บทที่ 3 อดใจไม่ไหว nc

บั้นเอวสอบโยกไหวควงควานช้าๆ และถอดถอนตัวตนออกและสอดเข้าไปใหม่ระหว่างนี้ก็ครูดผ่านเมล็ดดอกไม้ของคนใต้ร่างไปมาเพื่อจะปลุกเร้านาง  อ๋องหนุ่มขยับเข้าออกด้วยลีลารักที่ช่ำชอง  

เพราะเขาเองก็ผ่านสตรีมามากมายด้วยวัยเกือบจะสามสิบหนาวเข้าไปแล้ว เพียงแต่เขาไม่ได้ถึงกับเป็นบุรุษเจ้าสำราญเพียงเท่านั้น  แต่ก็มิใช่มิเคยเรียกสตรีมาปรนนิบัติตามประสาหนุ่มฉกรรภ์ที่ต้องเกิดสิ่งเร้าตามธรรมชาติ  อ๋องหนุ่มขยับลำกายเข้าออกแต่ไม่ยอมเข้าไปจนมิดลำกายเสียที  

เขาทำเช่นนี้เรื่อยๆ เหมือนหลอกล่อให้คนใต้ร่างเสียวซ่านจนทนไม่ไหว ต้องร้องขอเขาด้วยตัวของนางเอง  ขณะที่ริมฝีปากหนาของเขาก็ก้มลงไล้เลียอกอวบใหญ่ของนางอย่างเมามัน  

และเมื่ออดใจไม่ไหวก็อ้าปากออกแล้วรวบทรวงอกอวบใหญ่นั้นเข้าไปแทบจะครึ่งเต้า และก็ออกแรงดูดดื่มมันดังเช่นทารกดูดนมมารดาก็มิปาน “ ท่านอ๋องเพคะ ท่านอ๋อง ฮวาเอ๋อทนไม่ไหวแล้ว ไม่ไหวแล้วจริงๆเพคะ ”  คนใต้ร่างครางออกมาเบาๆ  นางรู้สึกเสียวซ่านจนเกินจะทนได้แล้ว

ความเจ็บปวดแทบจะขาดใจในคราวแรกมันหายไปไหนหมดก็ไม่รู้ได้  เพราะในขณะนี้มันกลับกลายเป็นความเสียวซ่าน เสียวจนนางแทบจะบ้าแล้ว  นางเหมือนต้องการบางสิ่ง  ต้องการมาก  และนางคิดว่าท่านอ๋องหนุ่มช่วยนางได้ 

เมื่อได้ยินเสียงร้องครางที่ขาดเป็นห้วงๆของนาง  อ๋องหนุ่มที่ตนเองก็แทบจะทนไม่ไหวก็ยอมขยับโยกบั้นเอวสอบ ไหวโยกมันด้วยจังหวะเนิบนาบช้าๆ  และเริ่มเร่งความเร็วขึ้นเป็น รัวเร็ว ถี่ยิบ และในที่สุดก็โยกขย่มคนใต้ร่างอย่างรุนแรง

เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังสนั่นไปทั้งห้องหนังสือที่โชคดีที่มันตั้งแยกห่างจากหมู่เรือนอื่นๆ อยู่พอสมควร ทำให้เสียงเริงรักที่เร่าร้อนและเสียงครวญครางผสานกันอย่างสุขสมของคนทั้งคู่ที่ตอนนี้ไม่ได้สนใจสิ่งใด นอกจากการขยับสะโพกเข้าหากันอย่างเร่าร้อนด้วยจังหวะเดียวกัน

และในที่สุดเมื่อความเสียวซ่านมันพุ่งขึ้นสูงเกินจะทนได้อีก  เหลียนฮวาก็ร่อนสะโพกอวบอัดของนางรับลำกายแกร่งของท่านอ๋องหนุ่มอย่างร่านร้อน “ อ๊า อ๊าาา อ๊าา ท่านอ๋องเพคะ  หม่อมฉันรักท่าน รักท่านเหลือเกิน อ๊าา อ๊าาาา อ๊าาา”

เหลียนฮวาที่อารมณ์รักพุ่งขึ้นสูง  มันถึงจุดที่ความสุขสมซัดสาดนางจนหลงลืมตนไปจนสิ้น  นางเอาแต่ร้องครวญครางเรียกชื่อของคนบนร่าง  แถมยังสารภาพความในใจของตนเองไปอีกด้วย  เหลียนฮวาทั้งร้องครวญครางและร่อนสะโพกอวบรับลำกายแกร่งของเขา 

แม้นางจะรู้ว่าหากเขาได้สติเขาไม่มีทางจะหันมามองนางด้วยซ้ำ ใช่นางรู้ว่ามันเกิดสิ่งผิดปกติกับเขา แต่นางก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุใด  แต่ในเมื่อสิ่งที่เกิดขึ้นมันเลยเถิดจนนางกับเขาตกเป็นของกันและกันไปแล้วเช่นนี้  ก็คงต้องปล่อยให้มันเป็นไป

คราวนี้นางตกเป็นของท่านอ๋องหรู่หยางแล้ว  นางก็ได้มีโอกาสรับรสรักจากเขา  ให้หายอยากหายโหยหาเขาที่มันกัดกร่อนในใจของนางมานานหลายเดือน  มันเป็นความรัก ความหลงไหลที่นางเองก็รู้แก่ใจว่ามันไม่มีทางจะเป็นจริงขึ้นมาได้

 เหลียนฮวาร่อนสะโพกอวบรับลำกายแกร่งของเขาอย่างเร่าร้อน  เมื่อเขากระแทกนางรุนแรงนางก็ร่อนรับ และถึงกับกล้าดึงศีระษะเขาลงมาจูบอย่างดูดดื่ม  ท่านอ๋องหนุ่มที่หลงอยู่ในฤทธิ์ยาปลุกกำหนัดที่เขาเข้าใจว่าเป็นเหลียนฮวาที่ใช้มันกับเขา

ก็ยอมจูบนางอย่างดูดดื่ม เพราะเขาเองก็พึงใจรสจูบของนางไม่น้อย  เขาเร่งกระแทกนางจนแตกระเบิดอย่างรุนแรง อย่างที่ในชีวิตหนุ่มของเขาไม่เคยเลยที่จะสุขสมมากมายถึงเพียงนี้  แต่มันก็ยังไม่อิ่มเอม  อ๋องหนุ่มจึงจับนางนอนคว่ำแล้วกระแทกนางจากทางด้านหลังอย่างเร่าร้อน 

 เหลียนฮวาร้องครวญครางเสียงดังยิ่งนัก  นางยังไม่เคยชายมาก่อนเลย  แต่บัดนี้ถูกอ๋องหนุ่มที่มีลีลารักที่ดุดันยิ่งนักกระแทกร่องรักของนางอย่างรุนแรง  ท่านอ๋องเป็นอะไรกันนะ  ทำไมเขาถึงเสพสมนางรุนแรงจนผิดปกติเช่นนี้  

เหลียนฮวาไม่เคยรู้มาก่อนว่าการเริงรักระหว่างหญิงชายจะมีความเจ็บปวดอย่างมากมายเช่นนี้  แต่แล้วเพียงไม่นานมันก็กลับกลายเป็นเร่าร้อน และสุขสมอย่างมากมายในเวลาต่อมา 

อ๋องหนุ่มหนุ่มมิได้สนใจสิ่งใดทังนั้น  เขาเพียงตักตวงเอาจากสตรีใต้ร่างไปตามอารมณ์ที่พุ่งขึ้นสูงของตนเอง  ทั้งนี้เป็นเพราะฤทธิ์ยาที่เป็นสูตรลับของแคว้นอื่นที่คุณหนูซ่งให้คนของบิดาไปเสาะหามาให้นางเพื่อจะนำมาใช้กับเขา  แต่เหตุการณ์มันกลับพลิกผันไปเช่นนี้  

ทำให้คนที่มารองรับความเร่าร้อนและดุดันของท่านอ๋องหนุ่มกลับกลายเป็นเหลียนฮวาหลานสาวของแม่นมที่มิได้รู้สิ่งใดกับเขาเลย   นางอาจจะหลงรักท่านอ๋องหรู่หยาง  แต่ก็ไม่ได้คิดไปไกลถึงกับจะวางยาปลุกกำหนัดเขา   นางเพียงแอบหลงรักเขาเงียบๆ  และอยากจะปรนนิบัติเขาบ้างพอให้นางได้ชื่นใจเล็กๆน้อยๆเพียงเท่านั้น 

เพราะนางเองก็เจียมตนอยู่เสมอ  เพราะท่านอ๋องหรู่หยางนั้นอยู่สูงเกินกว่าสตรีฐานะอย่างนางจะฝันถึงได้   แต่ความรักมันห้ามกันมิได้  นางจึงได้แต่แอบหลงรักเขาเงียบๆ  เพื่อรอวันเวลาที่นางจะทำใจได้  และยอมรับการสู่ขอจากชายอื่นและแต่งงานออกไปจากจวนของท่านอ๋องหรู่หยางเพียงเท่านั้น  นางไม่เคยคิดเลยว่านางจะสมหวังกับท่านอ๋องเจ้าของจวน

ส่วนท่านอ๋องหนุ่มขณะนี้  ถูกยาที่ทำให้มีกำหนัดที่สูงจนผิดปกติ  และรุนแรงกว่าปกติ  จนเมื่อกระแทกร่องรักของเหลียนฮวาไปจนเสร็จสมอย่างมากมายแล้ว   เขาก็จับนางพลิกไปมาตามแต่เขาจะพอใจ  แล้วกระแทกร่องอวบของนางอีกอย่างรุนแรงจนเสร็จสมไปอีกครั้ง  

แม้ตอนแรกเหลียนฮวาคนงามจะเจ็บปวด  แต่ความที่เป็นท่านอ๋องหรู่หยางคนที่นางแอบหลงรักเขา  การเริงรักกันในตอนหลังมันจึงกลับกลายเป็นเร่าร้อน และสุขสมยิ่งนัก  เมื่อทั้งสองแตกระเบิดอย่างรุนแรงในเวลาใกล้เคียงกันกันไปอีกครั้ง 

อ๋องหนุ่มลงนอนแผ่หลาข้างๆ ตัวของเหลียนฮวา  จนเมื่อเขาหายใจเป็นจังหวะที่ปกติแล้ว  อ๋องหนุ่มหนุ่มก็จับร่างอวบอัดที่ขึ้นสีเพราะแรงบีบเค้นและฟอนเฟ้นที่รุนแรงของอ๋องหนุ่ม  กดกระแทกนางอีกครั้งและอีกครั้ง  จนกระทั่งยาปลุกกำหนัดเริ่มจะคลายฤทธ์ก็เย็นย่ำเต็มทีแล้ว 

อ๋องหรู่หยางกับเหลียนฮวาก็หลับไหลไปด้วยกันทันทีหลังจากจบบทรักในครั้งสุดท้ายแล้ว  จนเมื่อตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็เป็นเวลาเย็นย่ำเต็มที  เสียงเคาะประตูหน้าห้องหนังสือก็ดังขึ้น อ๋องหนุ่มลืมตาขึ้นแล้วหันไปมองประตูทันที

“ ใคร ” เสียงแหบพร่าส่งเสียงออกไป  ด้วยเกรงคนด้านนอกจะผลักประตูเข้ามา  “  กระหม่อมพ่อบ้านซื่อขอรับ ท่านอ๋องจะให้ตั้งโต๊ะอาหารหรือไม่ขอรับ ตอนนี้ก็ย่ำค่ำเต็มทีแล้ว  ใกล้เวลาอาหารค่ำแล้วขอรับ ”  

“ ไม่ต้อง หากข้ากลับเรือนไปแล้วค่อยตั้งสำรับ ตอนนี้อย่าเพิ่งให้ใครมารบกวน ”  หลังสิ้นเสียงของท่านอ๋องหรู่หยาง ด้านหน้าประตูก็เงียบลงไปทันที  เหลียนฮวาที่ก็รู้สึกตัวขึ้นไล่เลี่ยกับอ๋องหนุ่ม  ก็ค่อยๆพยุงร่างของตนเองขึ้น แล้วพยายามมองหาอาภรณ์ที่กระจัดกระจายของตนเองเพื่อนำมาสวม ขณะที่อ๋องหนุ่มก็ยันกายลุกขึ้นเช่นกัน ร่างล่ำสันที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามหนั่นแน่นของเขาเปลือยเปล่า  

“  เจ้าอย่าคิดนะ ว่าแผนชั่วของเจ้าที่วางยาปลุกกำหนัด จนตกเป็นของข้าแล้ว  ข้าจะรับผิดชอบเจ้า อย่าฝันไปเลย ตำแหน่งพระชายาไม่มีทางจะเป็นของหญิงต่ำต้อยเช่นเจ้าได้  ”  เสียงเยาะหยันของอ๋องหนุ่มดังขึ้นทันที  เมื่อสติของเขากลับคืนมาอย่างสมบูรณ์แล้ว