Novels by Poinsettia

งานของเควินกำลังจะจบลงและเขาต้องไปส่งชมพูกลับกรุงเทพฯ ซึ่งเขาค่อนข้างเสียดายไม่อยากให้ชมพูต้องกลับไปแต่เพราะเขาเองยังมีงานต่อที่ต่างประเทศอีกจึงจำเป็นต้องส่งเธอกลับในที่สุดเมื่อชมพูได้กลับมาทำงานเพื่อนร่วมงานต่างสงสัยมากว่าเธอหายไปไหนนานขนาดนี้ ชมพูเล่าให้ฟังแค่ว่าเธอไปช่วยเควินทำงานเพราะทิวสั่งให้เธออยู่ต่อ ทุกคนจึงไม่ได้คาดคั้นอะไรอีก พอกลับมางานต่าง ๆ ที่ชมพูเคยรับผิดชอบถูกโอนไปให้คนอื่นทำ ส่วนเธอได้เปลี่ยนตำแหน่งงานที่ทำร่วมกับทิวและฝ่ายบริหารมากขึ้นชมพูยังคงเป็นคนที่ตั้งใจและเรียนรู้การทำงานใหม่ ๆ เหมือนเดิมจนกระทั่งเวลาผ่านมาสักพักหนึ่ง บางคนคิดว่าชมพูนั้นต้องมีเส้นสายที่ไม่ธรรมดาแน่ ๆ ตำแหน่งจึงขึ้นเป็นหัวหน้าแผนกได้ในเวลาเพียงปีกว่า ๆ เท่านั้น แต่สำหรับชมพูแล้วมันเป็นช่วงเวลาที่เธอแสนเหนื่อยแทบขาดใจก็ว่าได้อีกไม่นานต่อมา เควินก็มีข่าวออกมาอีกครั้งว่าเลิกรากับแฟนสาวดาราคนนั้นแล้ว และดาราคนนั้นก็แต่งงานกับผู้ชายอีกคนอย่างรวดเร็ว ทำให้ชมพูที่ปกติก็พูดคุยกับเขาในเวลาที่ว่าง ๆ จากงานได้รับรู้เรื่องราวจากปากของเขามาก่อนแล้ว แต่ตอนนี้ชมพูมีความรับผิดชอบมากขึ้นในงานการตลาด จึงทำให้

เมื่อเควินยอมบอกเรื่องราวของตัวเองให้ฟัง เขาเองก็อยากฟังเรื่องของชมพูบ้างเพราะเขาคิดเองว่าชมพูคงอยากเล่าระบายความไม่สบายใจพวกนั้นให้ใครฟังบ้าง เขาได้รับรู้เรื่องราวของหญิงสาวได้ตลอดเพราะคอนเนคชั่นของตัวเองเขาเป็นผู้ชายที่ไม่ได้อยากจะช่วยแล้วจะช่วยอย่างไม่ลืมหูลืมตา เขาพยายามช่วยในรูปแบบของเขา การใช้งานเธอเขาให้ค่าตอบแทนตามเนื้องานจริงที่เธอเข้ามาช่วย แต่ถ้าหลังจากนี้เธอจะไม่ได้เป็นคนที่เขาจ้างทำงานแต่เลื่อนสถานะขึ้นมาเป็นมากกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้เธอจะได้รับความช่วยเหลือจากเขามากกว่านี้อย่างแน่นอน“คุณจะอยากรู้ไปทำไมล่ะคะ มันไม่มีอะไรน่าสนใจหรอก”“เราอยู่ด้วยกันขนาดนี้แล้วคุณยังไม่ไว้ใจให้ผมเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตคุณอีกเหรอ”“คือฉันว่ามันคงเป็นไปได้ยากค่ะเพราะเราไม่มีอะไรที่เหมาะสมกันเลย”“เอาอะไรมาวัดถึงความเหมาะสมเหรอ ดูอย่างพ่อแม่ผมสิก็ไม่เหมาะสมกันนะแต่ท่านก็ยังอยู่กันได้”“นั่นก็เพราะท่านรักกันไงคะ”“แล้วเราไม่ได้รักกันเหรอ” เขาถามออกไปแบบนั้นยิ่งทำให้ชมพูตาโตที่เขาพูดเรื่องความรักกับเธอขึ้นมา“คุณหมายความว่าอะไรคะ เราสองคนมันมีความรักด้วยเหรอคะมันเป็นเพียงซื้อขายแลกเปลี่ยนกันเ

เสียงกระทบเนื้อดังขึ้นเรื่อย ๆ ร่างหญิงสาวยิ่งอ่อนระทวยและร้องครางดังลั่นเพราะแรงที่โถมเข้าใส่ดั่งพายุชมพูเกาะเขาไว้แน่นเพราะแรงที่จะยืนไม่มีแล้ว แรงเพียงขาข้างเดียวไม่พอจะทำให้ตัวเองมั่นคงกว่านี้ เขาเห็นว่าชมพูจะหมดแรงเขาจึงรวบขาทั้งสองข้างของชมพูไว้แล้วยกขึ้นมาเกาะเกี่ยวที่เอวของเขาและใส่แรงลงไปกระแทกจุดซ่อนเร้นของกายสาวให้ยิ่งสร้างน้ำใสหล่อลื่นออกมาทำให้เขายิ่งเข้าออกได้ง่ายมากขึ้น“อึ้ก..อ๊า...มันเสียว...มากกว่าเดิมอีก”ชายหนุ่มยิ้มมุมปากและยังคงทำหน้าที่ต่อไปโดยมีหญิงสาวที่ตอนนี้คงไม่มีอะไรมากั้นความสุขสมที่ปลดปล่อยออกมาของเธอได้ ร่างบางกายโยกไหวบนร่างเขาก้อนกลมกลึงขยับขึ้นลงล่อตาล่อใจชายหนุ่มจนต้องใช้ปากครอบครองทั้งสองภูเขาแฝดนั้นไว้ ร่างบางแทบจะครางเสียงหลงเพราะถูกกระตุ้นจนร่างกายแทบจะหลอมละลาย“เควิน...อ๊า...อ๊า...”เสียงกระทบเนื้อดังขึ้น ๆ เพื่อจะพาให้ชายหนุ่มและหญิงสาวเดินทางไปสู่ฝั่งฝันด้วยกันทั้งคู่ทั้งสองกอดรัดกันจนเหมือนจะกลายเป็นเนื้อเดียวกันไปแล้ว และเมื่อท่านี้จะสร้างความเมื่อยให้ทั้งคู่มากไปพวกเขาจึงพากันเดินไปยังเตียงนุ่มกลางห้องเมื่อหลังหญิงสาวแตะที่นอน ชายหนุ่มจึง

การทำงานเริ่มขึ้นนายแบบ นางแบบในชุดบีกินีบนเรือต่างเริ่มเข้ามาถ่ายรูป และในนั้นมีต้าที่เจอกับชมพูมาแล้วเมื่อวาน เขายิ้มมาให้ชมพูอย่างออกนอกหน้าพอส่วนของเขาถ่ายเสร็จแล้วจึงรีบเข้ามาทักทาย“โลกกลมจังนะครับคิดว่าจะไม่ได้เจอเธออีกแล้วนะ”“ค่ะ”“นี่มาทำงานเหมือนกันใช่ไหม ผมก็คิดอยู่แล้วว่าสวย ๆ แบบคุณเนี่ยน่าจะได้มางานเดียวกัน”“คือว่าฉันมาทำงานให้....บอสน่ะค่ะ”“บอสเหรอ ใครกันครับผมจะได้ไปทักทาย”เมื่อเห็นว่าชมพูมีคนเข้ามาคุยด้วยตามสัญชาตญาณของเควินเขารู้ว่าเลขาคนสวยของเขากำลังมีคนเข้ามาจีบอย่างแน่นอนจึงเดินเข้ามาพร้อมทำหน้านิ่ง ๆ มองไปยังนายแบบหนุ่มที่ทำท่าทางเป็นมิตรเสียเต็มที่กับเขาและกับชมพู“ชมพูผมอยากดื่มกาแฟอีกสักแก้วคุณไปหามาให้ผมหน่อย” เดินเข้ามาสั่งงานเล็กน้อยเพื่อบอกนายคนนั้นว่าเขาเป็นอะไรกับชมพู“ได้ค่ะ” เธอเดินหายไปยังที่ที่เตรียมอาหารไว้บนเรือแห่งนี้“คุณเองเหรอครับที่เป็นบอสของคุณชมพู ผมต้านะครับยินดีที่ได้รู้จัก”“ผมไม่ได้อยากรู้จักคุณ”เควินเดินหนีออกไปทำให้นายแบบหนุ่มถึงกับหุบยิ้มทันที ดูก็รู้ว่าชายคนนี้ไม่ชอบตัวเองเขาจึงไม่สนใจเพราะเขาพอใจในเลขาของเขาไม่ได้ชอบเขาสักหน่อ

บรรยากาศที่กำลังอบอวลไปด้วยความรักของชมพูและเควินยังกอดกันอยู่ในห้องพักที่แสนอบอุ่น ทั้งสองคนเริ่มขยับตัวเพราะแสงจากภายนอกส่องเข้ามาในห้องยามเช้า ทั้งสองมองหน้ากันเมื่อยามตื่นแล้วไม่พูดอะไร ชมพูยังรู้สึกขัดเขินเหมือนเคยกับสายตาและการกระทำของเควิน เขาดูจะใส่ใจดูแลเธอดีจนมันเกิดความรู้สึกว่าภายในใจมันเกิดอาการวิบวับเหมือนแสงสีชมพูเรืองรองเขาเข้ามาใกล้เธอและจุมพิตเบา ๆ แล้วลุกออกจากเตียงไป เขาไปสั่งอาหารเช้าขึ้นมาและเขาไปอาบน้ำเพื่อจะต้องออกไปทำงานของตัวเองในเช้านี้ เมื่อทานอาหารเช้าด้วยกันแล้วเขาออกไปทำงาน ส่วนชมพูยังคงอยู่ในโรงแรมคนเดียว ด้วยความเหงาเธอจึงอยากออกไปเดินเล่นบ้าง จึงลงไปข้างล่างโรงแรมแห่งนี้ติดทะเล ชายหาดข้างหน้านั้นมีผู้คนไม่มากนักเพราะคนที่สามารถเข้ามาในส่วนนี้ได้ต้องเป็นแขกที่พักในโรงแรมเท่านั้นโทรศัพท์ 1 เครื่องของชมพูตามถ่ายรูปไปรอบ ๆ บริเวณแถวนั้นถ่ายทุกอย่างแม้แต่สุนัขและแมว พอเดินไปได้สักพักเหมือนมีใครคนหนึ่งเดินตามเธอมา เธอจึงรีบหันไปมองปรากฏว่าเป็นชายหนุ่มอายุไม่น่าเกิน 30 ปี เขาเดินตามชมพูมาสักพักแล้ว เธอจึงลองถามเขาว่า“คุณเดินตามฉันมาทำไมคะ”“ผมมาเดินคนเดี

วันต่อมา ชายหาดที่จัดว่าสวยและนักท่องเที่ยวเยอะที่สุดในจังหวัดภูเก็ตรายล้อมไปด้วยร้านอาหารมากมาย รวมทั้งร้านอุปกรณ์ดำน้ำต่าง ๆ ด้วยกิจกรรมที่เควินสนใจอย่างมากก็คือดำน้ำ เขาแอบซื้อแพคเกจดำน้ำเอาไว้และแน่นอนว่าชมพูต้องลงไปดำน้ำกับเขาด้วย ชมพูไม่เคยดำน้ำมาก่อนนั่นจึงทำให้ทั้งสองต้องอยู่ใกล้กันตลอดเวลาเพราะเควินต้องคอยสอนให้เธอดำน้ำตามเขาลงไปในทะเลให้ได้สอนกันไปมาอยู่พักใหญ่กว่าชมพูจะพอดำน้ำได้และใช้อุปกรณ์ได้อย่างมั่นใจว่าจะปลอดภัย พวกเขาดำดิ่งลงไปดูฝูงปลาแหวกว่ายใต้ทะเล และเหล่าปะการังที่มีอยู่ตามธรรมชาติมันงดงามของมันอยู่แล้ว โดยที่ไม่จำเป็นต้องนำมันขึ้นมาจากใต้น้ำ พอชมพูเริ่มดำน้ำได้แล้วเธอรู้สึกว่ามันสนุกมาก การว่ายน้ำมันทำให้ตอนนี้สมองของเธอที่ใช้งานหนักเพราะเรื่องราวที่เกิดขึ้นนั้นได้เบาลงเพราะเลิกคิดวนเวียนอยู่เรื่องเดิม ๆ ซ้ำ ๆ นั้นได้หยุดลงชั่วคราวเมื่อหมดเวลาการดำน้ำแล้วกลับเข้าฝั่งก็เป็นเวลาเย็นมากแล้ว ร้านค้าแถวนั้นเปิดให้บริการมีอาหารหน้าตาน่าทานมากมาย ยิ่งซีฟู๊ดที่ชมพูค่อนข้างชอบมากอยู่แล้วเรียงรายให้เลือกหลายร้านเธอจึงชวนเขาไปหาร้านที่ดูแล้วน่าทานที่สุดนั่งรออาหารที่สั่ง

สองคนมานั่งลงบนโต๊ะอาหารที่จัดเตรียมเอาไว้แล้ว สองคนนั่งมองกันมากกว่าจะได้ทานอาหารในมื้อพิเศษนี้ 2 ปีแล้วที่พวกเขาคบกันแบบห่าง ๆ มาตลอด แต่วันนี้จะกลายเป็นการคบหาแบบใกล้ชิดกันมากขึ้น เพราะตามที่กรินทร์คาดการณ์เอาไว้แล้วว่า แฟนสาวของเขาจะต้องย้ายมาทำงานที่นี่อย่างแน่นอน“คุณได้มาจริง ๆ ด้วย ผมกำลังจะถามคุณอยู่ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว”“เดาเก่งจังนะคะ”“ไม่ต้องเดาเลยครับ คุณเป็นคนที่น่าจะถูกเลือกอยู่แล้วเพราะว่าเคยมาที่นี่ อีกอย่างก็เคยชินกับภาษาอยู่แล้ว”“ก็ใช่นั่นแหละค่ะ อีกอย่างก็คือฉันอยากมาอยู่ที่นี่ด้วย”“อันนี้ก็ไม่เกินความคาดเดาของผม แค่ไม่คิดว่าจะเร็วกว่าที่คิด”“เร็วไปเหรอคะ อืมงั้นกลับไปคิดใหม่อีกรอบดีกว่า”“ไม่ต้องแล้วล่ะครับเพราะว่า ผมเองก็ตัดสินใจเร็วมากเหมือนกัน”“เรื่องอะไรเหรอ”ในกระเป๋าเสื้อมีกล่องกำมะหยี่สีแดงขนาดเล็กกล่องหนึ่ง เขาหยิบมันขึ้นมาแล้วยื่นไปให้คนที่อยู่ตรงข้ามกัน แหวนเพชรที่ไม่ได้ใหญ่มาก แต่มันน่ารักและน่าจะเหมาะสมกับคนตรงหน้า“แต่งงานกันเถอะ ผมไม่อยากจะรออะไรอีกแล้ว”“เร็วเกินไปหรือเปล่าคะ มั่นใจแล้วเหรอว่าจะเลือกฉัน”“มั่นใจนะ ระหว่างเราคงไม่ต้องเรียนรู้อะไร

เรนนี่ได้แต่ยิ้ม เธอไม่ได้ตอบอะไรออกไป เพียงแค่หยิบขนมที่เตรียมมาเข้าปากไปเท่านั้น เขาพยายามสร้างความเชื่อมั่นให้เธอเสมอเพราะมั่นใจว่าทั้งสองคนรู้จักกันมามากพอแล้ว เหลือแค่เมื่อไหร่จะถึงเวลาให้ได้มาอยู่ด้วยกันจริง ๆ เท่านั้นสองคนคุยกันไปหลาย ๆ เรื่องวางแผนอนาคตไว้นิดหน่อยเพราะว่าถ้าเกรซแข็งแรงดีแล้ว และหลานชายแข็งแรงมากพอ ก็พากันกลับไปบ้านที่เมืองไทยครอบครัวของพวกเขาที่รอดูหลานชายก็พร้อมเตรียมรับกลับบ้านแล้ว รอเวลาอีกสักหน่อย พวกเขาโทรศัพท์อัพเดทกันอยู่โดยตลอด จากเด็กอ่อนเพิ่งคลอดได้เติบโตขึ้นจนสามารถเดินทางข้ามประเทศได้ พวกเขาได้เดินทางกลับไปแล้วเรนนี่ยังคงอยู่ที่เดิม ไม่ได้ตามกลับมาด้วยเพราะว่าหน้าที่การงานของเธอยังต้องทำต่อไปกรินทร์กลับมาทำงานของตัวเอง และบริษัทของพ่อด้วยมันสร้างความลำบากให้เขามากแต่ก็ต้องทำเพราะว่าพ่อไม่สามารถกลับมารับหน้าที่ได้อีกแล้ว ส่วนเรื่องแฟนตอนนี้ก็แค่ห่างกัน แต่ก็สามารถพูดคุยกันผ่านโทรศัพท์กันได้ตามปกติ แต่เวลาต่างกัน 12 ชม.เท่านั้น“วันนี้เป็นไงบ้างค่ะ” รอยยิ้มสวย ๆ ปรากฏหน้าจอ“วันนี้ก็เหนื่อยอีกแล้วครับ” เขาทำหน้าตาอ่อนล้าเพื่ออ้อนคนรักที่อยู่อีกซี

หลังจากนั้น เรนนี่ออกจากประเทศไทยกลับสู่อ้อมกอดของครอบครัวของเธออย่างแท้จริง อยู่กับคนที่หวังดีกับเรา อย่างไรมันก็ดีกว่าอย่างแน่นอน เธอเลือกที่จะไม่เล่าเรื่องราวเลวร้ายอะไรให้พ่อและแม่ฟัง เธออยากได้แค่ความสงบสุข วินดี้เลือกที่จะอยู่กับสามีของเธอแล้ว และคงจะไม่กลับมาอีกเรื่องราวของพี่สาวจบลงแค่ตรงนี้ เรนนี่ไม่อยากรับรู้เรื่องราวของเธออีก เพราะรู้สึกเสียใจและผิดหวังกับพี่สาวคนนี้มากเมื่อกลับมา เธอก็หางานทำและได้เป็นพนักงานของบริษัทแห่งหนึ่ง ซึ่งงานมันก็เป็นงานออฟฟิศ เลิกงานกลับมาบ้าน ตื่นเช้าไปทำงานด้วยรถไฟฟ้า ทำทุกอย่างเหมือนเดิมซ้ำ แบบนี้ไปเรื่อย ๆ แต่มีบางอย่างที่ทำให้เธอมีแรงที่จะทำอะไรเดิม ๆ ในทุก ๆ วันคือการวีดีโอคอลจากคนที่อยู่อีกฝั่งของโลก เขาเฝ้ารอในทุก ๆ วันเพียงแค่นี้พวกเขาก็พอใจแล้ว ขอแค่มีเวลาให้มากพอจะได้เจอกันในสักวันหนึ่งเวลาที่ผ่านมานานแล้ว กรินทร์ได้เวลาจะต้องเดินทางออกต่างประเทศเพราะเขามีเรื่องที่จะต้องจัดการที่ตั้งใจเอาไว้นานแล้ว และมันเป็นโอกาสที่จะได้พบกับคนรักของเขาอีกด้วยสนามบิน“ฝนเหรอพี่กรินทร์” หญิงสาวที่ตอนนี้ท้องโตขึ้นมาจนเห็นได้ชัด ตอนนี้อายุครรภ์น่าจะ

เรนนี่เดินเข้ามาในสำนักงานที่ตัวเองคุ้นเคย เธอติดต่อประชาสัมพันธ์ของบริษัทเพื่อขอพบชลิตา เรนนี่คิดว่าต่อให้เกลียดกันมากแค่ไหน คนอย่างวินดี้คงยังไม่กล้าทำอะไรเธอแน่นอนเพราะถ้าคิดจะทำร้ายจริง ๆ คงไม่รอให้เธอเดินมาหาเองหรอกพอบอกว่าเรนนี่ขอเข้าพบ วินดี้ที่ตอนนี้กำลังมีปัญหาภายในบริษัทอยู่ก็ล้มเลิกความตั้งใจเรื่องอื่นไปเลยเพราะเธอเองก็ยังไม่คิดว่าเรนนี่จะกล้ากลับมาหากันได้ ทั้งที่ถูกกระทำไปหลายอย่างแบบนั้นการเผชิญหน้าในรอบ 6 เดือน เรนนี่ยังส่งยิ้มให้พี่สาวแล้วเริ่มพูดคุยเรื่องที่ตัวเองมาหาในวันนี้“สบายดีใช่ไหมคะพี่สาว”“แหม หายหน้าไปตั้งนานกลับมาแล้วก็ดีแล้วนะ พี่อยากได้คนช่วยอยู่เลย”“แล้วที่ผ่านมาให้ใครช่วยเหรอคะ”“ก็ทำเองบ้างแหละ มันก็ยังไม่ได้ดีขึ้นขนาดนั้น”“วิธีการของพี่มันเลวเกินไปมั้งคะ จะดีขึ้นได้ไงล่ะ”“เรนนี่ มันจะมากไปแล้วนะใครสั่งสอนให้เธอด่าฉันแบบนี้”“ประสบการณ์ไงคะ เอาล่ะเรนขี้เกียจจะคุยกับพี่แล้ว ขอเอกสารของเรนทั้งหมดมาค่ะ”“จะเอาไปทำไม”“จะกลับอเมริกา และคงไม่ได้เจอกันอีกแล้วล่ะไม่ต้องห่วงนะคะ พี่จะอยู่ที่นี่กับสามีอย่างมีความสุขแน่นอน”“แล้วเธอจะไม่เอาเรื่องพี่ใช่ไหม”

เมื่อกลับมาถึงห้อง ฝนนั่งกินข้าวที่ตัวเองซื้อมา ในหัวก็คอยคิดถึงรถคันนั้นอย่างสงสัยมันคุ้นตาแปลก ๆ เอ...หรือว่าเธอกำลังจะคิดอะไรออกอาทิตย์หน้าต้องไปหาหมอพอดี อาจจะพอมีเรื่องเล่าให้หมอฟังบ้างแล้ว แต่...ทำไมรถยี่ห้อหรูขนาดนั้นถึงคุ้นตาเธอฝนยังคงคิดอะไรไม่ออกมากไปกว่านี้ เรื่องรถและใบหน้าหญิงสาวคนนั้นที่ดูเหมือนตกใจกับเธอ หรือเรามีอะไรผิดปกติไปคืนนั้นฝนฝันถึงอะไรมากมาย แต่ไม่สามารถรู้ได้ว่ามันคืออะไรชลิตากลับมาที่คอนโดของตัวเอง มองไปรอบ ๆ ห้องที่เคยมีน้องสาวเดินไปเดินมาอยู่ในเมื่อก่อน ตอนนี้เธอหายไปกว่า 6 เดือนแล้ว เธอพยายามปกปิดเรื่องนี้กับพ่อแม่ ปกติแล้วน้องสาวไม่ใช่คนที่ติดครอบครัวจนต้องรายงานตัวทุกวัน ทำให้เป็นช่องทางให้ชลิตาแก้ตัวว่าน้องเหนื่อยกับงานจึงไม่อยากพูดคุยกับใคร“ทำไมมันยังอยู่” เธอคิดได้อย่างนั้นจึงรีบโทรหาคนที่เคยดีลเอาไว้เรื่องนี้ว่าเรื่องวันนั้นมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่รู้แค่ว่ามันหนีไป ตามหาไม่เจอซึ่งคำตอบยังคงเดิม ไม่มีใครรู้ว่าเธอหายไปตอนไหนทั้งที่เมายาขนาดนั้น ไม่น่าจะหนีรอดไปไหนได้นอกจากตายเท่านั้น ซึ่งทำให้วินดี้รู้สึกสบายใจไปบ้าง แต่ทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงหน้าเหมื

เมื่อพ่อแม่รู้เรื่องก็ตกใจกันเป็นการใหญ่ว่าลูกชายถูกใครซ้อมอาการหนัก กระดูกซี่โครงร้าว ปากแตก คิ้วแตกยับไปหมด พอถามก็ไม่ได้ความอะไรบอกเพียงแค่ว่าเป็นเรื่องส่วนตัวที่ไม่อยากเอาเรื่องกับใคร ซึ่งเจ้าตัวยืนยันจึงไม่มีใครหาความอีกกรินทร์ก็รออยู่เหมือนกันว่าพี่ชายจะพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ก็ไม่มีอะไรกลับมาหาเขาเลย จึงไม่สนใจเขาอีก เตรียมตัวจะกลับไปอยู่คอนโดเหมือนเดิม แล้วให้น้องสาวพยายามทำตัวให้เหมือนเดิม อยู่บ้านแล้วลงไปทานข้าวกับพ่อแม่บ้าง ทานยาให้ครบไปพบแพทย์ตามนัด พอใกล้ถึงเวลาของเด็กในท้อง เขาจะจัดการให้เองไม่กี่วันฝนและกรินทร์ก็ออกจากบ้านไปเพราะกรินทร์บอกกับที่บ้านว่าที่บริษัทไม่มีแม่บ้านประจำอยากให้ฝนไปทำงานให้พอเรื่องราวเริ่มคลี่คลายได้แล้วฝนก็สบายใจ ได้ย้ายมาอยู่อพาร์ทเม้นใกล้ ๆ กับเขาด้วยมีคีย์การ์ดเข้าออกก็ปลอดภัยได้ในระดับหนึ่ง และเขายังอยู่ใกล้ ๆ ด้วย เพียงแค่นี้คนแอบรักอย่างฝนก็รู้สึกดีในทุกวันแล้วกรินทร์ทำงานจนเสร็จแล้วได้เวลาต้องไปพรีเซนต์งานพร้อมทีมของตัวเองให้บริษัทใหญ่แห่งหนึ่ง เขากำลังจะเดินไปที่ลิฟต์บังเอิญว่ามีหญิงสาวคนหนึ่งที่ถือแฟ้มเดินเข้ามาเหมือนกับรีบมาก

เขาก้มลงมาจูบลงบนริมฝีปากของเธออีกครั้ง ค่อย ๆ ชิมความหวานจากปากงามแล้วเริ่ม ซุกไซ้ซอกคอขาวที่กำลังแหงนเงยให้เขาได้ จูบลงไปอย่างสะดวกมากขึ้น ดวงตาหลับพริ้มพร้อมยอมรับความสุขที่คนรักมอบให้อย่างเต็มใจชุดที่สวมใส่อยู่หายไปอย่างรวดเร็ว เขาซุกใบหล่อคมของเขาลงบนอกอวบที่เขาชื่นชอบมาตลอด ยอดของมันชันขึ้นเพราะเขาเป็นคนไปปลุกให้มันตื่นขึ้นสู้ลิ้นร้อนของเขา ดูดดึงจนมันเป็นรอยแดงเต็มไปหมด เสียงครางกระเส่าของหญิงสาวที่นอนอ่อนระทวย หายใจหอบใต้ร่างของเขายิ่งสร้างความกระสันในตัวภรรยาแสนงามมากขึ้นมือหนาลูบไล้วนไปทั่วทั้งตัว บนผิวนุ่ม ๆ ลื่นมือของเธอ ทุกส่วนล้วนเป็นของเขา เสียงแผ่วเบาที่ครางเครือเร่งเร้าให้ปฏิกิริยาของชายหนุ่มรุนแรงขึ้นตามลำดับขั้นของอารมณ์ที่พุ่งสูง ร่างกายท่อนล่างของหญิงสาวมีความชื้นแฉะจากสิ่งหล่อลื่นตามธรรมชาติที่จะมีออกมาเพื่อรองรับการเสียดสีของอวัยวะที่จะเข้ามาสำรวจภายในถ้ำฉ่ำน้ำเมื่อร่างกายทั้งสองคนเริ่มเชื่อมต่อกัน เสียงเฉอะแฉะของการกระทบที่ดังเป็นจังหวะ จากช้าไปจนถึงเร็วขึ้นเรื่อย ๆ จนร่างบางสั่นคลอนไปทั้งตัวพร้องส่งเสียงออกมาให้ยิ่งกระตุ้นให้ความรู้สึกของเขาจนเขาไม่คิดจะอ่อ

เมื่อแต่งงานกันมาได้ 5 ปี ทางครอบครัวของพิทยาเริ่มพูดเรื่องการมีทายาทให้ตระกูล เอาไว้สืบต่องานที่สร้างเอาไว้แล้วจะได้ใช้ชีวิตอิสระในบั้นปลายชีวิตเหมือนพวกเขาตอนนี้“เมื่อวานคุณแม่โทรมาจากฮาวายพูดเรื่องมีลูกอีกแล้วล่ะ”“ก็เห็นพูดมาตลอดตั้งแต่เราแต่งงานกันใหม่ ๆ นี่คะ”“นั่นสิ ไม่เบื่อหรือไงนะ”“ท่านคงอยากมีงานอดิเรกเพิ่มนอกจากเที่ยวรอบโลกมั้งคะ”ฟ้ากำลังทำอาหารเช้าให้สามีทานก่อนไปทำงานในเช้านี้ ช่วงนี้เธองดรับงานเอาไว้ก่อนเพราะอยากอยู่กับคนรักให้มากที่สุด เพราะเขาเพิ่งจะมีเวลาว่างอยู่บ้านกับเธอ“ไม่จริงหรอก แค่อยากจะหาทายาทเอาไว้สืบทอดงานที่หนักนี่มากกว่า”“ทำไมคะ สงสารลูกเหรอ”“ก็มีบ้างนิดหน่อย แต่ถ้าไม่มีเลยก็ดูจะเหงา ๆ เหมือนกันนะ”“อย่างนั้นเหรอคะ อยากมีลูกเป็นของตัวเองว่างั้นเถอะ”“แล้วแต่คนอุ้มท้องเลยนะ ไม่ต้องซีเรียส”ฟ้าแค่ยิ้ม ๆ เขาก็ยังคงรอการตัดสินใจร่วมกันของเธอเสมอ เพราะเธอยังไม่อยากมีลูกในเวลานี้เพราะงานที่รักด้วย และยังไม่อยากให้เห็นการเปลี่ยนแปลงที่รวดเร็วของตัวเองเวลาตั้งครรภ์แต่ทางครอบครัวของเขาก็ดูอยากจะมีหลานกันมากเหลือเกินจนเธอเริ่มใจอ่อนแล้วล่ะ เพราะถ้ามีลูกเวลาท

หลังจากกลับมาจากญี่ปุ่นแล้ว ฟ้าก็กลับมาเรียนเหมือนเคย ในปีสุดท้ายในรั้วมหาวิทยาลัยของเธอมันเกิดเรื่องราวมากมายที่น่าจดจำเสียเหลือเกิน ปีสุดท้ายนี้เธอพยายามอย่างมากเพื่อให้เกรดที่ดีมากพอกับความตั้งใจ เอาความสำเร็จนี้ให้ที่บ้านภูมิใจว่าเธอสามารถทำให้ตัวเองเรียนจนจบได้ในวันสำเร็จจการศึกษาของฟ้า ถึงแม้เธอจะเรียนในมหาวิทยาลัยเอกชน แต่ก็เป็นสถานที่ที่ทำให้เธอทั้งเรียนและทำงานได้ในเวลาเดียวกัน ถึงแม้จะหนักเอาการ ในวันรับปริญญาของเธอมีครอบครัวและเพื่อน ๆ ของฟ้า แล้วยังมีดอกไม้แสดงความยินดีช่อใหญ่มามอบให้เธอด้วยเพราะคนให้ไม่ว่างในวันนั้น เขาต้องไปประชุมที่แคนาดาพอดีหลังจากกลับมาเขาก็พาเธอไปฉลองกันสองคนที่ภูเก็ต เพื่อระลึกถึงเรื่องราวเก่า ๆ ในวันวานที่หวานซาบซ่านไปถึงทรวงจนแกะกันไม่ออกจากใจในครั้งนั้นทะเลหวานฉ่ำกันเลยทีเดียวพอเรียนจบมาแล้ว ตอนนี้ฟ้าอยากทำงานอย่างเต็มที่อีกครั้งขอเวลาจากคนรักเพื่อจะทำให้ตัวเองดูเป็นคนเอาการเอางานก่อนจะตกลงเรื่องอนาคตกับเขา เพราะทางเขาเองธุรกิจก็ยังไม่ได้มั่นคงนัก ยังต้องพัฒนาองค์กรก่อนฟ้าสร้างตัวตนของตัวเองในโซเชียลไว้มากแล้ว แค่กลับมาคืนวงการอีกครั้งด้วยกา

หลังจากนั้นพวกเขาก็ใช้เวลาเท่าที่จัดหาได้เพื่อมาพบกัน เพราะตัวของพิทยาเองไม่ได้ว่างที่จะมาตามหญิงสาวอยู่ตลอดเวลาเหมือนคนทั่วไป ถ้าจะพบกันเขาก็จะจัดหาสถานที่เอาไว้อย่างดีจนฟ้าเริ่มระแวงในวันหนึ่งเธอจึงถามเขาออกมา“ทำไมหาที่สร้างบรรยากาศเก่งจังคะ”“ก็ใคร ๆ เขาก็บอกว่าผมมันเพลย์บอยตัวพ่อไม่ใช่เหรอก็ต้องเอาใจผู้หญิงเก่งหน่อยสิ”“ใครให้ฉายานี้กับคุณกันนะ” ฟ้ามองเขาด้วยความรู้สึกที่แตกต่าง“ก็คนที่ยังไม่รู้จักตัดสินตามที่เห็นไงครับ” เขาตอบแล้วยิ้มให้เธอใช่แล้วล่ะ ใคร ๆ ก็มองว่าพิทยาเป็นคนแบบนั้น เขาคบหากับผู้หญิงหลายคนก็จริงในช่วงเวลาที่เขาไม่ได้ต้องการใครเป็นพิเศษ หาคนแก้เหงาไปเรื่อย ๆ แต่เมื่อมาพบฟ้าเขาก็ไม่ได้พบใครอีกเพราะหลายปัจจัย หนึ่งในนั้นคือเขาชอบฟ้ามากและที่ปรึกษาของเขาที่คอยบอกว่าสถานที่นี้ดี ตรงนั้นอาหารอร่อยก็คือเพื่อนสนิทที่สุดสมัยเรียนมัธยมของเขาเอง คนนั้นสิที่เขาต้องยกตำแหน่งนี้ให้โดยไม่คิดลังเล เขาแค่เอาไอเดียของเพื่อนมาใช้เวลาอยู่กับหญิงสาวเท่านั้นเอง แต่เขาไม่ให้เครดิตมันหรอกนะ เดี๋ยวคนรักจะอยากรู้จักมันขึ้นมา เขาเองก็ไม่ไว้ใจเพื่อนนักหรอก มันชอบชมแฟนเขาว่าสวยมากตลอดเลย

ร่างกายบอบบางลืมตาขึ้นเมื่อยามเช้ามาเยือน ถึงแม้ว่าจะเพลียมากก็ตาม แต่เธอไม่อยากอยู่บ้านคนอื่นนานจึงอยากรีบออกไปคน ๆ นี้ไม่ได้เห็นว่าเธอเป็นคนสำคัญขนาดนั้นด้วยเธอจึงมองหาเสื้อผ้าของตนงเองที่ถูกทิ้งไว้แล้วเอาตัวเองออกมาจากอ้อมแขนแข็งแรงนั้น แต่ไม่เป็นผลเพราะว่าเขาไม่ยอมให้เธอไปแล้วยังกอดอยู่แบบนั้น จนเธอไม่สามารถไปไหนได้จึงจำเป็นต้องยอมอยู่อย่างนั้นเมื่อสายมากแล้วเขาจึงยอมลืมตาตื่นขึ้นมา ทำให้พบกับฟ้าที่กำลังมองเขาตาแป๋ว“คุณตื่นนานแล้วเหรอ”“ค่ะ ขอตัวเลยแล้วกันนะคะ”“อย่าเพิ่งไปได้ไหม”ฟ้าสงสัยทั้งที่หมดหน้าที่ของเธอนานแล้ว และเขาจะพยายามให้เธอต้องเจ็บแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน“คุณต้องการอะไรจากฉันกันแน่คะ”“ผมอยากถามคุณหนึ่งคำถาม”ฟ้าทำหน้าตาเหมือนรอฟังให้เขาพูดออกมา“คุณจำที่นี่ไม่ได้เลยเหรอ”“หือ อะไรนะ”“ผมเข้าใจแล้ว”เขาปล่อยให้เธอไปอาบน้ำอย่างที่เธอต้องการ เมื่อเธอออกมาเขาจึงเดินเข้าห้องน้ำไปบ้าง ฟ้ายังไม่เข้าใจว่าสิ่งที่เขาถามนั้นคืออะไร จึงลองเดินดูไปรอบ ๆ ห้อง ไม่มีในความทรงจำเลยมันเคยเกิดอะไรขึ้นหรือเขาจะล้อเล่นกับเธอเสียงเตือนข้อความพร้อมเงินจำนวนหนึ่งโอนเข้าบัญชี ตามเคยนั่นแ

“มันก็แล้วแต่พฤติกรรมของเธอด้วย”“ยังไงคะ”“อยู่ด้วยกันตลอดใน 3 ชั่วโมงนี้ห้ามคิดจะหนีออกไหนเด็ดขาดเพราะเธอเองก็ใช่ว่าจะปลอดภัยเห็นไหม”เขามองไปที่ด้านหลังมีชายหนุ่มอีกสามสี่คนที่มองมาทางพวกเขา ซึ่งพิทยายืนใกล้กับฟ้ามากแทบจะสิงร่างกันได้อยู่แล้ว แบบนี้ใครที่เห็นก็คิดว่าฟ้าเองก็ขายบริการพิเศษเหมือนกัน ทำให้ใครก็มีสิทธิ์ทำอะไรก็ได้ภายในเวลาที่กำหนด ถ้านอกเหนือจากนี้แล้วพวกเขาจะต้องรับผิดชอบเมื่อเกิดความเสียหายขึ้นตอนนี้ฟ้าอยากให้เพื่อนกลับไปอย่างปลอดภัยก่อนเพราะเชื่อว่าเหล้าที่น้ำเมยดื่มไปมันมีสารเสพติดบางอย่างผสมอยู่แน่ ๆเธอจึงจำเป็นต้องยอมตกลงที่จะอยู่ต่อแต่ขอพาเพื่อนกลับออกไปก่อน น้ำเมยหลับเหมือนไม่รู้สึกตัวในห้องน้ำหลังจากที่พามาพักเพื่อหลบคนที่จะฉวยโอกาสพวกนั้นด้วย“คุณจะพาน้ำเมยออกไปจากที่นี่ได้ยังไงคะ”“ตามผมมา”พิทยาอาสาพาไปเองด้วยเส้นทางพิเศษด้านหลังที่มีทางออกลับเอาไว้เพราะที่นี่ก็สร้างมาเพื่อคนเทา ๆ พวกนี้อยู่แล้ว พอพาออกมาสู่ทางเดินที่ทอดยาวไปด้านหลัง รถที่เขาให้มาจอดรออยู่แล้วมารับน้ำเมยที่หลับไปอย่างไม่รู้สึกตัวเลย“ไว้ใจได้ ทั้งสองคนนี้คนของผมเอง” เขาหันมาบอกให้ฟ้าวางใจ