ข้ายิ้มพลางส่ายหน้า

บทที่ 8

ข้าเดินออกจากป่าได้ในที่สุดส่วนท่านอ๋องสามน่ะหรือ ข้ากับเขาแยกกันเดินตั้งแต่ขึ้นมาจากเนินนั่นแล้ว

ชายหนุ่มเดินหนีข้าไปราวกับคิดว่าข้าเป็นอาจมหรืออะไรสักอย่างที่น่ารังเกียจอย่างนั้นแหละ

เหอะ ข้าเซียวเฟยเจิน ถึงจะเป็นคนบ้านป่าแต่ก็มีเกียรติมีศักดิ์ศรีนะ ไล่ข้าด้วยสายตาและการกระทำเช่นนั้นข้าคงไม่เดินตามก้นเขาไปหรอก

ไม่ใช่อะไรหรอกด้วยความที่ข้ากลัวว่าเขาจะเปลี่ยนใจฆ่าข้าเสียเดี๋ยวนั้นมากกว่า

ตอนเดินหาทางออกข้าไม่เจอมนุษย์ดูดเลือดนั่นอีกเลย ซากสัตว์ที่ข้าเคยเห็นว่ามันควรอยู่ตรงนั้นก็หายไปราวกับเหตุการณ์ที่ข้าเห็นก่อนหน้าเป็นเพียงฝันไป

ข้าคิดเรื่องนั้นได้ไม่นานก็ทำใจได้ว่าข้าอาจตาฝาด และตัดใจไม่นึกถึงมันอีก เหตุผลหลักคือมันคงไม่เกี่ยวกับข้า เหตุผลรองคือ ในหนังสือมิได้กล่าวถึงคนหรือสัตว์ประหลาดดูดเลือดใด ๆเลยสักครั้ง

ข้าออกมาเจอถงเอ๋อร์ยืนรอข้าอย่างร้อนรน พอเห็นข้าเท่านั้นแหละนางจึงวิ่งเข้ามาจับเนื้อจับตัวข้าด้วยความเป็นห่วง

“ท่านมิได้เป็นอันใดใช่หรือไม่เจ้าคะ”

ข้ายิ้มพลางส่ายหน้า

“มิได้เป็นอันใด กลัวข้าตายไปรึ ที่เป็นห่วงนี่คงมิใช่ว่าหากข้าตายไปแล้วเจ้าจะต้องกลับไปเป็นนางกำนัลหาบน้ำอีกใช่หรือไม่”

ข้าแซวนาง ถงเอ๋อร์ทำหน้ามุ่ยใส่ข้า

นางกับข้าคงทำบุญทำกรรมร่วมกันมาจึงได้มาเป็นเจ้านายสาวใช้จำเป็นซึ่งกันและกัน

“ตอนนี้องค์ชายทุกคนกลับออกมาจากอุทยานแล้วเจ้าค่ะ ท่านอ๋องสามออกมาเป็นคนสุดท้ายเหมือนกับเกิดเหตุฉุกเฉินขึ้นจึงเดินออกมามิได้ขี่ม้าออกมาเช่นคนอื่น แต่ในมือของท่านอ๋องมีกวางเขาสีทองที่มีสัญลักษณ์ออกมาด้วย....เพราะฉะนั้นผู้ที่ชนะทั้งสามพระองค์เท่าที่ข้าสังเกตเห็นคือ องค์รัชทายาท ท่านอ๋องแปด และท่านอ๋องสามเจ้าค่ะ

หากท่านอ๋องสามนำคุณชายสักคนไปช่วยด้วยคงไม่ออกมาเป็นคนสุดท้ายก็ได้นะเจ้าค่ะ ไม่น่าเลย”

ข้าอยากจะบอกนางเหลือเกินว่าเหตุฉุกเฉินที่ว่าข้านี่แหละคนทำ ถึงแม้ข้าจะไว้ใจนางในระดับหนึ่งแต่เวลาเพียงเดือนกว่า ๆ ไม่สามารถวัดธาตุแท้คนได้

ข้าจึงมิได้บอกแผนการของข้าแก่นางไป

“เจ้าพูดมากระวังศีรษะจะไม่อยู่บนบ่านะ ถึงที่นี่มิได้อยู่ในวังหลวงแต่หูตาคนไม่ต่างอันใดกับสับปะรด จะหาว่าข้าไม่เตือนเจ้า”

“ขะ ข้าจะไม่พูดมากอีกเจ้าค่ะ....ท่านจะเดินไปไหนเจ้าค่ะ”

“ก็เดินไปพักผ่อนอย่างไรเล่า เวลานี้เขาปล่อยให้พักมิใช่หรือ”

“เจ้าค่ะ แต่ท่านรู้ได้อย่างไรข้ายังมิได้แจ้งเลย”

ข้าดีดหน้าผากสาวใช้ดังเปาะ “เถอะน่า ข้าเดามิได้หรือไง ไหนต่อไปจะต้องทำอะไรบ้าง ชี้แจงมาโดยละเอียดเลย จะได้มิต้องเสียเวลา”

“ต่อไปเป็นช่วงพักเจ้าค่ะจนดวงตะวันตกดินราวยามโหย่วที่ลานนี้จะมีจัดงานเลี้ยงฉลองตอนกลางคืน ทางนั้นเป็นกระโจมที่เตรียมไว้ให้พักผ่อนเปลี่ยนเสื้อผ้า ฝั่งนั้นเป็นเขตสำหรับขุนนางเรียงตามขั้น ส่วนทางนั้นเป็นของพระญาติและคนในราชวงศ์ ส่วนทางนั้นที่หรูหราสุดคือกระโจมขององค์ฮ่องเต้ และฮองเฮาเจ้าค่ะ”

ข้ามองตามมือนางราวกับกำลังตั้งใจฟังเฉกเช่นเด็กดี ทว่าความจริงแล้วในหัวข้ากำลังแล่นคิดล่วงหน้าถึงแผนการต่อไปในคืนวันนี้

บัดนี้ตะวันตกดินเวลานี้ประมาณปลายยามโหย่ว ข้าที่ผลัดชุด เติมเครื่องประดับให้เข้ากับสตรีชั้นสูงที่นี่หน่อยเดินยืดอกออกมาด้วยกริยามั่นใจ ตามหลังด้วยถงเอ๋อร์ที่เดินสงบเสงี่ยมตามหลังข้ามาเช่นกัน

ลานกว้างโล่งเมื่อตอนกลางวันได้กลายเป็นสถานที่จัดงานเลี้ยงฉลองตอนกลางคืนอย่างรวดเร็ว

ข้าเดินไปยังไม่ถึงทางเข้างานกลับพบว่าบริเวณหน้างานไร้ผู้คนสัญจรไปมา พอข้าเดินไปถึงทางเข้าจึงรู้แจ้งถึงสาเหตุที่บริเวณหน้างานเงียบ

เพราะทุกคนกำลังประจำที่ของตนที่นางกำนัลจัดไว้ให้ ดวงตาแทบทุกคู่จ้องมาที่ผู้มาใหม่อย่างข้า

ข้าเดินไม่ช้าไม่เร็วจนเกินไปไร้ท่าทีเร่งรีบราวกับไม่รู้ตัวเลยว่าตนเองมาสาย ฝีเท้าของข้าเนิบช้าและมั่นคง ไร้อาการตื่นกลัวสถานที่แปลกใหม่อย่างที่หลายคนอยากเห็น อาภรณ์ของข้าไม่ดูมีลวดลายหรูหราและเป็นสีเขียวอ่อนเรียบง่ายดูแล้วอ่อนโยนและมุ่งมั่น หากคุณหนูที่แข่งกันแต่งตัวสีสันฉูดฉาดในวันนี้เปรียบเสมือนสีสันแต่งแต้มให้แก่มวลบุปผา ข้าคงเปรียบเสมือนสีของธรรมชาติที่ให้ความรู้สึกเย็นสบายแต่ส่งให้บุปผาเหล่านั้นเด่นออกนอกสายตาไป

แต่นั่นเป็นเพียงภาพลักษณ์ยามข้ามิได้ยิ้มหรือเอ่ยวาจาเท่านั้น ย่อมดูอ่อนโยนจนคนคาดไม่ถึง

ขณะที่ข้าเดินไปยิ้มไปโบกพัดในมือไป ตามทางข้าได้ยินเสียงกระซิบถามถึงตัวตนของข้ากันใหญ่

นางคือผู้ใด

ที่ว่างเหลือเพียงผู้วิเศษคนใหม่นี่นา หรือว่า....

นางเป็นเด็กบ้านนอกมิใช่หรือ ไยผิวนางจึงดีเช่นนั้น

ใบหน้านางก็งดงามยิ่งนัก จะเป็นไปได้อย่างไร

บางคนถึงกับคาดเดาไปต่าง ๆนานาว่าข้าคือผู้วิเศษคนใหม่จอมยโสคนนั้นที่เป็นที่พูดถึงกันทั่วทั้งวังหลวง

ไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้าย ที่นั่งของข้าถูกจัดให้นั่งอยู่ด้านข้างถัดจากฮ่องเต้และเชื่อพระวงศ์ราวห้าถึงหกที่เท่านั้น

นับเป็นที่นั่งที่โดดเด่นมิใช่น้อย ขนาดขุนนางหัวขาวขั้นสองบางคนยังนั่งถัดลงไปจากนางเลยด้วยซ้ำ

ข้ายิ้มมุมปากอย่างสะใจ นี่ถือสำหรับคนที่มองเหยียดใส่ข้าก็แล้วกัน ใช้เวลานานหน่อยข้าจึงจะเยื้องย่างถึงที่นั่ง

ก่อนเข้าที่ข้าไม่ลืมหันมาทำเคารพผู้สูงสุดในที่นี่

อาภรณ์สีเหลืองอร่ามพาดลวดลายมังกร ดูเพียงหางตาก็รู้ว่าผู้สวมใส่คือผู้ใด

องค์ฮ่องเต้แห่งแคว้นเฉียนเหลียง

ดวงตาของผู้มีอำนาจสูงสุดมองกลับมาที่นางดูเปล่งประกายเรืองรองกกว่าปกติ ข้ากล้ากระทั่งสบตากับพระองค์ตรง ๆ จนขุนนางหลายมองมาที่ข้าราวกับเห็นตัวประหลาด

ข้ามิได้ทำอันใดผิดนี่นา ราชวงศ์เฉิงมิได้มีทำเนียมห้ามชาวบ้านสบตากับฮ่องเต้นี่

พวกที่ตกใจที่ข้าใจกล้าเช่นนี้คงรู้สึกผิดคลาดที่ข้าไม่มีท่าทีเกรงกลัวบารมีอีกฝ่ายอีกทั้งยังปฏิบัติตัวราวกับกำลังทำเรื่องทั่วไป

ขุนนางที่รับใช้องศ์ฮ่องเต้บางคนทำงานมาหลายปียังไม่กล้าสบตานานขนาดข้าเลยกระมัง

กริยาของข้าในสายตาของพวกเขาคงหนีไม่พ้นกริยาของคนเย่อหยิ่ง ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง

ข้ามิได้สนใจพวกเขา เดินกลับไปนั่งที่

“ทูลองค์ฮ่องเต้นี่คือผู้วิเศษคนใหม่พะย่ะค่ะ”

ขันทีข้างกายพระองค์เอ่ยขึ้นท่ามกลางเสียงซุบซิบนินทา

“งั้นรึนามว่าเฟยเจินใช่ไหม”

“เพคะฝ่าบาท หม่อมฉันนามเฟยจิน แซ่เซียวเพคะ ภูมิลำเนาเกิดที่ดินแดนทางเหนือสุดของแคว้นเพคะ”

น้ำเสียงทุกถ้อยคำของข้าชัดเจน หลายคนเมื่อได้ยินยิ่งเผยใบหน้าดูถูกเหยียดหยามส่งมาให้ข้ายิ่งกว่าเดิม

พวกนางคงคิดว่าข้าเอ่ยชื่อแซ่ด้วยน้ำเสียงมั่นใจเช่นนี้ได้อย่างไร

ดูท่าข้าไม่อาย แต่คนอื่นคงอายแทนข้ากันหมดแล้ว

“ดินแดนทางเหนือรึ” องค์ฮ่องเต้เงียบไปพักนึงราวกับตกอยู่ในภวังค์ของตนเอง ข้าที่เตรียมสนทนาต่อจึงยั้งปากตนเองไว้ก่อน ในที่สุดขันทีของพระองค์คงเห็นว่าพระองค์มีท่าทีแปลกประหลาดจึงช่วยเตือนสติพระองค์ “เรานึกถึงอดีตน่ะ ช่างเถิด ดีแล้ว ๆ เจ้าเป็นผู้วิเศษคนใหม่ของราชสำนักข้าจึงไม่คุ้นหน้าเจ้าสินะ”

“เพคะ”