บทที่ 4 จูบหวานล้ำค่ำคืนนั้น

เช้าวันรุ่งขึ้นกันติชาตื่นขึ้นด้วยความ

สดชื่นกระปรี้กระเปร่า ถึงแม้ว่าจะได้นอนเพียงไม่กี่ชั่วโมง นั่นคงเป็นเพราะเธอจะได้เริ่มทำงานจริงจังตามที่ได้ตั้งใจเอาไว้ และเหนือสิ่งอื่นใด ในค่ำคืนนี้เธอมีนัดสำคัญรออยู่ วันนี้เธอใช้เวลาในการแต่งองค์ทรงเครื่องนานเป็นพิเศษ สวมเดรสรัดรูปคอวีแขนยาวสีแดงเบอร์กันดี ความยาวของชายกระโปรงเลยเข่าลงมาเล็กน้อย เรียกได้ว่ายาวที่สุดในชีวิต แต่ก็แอบมีลูกเล่นเซ็กซี่ผ่าข้างขึ้นมาให้ดูวับ ๆ แวม ๆ ทว่าโดยรวมแล้วเหมาะสมกับตำแหน่งผู้ช่วยเลขาฯยุคใหม่ ส่วนเบ้าหน้าในวันนี้เธอเลือกตกแต่งบางเบาด้วยโทนสีส้มให้ดูสุภาพไม่จัดจ้านจนเกินไป เพื่ออยากให้คเชนทร์ผู้เป็นเจ้านาย และยังมีศักดิ์เป็นเพื่อนของบิดาเกิดความประทับใจตั้งแต่แรกเห็น

เมื่อกันติชาสำรวจตัวเองตรงหน้ากระจกเงาบานยาวเป็นที่เรียบร้อย เธอก็คว้ากระเป๋าหนัง

คาเวียร์สีดำออกจากห้อง เพื่อเดินทางไปยังบริษัทเทย์เลอร์ อิเล็คทริค

หญิงสาวนั่งรถไฟฟ้าจากหน้าคอนโดหรูเพียงแค่สี่สถานีก็มาถึงยังจุดหมายปลายทาง หากขับรถมาเองคงต้องติดแหง็กอยู่บนถนน ป่านนี้คงยังไม่ถึงที่หมายเป็นแน่

เธอมาหยุดยืนที่หน้าอาคารสูงเสียดฟ้า พลางมองความยิ่งใหญ่ของบริษัทเทย์เลอร์ อิเล็คทริค เธอพอรู้จากบิดามาบ้างแล้วว่าคเชนทร์เป็นลูกเลี้ยงของมหาเศรษฐีชาวอังกฤษที่รวยเป็นอันดับต้นของโลก ครอบครัวของเขามีธุรกิจมากมาย และหนึ่งในนั้น คือ บริษัทเทย์เลอร์ อิเล็คทริค ที่ขยายสาขามายังประเทศไทย โดยมีคเชนทร์เป็นผู้กุมบังเหียนสูงสุด

กันติชาเดินเข้าไปติดต่อที่แผนกต้อนรับ ก่อนที่พนักงานจะส่งเธอขึ้นไปยังชั้น 25 ซึ่งเป็นชั้นผู้บริหาร และอยู่สูงสุดของอาคาร เมื่อกันติชาขึ้นไปถึง เธอเดินตรงไปทักทายพนักงานหญิงเพียงหนึ่งเดียวที่กำลังจดจ่ออยู่กับหน้าจอโน้ตบุ๊ก บริเวณหน้าห้องทำงานของท่านประธานบริษัท

"สวัสดีค่ะ ดิฉันมารายงานตัววันแรกค่ะ"

กันติชายกมือไหว้พร้อมส่งยิ้มสดใสแสดงไมตรี

"สวัสดีค่ะคุณกันติชานะคะ พี่ชื่ออลิษาค่ะ เรียกพี่ว่าพี่อลิซก็ได้"

"ค่ะพี่อลิซ เรียกกี้ว่ากี้ก็ได้นะคะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ"

"ยินดีเช่นกันค่ะน้องกี้ ระหว่างรอท่านประธานเข้ามาพี่พาเดินทัวร์เล็ก ๆ บนชั้นนี้ก่อนนะคะ"

"ค่ะ"

"พี่ดีใจ๊ดีใจที่คุณเชนทร์หาผู้ช่วยคนใหม่ได้เสียที ก่อนหน้านี้เข้ามาทำได้ไม่นานก็ลาออกกันไปทุกราย" คำบอกเล่าของอลิษาทำเอากันติชาชะงักไป

"เอ่อ ท่านประธานดุมากเลยเหรอคะ"

"อุ๊ยไม่ใช่แบบนั้นหรอกค่ะ ท่านเป็นคนสุภาพใจดีมาก แต่กับเรื่องงานท่านจริงจังและเข้มงวด เด็กบางคนที่เข้ามาใหม่พอเห็นท่านใจดีก็ได้ใจ ไม่ตั้งใจทำงาน บางคนถึงกับทอดสะพานให้ท่าน ท่านงี้โกรธจนไล่ตะเพิดเลยค่ะ" ระหว่างอลิษาเดินแนะนำจุดต่าง ๆ บนชั้นนี้ หล่อนก็เล่าเรื่องท่านประธานหนุ่มให้กันติชาฟังไปด้วย

"อ๋อ เป็นแบบนี้นี่เอง พี่อลิซไม่ต้องห่วงนะคะ กี้จะตั้งใจทำงานให้เต็มที่เลยค่ะ"

"ดีแล้วค่ะ บริษัทเราดีจริง ๆ นะคะ พี่นี่ทำมาตั้งแต่รุ่นบุกเบิกก็ว่าดีแล้วนะคะ ยิ่งพอคุณเชนทร์เข้ามารับช่วงต่อ 4-5 ปีหลังมานี้ยิ่งดีขึ้นไปอีก งานดีเงินเดือนดีทำให้พี่เลี้ยงลูกชายสองคนได้สบายเลยค่ะ ว่าจะอยู่จนกว่าจะเกษียณไปเลย"

เมื่ออลิษาพากันติชาเดินชมจุดต่าง ๆ จนครบ ก็พาเข้ามายังห้องชงกาแฟ ที่มีมุมให้นั่งพักผ่อนหย่อนใจ ก่อนแนะนำอุปกรณ์ต่าง ๆ ภายในห้อง สองสาวต่างวัยจึงถือโอกาสนั่งจิบกาแฟไปพลาง เพื่อรอให้ท่านประธานเดินทางมาถึง เวลาผ่านไปไม่กี่นาที ทั้งสองก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินผ่านหน้าห้องไปอย่างรวดเร็ว

"ท่านประธานมาแล้วน้องกี้ เราไปกันดีกว่า แก้ววางไว้ตรงซิงค์นะคะ เดี๋ยวแม่บ้านมาล้างให้"

"ค่ะ"

กันติชาเดินตามอลิษาออกไป เมื่อโผล่หน้าออกมาจากห้องชงกาแฟ เธอเห็นเพียงแผ่นหลังกว้างของคเชนทร์ที่เดินหายเข้าห้องไป

อลิษาเดินนำหญิงสาวมาหยุดตรงหน้าประตูไม้สีน้ำตาลบานใหญ่ ก่อนยกมือขึ้นเคาะให้สัญญาณสามครั้งจึงเปิดเข้าไป กันติชาก้มหน้ามองต่ำก้าวตามเข้าไปอย่างสำรวม ก่อนหยุดชะงักลง

ตามอลิษา

"ท่านประธานคะ คุณกันติชามาแล้วค่ะ ดิฉันพาน้องเข้ามาแนะนำตัวก่อนจะพาน้องไปสอนงานค่ะ"

สิ้นเสียงของอลิษา ดวงหน้าสวยเงยขึ้น ทันทีที่เห็นท่านประธานหนุ่ม นัยน์ตาคู่งามพลันเบิกโพลงด้วยความตกใจ เขาคือชายหนุ่มปริศนาคนนั้น คนที่เธอกำลังจะสานสัมพันธ์ด้วย

ด้านคเชนทร์เองก็ไม่ต่างกัน ใบหน้าหล่อเหลาฉายความตกใจออกมาอย่างปิดไม่มิด ทั้งสองคนมองหน้ากันนิ่งอยู่แบบนั้น ไม่มีคำใดเอื้อนเอ่ยออกมา ทำเอาอลิษามองทั้งคู่อย่างแปลกใจ

"เอ่อ ท่านประธานคะ" เสียงของเลขานุการสาวดึงคเชนทร์ออกจากภวังค์

"อืม ออกไปทำงานกันได้แล้ว" น้ำเสียงเรียบเฉยของคเชนทร์ทำเอากันติชาหน้าถอดสี เขามองผ่านเธอไป ไม่ยอมสบตา ราวกับเธอเป็นอากาศธาตุ

“เอ่อ พี่อลิซออกไปก่อนนะคะ เดี๋ยวกี้ตามไป”

อลิษาพยักหน้ารับอย่างงง ๆ ก่อนเดินออกไปจากห้อง กันติชาก้าวขาไปสองสามก้าว พลางมองคเชนทร์ที่ยืนนิ่งอยู่ด้านหลังโต๊ะทำงาน เธอยิ้มอ่อนหวานให้เขา แม้ว่าเขายังคงไม่มีปฏิกิริยาใดตอบกลับมา

“เอ่อ เซอร์ไพรซ์จังเลยนะคะ ไม่คิดเลยว่าคุณคืออาเชนทร์”

“ครับ ผมก็ไม่คิดว่า เอ่อ อาก็ไม่คิดว่า…” คเชนทร์แสดงสีหน้าอึดอัดอย่างชัดเจน ส่วนกันติชาก็หน้าเสียไปในทันทีที่เขาเปลี่ยนสรรพนามกะทันหัน ราวกับเริ่มก่อกำแพงกั้นระหว่างความสัมพันธ์ของทั้งคู่

“คือว่า”

“อาขอทำงานก่อน เอาไว้ค่อยคุยกันนะครับ”

“ก็ได้ค่ะ”

กันติชาตอบรับเสียงอ่อย ก่อนหันหลังเดินออกจากห้อง จึงไม่เห็นแววตาเศร้าระคนสับสนของท่านประธานหนุ่มที่มองตามแผ่นหลังบอบบางจนกระทั่งบานประตูปิดลง

คเชนทร์ทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ ก่อนถอนหายใจออกมาอย่างแรง เขายกข้อศอกทั้งสองข้างวางลงบนโต๊ะทำงาน ยกมือข้างหนึ่งขึ้นนวดขมับเพื่อคลายอาการปวดหนึบ ๆ ที่เข้าจู่โจมจากเหตุไม่คาดฝันเมื่อสักครู่

ตั้งแต่วินาทีแรกที่กันติชาก้าวเข้ามาภายในห้อง เขาแทบอยากพุ่งเข้าไปหาเธอด้วยความดีใจ ทว่าเมื่ออลิษาแนะนำว่าเธอคือใคร ก็เหมือนถูกไม้หน้าสามฟาดศีรษะเข้าอย่างจัง

เธอที่เขาเฝ้าคิดถึงมาตลอดหลายวัน เธอที่เข้ามาทำให้หัวใจแกร่งสั่นไหวได้อย่างง่ายดายหลังจากที่เขาร้างราเรื่องรักมานานหลายปี และเมื่อได้มีโอกาสสานต่อความสัมพันธ์กันอีกครั้ง เธอกลับกลายเป็นลูกสาวของกฤษณ์ดนัย ผู้เป็นทั้งเพื่อนและรุ่นพี่ที่เขาเคารพและนับถือ

คเชนทร์ใช้เวลาทบทวนตัวเองอยู่นาน จนไม่เป็นอันทำงานทำการ ก่อนตัดสินคว้าเสื้อสูทเดินออกจากห้อง

“คุณอลิซ ผมออกไปธุระนะครับ วันนี้คงไม่เข้ามาแล้ว ถ้ามีเรื่องอะไรก็บอกท่านรองได้เลย”

“ค่ะ” อลิษารับคำท่านประธานหนุ่ม ขณะที่หญิงสาวข้างกายที่หล่อนกำลังสอนงาน มองตามแผ่นหลังกว้างด้วยความไม่เข้าใจ สุดท้ายเธอก็ตัดสินใจสลัดความคิดวุ่นวายทิ้งไป อย่างไรเสียคืนนี้เธอก็นัดเจอกับเขาอยู่แล้ว ถึงเวลานั้นค่อยคุยกันให้รู้เรื่อง

พอตกเย็น กันติชาก็กลับมาอาบน้ำแต่งตัวที่คอนโด จนกระทั่งใกล้เวลาที่นัดกับคเชนทร์เธอจึงออกเดินทางโดยใช้บริการรถไฟฟ้าอีกเช่นเคย โดยวางแผนเอาไว้ว่าตอนกลับจะขอให้คเชนทร์มาส่งที่คอนโด

กันติชาเดินทางไปถึงร้านก่อนเวลานัดไม่กี่นาที เวลานี้ผู้คนยังไม่หนาแน่นเท่าไรนัก เนื่องจากยังหัวค่ำอยู่และเป็นวันธรรมดา จึงทำให้นักท่องราตรีน้อยกว่าที่เคย หญิงสาวเดินไปนั่งบริเวณ

เคาร์เตอร์บาร์ และสั่งโมจิโต้มานั่งจิบฆ่าเวลา

เครื่องดื่มหมดไปแก้วแล้วแก้วเล่า พร้อมกับเวลาที่เดินล่วงเลยไป กันติชาก็ทำได้เพียงบอกกับตัวเองว่าคเชนทร์คงกำลังเดินทางมา ทว่ากว่าจะรู้ตัวว่าเธอนั้นกำลังหลอกตัวเองอยู่ เข็มนาฬิกาทั้งสั้นและยาวก็เดินมาบรรจบตรงกันที่เลขสิบสอง ในเสี้ยววินาทีนั้นเอง ความอดทนของเธอก็หมดสิ้นลง

หญิงสาวหยิบสมาร์ตโฟนเครื่องหรูขึ้นมาส่งข้อความหาภัททิรา เพื่อนรักผู้เป็นที่พึ่งเพียงหนึ่งเดียว

Gigie : แพท ช่วยด้วย

ข้อความถูกส่งออกไปไม่ถึงหนึ่งนาที ภัททิราก็ตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว

Pattie : เกิดไรขึ้น แกโอเคมั้ย

Gigie : ชั้นอยู่ที่ผับ เมามากเลย ทำไงดี

Pattie : อยู่คนเดียว?

Gigie : อืม

Pattie : โอเค รอนะ ชั้นออกไปเดี๋ยวนี้

กันติชาตัดสินใจออกมารอภัททิราหน้าร้าน หญิงสาวลุกจากเคาร์เตอร์บาร์ เดินแหวกฝูงชนที่กำลังสนุกสนานเฮฮา ทุกครั้งที่ไหล่บอบบางถูกกระทบจากผู้คนที่เธอเดินผ่าน เหมือนยิ่งเป็นการกระตุ้นให้เปลือกนอกที่เธอประดิษฐ์แสร้งว่ายังเข้มแข็ง ค่อย ๆ แตกร้าว แต่เธอก็ยังคงกัดฟันเดินต่อไป โดยไม่ยอมให้น้ำตาไหลออกมา

และในที่สุดเธอก็เดินมาถึงประตูทางออก ก่อนที่จะเดินออกไปด้านนอกร้าน โดยที่เธอไม่รู้เลยว่ามีสายตาคู่หนึ่งกำลังจ้องมองอยู่ตลอดเวลา

คเชนทร์มาถึงก่อนเธอเพียงไม่นาน เขาเลือกขึ้นไปนั่งโซนวีไอพีที่อยู่ชั้นสอง ชายหนุ่มได้ตัดสินใจแล้วว่าจะไม่สานต่อกับลูกสาวเพื่อน เขาจึงเลือกที่จะผิดนัดเธอ ทว่าก็อดห่วงไม่ได้ เขาจึงยอมนั่งเฝ้ามองเธอตลอดค่ำคืน

เมื่อเห็นร่างบางเดินออกจากร้านไปด้วยอาการซวนเซ คเชนทร์จึงรีบเดินตามลงไป จนกระทั่งไปพบกันติชายืนปาดน้ำตาอยู่ตรงมุมหนึ่งหน้าร้าน เมื่อเห็นแบบนั้น ก้อนเนื้อที่อกด้านซ้ายพลันกระตุกวูบอย่างที่ไม่เคยเป็น สองขาแข็งแรงก้าวออกไปโดยอัตโนมัติ แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อมีรถมินิคูเปอร์

สีขาวขับเข้ามาจอด ทันทีที่รถหยุดนิ่งสนิท หญิงสาวผู้เป็นพลขับก็รีบเปิดประตูรถลงมาหากันติชา พร้อมดึงเธอเข้าไปกอดปลอบ ก่อนจะพากันขึ้นรถและขับออกไป

คเชนทร์ยืนมองตามจนกระทั่งรถคันงามเลี้ยวออกสู่ถนนใหญ่ และได้แต่พร่ำบอกตัวเองในใจว่าสิ่งที่ทำนั้นถูกต้องแล้ว