เป็นตัวใดกัน?

บทที่ 7

ข้าเดินตามรอยสัญลักษณ์ที่ตนเองทำไว้อย่างสบายอารมณ์ มองรอบตัวเต็มไปด้วยป่าไพรช่างให้อารมณ์ผ่อนคลายยิ่งกว่าการอยู่ในพระราชวังที่มีเครื่องอำนวยครบครันเสียอีก ทว่าข้าเดินมาได้สักระยะหนึ่ง จมูกน้อย ๆ ของข้าดันได้กลิ่นไม่พึงประสงค์

เป็นกลิ่นโลหิตคาวคละคลุ้งทั่วบริเวณแห่งนี้ราวกับมีเหตุการณ์ฆ่าแกงเกิดขึ้น

แต่ในป่าเช่นนี้อาจเป็นการล่าเหยื่อของผู้ล่า นับเป็นเรื่องปกติ ข้าไม่ควรไปสนใจ ทางที่ดีควรหลีกหนีจากบริเวณนั้นออกมาด้วยซ้ำ

แต่ใครจะไปรู้ว่าสิ่งที่ข้าคิดเอาตัวออกให้ห่างกับปรากฎอยู่ตรงหน้า ข้าเห็นสิ่งใดยังไม่ค่อยชัด เห็นเพียงร่างดำ ๆ กำลังกระทำบางอย่างกับซากสัตว์

ข้ารีบหลบหลังต้นไม้ใหญ่ด้วยจิตใจตื่นตระหนก

ด้วยความอยากรู้จึงแง้มหน้าออกไปดูอีกสักครั้งเพื่อความแน่ใจว่าข้ามิได้ตาฝาด

เป็นจริง...เป็นร่างมนุษย์กำลังก้มลงไปดูดเลือดจากซากสัตว์ที่เพิ่งตายใหม่ ๆ นั่น

หากเป็นสัตว์ป่าข้าอาจไม่ต้องหวาดกลัวขนาดนี้ ท่านพ่อข้าสอนวิธีหลีกหนีมาหมดแล้ว แต่นี่...

เป็นตัวใดกัน?

มองด้านหลังเหมือนมนุษย์

คนกินเลือดรึ....ช่างเถอะข้าจะต้องรีบหนี

เรื่องคนอื่น ยิ่งรู้เยอะยิ่งเป็นภัยแก่ตน

ข้าค่อย ๆ ก้าวถอยหลัง ฝีเท้าพยายามให้เบาที่สุดเท่าที่ทำได้

แกรก

ใครใช้ให้ใบไม้พวกนี้ตกจากต้นลงมานานจนมันแห้งกรอบเวลาเหยียบโดนแล้วส่งเสียงดังเช่นนี้

ข้าไม่สนพระอิฐพระปูนใดอีกแล้ว ขาเรียวยาวของข้าออกตัวเผ่นแนบออกไปอย่างไร้ทิศทาง ระหว่างที่วิ่งข้าได้ทำการสร้างเกราะออกมาคุ้มกันตัวเอง

ข้าได้ยินเสียงฝีเท้าอีกคู่วิ่งตามหลังมาอย่างรวดเร็ว ยิ่งข้าหนีข้ายิ่งรู้สึกว่าฝีเท้าคู่หลังยิ่งใกล้ข้าเข้ามา

ข้าจึงควักเอาเชือกเถาวัลย์ที่ข้าเคยทำเล่นไว้โหนต้นไม้เวลาเบื่อ ๆ ออกมา ที่ปลายอีกด้านที่ตะขอแหลมไว้ยึดเกาะ ข้าทำการขว้างปลายด้านตะขอออกไปยึดที่ต้นไม้จากนั้นทำการโหนตัวเองหนี ข้าใช้วิธีนี้จึงทำให้ข้าหนีได้เร็วขึ้นกว่าเดิม เสียงฝีเท้าคู่ด้านหลังค่อยเงียบ ๆ ลง

ถึงแม้ว่าข้าจะสามารถหนีจากตัวอะไรก็ตามพ้นแต่ข้าผู้ไม่รู้จักหนทางในป่าแห่งนี้ดีนักจึงไม่รู้ว่าด้านหน้าเป็นเนินเขาลูกเตี้ยทอดเอียงลงไป ข้าจึงโหนตัวไปทางนั้นสุดท้ายร่างจึงลอยละลิ่ว เท้าไม่สามารถสัมผัสพื้นได้มั่นคงมากนัก

ตุ้บ

ตัวข้ากลิ้งลงไปตามความลาดเอียงของเนิน จนถึงตีนเนินนั่นแหละข้าจึงหยุดกลิ้ง แต่เรื่องที่โชคร้ายคือมีร่างหมดสติอีกร่างนอนคว่ำดักอยู่ก่อน

ข้าที่ไม่สามารถควบคุมตนเองได้อยู่แล้วจึงกลิ้งไปชนปะทะร่างนั้นเต็มแรงและท้ายที่สุดข้าก็หยุดกลิ้งลง

หากแต่หยุดที่ไหนไม่หยุด...ข้าดันมาหยุดนอนทับร่างใครก็ไม่รู้พอดี

“โอ๊ย”

ดูเหมือนว่าแรงปะทะของข้าจะทำให้อีกฝ่ายได้สติ ข้าจึงรีบร้อนรนลุกออกจากร่างใหญ่ของอีกฝ่าย

พอข้าลุกออกไปเท่านั้นแหละข้าแทบอยากวิ่งหนีอีกรอบเมื่อเห็นใบหน้าของอีกฝ่าย

ท่านอ๋องสาม บุรุษที่ข้าเพิ่งทำให้ม้าของเขาวิ่งเตลิดออกมาจากหนทางสู่เส้นชัย

ม้าเขามิอยู่ เมื่อกี้เขาเพิ่งนอนหมดสติอยู่ตรงล่างเนินสูงนี่

อย่าบอกนะว่าเขาและม้าของเขาตกลงมาเช่นกัน จากนั้นเจ้ามันคงตั้งตัวได้ก่อนจึงวิ่งหนีเข้าป่าไป

ไหนในนิยายเขียนบอกว่าเขามีวิชา เก่งกาจด้านการต่อสู้...ไหงมาอยู่ในสภาพนี้ล่ะ

อ๋องสามลืมตาขึ้นเมื่อได้สติ ตามเครื่องแต่งกายชุดเขียวขี้ม้าค่อนข้างหนาจึงมีถลอกขาดออกบ้าง เลอะดินบ้างตามสภาพ

ทว่าข้าไร้ซึ่งรอยถลอกหรือขีดข่วนใด ๆ ทั้งนั้นราวกับข้ามิได้กลิ้งตกลงมาเช่นเขา

เกราะข้ามันดีอย่างนี้แหละ ไอ้คร้านฝีมือการต่อสู้อาจสู้ใครเขาไม่ค่อยได้ แต่ฝีมือการหนีเอาตัวรอดและป้องกันตนเองนี่ข้าเก่งกาจยิ่งนัก

ในระหว่างที่ชายตรงหน้ากำลังสนใจเพียงแค่ตนเอง กำลังยันตนเองลุกขึ้นอยู่นั้น ข้าลังเลอยู่ในใจว่าควรใช้โอกาสหนีไปก่อนเลยหรือทักทายว่าที่เจ้านายคนใหม่ก่อนดี

จังหวะนั้นข้าได้สบตากับดวงตาสีดำสนิทดุจมหาสมุทรยามกลางคืน ยิ่งมองยิ่งรู้สึกหวาดกลัวและหวั่นเกรง รู้สึกเหมือนในดวงตานั้นมีบางอย่างที่อันตรายซ่อนอยู่

ข้ารีบเบนสายตาออกไปทางอื่น ในใจเต้นรัวเพราะข้าเพิ่งเคยเห็นอีกฝ่ายในระยะใกล้เช่นนี้

“เจ้าเป็นใคร”

ข้าทำใจดีสู้เสือ ฉีกยิ้มทะเล้นของตนเอง “หม่อมฉันมีนามว่าเฟยเจิน แซ่เซียวเพคะท่านอ๋องสาม เดินเข้ามาในป่าอุทยานหลวงแล้วบังเอิญเจอสัตว์ประหลาดตัวหนึ่งจึงวิ่งหนีมันมา ท้ายที่สุดจึงกลิ้งตกลงมานี่แหละเพคะ”

“ข้าไม่รู้จักเจ้า และข้ามิเชื่อในคำโป้ปดของเจ้า”

ชายหนุ่มทำท่าชักดาบที่เดิมทีควรอยู่ในฝักด้านข้างลำตัว ทว่าตอนนี้ว่างเปล่า

โน่น ข้าเห็นไปนอนแอ้งแม้งอยู่ตรงโน้น

“หม่อมฉันจะโกหกท่านอ๋องทำไมเพคะ หม่อมฉันไม่อยากอายุสั้นถูกประหารข้อหาปิดปังเบื้องบนหรอกนะ”

“ใครส่งเจ้ามา”

คราวนี้เขาไม่มีอาวุธ มือหนาของชายหนุ่มจึงกลายเป็นอาวุธแทน ฝ่ามือประกบลงมามือเดียวแทบกำรอบลำคอเรียวระหงของข้า เขาออกแรงบีบจนข้าควรจะหายใจไม่ออก....

หากไม่ติดว่าข้ามิใช่คนทั่วไป ข้าคือผู้วิเศษที่มีพลังเกราะป้องกัน เรื่องแค่นี้จึงไม่สามารถทำให้คอข้าเกิดรอยแดงได้เลยด้วยซ้ำ

ไม่เช่นนั้นข้าคงขาดอากาศหายใจตายคามือของอ๋องผู้เหี้ยมโหดผู้นี้ไปแล้ว

“ช้าก่อนท่านอ๋อง หม่อมฉันลืมแนะนำตัวอีกข้อหนึ่งไป” ข้ายิ้มทั้ง ๆ ที่อีกฝ่ายกำลังมีโทสะจนหน้าแดงเดือด มือของเขาก็เกร็งออกแรงจนข้าเมื่อยแทน “คือข้าเป็นผู้วิเศษใหม่ ท่านจึงอาจไม่เคยเห็นหม่อมฉัน หม่อมฉันมีพลังป้องกัน บีบคอเพียงเท่านี้ไม่สามารถทำอันใดหม่อมฉันได้หรอกเพคะ”

เขาปล่อยข้าให้เป็นอิสระ ก่อนจะเดินตรงดิ่งไปหยิบดาบที่ตกของตนเองเดินกลับเข้ามาหาข้า

เอาจริง ๆ ข้ากลัวนะ ทั้งสีหน้าและท่าทางของเขาจริงจัง ข้าก็รู้มาไม่น้อยว่าเขาเหี้ยมโหดขนาดฆ่าลูกน้องของตนเองที่ทำงานพลาด แต่ข้าจำต้องแสร้งยิ้มร่าราวกับเห็นดาบใหญ่นั่นเป็นของเล่น ที่ดินเข้ามาหาข้าก็เพราะต้องการชวนข้าเล่นขายของอะไรทำนองนั้น

“ดาบก็มิอาจฟันแทงหม่อมฉันเข้าเพคะ ได้โปรดใจเย็นก่อน”

“เจ้าต้องการสิ่งใดกันแน่ บอกข้ามา”

“พูดเป็นประโยคเดียวหรือไง เหอะ” ข้าเพียงแอบนินทาอีกฝ่ายเบา ๆ อย่างหมั่นไส้ ก่อนจะหันไปตีหน้าซื่อตาใสตอบคำถามชายหนุ่ม “หม่อมฉันบอกท่านไปแล้วว่าหม่อมฉันเองก็ดวงซวย เอ้ย ดวงไม่ค่อยดีนักเจอสัตว์ร้ายแล้วยังเจอเนินนี่อีก หากท่านไม่เชื่อคงเป็นเพราะหม่อมฉันอธิบายไม่เก่งไม่น่าเชื่อถือ จึงไม่สามารถทำให้ท่านเข้าใจถูกได้เองเพคะ ขออภัยที่หม่อมฉันไร้ความสามารถ”

ข้าก้มหน้าลงราวกับกำลังเสียใจ ทว่าความจริงแล้วข้าเพียงต้องการหลบสายตาอีกฝ่ายที่จ้องข้าราวกับจับผิด และหากเจอพิรุธ ชายหนุ่มคงพร้อมกระโจนเข้ามาฉีกร่างข้าเป็นชิ้น ๆ แน่

บุรุษผู้นี้น่ากลัวจริง ๆ

“ช่างเถอะ ครั้งนี้ถือเสียว่าเจ้าดวงยังไม่ถึงคลาด หากเจอกันครั้งหน้า....ข้าจะฆ่าเจ้า”

ขู่เสร็จก็เดินสะบัดชายเสื้อจากข้าไปทันที น้ำเสียงแข็งกร้าวนั่นทำใจข้าตกไปถึงตาตุ่ม อีกทั้งคำขู่ยังคงดังก้องวนซ้ำอยู่ในหัวข้า

เจอกันครั้งหน้าเขาจะฆ่าข้างั้นหรือ

ข้าเผลอตัวสั่นด้วยความกลัวที่ยังคงตกค้างอยู่ จะไม่ให้ข้ากลัวได้อย่างไร

ครั้งหน้าอย่างไรข้าก็ต้องเจอเขา แถมยังต้องเจอไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง แล้วข้าจะสามารถมีชีวิตรอดได้ถึงหนึ่งปีไหมเนี่ย