนนี้ไม่เหมือนคนอื่นที่เขาเจอมาเลยจริง ๆ

“ว่าแต่เธอชื่ออะไร”

“แล้วแต่เฮียอยากเรียกอะไรก็ได้ทั้งนั้น…เอาไว้เรียกกันสองคนดีไหมคะ” เฮียไช้หัวเราะชอบใจใหญ่

“หนูแดงดีไหมเอ่ย” ปานประดับเอียงคอทำหน้าสงสัย สองมือก็ชงเครื่องดื่มให้เขาอย่างคล่องแคล่ว

“ทำไมหนูแดงละคะ”

“บีบตรงไหน…แดงตรงนั้น”

“แต่ว่าส่วนที่แดงที่สุดอยู่ตรงไหนเฮียต้องหาเองแล้วละคะ” เธอวางแก้วลงตรงหน้าชายหนุ่มพลงเท้าแขนกับโต๊ะ

“ดื่มสิคะ ดื่มก่อนค่อยมาสนุกกัน” เฮียไช้ที่ได้ว่าเสือผู้หญิง คั่วเด็กมากมายแต่ไม่เคยมีใครฉอเลาะ มีลูกล่อลูกชนเหมือนหนูแดงของเขามาก่อน ไม่ขอแบรนด์เนมก็ขอเงิน แต่ผู้หญิงตรงหน้าก็ไม่แน่ ของแบบนี้ต้องดูยาว ๆ หากเธอทำให้เขาพอใจบ้านสักหลัง คอนโดสักห้องก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร…

 

 

 

สามสาววิ่งอย่างเอาเป็นเอาตายลงจากบันไดหนีไฟด้วยสองเท้าเปล่า มือข้างหนึ่งก็หิ้วรองเท้า มืออีกข้างก็พยายามรวบชุดที่หลุดลุ่ยเพื่อหนีไปยังทางรถยนต์ที่จอดอยู่ เด็กเอนฯ ใครว่าเป็นง่าย…

ปานประดับวิ่งตามหลังสุดทิ้งระยะห่างอยู่ช่วงตัว ตอนที่หันหลังไปมองเกรงกลัวว่าจะมีคนตามมาพลันชนเข้ากับใครบางคนอย่างจัง

“อะ” ร่างเล็กเกือบล้มหงายหลังแต่ดีที่อีกฝ่ายคว้าตัวเธอเอาไว้ได้ทัน ปานประดับก้มหน้าขอโทษขอโพย ได้ยินแต่เสียงที่พูดด้วยความไม่พอใจนัก

“ดูทางด้วย”

“ขะ ขอโทษด้วยค่ะ” เธอก้มหัวปลก ๆ ร่างกายมีแต่ความตื่นกลัวโดยไม่ได้ฉุกคิดถึงบุคคลตรงหน้า ขอแค่หนีออกจากสถานที่นี่ให้ได้ก่อน อย่างอื่นค่อยว่ากัน…ทรงตัวได้ก็ก้มหน้าวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว จิรัติกรหัวเสียเป็นทุนเดิม

“อะไรของเขาว่ะ” เพราะว่ามีธุระปะปังพูดคุยกับลูกค้าที่นี่เขาจึงไม่รอช้า กระชับชุดสูทให้เข้าที่ก่อนจะเดินไปต่อ อีกอย่างก็ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของเขาที่จะแส่เรื่องของคนอื่น คลับบาร์แห่งนี้เป็นที่เรื่องลือของวงในและคนมีสี และเขาไม่ว่างพอที่จะแกว่งเท้าหาเสี้ยน

ประตูรถปิดดังปังแต่หัวใจสามสาวกลับเต้นแรงไม่หยุด

“ฉิบหาย” ปานประดับโพล่งออกมา

“ทำไงดีพี่ลูกหว้า” ใบสนที่อยู่เบาะหลังใบหน้าขาวซีดแทบจะไร้เลือดไปเลี้ยง ภายในปาร์ตี้มีทั้งยา แถมยังขายกันอย่างโจ่งครึ่ม ลูกหว้าเองที่เป็นแม่งานรับงานนี้สองมือที่กำพวงมาลัยก็สั่นเทาไม่หยุดเช่นกัน

“ก็ภาวนาว่าปาร์ตี้นั้นไม่มีตำรวจลงละกัน” สามสาวได้แต่ภาวนาอย่างเดียว ในโลกแห่งความเป็นจริงใช่ว่ากฎหมายจะอยู่เหนือทุกสิ่ง พวกเธอรู้ดีว่าเงินตกใส่อะไรก็บิ่นก็เอียง ในวงปาร์ตี้เมื่อครู่มีลูกนักการเมือง ลูกหลานคนมีสีมากมาย ตอนแรกลูกค้าบอกว่าเป็นเพียงปาร์ตี้งานวันเกิดเล็ก ๆ เท่านั้น

“ปาน…พี่ว่าเธอเก็บตัวก่อนละกันช่วงนี้” ลูกหว้าเอ่ยเตือนด้วยความเป็นห่วง

“พี่เองก็เช่นกัน” ปานประดับตอบกลับด้วยความเป็นห่วงเช่นกัน