EP8.เธอเป็นใครกันแน่ยัยแสบ!

เธอยกไหล่ ไม่เห็นกลัว “คุณไล่ฉันออกได้ค่ะ แต่ฉันไม่ออกหรอก เรื่องไรจะออก เงินเดือนตั้งแยะ”

ชัชวินอึ้งจนพูดไม่ออก ขณะธนพลพยายามกลั้นเสียงในคอเอาไว้ไม่ให้ขำออกมา

“ให้ตายเหอะ! คุณแม่จ้างใครมาเนี่ย???”

คำพูดของเขา ตอกย้ำให้รู้ว่าเขาจำเหยื่อในสมัยเด็กของเขาไม่ได้จริง ๆ เขาลืมเธอไปแล้ว...เธอควรจะดีใจใช่มั้ย ไม่ใช่รู้สึกน้อยใจแบบนี้

เขาส่ายหน้าดูถูก “คนที่เห็นแก่เงินอย่างคุณ ทำงานนี้ไม่ได้หรอกนะ”

“ท่านจ้างฉันเพราะฉันอดทนเก่งต่างหาก”

“อะไรนะ!” เขาไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองเลย เธอเถียงเขาทุกคำเลย “อดทนเก่งเหรอ?”

“อยากพิสูจน์มั้ยล่ะคะ”

เขาส่งเสียงจิ๊กจั๊กขัดใจ เพราะตัวเขาเองนั่นล่ะ ที่กำลังจะเริ่มหมดความอดทนกับพยาบาลคนใหม่

“จอดรถเลยพล!”

“นี่คุณกลัวฉันขนาดนี้เลยเหรอ”

เขาชะงัก “ว่าไงนะ?”

“ถ้าไม่กลัวก็ลองมาสู้กันสักตั้งสิคะ มาดูกันว่าใครจะแพ้ใครก่อน เอาอย่างนี้มั้ย ถ้าฉันขอลาออกเอง ฉันจะไม่รับเงินค่าจ้างก็ได้ แต่ถ้าฉันสามารถทำงานจนครบหนึ่งเดือนตามสัญญาได้ คุณจะต้องให้ฉันขี่หลังคุณเหมือนในซีรี่ย์เกาหลี”

ชัชวินอึ้งหนักกว่าเดิม ไม่คิดเลยว่าเขาจะต้องมาเจอกับอะไรแบบนี้ แค่ปัญหาสุขภาพจิตสุขภาพกายของตัวเองก็มากพออยู่แล้ว แต่กลับต้องมารับมือกับพยาบาลจอมป่วนเจ้าเล่ห์หิวเงินอีกเหรอ

ชัชวินกัดกรามแน่น จ้องมองเธอตาขวาง แต่เธอไม่กลัวเลยสักนิด กลับแลบลิ้นปลิ้นตาใส่เขาอย่างสนุก

‘เริ่มสนุกแล้วสิ...โอวว ตอนนี้เขาก็ไม่ต่างจากลูกไก่ในกำมือของเธอสินะ เพราะเขาไม่สามารถทำอะไรเธอได้เลย นอกจากขู่ฟ่อ ๆ เหมือนงูไม่มีพิษ อ๊า..สงสัยสวรรค์อยากให้เธอได้แก้แค้นเขา!’

“คุณชื่ออะไร?” เขาเริ่มสอบสวนเธอ ด้วยอารมณ์ที่เย็นลง แต่ไม่มีความเป็นมิตร

วานิลลาถึงกับยิ้มขำ ขยับใบหน้าเข้าใกล้เขา แล้วกระซิบกระซาบเบา ๆ “ฉันไม่บอกชื่อจริงของฉันหรอกนะ เผื่อว่าคุณจะเล่นงานฉันในอนาคต คุณจะได้หาฉันไม่เจอไงล่ะ”

ชัชวินยิ้มหยาม “ก็ได้...ผมเองก็ไม่อยากจดจำคุณไว้หรอก บางทีไม่จำเป็นต้องจำเลยล่ะ เพราะคุณจะลาออกภายในสามวันนี้แน่นอน”

วานิลลาทำหน้ายักษ์พร้อมยกกำหมัดขึ้นเหมือนจะตั๊นหน้าเขา แต่ยั้งมือไว้

“คิดว่าฉันจะปล่อยให้คุณหลุดมือไปง่าย ๆ เหรอคะคุณชัชวิน ตอนนี้คุณก็เหมือนตัวเงินตัวทองของฉัน เป็นตัวนำโชคเลยล่ะ”

“ว่าไงนะ!” เขาตวาดอย่างกราดเกรี้ยว “นี่คุณหาว่าผมเป็นตัว...ตัว...”

‘ตัวเหี้ย’ ธนพลถึงกับกลืนน้ำลายเอื้อก ไม่คิดเลยว่าพยาบาลคนใหม่จะกล้าต่อกรกับชัชวินขนาดนี้ เธอไม่กลัวเขาเลยรึไงนะ

“ตัวอะไรคะ? พูดออกมาสิ พูดเลย”

เขากดกรามแน่นแล้วหุบปาก ไม่ยอมพูดคำนั้นออกมา เพราะรู้ว่าถ้าพูด เขาแพ้...

“คุณจะไม่ได้เงินสักบาท คอยดูเหอะ”

เธอยกไหล่ “เตรียมแผ่นหลังแน่น ๆ ของคุณไว้ดีกว่า เพราะน้ำหนักฉันไม่ใช่น้อย ๆ”

“ถ้าถึงตอนนั้นจริง ๆ ผมคงไม่ทำแค่แบกคุณ แต่จะโยนคุณลงถังขยะด้วย”

“โอเคค่ะ งั้นคุณก็ควรให้ความร่วมมือกับฉันเป็นอย่างดี เพี่อที่คุณจะได้โยนฉันลงถังขยะตามที่คุณพูด”

เขาเกือบจะอ้าปากเถียง แต่คิดขึ้นมาได้ว่าหากเขาสามารถโยนเธอลงถังขยะได้จริง ก็ย่อมแสดงว่าตอนนั้น เขากลับมาเดินไปตามปกติแล้ว...

“โอ้ว...” ธนพลอดทึ่งไม่ได้ ที่พยาบาลคนใหม่สามารถกำราบปิศาจได้อยู่หมัดขนาดนี้ สงสัยเขาจะต้องยกให้เธอเป็นซุปเปอร์วูเม่นซะแล้ว

วานิลลาเผลอจ้องมองหน้าชัชวินแล้วยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว ‘ไม่คิดเลยว่า...จะได้มองหน้าเขาใกล้ ๆ แบบนี้อีกครั้ง...คอยดูเถอะ ฉันจะมองคุณให้เบื่อไปเลย’

“มองหน้าเหรอ?” เขาทักขึ้น

เธอตกใจหน้าเหวอ เขารู้ได้ไง

“อย่ามองมากนะ เดี๋ยวจะหลงรักผมเข้า บอกไว้ก่อนว่าผมมีคนที่รักอยู่แล้ว”

“ชิ!” จะถูกทิ้งอยู่แล้ว ยังไม่รู้ตัวอีก

เขาหลับตาลง เพื่อส่งสัญญาณให้รู้ว่าเขาต้องการความสงบ และเธอควรหุบปากได้แล้ว...