บทที่ 6 จูบหวานล้ำค่ำคืนนั้น

ภาพของท่านประธานบริษัทกำลังอุ้มหญิงสาวหน้าตาสะสวย ทำให้พนักงานทุกคนที่กำลังเดินผ่านจ้องมองกันเป็นตาเดียว ด้วยความที่คเชนทร์ร้างราจากการมีหญิงสาวข้างกายมาเป็นเวลานาน จึงไม่แปลกที่ทุกคนจะให้ความสนใจว่าสาวสวยที่อยู่ในอ้อมแขนของคเชนทร์นั้นคือใคร

เมื่อชายหนุ่มพากันติชามาถึงห้องพยาบาลเป็นที่เรียบร้อย เขาก็ให้อลิษากลับไปทำงาน โดยที่เขาอยู่รอให้พยาบาลดูอาการของกันติชาให้เรียบร้อยเสียก่อน

ผ่านไปหลายนาที พยาบาลวัยกลางคนก็เดินออกมาจากห้อง

“ไม่ได้เป็นอะไรมากค่ะ เธอบอกว่าเมื่อคืนเธอดื่มมา แล้วเมื่อเช้าก็ไม่ได้ทานข้าว ดิฉันให้ทานยาไปแล้ว นอนพักสักหน่อยก็ดีขึ้นค่ะ”

“แล้วตอนนี้เธอหลับไปหรือยังครับ”

“หลับแล้วค่ะ หัวถึงหมอนแค่แป๊บเดียวก็หลับเลย ยายังไม่ทันได้ออกฤทธิ์ด้วยซ้ำ สงสัยจะเพลียมาก”

“ผมขอเข้าไปดูหน่อยนะครับ”

“เชิญตามสบายเลยค่ะ”

คเชนทร์เปิดประตูบานเลื่อนสีน้ำตาลออก เดินเข้าไปภายในห้องพยาบาลซึ่งอยู่แยกจากห้องทำงานของพยาบาลประจำบริษัท เขาเดินเข้าไปนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียง นัยน์ตาคู่คมทอดมองร่างบางที่หลับใหลไม่ได้สติ ชวนให้นึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนที่เขาเฝ้ามองเธอดื่มไปแก้วแล้วแก้วเล่าจนเมามาย ร้องไห้ฟูมฟายกับเพื่อนที่มารับ แม้จะรู้สึกผิดที่ทำให้กันติชาต้องเสียใจ ทว่าเขาต้องตัดไฟแต่ต้นลม

ฝ่ามือหนายกขึ้นเกลี่ยปอยผมตามกรอบหน้าสวยอย่างแผ่วเบา ลูบไล้เรือนผมสลวยด้วยความทะนุถนอม ก่อนจับชายผ้าห่มด้านบนเลื่อนขึ้นมาจนถึงคอ เมื่อเขาหันกลับมามองที่ดวงหน้าสวยอีกครั้งก็พบว่านัยน์ตาคู่งามกำลังจ้องมองมาที่เขา

“ทำไมเมื่อวานถึงไม่ไปตามนัดคะ”

“อาไม่ว่าง”

“อา...ขีดเส้นไว้ชัดเจนจังเลยนะคะ ตอนนี้เราเป็นอาเชนทร์กับหลานกี้กันแล้วสินะคะ แล้วไงต่อคะ”

น้ำเสียงดื้อรั้นทำเอาชายหนุ่มต้องถอนหายใจออกมา

“อาว่าเราหยุดแค่นี้ดีกว่า”

“ทำไมคะ?” ร่างเล็กผุดลุกขึ้นนั่งด้วยความใจร้อน แม้จะยังมึนหัวอยู่มาก

“กี้เป็นลูกพี่กฤษณ์”

“เรื่องนี้มันคือเรื่องของเราค่ะ ไม่เกี่ยวกับพ่อ อาเชนทร์อย่าใช้เหตุผลแค่นี้มาอ้าง”

“สำหรับกี้มันอาจจะแค่นี้ แต่สำหรับอามันไม่ใช่”

“อาเชนทร์ไม่ได้รู้สึกอะไรกับกี้เลยเหรอคะ” เสียงหวานเริ่มสั่นเครือด้วยความน้อยใจ เธอจ้องมองชายหนุ่มด้วยสายตาตัดพ้อ มือเล็กเอื้อมไปจับข้อมือแข็งแกร่งราวกับต้องการถ่ายทอดความรู้สึกให้เขาได้รับรู้

ตลอดชีวิตที่ผ่านมากันติชาไม่เคยมีความรู้สึกกับใครแรงกล้าขนาดนี้มาก่อน หัวใจดวงน้อยฟูฟ่องได้ไม่ทันไรก็พลันห่อเหี่ยวจนเธอแทบตั้งรับไม่ทัน

“กี้อย่าดื้อเลยนะ” เขากล่าวพร้อมทำใจแข็ง แกะมือบางออกไป

ดวงหน้างามหม่นลงก่อนเบือนหน้าไปอีกทาง

“ค่ะ อาเชนทร์ออกไปเถอะค่ะ กี้อยากพัก ขอบคุณที่พามาส่งนะคะ”

หญิงสาวกล่าวจบก็ทิ้งตัวลงนอน ก่อนพลิกตะแคงหันหลังให้ชายหนุ่ม เธอแสร้งข่มตาหลับ พลางนอนฟังเสียงฝีเท้าที่ค่อย ๆ ห่างออกไป ก่อนมีเสียงเลื่อนประตูเปิดและปิดตามมา

กว่าจะข่มตาหลับได้ก็ใช้เวลาไปไม่น้อย แม้ยาจะออกฤทธิ์จนเปลือกตาหนักอึ้ง แต่ความว้าวุ่นภายในใจนั้นรุนแรงเสียจนไม่อาจต้านทาน ครั้นเข้าสู่นิทราไปแล้วก็ยังฝันถึงคนใจร้ายที่ผลักไสเธออย่างไม่มีเยื่อใย

กันติชาตื่นขึ้นมาในเวลาพักเที่ยงพอดี ระหว่างกึ่งหลับกึ่งตื่นเธอได้ยินเสียงประตูเปิดปิดอยู่หลายครั้งจนต้องลืมตาขึ้น

“อ้าวน้องกี้ ตื่นแล้วเหรอคะ รู้สึกยังไงบ้าง ดีขึ้นหรือยัง”

“ดีขึ้นเยอะเลยค่ะ”

“งั้นลุกขึ้นมากินโจ๊กหน่อยดีไหมคะ รองท้องซะหน่อยจะได้กินยา”

อลิษากล่าวพร้อมหันไปเปิดฝาชามกระเบื้องที่วางอยู่บนโต๊ะหัวเตียง กลิ่นโจ๊กหมูใส่ไข่ลอยเข้ามาเตะจมูกกันติชาทำเอาหญิงสาวหิวขึ้นมาทันที

“ขอบคุณมากนะคะพี่อลิซ ไม่เห็นต้องลำบากเลย”

“พี่เปล่านะคะ ตอนพี่เข้ามาก็เห็นชามโจ๊กนี่วางอยู่แล้ว น่าจะเป็นคุณพยาบาลเตรียมไว้ให้หรือเปล่าคะ” ยังไม่ทันขาดคำ พยาบาลประจำห้องพยาบาลก็เปิดประตูเข้ามาพอดีพร้อมกับถาดยาในมือ

“เดี๋ยวทานข้าวเสร็จแล้วทานยานะคะ”

“ขอบคุณมากนะคะ อุตส่าห์เตรียมโจ๊กไว้ให้น้องด้วย” อลิษากล่าวขอบคุณพร้อมช่วยรับถาดยามาวางบนโต๊ะ

“โจ๊กนี่ท่านประธานเป็นคนเตรียมมาค่ะ ท่านเพิ่งออกไป คลาดกับคุณเลขาไปนิดเดียวเอง”

กันติชาเหม่อมองตามพยาบาลที่เดินออกจากห้องไป ก่อนหันกลับมามองชามโจ๊กที่วางอยู่บนหัวเตียง

“น้องกี้ทานโจ๊กทานยาแล้วพักผ่อนนะคะ เดี๋ยวพี่ขึ้นไปทำงานก่อน บ่ายนี้ท่านประธานมีนัดกับลูกค้า คงไม่เข้ามาแล้ว ถ้าหนูตื่นแล้วก็กลับบ้านได้เลยนะ พี่เอากระเป๋าลงมาให้เรียบร้อย”

“ค่ะ”

“งั้นพี่ไปนะ”

กันติชามองตามพี่เลขาฯออกไปจนกระทั่งบานประตูปิดลง หญิงสาวหันมาหยิบชามโจ๊กบนโต๊ะ แม้จะนึกเคืองคนที่เอามาให้อยู่ไม่น้อย แต่ด้วยความหิวจนหน้ามืดตาลาย เธอก็ซัดโจ๊กชามใหญ่เข้าไปจนหมดในเวลาอันรวดเร็ว ตามด้วยกินยาหลังอาหาร

พอหนังท้องตึง ประกอบกับฤทธิ์ยาที่เริ่มทำหน้าที่ของมัน กันติชาจึงเอนหลังนอนต่อ กว่าจะตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็ได้เวลาเลิกงานพอดี

หญิงสาวลุกขึ้นจากเตียงไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ ก่อนจะออกมาบอกลาพร้อมกล่าวขอบคุณพี่พยาบาลที่ช่วยดูแลเธอเป็นอย่างดี

กันติชาเดินมาถึงหน้าบริษัทมุ่งหน้าไปยังทางเท้าโดยมีเป้าหมายคือสถานีรถไฟฟ้าซึ่งอยู่ห่างออกไปราวสองร้อยเมตร สองขาเรียวก้าวเดินไปจนกระทั่งอีกเพียงไม่กี่ก้าวก็จะถึงบันไดทางขึ้นสถานี

ทันใดนั้น

ปื้น~ปื้น~

รถแอสตันมาร์ตินสีดำเงาวับขับเข้ามาจอดเทียบทางเท้าก่อนกดแตรรถดังสนั่น ทำเอาผู้คนที่สัญจรไปมาต้องหันไปมองกันเป็นตาเดียว กันติชาเองก็เช่นกัน

ทันทีที่กระจกติดฟิล์มดำสนิทค่อย ๆ เลื่อนลง เผยให้เห็นคนที่อยู่ด้านใน หัวใจดวงน้อยก็แอบลิงโลดดีใจ ทว่าก็ต้องเก็บซ่อนเอาไว้ไม่ให้แสดงออกมาทางสีหน้า

“กี้ ขึ้นมาเดี๋ยวอาไปส่ง”

“ไม่เป็นไรค่ะ กี้กลับเองได้”

“ขึ้นมาเถอะ อาต้องผ่านคอนโดกี้อยู่แล้ว”

“ไม่ค่ะ กี้อยากกลับเอง”

หนุ่มหล่อสาวสวยตะโกนคุยกันอย่างไม่มีใครยอมใคร ทำเอาคุณอาสุดหล่อเริ่มหมดความอดทน

“อย่าดื้อได้ไหม เห็นไหมว่ารถมันติด เดี๋ยวเขาก็ด่าเอาหรอก”

กันติชาหันไปมองรถที่จอดติดกันยาวเหยียด บางคันถึงกับกดแตรไล่ อีกทั้งสายตาหลายคู่นั้นพุ่งมาที่เธอราวกับตำหนิว่าเธอคือต้นเหตุที่ทำให้รถหรูไม่ยอมไปไหน หญิงสาวจึงจำใจต้องรีบขึ้นไป

ตลอดการเดินทางกลับคอนโด กันติชานั่งเงียบมาโดยตลอด เธอลอบมองคเชนทร์เป็นระยะ ทว่าเขาดูไม่ได้สนใจใยดีเธอเลย ทำให้เธอนึกสมเพชตัวเองที่หลงดีใจ เขาคงไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอแล้วจริง ๆ แต่จำเป็นต้องทำดีกับเธอ เพราะเธอคือลูกสาวของเพื่อน

คิดได้แบบนั้นหญิงสาวก็ถอนหายใจออกมาอย่างยอมจำนน

เมื่อรถแอสตันมาร์ตินสีดำคันงามแล่นเข้ามาจอดหน้าคอนโดหรู กันติชาก็ได้ข้อสรุปในความสัมพันธ์ที่ยังไม่ทันได้เริ่มต้นในครั้งนี้

“กี้ขอโทษนะคะ” เสียงหวานเอ่ยขึ้นพลางเหม่อมองออกไปทางด้านหน้า เธอไม่กล้าจะสบตากับเขาเพราะกลัวว่าจะทำให้ใจดวงน้อยสั่นไหวจนไม่อาจเอ่ยคำที่ตรงข้ามกับความรู้สึกออกไปได้ “ก่อนหน้านี้กี้คงทำให้อาเชนทร์ต้องลำบากใจมาก ตอนนี้กี้เข้าใจแล้วว่าเรื่องของเรามันเป็นเพียงแค่อารมณ์ชั่ววูบ ตั้งแต่วันนี้ไปกี้จะลืมมันไปให้หมด คิดซะว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น ขอบคุณมากนะคะที่มาส่ง”

กันติชาหันไปหาสารถีข้างกาย ก่อนฝืนยิ้มสดใสออกมา ทว่านั่นก็ไม่อาจซ่อนความขมขื่นภายในดวงตาคู่สวยนั้นไปได้ คเชนทร์กำลังจะอ้าปากพูดบางสิ่งออกไป แต่หญิงสาวก็รีบเปิดประตูลงไปจากรถเสียก่อน

ชายหนุ่มมองตามแผ่นหลังบอบบางจนลับตาไป ก่อนหันมาทุบกำปั้นใส่พวงมาลัยเพื่อระบายความอัดอั้น