Share

บทที่ 7

Author: มู่เหลียนชิง
ทั่วทั้งโรงพยาบาลวุ่นวายเพราะฟู่สุยสุย แต่หนิงหนานเสว่กลับรู้สึกสมองว่างเปล่า ราวกับเหลือเพียงแค่เสียงฝีเท้าและเสียงร้องเรียกเท่านั้น เธอไม่เห็นและไม่ได้ยินอะไรเลย

“คุณหนิง คุณไม่เป็นไรใช่ไหมครับ?”

หมอโบกมือไปมาตรงหน้าหนิงหนานเสว่

หนิงหนานเสว่ถึงตื่นจากภวังค์ เมื่อเธอเห็นหมอ ทันใดนั้น ราวกับว่าสติทั้งหมดได้หวนกลับคืนมา “ลูกสาวฉันเป็นยังไงบ้างคะ?”

“ตอนนี้อาการทรงตัวแล้วครับ แต่อาการก็ทรุดลงอย่างรวดเร็ว ตอนนี้อาการแย่มาก ต้องเข้าห้อง ICU ก่อนครับ รอให้สัญญาณชีพคงที่แล้วค่อยพิจารณาว่าจะผ่าตัดได้ไหม”

“คุณหนิง อาการของเด็กคนนี้ตอนนี้ ถ้าผ่าตัด...”

หมอไม่ได้พูดต่อ แต่หนิงหนานเสว่รู้ดีว่าการผ่าตัดไม่มีความหมายมากนัก มันเป็นเพียงการทรมานลูกเปล่า ๆ เท่านั้น

แต่เธอตัดใจไม่ได้ ตัดใจไม่ได้ที่จะปล่อยให้ลูกสาวสุดที่รักจากเธอไปแบบนี้ เธอรับผลลัพธ์แบบนี้ไม่ได้ แม้ว่าจะมีความหวังเพียงริบหรี่ เธอก็ไม่อยากยอมแพ้

“ฉันเข้าใจแล้วค่ะ ขอบคุณค่ะหมอ”

ทันทีที่หันหลังกลับ น้ำตาก็ไหลรินออกมาโดยไม่ทันตั้งตัว หนิงหนานเสว่รีบเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตา แต่ยิ่งเช็ดก็ยิ่งไหลมากขึ้นเรื่อย ๆ เธอทรุดตัวลงนั่งคุดคู้กอดตัวเอง ในเวลานี้ เธอเข้าใจจริง ๆ แล้วว่าความสิ้นหวังคืออะไร ความเจ็บปวดที่บาดลึกถึงหัวใจคืออะไร

หนิงหนานเสว่สวมชุดปลอดเชื้อหนาเตอะ นั่งอยู่ข้าง ๆ ลูกสาว ใบหน้าเล็ก ๆ ของสุยสุยซีดเผือด ไร้ชีวิตชีวา แม้ว่าทั่วทั้งตัวจะเต็มไปด้วยสายจากเครื่องมือต่าง ๆ แต่หนิงหนานเสว่ก็ยังสัมผัสได้อย่างชัดเจนว่าชีวิตของสุยสุยกำลังจะจากไป

“สุยสุย แม่ขอโทษนะ แม่ไม่ดีเอง ถ้าแม่ไม่รักเขาจะดีมากแค่ไหน?”

หนิงหนานเสว่เริ่มย้อนคิดถึงอดีต หัวใจเต็มไปด้วยความเสียใจ ถ้าเธอไม่ได้รักฟู่เฉิน สุยสุยจะเกิดมาภายใต้ความคาดหวังของพ่อไหม?

เด็กที่น่ารักขนาดนี้ จะต้องได้รับความรักจากพ่ออย่างดีแน่นอน

เป็นเพราะเธอรักคนผิด ทำให้สุยสุยต้องทนทุกข์ทรมานตลอดหลายปีที่น้อยนิดในโลกใบนี้

หนิงหนานเสว่จับมือเล็ก ๆ ของสุยสุยเบา ๆ รู้สึกว่าเด็กคนนี้อาจจะจากไปได้ทุกเมื่อ หัวใจของเธอปั่นป่วนอย่างรุนแรง เจ็บปวดจนไม่อยากมีชีวิตอยู่

และในขณะนั้นเอง โทรศัพท์มือถือในกระเป๋าก็สั่นขึ้น เธอเหลือบมองแล้วลุกขึ้นเดินออกจากห้อง ICU อย่างอาลัยอาวรณ์

เมื่อเห็นผู้ชายที่สวมชุดสูทและรองเท้าหนังที่อยู่ตรงหน้า สีหน้าของหนิงหนานเสว่ก็หมองหม่นเล็กน้อย เธอรู้จักคน ๆ นี้ เขาเป็นทนายความที่เก่งที่สุดของบริษัทของฟู่เฉิน

“ทนายฟาง มีอะไรหรือเปล่าคะ?”

หนิงหนานเสว่พยายามทำให้เสียงของเธอไม่ดูสิ้นหวังมากนัก

“ท่านประธานฟู่ให้ผมมาคุยเรื่องเงื่อนไขการหย่าครับ ข้อตกลงไร้สาระที่คุณเคยเสนอไปนั้นไม่ถูกกฎหมาย จึงใช้ไม่ได้ ถึงเวลาที่จะยกเลิกมันแล้วครับ”

ทนายฟางทำหน้าที่ของเขาอย่างเต็มที่ หยิบข้อตกลงการหย่าที่เขาเตรียมไว้แล้วออกมาทันที

“ท่านประธานฟู่หมายความว่า เงื่อนไขการหย่ายังสามารถพูดคุยกันต่อได้ เพียงหวังว่าคุณหนิงจะไม่ดื้อดึงไม่ยอมรับผิด”

ดื้อดึงไม่ยอมรับผิด?

เมื่อหนิงหนานเสว่ได้ยินคำนั้นก็หัวเราะออกมาทันที ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ก็เพราะเธอดื้อดึงไม่ยอมรับผิดไม่ใช่เหรอ?

เพราะถ้าไม่ดื้อดึงถึงเพียงนี้ เรื่องก็คงไม่กลายเป็นแบบนี้ การที่ตกหลุมรักฟู่เฉิน บางทีอาจจะเป็นความผิดพลาดตั้งแต่แรก เป็นหายนะตั้งแต่แรก

“กลับไปบอกเขาว่า นอกจากเรื่องนี้ ฉันไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น”

“ถ้าเขาทำไม่ได้ เราก็จะยืดเวลาออกไปเรื่อย ๆ ฉันไม่มีทางเห็นด้วยเด็ดขาด”

หนิงหนานเสว่เก็บอารมณ์ทั้งหมดไว้ มองทนายความคนนั้นอย่างเย็นชา ด้วยท่าทางมุ่งมั่นมาก

“คุณหนิง การทำแบบนี้ไม่มีความหมายอะไรเลยนะครับ จากมุมมองคนที่เป็นมืออาชีพมาก เงื่อนไขการหย่าที่ท่านประธานฟู่ให้คุณนั้นถือว่าดีมากแล้ว การแต่งงานที่ไม่มีความรักไม่มีความหมายเลยครับ”

ทนายฟางขมวดคิ้ว พยายามเตือนด้วยความหวังดี

ถูกต้อง ในสายตาของทุกคน หนิงหนานเสว่ควรรับผลกรรมที่ตัวเองก่อขึ้นเอง ฟู่เฉินไม่รักเธอ ดูเหมือนจะเป็นเรื่องที่ทุกคนรู้ดี

แต่ตอนนี้เธอไม่สนใจแล้วว่าฟู่เฉินจะรักเธอหรือไม่ เธอแค่อยากให้ฟู่เฉินมอบความรักของพ่อให้สุยสุยสักเล็กน้อย ในช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิต แม้จะเป็นการแสดงเธอก็ยอม

แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้ คำขอเพียงเล็กน้อยนี้อาจจะไม่ได้รับการตอบสนองเลย

“ท่าทีของฉันชัดเจนแล้ว”

“ขอโทษค่ะ ฉันยุ่งอยู่ ขอตัวก่อนค่ะ”

หนิงหนานเสว่ทิ้งคำพูดเหล่านี้ไว้แล้วหันหลังกลับเข้าไปในห้อง ICU

ตอนนี้สุยสุยกำลังต่อสู้กับความเป็นความตาย แต่พ่อของเธอกลับอยากหย่าให้เร็วที่สุดเพื่ออิสรภาพ ในใจของเขามีเพียงสวีจือหรูเท่านั้น เธอและลูกรวมกันยังเทียบกับสวีจือหรูของเขาไม่ได้

การรับรู้เช่นนี้ยิ่งทำให้หนิงหนานเสว่เจ็บปวดราวกับถูกมีดกรีด เธอเฝ้ามองลูกของเธอ น้ำตาไหลรินเป็นหยด ๆ

อีกด้าน ทนายฟางรีบรายงานสถานการณ์จริงให้ฟู่เฉินทราบทันที

“รู้อยู่แล้วว่าเธอจะไม่อยู่นิ่ง ๆ หรอก”

ฟู่เฉินหัวเราะเยาะ สายตาที่เต็มไปด้วยความรังเกียจไม่อาจเก็บซ่อนได้

ในขณะนั้นเอง เลขาจางก็เดินเข้ามา “ท่านประธานฟู่ หนิงไห่เทาปรากฏตัวอีกแล้วครับ สงสัยจะมาขอเงินจากคุณหนิงอีก”

“เงิน? ฝันไปเถอะ!”

“รีบสั่งระงับบัตรธนาคารทั้งหมดของหนิงหนานเสว่ทันที ฉันอยากจะดูว่าเธอไม่มีเงินแล้วจะมาวุ่นวายกับฉันยังไง”

สีหน้าของฟู่เฉินเป็นปกติ ผ่อนคลายราวกับกำลังสั่งอาหารเย็นอย่างไงอย่างงั้น

ยังไงซะเธอก็เป็นแค่ผู้หญิงที่หยิ่งทรนงคนหนึ่ง เมื่อไม่มีเงินอยู่ในมือแล้วก็จะยอมหย่าเอง

ฟู่เฉินไม่มีความเห็นอกเห็นใจผู้หญิงแบบนี้เลยแม้แต่น้อย

อีกด้าน อาการของสุยสุยยังไม่คงที่ หมอหมายความว่าถ้าไม่ผ่าตัด คงจะอยู่ไม่พ้นคืนนี้

“เราผ่าตัดค่ะ!”

หนิงหนานเสว่ตัดสินใจแทบจะทันที แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าผ่าตัดแล้วสุยสุยจะอยู่ได้นานแค่ไหน แต่ในฐานะแม่ เธอทนเห็นลูกสาวของเธอตายไม่ได้จริง ๆ!

แต่เมื่อรูดบัตร หนิงหนานเสว่ก็พบว่าบัตรธนาคารทั้งหมดของเธอถูกระงับ เงินไม่พอสำหรับค่าผ่าตัดเลย เธอเหลือเงินสดในกระเป๋าเพียงหนึ่งแสนบาทเท่านั้น ซึ่งเธอเก็บไว้ใช้ในยามจำเป็น

แต่ไม่คิดว่าจะต้องใช้ในเวลานี้

เธอรู้ดีว่านี่คือการแสดงออกถึงความไม่พอใจของฟู่เฉิน เพื่อลงโทษที่เธอไม่ยอมหย่า แต่ตอนนี้สุยสุยกำลังนอนรอเงินช่วยชีวิตอยู่บนเตียงผ่าตัด เธอไม่มีเวลามาสนใจอะไรมาก จึงโทรหาฟู่เฉินทันที เธอต้องช่วยลูกให้ได้

อีกด้าน พลุสว่างไสวไปทั่วท้องฟ้า งดงามอย่างหาที่เปรียบไม่ได้

ฟู่เฉินกอดสวีจือหรู แววตาและสีหน้าเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและอ่อนหวาน

“อาเฉิน พลุสวยมากเลย ขอบคุณนะ ฉันชอบมาก”

สวีจือหรูซบอกเขาอย่างมีความสุข เผยให้เห็นใบหน้าด้านข้างที่งดงาม รอยยิ้มแห่งความสุขเปล่งประกายท่ามกลางแสงพลุ งดงามอย่างมาก ราวกับเกสรดอกไม้

“สุขสันต์วันครบรอบนะ”

ฟู่เฉินจูบหน้าผากของเธออย่างอ่อนโยน ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและความรักที่ไม่อาจละลายได้

โทรศัพท์สั่นสะเทือน ฟู่เฉินเหลือบมองชื่อผู้โทรเข้าแล้วกดวางสายด้วยสายตารังเกียจ สุดท้ายก็ปิดเครื่อง

“ขออภัย หมายเลขที่คุณเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้”

เสียงที่ทำให้คนสิ้นหวังดังมาจากปลายสาย

หนิงหนานเสว่นั่งร้องไห้น้ำตาไหลเป็นทางอยู่ข้างเตียงของสุยสุย มองดูเลือดที่ลูกสาวของเธอกระอักออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า แต่เธอกลับทำอะไรไม่ได้เลย

“คุณแม่... ไม่ร้องไห้นะคะ”

“คุณแม่... เราไม่ต้องการคุณพ่อแล้ว คุณแม่ต้องมีความสุขนะคะ”

มือเล็ก ๆ ของฟู่สุยสุยออกแรงดึงหน้ากากออกซิเจนออก อยากจะพูดกับแม่เป็นครั้งสุดท้าย แต่โชคร้ายที่เมื่อมือเล็ก ๆ ยื่นออกไปกลางอากาศ ทันใดนั้นมันก็ตกลงมาอย่างไร้เรี่ยวแรง เครื่องมือทุกชิ้นต่างส่งเสียงกระหึ่มขึ้นมาในทันที
Continue to read this book for free
Scan code to download App

Latest chapter

  • ฉันถือเถ้ากระดูกบุกไปอาละวาดงานวันเกิดรักแรกของผู้ชายเลว   บทที่ 100

    ทันที่เธอลงจากรถ เธอก็เอนตัวครึ่งหนึ่งไปพิงฟู่เฉิน ราวกับกลัวว่าใครจะไม่รู้ว่าพวกเขาสนิทกันมาก ฟู่เฉินก็โอบเอวเธอไว้ แล้วเดินเข้าไปข้างในทั้งอย่างนั้น จากนั้นพวกเขาก็เห็นหนิงหนานเสว่ที่กำลังจะเดินเข้าไปตรงหน้าประตูเมื่อสบตากับดวงตาที่เหมือนยิ้มแต่ไม่ยิ้มของหนิงหนานเสว่ ฟู่เฉินก็รู้สึกเหมือนถูกแทงเข้าที่หัวใจอย่างไม่ทราบสาเหตุ และถึงกับรู้สึกว่าการจับมือกับสวีจือหรูนั้นทำให้รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย“คุณหนิงคะ คุณอย่าโกรธเลยนะคะ เป็นเพราะฉันไม่เคยมางานเลี้ยงแบบนี้มาก่อน ก็เลยขอให้อาเฉินพามาน่ะค่ะ”“ฉันอยู่ที่โรงพยาบาลรู้สึกเบื่อมาก ก็เลยอยากออกมาผ่อนคลายบ้างค่ะ”“ฉัน... ฉันไม่รู้ว่าคุณก็อยู่ที่นี่ด้วย”สวีจือหรูพูดไปพลาง น้ำตาก็เริ่มคลออยู่ในเบ้าตานี่ถ้าเป็นเมื่อก่อน หนิงหนานเสว่คงจะอาละวาดไม่ยอมเลิกราง่าย ๆ แต่ตอนนี้หนิงหนาเสว่เพียงแค่ยิ้มจาง ๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “คุณสวีพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลคงลำบากมาก ในเมื่อมาแล้ว งั้นเดี๋ยวเข้าไปแล้วก็สนุกให้เต็มที่เลยนะคะ”“อาเฉิน คุณต้องดูแลคุณสวีให้ดีนะ เดี๋ยวถ้าเธอชอบอะไร อย่าลืมซื้อมันให้เธอนะ” หนิงหนานเสว่พูดด้วยน้ำเสียง

  • ฉันถือเถ้ากระดูกบุกไปอาละวาดงานวันเกิดรักแรกของผู้ชายเลว   บทที่ 99

    เดิมทีเรื่องนี้เป็นเรื่องเร่งด่วนอย่างยิ่ง แต่ตอนนี้ฟู่เฉินกลับไม่รีบร้อนขนาดนั้นแล้วเขายืนอยู่ตรงนั้นพลางมองไปที่หนิงหนานเสว่ด้วยความสงสัย ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงไม่โวยวายใส่เขาเมื่อรู้สึกได้ถึงความสงสัยของฟู่เฉิน หนิงหนานเสว่จึงมองกลับด้วยสายตาที่สงสัยเช่นเดียวกัน สุดท้ายเพียงแค่โบกมือ “ไปดีมาดี ไม่ส่ง”“รอผมกลับมา” ฟู่เฉินทิ้งคำพูดนี้ไว้แล้วหันหลังกลับเดินจากไปอย่างรวดเร็วหนิงหนานเสว่มองตามแผ่นหลังของเขาแล้วก็เปล่งเสียงออกจมูกอย่างดูแคลน ก่อนจะหันไปมองเลขาเฉินที่ยืนรออยู่ที่เดิม “มองอะไร รีบไปเตรียมรถสิ เราจะไปสายไม่ได้”“แต่ท่านประธานฟู่บอกให้คุณรอเขาไม่ใช่เหรอครับ?” เลขาเฉินมองหนิงหนานเสว่อย่างไม่เข้าใจคุณผู้หญิงของพวกเขาเริ่มมีความเห็นเป็นของตัวเองตั้งแต่เมื่อไหร่?หนิงหนานเสว่เห็นเลขาเฉินมีท่าทางสงสัยแล้วก็รู้สึกขำ และพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “คุณเพิ่งรู้จักท่านประธานฟู่ของพวกคุณเป็นวันแรกเหรอ? เขายังจะกลับมาอีกเหรอ?”ไม่ใช่ว่าไม่เคยมีสถานการณ์เช่นนี้มาก่อน เพียงแต่คนที่ได้รับคำสัญญาคือสุยสุย แต่พ่อคนนี้ไม่เคยรักษาสัญญาเลยแม้แต่ครั้งเดียวตอนแรกสุยสุยก็รอคอยอย่างโง่เ

  • ฉันถือเถ้ากระดูกบุกไปอาละวาดงานวันเกิดรักแรกของผู้ชายเลว   บทที่ 98

    หนิงหนานเสว่แสดงออกอย่างมั่นใจและสง่างามเมื่ออยู่ต่อหน้ากล้อง ไม่มีความกระอักกระอ่วนใจแม้แต่น้อย เนื่องจากถูกเปิดเผยเรื่องส่วนตัว ราวกับว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้ไม่มีความเกี่ยวข้องกับเธอเลยเดิมที ฟู่เฉินหวังว่าจะได้เห็นหนิงหนานเสว่ที่มีความเข้าใจและเป็นมืออาชีพแบบนี้ แต่ไม่รู้ทำไม เมื่อสบตากับดวงตาที่นิ่งสงบเหมือนน้ำนิ่งของเธอแล้ว ฟู่เฉินกลับรู้สึกไม่พอใจขึ้นมา!เมื่อก่อน สิ่งที่เขาเกลียดที่สุดคือการที่เธอทุ่มเทความคิดทั้งหมดให้กับเขา แต่ตอนนี้เมื่อไม่มีความคิดอะไรเลย เขากลับรู้สึกว่ามันยิ่งยากที่จะยอมรับมากกว่าเดิม“คุณผู้หญิงฟู่ แล้วความสัมพันธ์ระหว่างคุณสวีและคุณฟู่ เป็นยังไงกันแน่ครับ?”“คุณสวีเป็นเพียงคุณสวีเท่านั้น แต่ฉันคือคุณผู้หญิงฟู่ และตอนนี้อาเฉินก็อยู่ข้างฉัน นี่ไม่ใช่คำตอบที่ดีที่สุดหรอกเหรอ?”หนิงหนานเสว่ยิ้มบาง ๆ พลางจับมือฟู่เฉินไว้ และจงใจประสานนิ้วมือกันต่อหน้าสื่อ แถมยังอวดแหวนแต่งงานของพวกเขาอย่างเปิดเผยอีกด้วยจริง ๆ แล้วแหวนของหนิงหนานเสว่หายไปในกลีบเมฆตั้งนานแล้ว นี่เป็นแค่แหวนแบบเดียวกันที่ซื้อจากแอปพินซีซีเท่านั้น ไม่มีค่าอะไรเลยฟู่เฉินจ้องมองไปท

  • ฉันถือเถ้ากระดูกบุกไปอาละวาดงานวันเกิดรักแรกของผู้ชายเลว   บทที่ 97

    นี่คือผลลัพธ์ที่หนิงหนานเสว่ต้องการ ตอนนี้สวีจือหรูอยากใช้ชีวิตอย่างมีความสุขมันเป็นไปไม่ได้แล้ว เมื่อก่อนเธอเคยทำให้พวกเธอทุกข์ทรมานยิ่งกว่าตาย ตอนนี้ถึงเวลาที่เธอจะได้ลิ้มรสชาติของการนอนไม่หลับบ้างแล้ว!เมื่อเผชิญกับคำถามจากนักข่าว หนิงหนานเสว่แสดงออกอย่างใจกว้างและเหมาะสม และได้รับคำชื่นชมมากมาย เธอไม่เพียงแต่ใช้โอกาสนี้ยอมรับตัวตนของเธอต่อโลกภายนอกอย่างเป็นทางการเท่านั้น แถมยังส่งสัญญาณว่าเธอนั้นยอดเยี่ยมมากอีกด้วยสำหรับหนิงหนานเสว่ นี่เป็นโอกาสทองที่หาได้ยากในพันปี เธอต้องการให้ทั้งโลกได้รู้จักชื่อของเธอ เธอคือหนิงหนานเสว่ ไม่ใช่คุณผู้หญิงฟู่ที่เป็นเหมือนนกขมิ้นในกรงทองบ้า ๆ นั่น!เมื่อเห็นสถานการณ์ถูกควบคุมและนำโดยหนิงหนานเสว่ ฟู่เฉินก็เริ่มมองผู้หญิงที่อยู่ข้าง ๆ ด้วยมุมมองใหม่ เดิมทีเขาคิดว่าเธอรู้แค่ราคาผักผลไม้ในซูเปอร์มาร์เก็ตเท่านั้น แต่ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเธอจะมีด้านที่ชำนาญเช่นนี้ด้วยไม่รู้ว่ามันเป็นภาพลวงตาหรือเปล่า แต่ฟู่เฉินรู้สึกอยู่เสมอว่าหนิงหนานเสว่ที่อยู่ตรงหน้านี้ดูเหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคนอย่างสิ้นเชิง ในอดีตเธอไม่มีตัวตนและจืดชืดไม่มีชีวิตชีวา เป็นเพียงเ

  • ฉันถือเถ้ากระดูกบุกไปอาละวาดงานวันเกิดรักแรกของผู้ชายเลว   บทที่ 96

    “จริงเหรอ? นี่คือชุดแบบที่ซูเปอร์โมเดลระดับโลกเพิ่งใส่เดินแฟชั่นโชว์มานะ ทําไมถึงสําส่อนล่ะ?”“คนยุคราชวงศ์ชิงนี่ฆ่ายากจริง ๆ”หนิงหนานเสว่กลอกตามองบนใส่ทันที ปฏิเสธการใช้เทคนิคปั่นหัวของอีกฝ่าย แถมยังตอกกลับไปอีกหนึ่งประโยคนี่เป็นเรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน เมื่อก่อนฟู่เฉินพูดอะไรก็จะเป็นอย่างนั้น แม้ว่าเขาจะใช้มุมมองหลายมิติในการโจมตีหนิงหนานเสว่ เธอก็ไม่เคยต่อต้านเลย แม้กระทั่งจะคิดทบทวนตัวเองว่าเธอทำผิดจริง ๆ หรือไม่แต่หนิงหนานเสว่คนปัจจุบันไม่โง่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว เพราะเธอรู้ว่าเธอไม่ผิดอะไร และเธอก็ไม่ได้ทำอะไรที่มันไม่ถูกเลย เป็นเพราะคนผิดต่างหากจึงถูกเกลียดชังแม้แต่สไตลิสต์คนเมื่อกี้ก็ยังรุมชมว่าเธอสวย มีแต่ผู้ชายตรงหน้าคนนี้เท่านั้นที่ทำหน้าเคร่งขรึมและบอกว่าไม่สวย นี่มันไม่ใช่แค่ไร้รสนิยม แต่ยังทำให้เสียบรรยากาศอีกด้วยฟู่เฉินเองก็คิดไม่ถึงว่าแค่สองคำของเขา จะถูกตอกกลับมาเป็นชุดยาวขนาดนี้?คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันแน่น “หนิงหนานเสว่ นี่คือกลยุทธ์ใหม่ของคุณเหรอ? คุณต้องการดึงดูดความสนใจของผมด้วยวิธีแบบนี้เหรอ? ฝันไปเถอะ”“ก็ไม่รู้ว่าใครที่กำลังฝันอยู่กันแน่ จะไปห

  • ฉันถือเถ้ากระดูกบุกไปอาละวาดงานวันเกิดรักแรกของผู้ชายเลว   บทที่ 95

    หลังจากแต่งงานแบบเรียบง่ายแล้ว ก็ยิ่งดูสวยสมบูรณ์แบบ ลี่หัวมองผลงานของตัวเองด้วยความพึงพอใจอย่างมากแม้ว่าสไตลิสต์อย่างพวกเขามีทักษะการแต่งหน้าที่ยอดเยี่ยมมาก แต่พวกเขาก็ยังชอบคนที่มีพื้นฐานดีอยู่แล้ว เพราะการเพิ่มความสวยงามให้กับสิ่งที่มีอยู่แล้วนั้นย่อมง่ายกว่าการทำศัลยกรรมมาก ที่สำคัญคือมันไม่เพียงแค่ประหยัดเวลาและยังได้ผลลัพธ์ที่ดีที่สุดอีกด้วยดูเหมือนไม่ได้แต่ง แต่จริง ๆ แล้วแต่งนั่นคือระดับสุดยอดหนิงหนานเสว่มองดูตัวเองในกระจกแล้วก็รู้สึกขำอย่างสุดขีด ความจริงแล้วเมื่อก่อนเธอก็ชอบสีสันที่โดดเด่นแบบนี้ แต่เพราะหลังจากที่คบกับฟู่เฉินแล้ว ฟู่เฉินบอกว่ารสนิยมของเธอต่ำทรามเกินไป เธอจึงค่อย ๆ คล้อยตามเขา ปรับตัวเข้าหาเขา และเริ่มใส่เสื้อผ้าสีเก่า ๆ และจืดชืด ตอนนี้คิดดูแล้วก็รู้สึกว่าเธอได้ลืมตัวตนที่แท้จริงของตัวเองไปโดยไม่รู้ตัวจริง ๆ“ชุดนี้สวยมาก ฉันชอบมันมาก คุณไปหาฟู่เฉินเพื่อให้เขาจ่ายเงินเถอะ”หนิงหนานเสว่พูดอย่างมั่นใจเงินแค่นี้ สำหรับฟู่เฉินแล้วไม่ถือว่ามากมายอะไรเลย ยิ่งไปกว่านั้น เธออาจจะแลกกลับคืนมาได้มากกว่านั้น แล้วฟู่เฉินจะทำธุรกิจที่ขาดทุนได้ยังไงกัน?หนิงหนาน

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status