ตอนที่ 1

บริษัทแห่งหนึ่งที่ตอนนี้พนักงานหลายคนกำลังทำงานอย่างขมักเขม่น ชมพู หรือรมิดาที่เข้ามาทำงานที่ได้เกือบ 3 ปีแล้วเธอนั่งจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์อยู่เป็นเวลานานจนสายตาล้าไปหมด ช่วงนี้ทางบริษัทจะจัดให้คนบางกลุ่มไปทำงานในเครือบริษัทเปิดใหม่ที่จังหวัดระยองที่นั่นต้องทำในส่วนของโรงงาน จึงต้องมีกะในเวลาทำงานด้วย ทำให้ชมพูที่ตอนนี้ต้องรับจ๊อบสองที่ไม่สะดวกจึงทำให้เธอต้องขยันทำงานให้หัวหน้าเห็นว่าเธอยังมีความสามารถทำงานที่นี่ได้ดีอยู่

งานพาร์ทไทม์ที่เธอไปสมัครไว้เป็นร้านอาหารย่านมหาวิทยาลัยดังแห่งหนึ่ง เป็นงานเสิร์ฟอาหารทำหลังเลิกงานไปจนถึงเที่ยงคืน ที่พักของเธอไม่ได้ไกลมากนักจึงสามารถทำได้ เหตุผลที่เธอต้องทำงานมากขนาดนั้นเพราะที่บ้านตอนนี้ต้องการเงินจำนวนมาก

เมื่อประมาณ 2 เดือนก่อนคุณแม่ของเธอเกิดป่วยไม่ทราบสาเหตุทำให้ไม่สามารถทำงานได้ที่บ้านของเธอในต่างจังหวัดรับซักรีดมีคุณแม่ของเธอทำเพียงคนเดียว ส่วนคุณพ่อนั้นมีงานในอู่ซ่อมรถในตัวจังหวัดรายได้ก็พอใช้ในแต่ละเดือนและเธอยังมีน้องอีก 2 คนที่กำลังเรียนหนังสืออยู่ด้วย เมื่อขาดรายได้ไปทำให้ที่บ้านก็เริ่มจะลำบากเธอจึงจำเป็นต้องส่งเงินส่วนหนึ่งกลับไปให้ที่บ้าน

ตอนแรกก็ว่าใช้ได้กับเงินเพียงเท่านั้นเหมือนคราวเคราะห์หรืออย่างไรก็ไม่รู้เหมือนกัน พ่อของเธอก็มาเกิดอุบัติเหตุเข้าอีกทำให้ต้องเข้าโรงพยาบาลกันทั้งคู่ขึ้นมาทำให้เธอต้องวิ่งหาเงินจนหัวหมุนไปหมดในเวลานี้

ทางบริษัทยังจะพยายามหาคนให้ไปทำงานไกลอีก เธอเองคิดว่ามันไม่สะดวกเลยถ้าจะให้เธอไปที่นั่นในตอนนี้ เธอจึงพยายามทำงานอย่างดีที่สุดและทำพร้อมกันไปทั้งสองงานด้วยในแต่ละวันก็แทบจะไม่ได้พักผ่อนอยู่แล้ว

เมื่อเช้ามีการประขุมของผู้จัดการสาขาและหัวหน้าแผนกต่างๆ บ่ายวันนี้ทุกคนจึงลุ้นระทึกนั่งไม่ติดเก้าอี้เพราะจะเป็นการตัดสินใจครั้งสุดท้ายว่าจะให้ใครไปยังสาขาใหม่ที่ระยองบ้าง ทุกคนพูดคุยกันจ้อกแจ้กไปหมด ส่วนตัวของชมพูเองก็รู้สึกเครียดและลุ้นไม่ต่างจากเพื่อนๆ

เมื่อการประชุมนั้นจบลงและหัวหน้างานออกมาทุกคนต่างก็มีสีหน้าอยากรู้อยากเห็นว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้างในตอนนี้ ทุกสายตาจับจ้องไปที่เอกสารมากมายที่นำออกมาเพื่อเอามาแปะไว้ที่บอร์ดข่าวสารของบริษัท

พอทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ทุกก็พากันไปออกันหน้าบอร์ด ชมพูใจเต้นแรงเพราะปัจจัยหลาย ๆ อย่างแล้วเธอมีแนวโน้มจะโดนเลือกมากเหมือนกับอีกหลายคนที่มีสีหน้ากังวลเหมือนกัน พอรายชื่อต่าง ๆ ที่ปรากฏอยู่บนบอร์ดหลายคนทำสีหน้าไม่ค่อยดีนักเพราะบางคนที่คาดคะเนเอาไว้แล้วว่าต้องได้รับเลือกนั้นก็ถูกเลือกให้ไปจริง ๆ

ชมพูจึงตัดสินใจเดินเข้าไปดูบ้างพอดีกับเพื่อนรุ่นเดียวกันที่ชื่อริสาเดินออกมาพร้อมใบหน้าที่ไม่สู้ดีนักเหมือนกัน

“ริสามันจริงอย่างที่เราคาดการณ์เอาไว้ใช่ไหม”

“ไม่ผิดแม้แต่คนเดียวเลยแหละ” ริสามีสีหน้าหงอย ๆ อย่างเห็นได้ชัด

ริสาเดินจากไปเพื่อกลับไปที่โต๊ะของตัวเอง พร้อมทั้งพยายามปลอบใจตัวเองไปด้วย ทำใจที่จะต้องไปทำงานไกลบ้านไกลแฟนอย่างที่ไม่อยากจะให้เกิดขึ้น

ส่วนชมพูนั้นเตรียมตัวเตรียมใจเอาไว้แล้วว่ายังไงคงไม่รอดเช่นกัน แต่เธอไม่อยากจะต้องไปไกลแบบนั้น เธอจึงเข้าดูให้ชัดว่ามีชื่อของตัวเองจริง ๆ หรือไม่ เมื่อเห็นชัดแล้วก็รู้สึกไม่ดีอย่างที่คิดไว้ และอยากลองจะคุยเรื่องความจำเป็นต่าง ๆ ของตัวเองบ้างเผื่อจะได้รับการพิจารณาใหม่อีกครั้ง

ประตูห้องของหัวหน้าเปิดออกด้วยมือของชมพู เธอกับหัวหน้างานนั้นไม่ได้สนิทสนมกันมากนักแต่ก็ยังพอจะพูดคุยกันได้

“พี่พรคะ หนูขอคุยด้วยได้ไหมคะ”

“อื้ม เข้ามาสิชมพู มีอะไรหรือเปล่าสีหน้าไม่ดีเลย”

“ก็เรื่องที่ประกาศบนบอร์ดนี่แหละค่ะ”

“อ่อ ทำไมเหรอมีเรื่องอะไรหรือเปล่า”

“คือแบบนี้ค่ะพี่”

ชมพูเล่าเรื่องต่าง ๆ ให้พรที่เป็นหัวหน้างานของเธอฟัง และหัวหน้าก็รับฟังด้วยดีแต่ไม่สามารถรับรองอะไรให้เธอได้ว่าจะช่วยอะไรได้ไหม ชมพูเพียงฝากความหวังไว้ที่หัวหน้างานและออกมาทำงานของตัวเองจนเลิกงานและยังต้องรีบไปทำงานอีกที่ให้ทันเวลา

เรื่องราวผ่านไปอีกไม่กี่วัน สิ่งต่าง ๆ ที่ได้ประกาศออกไปไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้แล้วเพราะทางผู้บริหารได้คัดเลือกคนที่คิดว่าเหมาะสมแล้วและคิดว่าไม่สามารถรับเหตุผลอะไรที่ไม่อยากไปของแต่ละคนได้เพราะถ้าเกิดกรณีอนุมัติให้บางคนแล้วคนอื่นก็จะมาขอเหมือน ๆ กัน สาขาใหม่ต้องการคนอีกมากทำให้จำเป็นต้องเอาพนักงานไปที่นั่นให้ครบตามจำนวนที่ขอมา

ตอนนี้ชมพูเริ่มเครียดขึ้นมาจริง ๆ แล้วเพราะเธอไม่อยากไปด้วยเหตุผลส่วนตัวจริง ๆ ไม่เกี่ยวกับอะไรเลย อีกอย่างงานพาร์ทไทม์ที่ทำก็ดีอย่างไม่น่าเชื่อด้วยถึงแม้มันจะดูดพลังของเธอไปมากก็ตาม แต่เพราะความเร่งด่วนของการใช้เงินในครั้งนี้นี่เองทำให้เธอจำเป็นต้องทำงานทั้งสองที่ไปด้วย

หัวหน้าเรียกเธอเข้าพบเพื่อบอกสาเหตุอย่างที่ทุกคนก็รู้กันอยู่แล้วว่าไม่สามารถขอได้อย่างที่เธอต้องการ และยังกล่าวอีกว่าถ้าไม่สะดวกใจจะไปจริง ๆ วิธีที่ดีที่สุดคงต้องลาออกโดยที่ไม่ต้องคิดในเวลาแบบนี้

เธอเข้าใจบริษัทที่ต้องการให้คนไปทำงานในสาขาใหม่แห่งนั้น แต่ตัวเธอเองก็มีความจำเป้นหลายอย่างที่ต้องทำงานพร้อมกันไปทั้งสองที่เพราะฉะนั้นการตัดสินใจในครั้งนี้จึงต้องเลือกทางที่คิดว่าดีที่สุดทั้งสองฝ่ายคือเธอลาออกจากงานแห่งนั้นไป และคิดว่าทำงานพาร์ทไทม์ไปก่อนแล้วหางานใหม่อีกครั้ง

ชมพูต้องเดินออกจากบริษัทที่เธอเองก็ไม่ได้รู้สึกแย่กับที่นี่ แต่ในเมื่อความจำเป็นของเธอมันไปด้วยกันไม่ได้กับบริษัทการแยกกันเดินคงจะเป็นทางเลือกที่ดีแล้ว

หลังจากออกมาเธอจึงทำงานที่ร้านอาหารแห่งนั้นมาได้อีกประมาณ 2 เดือน ทางร้านแจ้งว่ามีความจำเป็นต้องปิดสาขานี้ลงเพราะผลประกอบการไม่ได้ดีอย่างที่คิดทำให้เจ้าของบริษัทต้องยุบสาขาแล้วนำพนักงานประจำไปรวมกับสาขาอื่นส่วนพนักงานใหม่และพาร์ทไทม์จำเป็นต้องให้ออกจากงานกันทั้งหมด และนี่ยิ่งทำให้ชมพูรู้สึกว่าโชคชะตาเล่นตลกกับเธออย่างหนักหน่วงจนแทบจะยืนไม่ไหวแล้ว