บทที่ 145

“พี่สะใภ้ไม่เห็นสะทกสะท้านกับเรื่องที่โจวซือเหย่คบชู้เลย แล้วจะมากลัวผมทำไม?”

ปากของโจวจิ่งอี้ช่างร้ายกาจนัก พูดจาไม่รักษาน้ำใจเลย

"..."

ถ้านายไม่พูดก็คงไม่มีใครคิดว่านายเป็นใบ้

โจวจิ่งอี้หันไปมองเว่ยชิงหาง พร้อมกับยกยิ้มมุมปากขึ้นอย่างขบขัน “ชอบพี่สะใภ้ผมเหรอ? ก็ไม่แปลกหรอกนะ ยังไงซะ ภรรยาของโจวซือเหย่ก็สวยไม่เบา”

ดวงตาของเว่ยชิงหางทอประกายมืดมิดลง ทันทีที่เขาขยับกาย แขนก็ถูกเจียงซู่คว้าจับไว้ เธอส่ายหน้าปฏิเสธให้เขาอย่างเงียบ ๆ

โจวจิ่งอี้เป็นคนที่มีปัญหาทางจิตอย่างเห็นได้ชัด เมื่ออาการกำเริบก็ไม่คำนึงถึงสถานที่ เจียงซู่ไม่สนใจว่าเขาจะต้องอับอายขายหน้าหรือไม่ แต่เธอไม่อยากให้รุ่นพี่ต้องพลอยเดือดร้อนเพราะเรื่องวุ่นวายของเธอ

เว่ยชิงหางรับรู้ถึงเจตนาของเจียงซู่ดี และเห็นใจในความลำบากใจของเธอ ดังนั้น เขาจึงตัดสินใจไม่ทำให้สถานการณ์เลวร้ายลง

ราวกับว่าการมีตัวปัญหาคนเดียวยังไม่เพียงพอ อีกคนจึงโผล่ตามมาในทันที

“พี่หาง”

เฉียวฉีโผล่พรวดพราดออกมาจากมุมไหนไม่รู้ พุ่งชนเจียงซู่ซึ่งอยู่ข้างเว่ยชิงหางเข้าอย่างจัง ด้วยความที่ไม่ทันได้ตั้งตัว เธอจึงเซถลาไปด้านหน้าตามแรงกระแทก เกือบจะล้มซบ