บทที่ 5 จูบหวานล้ำค่ำคืนนั้น

ตลอดทางที่อยู่บนรถ กันติชาพรั่งพรูความอัดอั้นตันใจ บวกกับความรู้สึกผิดหวังที่เพิ่มพูนขึ้นมาตลอดช่วงเวลาที่เธอต้องนั่งรอเก้ออยู่คนเดียว ด้านภัททิราเห็นเพื่อนสติหลุดด้วยความเมามายก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร ห้ามไปก็ไม่มีประโยชน์ จึงได้แต่นั่งรับฟังอยู่หลังพวงมาลัย และเออออตามน้ำไปก่อน

เมื่อถึงคอนโดหรูของกันติชา ภัททิราก็พาร่างของเพื่อนรักที่ทรงตัวแทบไม่อยู่ขึ้นไปบนห้อง ก่อนทิ้งกันติชาลงบนโซฟาในห้องนั่งเล่น และเดินไปหยิบขวดน้ำในตู้เย็น หวังให้เพื่อนรักได้ดื่มให้สดชื่น ทว่าพอเดินกลับมาอีกทีกันติชาก็หลับปุ๋ยไปเรียบร้อย

“โอ๊ย งั้นก็นอนตรงนี้ไปละกัน”

ภัททิราเดินเข้าห้องนอนไปนำผ้านวมมาห่มให้เพื่อนสาวผู้ช้ำรัก ก่อนเดินกลับเข้าไปนอนในห้องนอน

เช้าวันใหม่ กันติชาตื่นขึ้นมาด้วยอาการหนักอึ้งที่ศีรษะ ฝืนเปิดเปลือกตาขึ้นมาอย่างยากเย็น พอโงหัวขึ้นมาได้ก็เห็นภัททิรากำลังนั่งจิบกาแฟอยู่ตรงเคาร์เตอร์ไอส์แลนด์

“ไง” ภัททิรากล่าวทักทายสั้น ๆ

“แกมาทำไร”

“นี่แกจำไม่ได้เหรอว่าเมื่อคืน ฉันซิ่งไปรับแกที่ผับ”

กันติชาเดินโซเซเข้าไปนั่งตรงข้ามภัททิรา พลางหลับตานึกถึงเหตุการ์เมื่อคืน ความทรงจำมากมายเริ่มผุดเข้ามาเป็นช่วง ๆ จนเธอปะติดปะต่อกันได้

“เออ จำได้แล้ว แฟแก้วดิ”

ภัททิราโคลงศีรษะเล็กน้อยก่อนลุกขึ้นไปหยิบแก้วจากชั้นวางด้านหลัง เทกาแฟดำจากกาต้มลงไป และหันมายื่นให้คนเมาค้าง

“แล้วเอาไงต่อ”

“ยังคิดไม่ออกเลย” กันติชาว่าพลางยกแก้วกาแฟขึ้นจิบ

“ตัดใจเลยไหมล่ะ”

“พูดเหมือนง่าย แกรู้ไหมแพท ฉันชอบเขาตั้งแต่แรกเจอ ยิ่งรู้ว่าเขาเป็นเพื่อนรักพ่อฉันก็ยิ่งชอบเขามากขึ้น แต่ทำไมเขาถึงเปลี่ยนไปแบบนี้วะ”

“ก็เพราะเขาเป็นเพื่อนพ่อแกไง ถ้าเขาต่อกับแกมันก็เหมือนเขาทรยศความไว้ใจที่พ่อแกมีให้หรือเปล่า ฉันคิดงั้นนะ”

“โอ๊ย ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย”

“แกก็ให้เวลาเขาหน่อยสิกี้ อย่าเพิ่งไปรุกมากนัก ตอนนี้มันยังสด ๆ ใหม่ ๆ อยู่ ให้เวลาเขาได้ตั้งตัวก่อน ช่วงนี้ก็ทำตัวเป็นหลานที่น่ารักของอาเชนทร์ไปก่อน โอเค๊”

กันติชาหน้านิ่วคิดตามคำกล่าวของเพื่อนรักก่อนถอนหายใจยาวออกมา

“อืม ฉันไปอาบน้ำก่อนนะเดี๋ยวไปทำงานสายจะกลายเป็นหลานที่ไม่น่ารัก” ว่าจบหญิงสาวก็ยกแก้วกาแฟขึ้นดื่มรวดเดียวก่อนจะเดินเข้าห้องนอนไป ภัททิราจึงหันมาดื่มด่ำกับกาแฟยามเช้าของเธอต่อด้วยความสบายใจ

กันติชาเข้าบริษัทด้วยอาการที่ยังไม่เป็นปกติ ถึงแม้ว่าจะซัดยาแก้ปวดเข้าไปแล้วก่อนออกจากคอนโด ทว่าอาการปวดศีรษะนั้นเพียงแค่บรรเทาลงไปบางส่วน หนำซ้ำตอนอยู่บนรถไฟฟ้าเธอได้กลิ่นน้ำหอมฉุนจนขึ้นสมอง ทำให้หญิงสาวเกิดอาการพะอืดพะอมมาจนถึงตอนนี้

“พี่อลิซคะมียาดมไหมคะ”

“อุ๊ยตายแล้วน้องกี้ทำไมหน้าซีดเป็นไก่ต้มแบบนั้นคะ อ่ะนี่ค่ะยาดม” อลิษาอุทานด้วยความตกใจก่อนเปิดลิ้นชักหยิบยาดมสมุนไพรขวดพลาสติกสีเขียวขึ้นมาส่งให้ผู้ช่วยคนสวย

“ขอบคุณค่ะ”

“ไหวไหมคะ ไปห้องพยาบาลไหมพี่พาไป”

“ไม่เป็นไรค่ะ กี้ไหว”

“แน่ใจนะ ถ้าไม่ไหวต้องรีบบอกพี่เลยนะคะ”

“ค่ะพี่อลิซ”

กันติชายกยาดมขึ้นมาจ่อที่ปลายจมูก สูดกลิ่นหอมอะโรมาจากสมุนไพรเข้าไปก็พอจะช่วยบรรเทาความวิงเวียนไปได้บ้าง

“พี่อลิซคะ กี้ขอไปชงอะไรร้อน ๆ ดื่มหน่อยนะคะ”

“จ้า ถ้าเปลี่ยนใจอยากไปหาหมอ หรืออยากลากลับไปพักผ่อนบอกพี่ได้เลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ”

“ค่ะ”

กันติชาฝืนยิ้มให้กับพี่เลขาฯ ก่อนจะพาร่างกายอ่อนระโหยโรยแรงเดินไปห้องชากาแฟ อลิษามองตามแผ่นหลังบอบบางด้วยความเป็นห่วง แต่ก็ต้องหันกลับมาเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้นตรงทางเดิน

“สวัสดีค่ะคุณเชนทร์ มิสเตอร์เฉินขอเลื่อนนัดเป็นบ่ายโมงตรงนะคะ”

“ครับ ผมขอกาแฟด้วยครับ”

“ได้ค่ะ” อลิษารับคำสั่งพร้อมรีบลุกออกไปยังห้องชงกาแฟ

คเชนทร์หันไปมองโต๊ะที่ว่างเปล่าของผู้ช่วยเลขาคนใหม่ด้วยความสงสัย ก่อนหันไปจับลูกบิดประตูห้องทำงาน

“ตายแล้วน้องกี้!!!”

เสียงร้องหวีดแหลมของอลิษา ทำให้คเชนทร์รีบพุ่งไปยังต้นเสียงอย่างรวดเร็ว และภาพที่ชายหนุ่มเห็น คือ อลิษากำลังช่วยประคองกันติชาที่กำลังนั่งอ่อนแรงอยู่บนพื้นขึ้นอย่างยากลำบาก

ชายหนุ่มเห็นแบบนั้นจึงรีบเข้าไปช่วย

“เกิดอะไรขึ้น”

“น้องกี้เป็นลมค่ะ”

“ผมเองครับ”

“ค่ะ”

อลิษาถอยออกมาเพื่อหลีกทางให้ประธานหนุ่ม เขาย่อตัวลงช้อนร่างบางลอยขึ้นจากพื้นได้อย่างง่ายดาย ก่อนจะอุ้มเธอออกจากห้องชงกาแฟ ตรงไปยังลิฟต์โดยสารที่อยู่สุดทางเดิน

“ไปไหนคะ” เสียงหวานเอ่ยถามอย่างแผ่วเบา

“ไปห้องพยาบาล”