ตอนที่ 2

ในห้องเช่าที่ราคาไม่ได้แพงนักของชมพู เธออยู่คนเดียวเพราะเป็นเด็กต่างจังหวัดที่เข้ามาหางานในกรุงเทพฯ ในแต่ละวันสิ่งที่ทำให้เธอหายเหนื่อยล้าจากการทำงานก็มีเพียงซีรี่ส์ หนัง ฟังเพลงและหนังสือนิยายที่กองกันอยู่ใกล้ๆ บริเวณที่เธอใช้นอนพัก

ในตอนนี้เธอคิดว่าทุกอย่างที่ว่ามาไม่สามารถเยียวยาจิตใจที่อ่อนแอจนไม่มีแม้แต่แรงจะลุกเดินไปหาข้าว หาน้ำกินกันเลยทีเดียว โชคชะตาอยู่ ๆ ก็ทำให้เธอรู้สึกว่าการเกิดเป็นเธอมันช่างโชคร้ายเหลือทนจริง ๆ

วันนี้ทั้งวันเธอนั่งเหม่อในร้านกาแฟแล้วนั่งคิดทบทวนเรื่องราวมากมายว่าเธอจะเดินต่อไปทางไหนดี โทรศัพท์มือถือที่ดังขึ้นเป็นสายจากน้องของเธอที่บอกว่าแม่ต้องไปโรงพยาบาลเพื่อไปตรวจรักษาอาการป่วยและรับยาเพิ่ม ส่วนพ่อยังเดินไม่ได้ยังอยู่ในโรงพยาบาลต่อไป เธอตอบน้อง ๆ ให้สบายใจว่าจะรีบส่งเงินไปก่อนที่แม่จะต้องไปโรงพยาบาล และค่ารักษาพ่อที่ขอผ่อนชำระไว้กับโรงพยาบาลเช่นกัน

หลังจากนั้นน้ำตาแห่งความทุกข์ใจก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ลำพังตัวเธอเองก็คงไม่เท่าไหร่แต่ที่บ้านเองก็ยังต้องการความช่วยเหลืออย่างมากเช่นกัน

เธอถ่ายรูปแล้วลงในโซเชียลของตนเอง ระบายความอึดอัดลงไปไม่กี่ประโยคแล้วเดินออกมาจากร้านแห่งนั้นอย่างไร้เรี่ยวแรง เธอคิดว่าจะอ่อนแอในวันนี้ให้หมดแล้วจะลุกขึ้นหางานใหม่ในวันต่อ ๆ ไป ถึงแม้จะรู้ดีว่าช่วงเวลาแบบนี้งานที่ดีก็หายากเต็มทนก็ตาม

อยู่ ๆ มีข้อความจากแอปพลิเคชั่นที่เธอเพิ่งลงเรื่องราวลงไปนั้นเข้ามา ซึ่งเธอไม่รู้ว่าเป็นของใครต้องเข้าไปดูโปรไฟล์ของบุคคลนั้นจึงรู้ว่าคือ น้ำตาลเพื่อนสมัยมัธยมของเธอเองที่ไปอยู่ต่างประเทศหลังจากแต่งงานไปกับชาวต่างชาติ

ตอนแรกเธอก็สงสัยว่าอยู่ ๆ ทำไมเพื่อคนนี้จึงติดต่อมาในช่วงเวลานี้ได้เพราะประเทศที่เธออยู่ไม่น่าจะเป็นช่วงเวลากลางวัน ข้อความที่ส่งมาแสดงความเป็นห่วง และส่งข้อความที่บ่งบอกว่าถ้ายังไม่มีงานทำลองมาทำงานที่ร้านของเธอได้ เป็นร้านนวดที่เธอกับสามีเปิดที่พัทยา

ตอนนั้นเธอสนใจนะ แต่เพราะไม่มีพื้นฐานในการทำงานด้านนี้เลยจึงส่งข้อความกลับไปขอบคุณและปฏิเสธเพราะไม่มีความรู้เรื่องนี้เลย

ทางนั้นรีบเสนอกลับมาว่าฝึกให้ก่อนจนเป็นมีที่พักให้ฟรีด้วย มันเป็นข้อเสนอที่ดีมากแต่เธอจะทำได้ไหมเท่านั้นเอง เธอรู้ว่าสถานที่แบบนั้นอาจจะมีบริการอื่นแอบแฝงอยู่ด้วยแต่ในสถานการณ์ของเธอในตอนนี้นั้นมันจะมีทางให้เลือกอีกสักเท่าไหร่กันเชียว

ในอีก 2 วันต่อมาเธอจำเป็นต้องตัดสินใจไปพัทยาและยอมรับข้อเสนอของน้ำตาล เพื่อนที่ตอนนี้สวยขึ้นมาก ผิวสองสีของเธอดูมีออร่าอย่างไม่น่าเชื่อ รูปร่างที่สมส่วน แต่งตัวโฉมเฉี่ยวตามแฟชั่นและเข้ากับสิ่งแวดล้อมโดยรอบแถวนี้สถานบันเทิงต่าง ๆ รายล้อม ร้านนวดอีกมากมายหลายร้านที่ตั้งดักรอนักท่องเที่ยวที่รู้สึกอยากผ่อนคลาย

การตกแต่งเป็นแบบไทย ๆ กลิ่นอโรม่าลอยอบอวลทำให้รู้สึกผ่อนคลายได้จริงอย่างที่โฆษณาไว้หน้าร้าน วันแรก ๆ ของชมพูคือการฝึกงานเธอยังไม่ได้นวดจริงพยายามฝึกดูตามรุ่นพี่ในร้านและเธอเองก็ได้เห็นเรื่องที่ตัวเองคาดคะเนเอาไว้แล้วเช่นกันว่ามันต้องมีแน่ ๆ การบริการเสริมเพียงแต่ว่าไม่ใช่ในร้านแต่ออกไปต่อที่อื่น น้ำตาลอธิบายให้เพื่อนฟังว่า

“ที่นี่เราไม่ได้ห้ามหรอกนะถ้าจะมีบริการเสริมอะไร แต่เราไม่ให้ทำในร้านควรจะพากันไปที่อื่น ส่วนแบ่งอะไรเราไม่ได้กับพวกเขาหรอกนอกจากค่าบริการที่ลูกค้าจ่ายให้ในการนวดเท่านั้น เธอไม่ต้องกังวลนะชมพูที่นี่ไม่มีการบังคับขายแน่นอนเพราะสามีฉันเขาไม่ได้ชอบเรื่องแบบนี้ อีกอย่างหุ้นส่วนของเขาก็กำชับเรื่องนี้เหมือนกัน”

ชมพูที่นั่งฟังก็สบายใจขึ้นที่ว่าเธอจะไม่ถูกบังคับแต่ถ้าเธอเต็มใจไปเองนั่นก็อีกเรื่องหนึ่ง ตอนแรกเธอไม่อยากเดินในเส้นทางนี้หรอก ใครก็ไม่อยากเลือกแต่เพราะมันจำเป็นจนเธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าหลังจากนี้แล้วชีวิตเธอจะยิ่งตกต่ำย่ำแย่ไปกว่านี้สักแค่ไหน

เดือนแรกชมพูยังไม่ได้เงินเดือนเต็มเพราะเธอยังฝึกงานอยู่ แต่ที่พักและอาหารนั้นทางร้านจัดให้สองมื้อ เพียงเท่านี้ชมพูก็พออยู่ได้แล้ว แต่พอครบ 1 เดือนตามกำหนดเธอจึงลงสนามจริงเพื่อหารายได้เข้ามาเพื่อส่งไปยังบ้านเกิดอีกที ตอนนี้อาการของพ่อเริ่มจะดีขึ้นบ้างแล้ว ส่วนแม่นั้นยังต้องรักษาและหาสาเหตุกันต่อไปแต่อาการโดยรวมไม่ได้มีอะไรรุนแรงมากนัก

ชมพูรับนวดไปได้วันละไม่มากนักเพราะเธอยังไม่ใช่มืออาชีพ ลูกค้าบางคนจะรีเควสที่มีความชำนาญเสียส่วนใหญ่ทำให้ชมพูเริ่มรู้สึกว่ารายได้ไม่น่าจะเพียงพอต่อความต้องการใช้ในอนาคต จึงปรึกษาน้ำตาลเรื่องบริการเสริมของตนเอง น้ำตาลเห็นใจเพื่อนมากนะ แต่เธอเองก็ให้คำปรึกษาไม่ได้มากเพราะส่วนมากสามีของเธอจะเป็นคนคอยควบคุมค่าใช้จ่ายจะเอามาให้ใครหยิบยืมก่อนก็ไม่ใช่เรื่องที่ทำได้ง่าย ๆ ชมพูจึงตัดสินใจไปแบบนั้น

“มันเป็นเพราะเราที่ชวนเธอมาทำงานแล้วต้องมาเป็นแบบนี้หรือเปล่าชมพู”

“ไม่หรอก เธอก็แค่ชวนมาทำงานแล้วมันก็ได้เงินจริง ๆ ไม่หลอกลวงอะไรนี่ เราเองต่างหากที่ต้องทำมันเองอย่างที่เธอเองก็รู้ อย่ารู้สึกผิดเลย”

เพื่อนเห็นใจเพื่อนอยู่มากแต่เพราะข้อจจำกัดของตัวเองทำให้ไม่สามารถจะช่วยอะไรไปได้มากกว่านี้อีกแล้ว

เมื่อชมพูตัดสินใจทำงานบริการเสริมกับลูกค้าท่านใดที่ยินดีจ่ายให้เธอในราคาที่น่าพอใจเธอจะยอมออกไปด้วยในทันที แต่ก่อนจะตกลงทำแบบนั้นเธอขอเวลาทำใจให้ได้ก่อนสักหน่อยไม่ได้ทำในทันทีเดี๋ยวนั้นหรอก ถึงอย่างไรเธอก็ยังคิดถึงอะไรหลาย ๆ อย่างอยู่บ้าง

เหมือนโชคชะตากำลังจะนำพาอะไรบางอย่างมาสู่เธอด้วยเพราะมีลูกค้าระดับ VIP ท่านหนึ่งโทรมาจองคิวที่ร้านไว้แต่ไม่ได้เลือกคนนวดเป็นพิเศษนั่นทำให้ชมพูได้รับงานนี้ไปนั่นเอง