บทที่ ๕ วสันตฤดูมาเยือนเรือนจื่อเถิง

หลายวันต่อมา สายลมแห่งการเปลี่ยนแปลงที่เคยพัดผ่านจวนแม่ทัพอย่างแผ่วเบา เริ่มก่อตัวเป็นรูปธรรมจับต้องได้มากขึ้น ณ เรือนจื่อเถิง

เฉียนก่วนเจียทำงานอย่างรวดเร็วและเงียบเชียบตามคำสั่งของฮูหยิน ช่างไม้ ช่างปูน เข้ามาซ่อมแซมหลังคาและส่วนที่ชำรุดทรุดโทรมอย่างแข็งขัน เครื่องเรือนชุดใหม่ถูกลำเลียงเข้ามาแทนที่ของเก่า แม้มิได้หรูหราเทียบเท่าเรือนหลัก แต่โต๊ะ ตั่ง ตู้ ล้วนทำจากไม้เนื้อดี แข็งแรงทนทาน เตียงนอนถูกเปลี่ยนใหม่ พร้อมเครื่องนอนครบชุด ผ้าปูที่นอนทำจากผ้าฝ้ายเนื้อละเอียด ผ้านวมผืนหนาถูกพับวางไว้อย่างเรียบร้อย พร้อมสำหรับคิมหันต์ที่กำลังจะมาเยือน เตาผิงเล็กๆถูกติดตั้งในห้องนอนของเด็กทั้งสอง และถ่านไม้คุณภาพดีก็ถูกนำมาเก็บสำรองไว้มากกว่าเดิมหลายเท่า

จางมามาเฝ้าดูการเปลี่ยนแปลงทั้งหมดด้วยความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย นางทำงานในจวนนี้มานานพอที่จะรู้ว่าสิ่งเหล่านี้ไม่ควรเกิดขึ้นได้โดยง่าย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมันเป็นการปรนเปรอบุตรเลี้ยงที่นายหญิงคนปัจจุบันไม่เคยใส่ใจเหลียวแล ความเคลือบแคลงใจยังมีอยู่ แต่ความรู้สึกขอบคุณและความโล่งใจที่เด็กๆ ในความดูแลของนางจะได้มีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น ก็ค่อยๆเข้ามาแทนที่

จวินซิงเฉินยังคงมีท่าทีระแวดระวัง เขามองดูบ่าวไพร่ขนย้ายสิ่งของเข้าออกด้วยแววตาเรียบเฉย ไม่เอ่ยถามสิ่งใด แต่ก็สังเกตทุกรายละเอียดอย่างเงียบงัน ส่วนจวินเสวี่ยอันนั้นแตกต่างออกไป นางเดินวนเวียนอยู่รอบๆเครื่องเรือนใหม่ ลอบใช้ปลายนิ้วสัมผัสความเนียนเรียบของเนื้อไม้ แอบซุกหน้าเข้ากับผ้านวมผืนหนานุ่มด้วยดวงตาเป็นประกาย แม้จะยังคงหวาดกลัวต้นเหตุของการเปลี่ยนแปลงเหล่านี้อยู่ลึกๆ แต่ความสะดวกสบายและความอบอุ่นที่เพิ่มขึ้นก็เป็นสิ่งที่นางปฏิเสธไม่ได้

แน่นอนว่าไม่มีคำพูดหรือจดหมายใดๆจากเหออวี้หลันส่งมาพร้อมกับสิ่งของเหล่านี้ นางเพียงแต่สั่งการผ่านพ่อบ้าน แล้วปล่อยให้การกระทำเป็นเครื่องพิสูจน์เท่านั้น

ในขณะเดียวกันที่เรือนอวี้ฮั่น เหออวี้หลันไม่ได้หยุดนิ่งอยู่เพียงแค่การปรับปรุงสภาพความเป็นอยู่ นางหันมาให้ความสนใจในเรื่องที่นางละเลยไปอย่างน่าอภัยในอดีต นั่นคือการศึกษาของเด็กทั้งสอง

นางจำได้เลาๆว่าจวินซิงเฉินนั้นมีความเฉลียวฉลาดและความจำดีเลิศ หากได้รับการส่งเสริมอย่างถูกต้อง เขาย่อมมีอนาคตที่สดใส ส่วนจวินเสวี่ยอัน แม้จะขี้อายและหวาดกลัว แต่ก็มีแววความสนใจในเรื่องศิลปะอยู่บ้าง

"ชุนเถา" นางเรียกสาวใช้คนสนิทเข้ามา "ไปสืบดูให้ละเอียดหน่อยว่า ตอนนี้ผู้ใดเป็นอาจารย์สอนหนังสือให้ซิงเฉิน? หลักสูตรที่สอนเป็นอย่างไรบ้าง? แล้วเสวี่ยอันเล่า ได้เรียนรู้อะไรนอกเหนือจากงานเย็บปักถักร้อยจากจางมามาบ้างหรือไม่?" นางกำชับ "ข้าต้องการให้แน่ใจว่าบุตรธิดาแห่งจวนแม่ทัพจวิน ได้รับการศึกษาที่ดีที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้"

ชุนเถารับคำและออกไปสืบความอย่างรวดเร็ว ไม่นานนักก็กลับมารายงานด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก "เรียนนายหญิงเจ้าคะ คุณชายน้อยมีอาจารย์สอนหนังสืออยู่ท่านหนึ่ง นามว่าอาจารย์หลิน แต่มาสอนไม่สม่ำเสมอนักเจ้าค่ะ ส่วนใหญ่จะสอนเพียงการอ่านเขียนขั้นพื้นฐานและตำราพื้นฐานง่ายๆ ส่วนคุณหนูน้อยนั้น... นอกจากจางมามาจะสอนให้อ่านออกเขียนได้บ้างเล็กน้อยกับสอนงานปักผ้าแล้ว ก็มิได้มีผู้ใดมาสอนสั่งสิ่งอื่นเป็นพิเศษเลยเจ้าค่ะ อุปกรณ์การเรียน เช่น พู่กัน กระดาษ หรือตำรา ก็มีอยู่อย่างจำกัด"

เหออวี้หลันขมวดคิ้วมุ่น หัวใจพลันหนักอึ้ง นี่คือผลพวงจากการละเลยของนางในอดีตอย่างแท้จริง นางปล่อยให้บุตรชายผู้มีแววเฉลียวฉลาดต้องเรียนรู้อย่างกระท่อนกระแท่น ปล่อยให้บุตรสาวผู้อ่อนหวานต้องเติบโตขึ้นโดยขาดการส่งเสริมพรสวรรค์ที่อาจมี

"ไม่ได้การ" นางกล่าวเสียงเรียบ แต่แฝงความไม่พอใจ "ชุนเถา เจ้าไปแจ้งเฉียนก่วนเจีย ให้จัดหาพู่กัน แท่นฝนหมึก กระดาษ และตำราเรียนที่จำเป็นสำหรับซิงเฉินให้พร้อมสรรพ บอกอาจารย์หลินด้วยว่า ข้าต้องการให้เขามาสอนอย่างสม่ำเสมอ หากมีปัญหาใด ให้มาแจ้งข้าโดยตรง" นางหยุดเล็กน้อย คิดต่อ "และให้ลองหาอาจารย์หญิงที่มีความสามารถด้านการวาดภาพ หรือดนตรี หรือการเขียนอักษรวิจิตร มาเป็นอาจารย์ให้เสวี่ยอันด้วย ค่อยๆเริ่มจากสิ่งที่นางสนใจก่อน ไม่ต้องเร่งรัด" นางย้ำอีกครั้ง "จัดการเรื่องนี้อย่างเงียบๆ อย่าให้เป็นที่เอิกเกริก"

ชุนเถารับคำสั่งด้วยความรู้สึกทึ่งระคนยินดี นายหญิงของนางกำลังใส่ใจอนาคตของสองพี่น้องอย่างแท้จริง!

หลายวันต่อมา ในยามบ่ายที่แสงแดดอ่อนละมุน เหออวี้หลันรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย จึงออกมาเดินเล่นในสวนดอกไม้ของจวน สวนแห่งนี้กว้างขวางและได้รับการดูแลอย่างดี มีดอกไม้นานาพันธุ์กำลังเบ่งบานส่งกลิ่นหอมอบอวล นางเดินทอดน่องไปเรื่อยๆปล่อยให้ความคิดล่องลอย จนกระทั่งมาถึงบริเวณใกล้ศาลาริมสระบัว สายตาของนางก็พลันเหลือบไปเห็นร่างเล็กๆสองร่างที่คุ้นเคย

จวินซิงเฉินและจวินเสวี่ยอันกำลังนั่งเล่นอยู่ใต้ต้นหลิวใหญ่ริมสระ โดยมีจางมามานั่งเฝ้าอยู่ไม่ห่าง จวินซิงเฉินกำลังอ่านหนังสือม้วนหนึ่งอย่างตั้งใจ ส่วนจวินเสวี่ยอันกำลังใช้กิ่งไม้เล็กๆวาดรูปเล่นบนพื้นดิน

เหออวี้หลันชะงักฝีเท้า หลบอยู่หลังพุ่มดอกโบตั๋นหนาทึบ นางเพียงแค่อยากมองดูพวกเขาเงียบๆจากระยะไกล หัวใจพลันรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาอย่างประหลาดเมื่อเห็นภาพนั้น ภาพของความสงบสุขเล็กๆที่นางไม่เคยมีส่วนร่วม

ทันใดนั้น จวินเสวี่ยอันเงยหน้าขึ้น ดวงตากลมโตสบเข้ากับสายตาของนางที่มองอยู่พอดิบพอดี!

เหออวี้หลันใจหายวาบ เตรียมพร้อมรับมือกับปฏิกิริยาหวาดกลัวเช่นครั้งก่อน แต่ครั้งนี้เด็กน้อยเพียงแค่เบิกตากว้างขึ้นเล็กน้อยด้วยความประหลาดใจ แววตาไม่ได้ฉายความตื่นกลัวรุนแรงเท่าเดิม มีเพียงความสับสนระคนสงสัย นางจ้องมองเหออวี้หลันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะรีบก้มหน้าหลบ แล้วขยับเข้าไปนั่งชิดพี่ชายตามความเคยชิน

เหออวี้หลันนิ่งอยู่กับที่ ไม่ได้ขยับเข้าไปใกล้ นางเพียงแค่ผงกศีรษะให้เล็กน้อยอย่างแผ่วเบา แผ่วเบาจนแทบมองไม่เห็น... ก่อนจะหมุนกายเดินจากไปเงียบๆ

นางไม่ได้รู้เลยว่า การกระทำอันเงียบงันนั้น อยู่ในสายตาของคนผู้หนึ่งมาโดยตลอด

จวินเหยียนซี ซึ่งกำลังเดินตรวจตราความเรียบร้อยในจวนผ่านมาทางนั้นพอดี เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดจากมุมหนึ่งของศาลา เขาเห็นภรรยาของตนหยุดยืนมองบุตรทั้งสองด้วยสายตาที่ยากจะอธิบาย เห็นนางผงกศีรษะเล็กน้อยก่อนจะจากไป และเห็นปฏิกิริยาของเสวี่ยอันที่เปลี่ยนไป ความกลัวที่ลดลง ความประหลาดใจที่เข้ามาแทนที่

แม่ทัพหนุ่มขมวดคิ้วเล็กน้อย แววตาคมกล้าฉายประกายครุ่นคิด เขายืนนิ่งอยู่ครู่ใหญ่หลังจากเหออวี้หลันเดินลับไปแล้ว สายตาจับจ้องไปยังบุตรทั้งสองด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน ก่อนจะหมุนกายเดินจากไปอีกทางหนึ่งเงียบๆเช่นกัน

เหออวี้หลันกลับมาถึงเรือนอวี้ฮั่น หัวใจเต้นไม่เป็นส่ำ การสบตากับจวินเสวี่ยอันเมื่อครู่ แม้จะสั้นนัก แต่มันก็จุดประกายความหวังเล็กๆขึ้นในใจนาง บางทีกำแพงน้ำแข็งนั้นอาจจะไม่ได้หนาทึบจนเกินจะทลายลงได้...

การปรับปรุงเรือน การจัดการเรื่องการศึกษา ทุกอย่างกำลังดำเนินไป นางรู้ว่าหนทางยังอีกยาวไกล แต่ทุกย่างก้าวที่นางทำลงไป ล้วนเป็นไปเพื่ออนาคต... อนาคตที่นางหวังว่าจะสามารถเรียกคืนรอยยิ้มและความไว้วางใจจากเด็กทั้งสองได้อีกครั้ง