บทที่ 7 ณ ชนบทที่ห่างไกลในยุคราชวงค์ต้าหมิง ปี 1360 

บทที่ 7 ณ ชนบทที่ห่างไกลในยุคราชวงค์ต้าหมิง ปี 1360 

เหลือเวลาอีกเพียงหนึ่งวันก็จะครบ 5 วันตามที่เจ้ากระจกโบราณบอกเอาไว้ จ้าวเว่ยเว่ยนั้นเก็บของทุกอย่างหมดแล้ว ตอนนี้เธอเหลือเวลาอีกเพียง 1 วันเท่านั้นที่จะได้อยู่ยุคนี้ หลายวันที่ผ่านมานอกจากเก็บของเพื่อนำไปใช้ที่ยุคอดีต เธอก็โทรหาอาจารย์ที่เคยสั่งสอน เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ที่รู้จักทั้งที่ทำงานและที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า และวันนี้เธอก็ได้นัดกับแม่ๆ ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าว่าจะเข้าไปเยี่ยมพวกเขาด้วย

ดังนั้นวันนี้เธอจึงถือโอกาสเดินทางไปที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเพื่อพบกว่าน้องๆ และแม่ๆ ที่เลี้ยงดูเธอมาเป็นครั้งสุดท้าย แน่นอนว่าทุกครั้งที่เธอไป เธอจะขนขนม นม เนยเสื้อผ้ามากมายไปฝากน้องๆ ด้วย วันนี้ก็เช่นกัน ขณะที่เธอกำลังจอดรถนั้นเองเสี่ยวเปาเด็กชายอายุ5 ครบก็วิ่งมาหาเธออย่างรวดเร็วสีหน้าของเขานั้นตื่นตกใจมาก

“พี่สาว! พี่สาวมาแล้ว!! พี่สาวช่วยด้วย!! ช่วยแม่ใหญ่ด้วย” เจ้าเสี่ยวเปาเมื่อวิ่งมาถึงเธอก็พูดรัวเร็ว จนจ้าวเว่ยเว่ยนั้นฟังรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบาง แต่จากนั้นมือของเธอก็ถูกเจ้าเสี่ยวเปาลากไปที่ห้องของแม่ใหญ่ทันที

เสียงฝีเท้าที่รีบเร่งดังก้องไปทั่ว จ้าวเว่ยเว่ยวิ่งอย่างเร็วตรงไปที่ห้องของแม่ใหญ่ทันที และมุ่งหน้าไปยังห้องน้ำ หัวใจของเธอเต้นรัวด้วยความกังวล เสียงร้องไห้โหยหวนของแม่ๆ ดังก้องอยู่ในหู บ่งบอกถึงเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝัน

เมื่อเธอมาถึงห้องน้ำ ภาพที่เห็นก็ทำให้เธอตะลึง แม่ใหญ่ของเธอนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น เลือดไหลอาบจากศีรษะ จนแดงฉานไปทั่วห้องน้ำ ใบหน้าซีดเผือด ไร้ซึ่งสีสัน

"แม่ใหญ่!"

จ้าวเว่ยเว่ยร้องเสียงดัง รีบวิ่งเข้าไปประคองร่างของแม่ใหญ่ น้ำตาไหลรินอาบแก้ม

"เกิดอะไรขึ้นคะ?"

เธอเอ่ยถามด้วยความสั่นเครือ พยายามห้ามเลือดที่ไหลพรั่งพรูจากแผล แต่บาดแผลนั้นใหญ่โตเกินไป ยากที่จะควบคุม

"แม่ใหญ่ล้มในห้องน้ำลูก หมอเว่ย หมอเว่ย รีบช่วยแม่ใหญ่ด้วยนะ ฮื่ออออ"

เสียงร้องไห้ระงมไปทั่ว บรรยากาศเต็มไปด้วยความโกลาหล แม่ๆ ของเธอต่างรุมล้อม ส่งเสียงร้องไห้ บ้างก็พยายามช่วยห้ามเลือด บ้างก็โทรเรียกรถพยาบาล จ้าวเว่ยเว่ยพยายามตั้งสติ เธอรู้ดีว่าเวลาทุกวินาทีมีค่า เธอต้องรีบห้ามเลือด และพาแม่ใหญ่ไปโรงพยาบาลโดยเร็วที่สุด

ด้วยความชำนาญจากอาชีพของหมอ จ้าวเว่ยเว่ยประคองศีรษะของแม่ใหญ่ ใช้ผ้าสะอาดกดทับแผล พยายามห้ามเลือดอย่างสุดความสามารถ เธอไม่สนใจเลือดที่เปื้อนเปรอะไปทั่วมือ ใจจดใจจ่ออยู่แต่กับการช่วยชีวิตแม่ใหญ่ แต่ด้วยแผลที่ใหญ่มากทำให้การห้ามเลือดนั้นเป็นไปด้วยความลำบาก

ในที่สุดรถพยาบาลก็มาถึงจ้าวเว่ยเว่ยรีบอุ้มแม่ใหญ่ขึ้นรถ มุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาลทันที ตลอดระยะทาง เธอไม่เคยหยุดห้ามเลือด สายตาของเธอจ้องมองใบหน้าของแม่ใหญ่ ภาวนาขอให้แม่ใหญ่ปลอดภัย

เสียงหวูดไซเรนดังก้องไปตลอดทาง บ่งบอกถึงความเร่งด่วน จ้าวเว่ยเว่ยภาวนาในใจ ขอให้แม่ใหญ่ฟื้นขึ้นมา ขอให้เธอรอดพ้นจากวิกฤตนี้ไปได้ด้วย ทันใดนั้นเองสัญญาณชีพของแม่ใหญ่ก็หยุดลง..จ้าวเว่ยเว่ยตกใจมากมือของเธอนั้นสั่นขึ้นมาอย่างแรง

ทว่าทันใดนั้นเสียงในหัวของเธอก็ดังขึ้น

"เจ้าสามารถช่วยชีวิตแม่ใหญ่ได้ แต่เจ้าต้องแลกด้วยเศษกระจกวิเศษ 1 ชิ้น และหนึ่งวันชีวิตที่เหลืออยู่ของเจ้า เจ้าจะยอมแลกเปลี่ยนหรือไม่? "

จ้าวเว่ยเว่ยชะงัก หัวใจของเธอเต้นรัวด้วยความตกตะลึง เธอรู้ดีว่าเศษกระจกวิเศษนั้นมีค่าเพียงใด และเธอตั้งใจมากว่าจะนำไปให้เจ้ากระจกโบราณ

แต่แม่ใหญ่...แม่ใหญ่ที่เปรียบเสมือนคนที่ให้ชีวิตแกเธอในโลกนี้ล่ะ..

ด้วยความเมตตาที่ยิ่งใหญ่ที่แม่ใหญ่มีต่อเธอมาตั้งแต่จำความได้ ความรักความเมตตานั้นมันยิ่งใหญ่มากสำหรับเธอ แม่ใหญ่คือคนที่เลี้ยงดูเธอมา ไหนจะเป็นน้องๆ อีกเป็นร้อยชีวิตที่แม่ใหญ่โอบอุ้มเอาไว้ จ้าวเว่ยเว่ยนั้นตัดสินใจทันที เธอไม่คิดอะไรอีกแล้ว เธอยอมเสียสละจี้กระจกและเวลาในชีวิตที่เหลืออยู่ 1 วันในโลกนี้ให้แม่ใหญ่ทันที

“ยอม!! ฉันยินยอมแลก โปรดช่วยแม่ใหญ่ของฉันด้วย” 

สิ้นเสียงของจ้าวเว่ยเว่ยที่ยอมสละเวลา 1 วันที่เหลือ และจี้กระจกวิเศษ ทันใดนั้น แสงสีทองสว่างจ้าก็พุ่งออกมาจากจี้กระจกที่เธอห้อยคอ แสงสว่างนั้นแผ่กระจายไปทั่ว โอบล้อมร่างของเธอและแม่ใหญ่ จ้าวเว่ยเว่ยรู้สึกเหมือนมีพลังบางอย่างไหลผ่านตัวเธอ และถูกส่งไปยังร่างของแม่ใหญ่

แผลบนศีรษะของแม่ใหญ่ค่อยๆ ประสานกัน เลือดหยุดไหล สีสันกลับมาบนใบหน้าของเธออีกครั้ง สัญญาณชีพชีวาเริ่มกลับมา

แสงสีทองยังคงสว่างจ้า โอบล้อมร่างของจ้าวเว่ยเว่ยไว้ ร่างกายของเธอค่อยๆ เลือนหายไป เหมือนกับสายหมอกที่ค่อยๆ จางลง

ร่างที่นั่งกุมมือของแม่ใหญ่อยู่ก็ค่อยๆ เลือนหายไปจากตรงนั้น เหมือนไม่เคยมีใครนั่งอยู่ตรงนั้นมาก่อน เช่นเดียวกับความรู้สึกของทุกคนที่เคยรู้จักเธอนั้นก็ถูกลบเลือนออกไปเช่นกัน ประหนึ่งบนโลกใบไม่เคยมีหมอสาวยอดอัจฉริยะ จ้าวเว่ยเว่ย ที่เคยสร้างตำนานช่วยเหลือคนไข้มามากมาย เธอได้หายไปจากโลกนี้ตลอดกาล.....

ณ ในชนบทที่ห่างไกลในยุคราชวงค์หมิง ปี 1360 

ภายในห้องเก่าโทรม และอับชื้น 

เสียงร้องไห้ดังระงม สามเสียงประสานกัน เต็มไปด้วยความโศกเศร้า สิ้นหวัง

"ฮือฮือ เว่ยเว่ย ลูกแม่ ฟื้นสิลูก อย่าทำแบบนี้กับแม่เลย ฮือออ!!!"

เสียงร้องไห้โหยหวนของหญิงชรา ดังไปทั่วห้อง ร่างกายที่สั่นระริก ทรุดลงกับพื้น กอดร่างเด็กสาวที่นอนแน่นิ่งอยู่ตรงหน้า น้ำตาอาบแก้ม เปื้อนไปทั่วใบหน้า

"พี่ใหญ่ พี่ใหญ่ ฟื้นสิ พี่ต้องฟื้นนะ ฮือออออ!!!!!!" 

" พี่ใหญ่ พี่ฟื้นนะ เยว่เย่ว จะไม่ดือกับพี่อีกแล้ว พี่ พี่ฟื้นนะ ฮือออ" 

เสียงร้องไห้ของเด็กชายและเด็กหญิงที่หดหู่ สิ้นหวังของสามคนแม่ลูกยังคงดังประสานกัน

 พวกเขาทรุดตัวลงคุกเข่า ข้างๆ ร่างของเด็กสาว กุมมือที่เย็นเฉียบของพี่สาวและภาวนาให้เธอฟื้นขึ้นมา

แสงแดดส่องผ่านช่องว่างของหลังคา สาดลงมายังร่างของหญิงสาว เผยให้เห็นใบหน้าที่ซีดเผือด ไร้ซึ่งสีสัน ตรงศีรษะของเธอมีผ้าพันแผลเอาไว้ แต่ก็ยังมีเลือดไหลซึมออกมา 

ทันใดนั้นดวงตาที่ปิดสนิทของเด็กสาวก็ค่อยๆ ลืมขึ้นมา.....

****มาแบบเจ็บตัวเลยน้องเว่ย สงสารนางจังเสียสละอีกแล้ว ****

รีดที่รัก

 ถ้าชื่นชอบอย่าลืมกดติดตาม เพิ่มเข้าชั้น กดหัวใจ หรือ แชร์นิยายเรื่องนี้เพื่อเป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะคะ

ขอบคุณมาค่ะ