ไม่สายเจ้าค่ะ

“เพคะ”

ข้าเพิ่งมาถึงแท้ ๆ ก็ได้สนทนากับผู้เป็นโอรสสวรรค์อยู่หลายประโยค คนที่มาถึงก่อนหรือแม้แต่ขุนนางบางคนที่รับราชการมาหลายปียังมิได้มีโอกาสได้สนทนาโดยตรงกับพระองค์จึงรู้สึกทั้งอิจฉาทั้งรังเกียจนางยิ่งขึ้นไปอีก

สะเทือนแม้กระทั่งท่านเสนาบดีคนหนึ่งที่นั่งเสมอ ๆ แนวใกล้ข้าเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม สายตาร้ายกาจมองมาทางนางแวบหนึ่งก่อนจะหันไปทางฮ่องเต้

“ทูลฝ่าบาทคงเป็นเพราะนางเพิ่งมายังเมืองหลวง เข้าเฝ้าฝ่าบาทและราชวงศ์ครั้งแรก งานพิธีการเช่นนี้ยิ่งไม่ต้องพูดถึง นางจึงไม่รู้ว่าไม่ควรมาสายเช่นนี้ ฝ่าบาทโปรดอย่างทรงใส่พระทัยเลยพะย่ะค่ะ”

เหอะ มองจากดวงจันทร์ยังรู้เลยว่าที่เสนาบดีผู้นี้ต้องการจี้จุดบกพร่องของนางให้ฝ่าบาทลดความประทับใจแรกพบในตัวนาง

“เป็นอย่างที่ท่านกล่าวข้ายังใหม่ อาจมิรู้ความเรื่องใดไปท่านเสนาบดีอย่าเพิ่งถือสาเลย แต่ เอ ข้ามาสายหรือ ข้าเพิ่งรู้ตัวนะเจ้าคะ”

ข้าแสร้งใบหน้าไร้เดียงสาสุด ๆ เรียวคิ้วขมวดเข้ามากันอย่างใคร่สงสัย

“ท่านไม่เห็นหรือว่าทุกคนมากันหมดแล้ว เหลือเพียงแต่ท่านเท่านั้นแบบนี้ไม่เรียกสายหรือ”

“ไม่สายเจ้าค่ะ ข้าได้รับแจ้งว่านัดหมายยามโหย่ว ดูสิเจ้าคะยามนี้ยังยามโหย่วอยู่เลย นี่เรียกว่าสายหรือเจ้าคะ การดูเวลาของท่านกับข้าไม่เหมือนกันเสียแล้ว”

ข้าไม่ได้สายแต่คนอื่นดันมาก่อนเวลาต่างหาก

เสียงฮึดฮัดไม่พอใจดังมาจากท่านเสนาบดีคนปากเก่ง ส่วนข้าก็นั่งยิ้มตาใส

“การปฏิบัติตนเตรียมตัวแต่เนิ่น ๆเพื่อมาก่อนเวลาเป็นธรรมเนียมปฏิบัติกันมาช้านาน ท่านลองคิดดูเถิดการที่ให้องค์ฮ่องเต้รอท่านมันสมควรแล้วหรือ”

“ไม่สมควรเจ้าค่ะ” ข้าตอบทันทีโดยไม่ต้องคิด “แต่ท่านเพิ่งทูลบอกองค์ฮ่องเต้เองมิใช่หรือเจ้าคะ เพราะว่าข้ายังใหม่อย่าได้ถือสา ธรรมเนียมเหล่านี้ข้าที่เพิ่งมาร่วมงานครั้งแรก ไม่สิเข้าเมืองหลวงครั้งแรกด้วยซ้ำ ย่อมไม่รู้ นี่ท่านกำลังห้ามมิให้ฮ่องเต้ผู้เป็นโอรสสวรรค์ถือสาเอาความผิดข้า แต่ท่านจะถือโทษข้าเองหรือเจ้าคะ เช่นนี้ก็ได้หรือ

ท่านมีสิทธิ์ห้ามองค์ฮ่องเต้ได้หรือเจ้าคะ ข้ามาถึงนี่เพิ่งรู้”

เสนาบดีถึงกับสะอึกเมื่อโดนตอกกลับเช่นนี้

“เจ้า!”

คงไม่คิดว่าข้าจะกล้าเถียงตน แถมยังพูดจากลับขาวเป็นดำจากการหวังดีไม่อยากให้ฮ่องเต้ถือโทษโกรธข้า แต่กลับกลายเป็นว่าเป็นประโยคห้ามปรามฮ่องเต้เสียอย่างนั้น

“พอเถอะ เรามิอยากดูขุนนางตนเถียงกัน ถือเสียว่าเรื่องเมื่อครู่ไม่เกิดขึ้นแล้วกัน” สุรเสียงทรงอำนาจทว่าเต็มเปี่ยมไปด้วยความเมตตาทำให้เรื่องจบลงด้วยดี

ข้ายิ้มกระหย่อง ส่วนท่านเสนาบดีได้แต่เก็บโทสะของตนพลางจ้องมาทางข้าเขม็ง จะไม่ให้โกรธเกลียดนางได้อย่างไรเล่า เมื่อครู่เขาแทบจะโดนเด็กเมื่อวานซืนถอนหงอก

แต่ในเมื่อฮ่องเต้ทรงพูดเช่นนั้นขุนนางรับใช้จะกล้าขัดคำสั่งหรือ

ทางข้าไม่อะไรอยู่แล้ว เมื่อกี้เถียงอีกฝ่ายไปเพราะความคะนองปากล้วน ๆ แถมข้ายังรู้ว่าองค์ฮ่องเต้ไม่อยากทำอะไรผู้วิเศษอย่างข้าหรอก

ข้ากับท่านเสนา ข้ารู้ว่าตนเองคือหมากในกระดานที่สำคัญกว่ามากนัก

วัดจากเมื่อครู่ก็น่าจะเห็นชัดเจนอยู่ จังหวะห้ามทัพมีตั้งมากมายแต่พระองค์ไม่รู้ว่าตั้งใจหรือเป็นเรื่องบังเอิญที่ทรงห้ามทัพตอนข้ากำลังถอนหงอกอีกฝ่ายพอดี อีกฝ่ายอยากโต้นางกลับ ยังไม่มีโอกาสเลย

การโต้กันระหว่างข้าซึ่งเป็นผู้วิเศษใหม่กับเสนาบดีฝ่านพิธีการทำให้นิสัยอันเลื่องชื่อของข้าประจักษ์ชัดเจนยิ่งขึ้น

ในเร็ววันข้าคงฉายาใหม่เป็นนางปิศาจน้อยเป็นแน่

พิธีการดำเนินไปอย่างราบรื่นเมื่อข้าหุบปากเงียบ

ไล่ตั้งแต่รับประทานอาหารเย็นร่วมกัน

องค์ฮ่องเต้ทักทายครอบครัวขุนนางทั้งฝ่ายบุ๊นและฝ่ายบู๊

กล่าวถามถึงเหตุการณ์ต่าง ๆในอุทยานป่าของบรรดาองค์ชายก่อนที่สุดท้ายขันทีข้างกายพระองค์ก้าวเข้ามากระซิบเตือนเรื่องลำดับพิธีต่อไป

นั่นก็คือประกาศผู้ชนะสามลำดับที่สามารถล่าสัตว์ติดสัญลักษณ์ออกมาได้

“การแข่งขันครั้งนับว่ายากกว่าปีก่อน ๆ แต่ด้วยเพราะความปรีชาสามารถของเหล่าองค์ชาย ทุกพระองค์จึงทรงมีสัตว์น้อยใหญ่ติดมือกันมามากมาย ต่อจากนี้กระหม่อมจะประกาศผู้ชนะนะพะย่ะค่ะ

องค์ชายผู้ทรงได้รับลำดับที่หนึ่งได้แก่ องค์รัชทายาทหย่งเจียนพะย่ะค่ะ ลำดับสองคือท่านอ๋องแปดหย่งเหวิน และลำดับที่สามคือ ท่านอ๋องสามหย่งจื้อพะย่ะค่ะ”

เสียงปรบมือดังเกรียวกราว ข้าที่นั่งตรงกลางระหว่างผู้วิเศษรุ่นใหม่อีกสองคนอย่างเลี่ยงซูเมิ่งและเฟิงหยางจึงพลอยปรบมือตามไปด้วย

เหล่าคนในราชวงศ์ซึ่งนั่นอยู่บนแท่นขนาดใหญ่ด้านหลังฮ่องเต้และฮองเฮาก็ไม่แคล้วจำใจปรบมือตามน้ำ บนใบหน้าองค์ชายบางคนที่มิได้ถูกเอ่ยชื่อจึงเจื่อนลงพลางมองสบตาพระมารดาของตนที่มองกลับมาด้วยดวงตาไม่พอพระทัย

ปีที่ผ่านมาไม่มีการจัดลำดับที่ชัดเจนเช่นปีนี้ องค์ชายที่ล่าสัตว์ออกมาล้วนได้รับรางวัลกันถ้วนหน้า

ทว่าปีนี้ใครที่ค้นหาสัตว์ติดสัญลักษณ์ไม่เจอก็เท่ากับไม่ได้รางวัลแม้กระทั่งคำชมจากปากของผู้เป็นบิดา ทำราวกับไม่มีตัวตนในงานเสียอย่างนั้น

นับว่าการตัดสินใจครั้งนี้ขององค์ฮ่องเต้มีอะไรแอบแฝงเสียแล้ว

ข้านั่งจิบนิ่งมองสีหน้าของคนโดยรอบเพื่อเก็บข้อมูลไว้ในใจ

อย่างข้ายังต้องเรียนรู้อีกตั้งมาก

“เราได้บอกทุกคนไปแล้วว่ารางวัลครั้งนี้ของเราพิเศษนัก” สายพระเนตรของฝ่าบาททอดมาทางที่นั่งของพวกข้า “เวลานี้สวรรค์ได้ส่งผู้วิเศษมาถึงสามคนที่ยังไม่มีหน้าที่มอบหมายชัดเจน เราตัดสินใจแล้วว่าแผ่นดินของเรา ประชาชนของเราสำคัญที่สุด ในเมื่อทั้งสามล้วนเป็นบุตรชายผู้มากความสามารถของข้าและล้วนเป็นผู้ที่ข้ามอบหมายหน้าที่สำคัญไปแล้วทั้งสิ้น

เราจึงมีความประสงค์อยากแต่งตั้งท่านผู้วิเศษทั้งสามให้เป็นผู้ช่วยส่วนตัวของแต่ละคน พวกเจ้ายินดีรับรางวัลนี้ของพ่อหรือไม่”

“ลูกยินดีพะย่ะเสด็จพ่อ ลูกนับว่าเป็นเกียรติยิ่งนักที่เสด็จพ่อเมตตาผู้วิเศษมาให้ ลูกรับรองจะไม่ทำให้ทรงผิดหวัง” องค์รัชทายาทหย่งเจี้ยนตอบ

ช่างเป็นภาพพ่อลูกรักใคร่เสียนี่กระไร ข้านั่งดูด้วยใบหน้ารื่นเริงราวกับกำลังดูงิ้ว

“ลูกก็ยินดีเช่นกันพะย่ะค่ะเสด็จพ่อ”

ท่านอ๋องแปดคือตัวละครที่ในนิยายที่ข้าอ่านมิได้กล่าวถึงละเอียดนัก บอกเพียงว่าพระองค์เป็นบุตรที่เรื่องการเรียนและการปฏิบัติจริงเป็นแบบผ่านเกณฑ์ มิได้โดดเด่นเช่นลูกชายคนอื่น แต่หากมีการจัดอันดับเมื่อไหร่ต้องมีชื่อเขาติดอยู่หนึ่งในนั้นเสมอ

แต่สิ่งหนึ่งที่พระองค์โดดเด่นยิ่งนักคือการเขียนบทประพันธ์งิ้ว เป็นงานอดิเรกที่เลื่องชื่อของอีกฝ่ายยิ่ง

ท้ายที่สุดทุกคนต่างรอคำตอบจากอ๋องสาม ถึงแม้จะรู้ว่าพระองค์ไม่มีปฏิเสธองค์ฮ่องเต้ได้อยู่แล้ว

เพราะหากปฏิเสธก็เท่ากับเป็นการหักหน้าและหยามในน้ำใจที่เปี่ยมล้นครั้งนี้

แต่เขาคืออ๋องสามผู้ทำสิ่งใดตามใจแม้กระทั่งฆ่าคนจึงไม่อาจคาดเดาการกระทำของพระองค์ได้เลย

ขนาดข้ายังนั่งลุ้นจนตัวโก่งเลย

“ลูกตามใจเสด็จพ่อเช่นกัน”

เฮ้อ ข้าและคนอื่น ๆต่างพากันหายใจลื่นอกหลังจากที่ลุ้นจนแทบกลั้นหายใจมานาน

“ดี ๆ ดียิ่งนัก เพื่อไม่เป็นลำเอียงเราให้พวกเจ้าเลือกคนไปทำงานด้วยตนเองเถิดตามลำดับการมาถึงเส้นชัยก่อนเป็นอย่างไร”

“วิธีนี้ช่างเป็นวิธีที่ชาญฉลาดยิ่งนักพะย่ะค่ะ”

เป็นขันทีข้างกายพระองค์ที่ส่งเสริมเจ้านายตนเองได้อย่างยอดเยี่ยม

ฉะนั้นในลำดับการเลือกจึงเป็น

องค์รัชทายาทหย่งเจี้ยน อ๋องแปดหย่งเหวิน และสุดท้ายหรือก็คือผู้ไม่มีสิทธิ์เลือกได้แก่ อ๋องสามหย่งจื้อ

ข้ากับผู้วิเศษผู้ร่วมชะตาอีกสองคนข้างกายลุกขึ้นทำความเคารพองค์ชายผู้ชนะทั้งสาม

และจากนั้นข้าก็กลายเป็นสิ่งของที่ให้ผู้อื่นพินิจเลือกได้อย่างละเอียด

ข้าเป็นคนที่คิดเช่นใดก็มักแสดงอารมณ์เช่นนั้น ใบหน้างดงามที่ผ่านการแต่งมาบางเบาจึงแสดงความเบื่อหน่ายมาอย่างชัดเจน

แน่นอนว่าความเป็นจริงแล้วเรื่องข่าวรางวัลที่จะมอบให้เป็นถึงผู้วิเศษไม่น่าจะเป็นความลับได้

ซ่งกุ้ยเฟยผู้เป็นพระมารดาขององค์รัชทายาทเองก็รู้ล่วงหน้าเรื่องนี้แล้วจึงได้ทำการประเมินความสามารถและตระกูลเบื้องหลังจากแต่ละคนของผู้วิเศษเรียบร้อยแล้ว

และฮองเฮาผู้มีอำนาจมากที่สุดในวังหลังมีหรือจะพลาดเรื่องใหญ่เช่นนี้ นางเป็นพระมารดาผู้เลี้ยงดูอ๋องสาม

แม้กระทั่งหานซูเฟยพระมารดาของอ๋องแปดก็ไม่พลาดข่าวนี้เช่นกัน