กลับมาแล้ว

ที่ทำทั้งหมดนั่นเพื่อข้างั้นเหรอ...

เจ้ารักข้าใช่ไหม...

ความรู้สึกที่มีคนมาใส่ใจนี่มันอะไร...

รู้สึกดีจัง...นี่ข้ารักเจ้าด้วยรึเปล่า....

มันเป็นคำถามซ้ำๆ ของยัยคำสาปซึ่งมักจะอาศัยช่องว่างของห้วงอารมณ์แทรกเข้ามาถามไถ่กับฉันทุกช่วงเวลาถ้าเป็นไปได้ ส่วนใหญ่ฉันก็ได้แต่แกล้งทำเมินต่อไปเท่านั้น ไม่ใช่ว่าฉันปิดกั้นไม่ได้ แต่มันมักจะหาช่องว่างจนฉันขี้เกียจจะบล็อกความคิดของมันต่างหาก

“เฮ้อ”

“เป็นอะไรรึเปล่าครับท่านยูโร”

ชายวัยกลางคนซึ่งกำลังจัดเอกสารกองโตกับเหล่าบริวารทั้งหลายพากันมองมาทางฉันอย่างเป็นกังวล ส่วนเหตุผลหลักก็อาจเป็นเพราะว่าหมู่นี้พระเจ้าองค์ใหม่ของพวกเขามักทำหน้ากลัดกลุ้มใจอยู่ตลอดเวลา

“เปล่า ไม่มีอะไร ฉันแค่..เฮ้อ...ช่างมันเถอะ...”

“ไม่มีอะไรได้ยังไงล่ะครับ ก็ท่านยูโร เล่นถอนหายใจอยู่ตลอดเวลาเลยนี่น่า มีอะไรก็พูดออกมาเถอะครับ พวกผมยินดี