MasukShare
จิวอันกับหยาดน้ำตาของนาง
Terakhir Diperbarui:
2024-10-22 07:53:38
Bab terkait
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม หัวอกเดียวกัน
“อ้ายฉิง อ้ายฉิง” หวงเฉิงอู๋อยู่ๆ ก็รู้สึกคิดถึงอ้ายฉิงขึ้นมาในทันที ยิ้มเศร้าๆ คงคิดถึงนางมากไปจึงเป็นแบบนี้“ท่านหมอ นางเป็นอย่างไรบ้าง”ท่านหมอทำสีหน้าเคร่งขรึมเมื่อหวงฉีจิ้งเอ่ยปากถาม“นางถูกพิษทำลายช่องท้อง แม้จะไม่ถึงตายทว่า พิษร้ายจะทำลายอวัยวะภายในไปเรื่อยๆ นางจะรู้สึกเจ็บปวดขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่ง จนกระทั่ง อวัยวะถูกทำลายจนหมดจึงจะสิ้นความทรมาน”หวงฉีจิ้ง ทรุดกายลงกับเก้าอี้ เจียวหยูปาดน้ำตา ฟางหลินแสร้งก้มหน้าซ่อนยิ้ม“แล้วไม่มีทางรักษาหรือแก้พิษได้หรือ”โฮว๋ตัวฉินถามด้วยความห่วงใยท่านหมอส่ายหน้า“จะต้องมียาถอนพิษ คนที่วางยานางจะต้องมียาถอนพิษ”“ข้าจะไปตาม จิวอันพิษชนิดนี้ไม่ต่างจากที่มารดาของอ้ายฉิงรับมันเข้าไป นางทรมานจนกระทั่งตายลงไป”“ข้าน้อยจะลอง หาวิธีรักษา เผื่ออาจจะพอมีทางแต่ คิดว่าช่างยากยิ่งพิษชนิดนี้ทำลายช่องท้องและลุกลามไปยังที่อื่นต่อไปคงยากจะควบคุม”หวงฉีจิ้งพยักหน้า ท่านหมอประสานมือออกไป“ฝ่าบาทหากข้านำนางกลับไปที่ใต้เป่ยเอี่ยนเพื่อให้หมอที่ดีที่สุดดูแลนางเล่า”“นางเป็นชายารองของเฉิงอู๋อ๋องอีกอย่าง นางยังร่างกายอ่อนแอไม่อาจเคลื่อนย้ายทำได้เพียงประคับประคองและห
Terakhir Diperbarui : 2024-10-22ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม มองออกมาที่ข้า
“ข้ายอมแล้ว แม้ว่าจะต้องเจ็บซ้ำแค่ไหนข้าก็ยอมแล้วไม่อาจต่อกรกับอ้ายฉิงไม่อาจแย่งชิงท่านอาเฉิงอู๋กับนาง แม้แต่เสด็จพ่อก็ไม่เชื่อใจข้าแล้ว เสด็จพ่อคิดว่าข้าเป็นคนวางยา อ้ายฉิงเช่นนั้นข้าไม่ควรมีหน้าไปพบพวกเขา”ปาหวางอ๋องตอนนี้ในใจกลับรู้สึกสงสารจิวอันแทนที่จะห่วงใยอ้ายฉิงหรือเพียงเขาคิดว่าอ้ายฉิงมีคนห่วงใยมากพอแล้วแต่จิวอันนางกลับโดดเดี่ยวกระโดดลงจากหลงัม้า ดึงมือจิวอันลงมาด้านล่าง“ข้าจะบอกอะไรให้ ในเมื่อเราไม่อาจห้ามคนอื่นมองเราในทางที่ผิดได้ไม่อาจทำให้คนอื่นรักเราได้ เช่นนั้นเราก็เพียงแค่ชื่นชมตัวเอง และรักตัวเองให้มากกว่าความรักของคนอื่น มะนั่งลงชมจันทร์กันดีกว่า ถือเสียว่าหาทางลืมเรื่องเลวร้ายนั่นเสียไม่อยากกลับก็ไม่ต้องกลับข้าอยู่เป็นเพื่อนเจ้าเอง”นั่งลงบนพื้นหญ้าหนานุ่ม“ท่านอาปาหวางอ๋องท่านไม่เป็นห่วงอ้ายฉิงหรือ” ปาหวางอ๋องยิ้มสดใส“ห่วงสิ แต่ตอนนี้มีเด็กขี้แยคนหนึ่งอยากนั่งโง่งมอยู่ในป่า (นั่งโง่ๆ) ข้าก็อดสงสารหลานสาวดื้อด้านเสียไม่ได้ เช่นนั้นข้าควรจะเลิก ห่วงใยคนที่มีคนคอยห่วงมากมายมาใส่ใจหลานสาวตัวแสบดีกว่า”จิวอันปาดน้ำตาพร้อมกับรอยยิ้มปาหวางอ๋องเขย่าหัวเบาๆ“ท่านอาปาหวา
Terakhir Diperbarui : 2024-10-22ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ไม่ต้องเสียใจ
“หลังจากคุยกับเจ้า เมื่อคืนข้าก็มีเรื่องมากมายให้ต้องขบคิด พอง่วงจะนอนก็ต้องคอยเติมฟืนในกองไฟอากาศหนาวยิ่งนักในที่สุดเจ้าก็ป่วยไข้จนได้”“จิวอันทำท่านอาลำบาก”“ไม่ ได้ลำบากอะไรบางทีการได้นั่งโง่งมใต้แสงจันทร์ก็ดีกว่านั่งชูคออยู่ในวังหลวงอันหรูหรา เจ้าลองมองเข้าไปที่วังหลวงสิที่นั่นวุ่นวายเสียจริงที่นี่มีเพียงเราสอง”จ้องตากลมของจิวอัน เสียงท้องของปาหวางอ๋องร้องจ้อกแจ้ก“อืม จะไม่ดีก็ตรงที่หิวนี่แหละ”ยกมือขึ้นลูบท้องตัวเองไปมาจิวอันยิ้มแห้งๆ"ข้าจะมองเข้าไปในวังหลวงที่นั่นมีของกินมากมาย จะได้แอบหยิบมันมาให้ท่านอา""เจ้าลองมองออกมาที่ข้าสิ ที่นั่นตอนนี้มีเฉิงอู๋อ๋องลองมองออกมา.. ที่นี่ ..มีข้าอยู่ข้างเจ้า"จิวอันหลบตาคม นี่เป็นคำหวานของท่านอาเล็กที่มีใบหน้าหล่อเหลาที่ผู้คนต่างเล่าขานเรื่องมีหญิงงามมากมายข้างกาย ชึ่งจิวอันไม่เคยชอบที่ได้ยินเรื่องนี้ หรืออาจเป็นคำพูดเปิดเผยความในใจหรือเปล่า“ท่านอา จะต้องทนหิวอีกนานเมื่อครู่ก็ไม่ได้บอกให้องครักษ์ชิงกวานนำของกินมา”เปลี่ยนเรื่องพูดหลบตาคม ไม่มองใบหน้าหล่อเหลาให้ใจสั่น“เจ้าจะรออยู่นี่ได้ไหมข้าไปจับไก่ป่ามาย่าง สักร้อยตัว”“ทำไมต้องร้อยตัว”
Terakhir Diperbarui : 2024-10-22ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม หงส์ปีกหัก
“พิษร้ายมีปริมาณมาก ชายารองของเฉิงอู๋อ๋องอาจจะยังไม่ฟื้นขึ้นมาในตอนนี้แต่ก็ดีกว่านางฟื้นขึ้นมาแล้วจะทรมานด้วยอาการเจ็บปวดในช่องท้อง ข้าน้อยเจียดยาบรรเทาอาการปวดในช่องท้องมาเผื่อไว้เคี่ยวให้นางดื่มหากนางฟื้นขึ้นมาแล้วมีอาการเจ็บปวด”วังหลวงคุกหลวง“เหว่ยจื่อหยวน ถึงคราวที่ต้องจะต้องติดตามอ้าจิงไปแล้ว ข้าช่วยสงเคราะห์ให้ ไม่นานเกินรอ”อ้ายหลิวยืนอยู่หน้าห้องขังสายตาเย้ยหยันเหว่ยจื่อหยวน“ฮองเฮาจิตใจท่านทำด้วยอะไรจึงช่างโหดร้ายเพียงนี้”“ข้าจะถือว่าเป็นคำเยินยอ คนของข้าบอกว่าเฉิงอู๋อ๋องกำลังจะเดินทางถึงวังหลวงคาดว่าไม่เกินวันพรุ่งนี้เช่นนั้นข้าจะฆ่าเสียพร้อมกันพรุ่งนี้คงเตรียมการต้อนรับ ลูกเขยที่กำลังจะมาช่วยพ่อตาทว่ากับถูกข้าสังหารโดยง่าย”“ฮองเฮาท่านทำร้ายคนอื่นตลอดมาไม่เคยรู้สึกว่าผิดบ้างหรือไร”“555 เหว่ยจื่อหยวนคนอย่างท่านบังอาจมาสั่งสอนข้าข้าทำทุกอย่างเพื่อให้ได้มาในสิ่งที่ต้องการ นับว่าไม่ผิดที่ท่านที่ทำทุกอย่างเพื่อฝ่าบาท สร้างความร้าวฉานให้ข้ากับฝ่าบาทเก็บซ่อนอ้ายจิงไว้เพื่อฝ่าบาท ข้าตอนนี้อยากจะเลาะเนื้อท่านออกมาเสียหากไม่มีท่านฝ่าบาทกับอ้ายจิงก็คงไม่มีทางสมหวัง”“เจ้าเอาแต่ดท
Terakhir Diperbarui : 2024-10-22ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม นางหงส์
องครักษ์ต่างรายล้อมไว้อ้ายหลิว ทรุดกายลงกับพื้น“ท่านอา อย่าทำร้ายเสด็จแม่ได้โปรด”จิวอันวิ่งเข้ามากอดอ้ายหลิวไว้ อ้ายหลิวเงยหน้าขึ้นมองจิวฮัวยกมืออันสั่นเทาขึ้นลูบที่แก้มจิวฮัวเบาๆ“จิวฮัวแม่ขอโทษแม่ผิดไปแล้ว เจ้าอย่าได้กังวลเสด็จพ่อจะไม่มีทางกล่าวโทษเจ้าแม่ยอมรับผิดเพียงลำพัง”“เสด็จแม่ อย่าพูดแบบนี้ ข้าจะไม่มีทางให้ เสด็จพ่อสั่งลงทัณฑ์ท่าน”“องครักษ์คุมตัวอ้ายหลิวฮองเฮายังตำหนักชิงหนิงกง ห้ามผู้ใดเข้าออก จนกว่าฝ่าบาทจะไต่สวนความผิด”จิวฮัวพยุงอ้ายหลิวลุกขึ้นช้าๆ องครักษ์พาตัวไปคุมขังไว้ที่ ตำหนักชิงหนิงกงเฉิงอู๋อ๋อง ถอนหายใจยาวเรื่องราวผ่านไปง่ายดาย“ตงเกา ยิ้มกว้างปลดแกะพันธนาการออกจากมือของ เหว่ยจื่อหยวน“ท่านอ๋องมาทันเวลา”“ใต้เท้าเหว่ยท่านต้องยกความดีความชอบให้กับท่านอ๋องที่ เริ่งเดินทางเพื่อมาให้ทันวันนี้”ตงเกาพูดขึ้นยิ้มๆ“ฝ่าบาทปลอดภัยหรือไม่”“ฝ่าบาทอยู่ที่ด่านเก้าทัพ ไม่มีสิ่งใดต้องห่วงข้าตั้งใจเมื่อเสร็จจากทางนี้แล้วจะรีบกลับไปอารักขาฝ่าบาทกลับมาที่วังหลวง”เหว่ยจื่อหยวนพยักหน้าขึ้นลง“ในที่สุดทุกอย่างก็ผ่านไปด้วยดี มีเพียงเฉิงอู๋อ๋องเท่านั้นที่จะทำการใหญ่ได้แบบนี้เพราะ
Terakhir Diperbarui : 2024-10-22ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ยาถอนพิษ
“ฝ่าบาทถึงแล้วที่นั่นเป็นที่พำนักของท่านเซียนหญิงผู้หนึ่ง”เป้ยปินประสานมือ“ข้าต้องทำอย่างไร”“มีเรื่องเล่าขานว่าท่านเซียนจะช่วยเฉพาะคนที่สามารถประมือกับท่านเซียนได้ถึงสามกระบวนท่าเท่านั้น”ยื่นมือรับกระบี่จากมือของเป้ยปิน“ฝ่าบาทข้าน้อยยินดี ประมือกับท่านเซียนแทนฝ่าบาท”“ให้ข้าได้ลอง”โฮ๋วตัวฉินพูดขึ้นด้วยความมั่นใจก้าวขาเข้าไปในถ้ำใหญ่ ร่างชราของเซียนหญิงนั่งอยู่บนแท่นหินหลับตานิ่งท่าทีน่าเกรงขาม โฮ๋วตัวฉิน ไม่มีโอกาสรู้ว่า ท่านเซียนผู้นี้คืออาจารย์ของอ้ายจิงคนที่ยอมมอบยาถอนพิษให้อ้ายจิงในครั้งนั้นและเป็นคนที่สร้างแผ่นหนังอัปลักษณ์ปิดบังใบหน้าให้กับอ้ายฉิงนั่นเอง“ท่านเซียน ข้าน้อยมาขอให้ช่วย”“ข้ารู้แล้วกลับไปเสีย ข้าไม่อาจช่วยได้”“แต่ท่านเซียน คนกำลังจะตายท่านจะไม่ใจดำไปหน่อยหรือ”“ยาถอนพิษนั่นข้าเคยให้คนผู้หนึ่งไปเมื่อสิบแปดปีที่แล้วบัดนี้ไม่มียานั่นอยู่อีกแล้ว”“ทำไมกัน ท่านไม่มียาถอนพิษทั้งๆ ที่ข้าอุตส่าห์ดั้นด้นมาถึงนี่”“ยานั้น ข้า เคี่ยวมันขึ้นมาได้ครั้งละหนึ่งเม็ดสามารถถอนพิษได้ทุกชนิดแต่ รู้หรือไม่กว่าจะเคี่ยวยาถอนสารพัดพิษขึ้นมาได้ข้าต้องบำเพ็ญเพียรถึง20ปีนี่พึ่งจะผ่าน
Terakhir Diperbarui : 2024-10-22ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ชายาข้า
“อ้ายฉิงทำทุกคนลำบาก”“ฝ่าบาท ข้าน้อยยินดีไปสมทบฝ่าบาทแคว้นเป่ยเอี่ยน”ปาหวางอ๋องเสนอตัว“ท่านอาปาหวางอ๋อง หากไปตอนนี้ก็ไม่แน่ว่าจะสวนทางกัน เดิม ฝ่าบาทแคว้นเป่ยเอี่ยนเดินทางด้วยม้ายอดศึกด้วยความเร่งรีบ”“หากไม่มีอะไรผิดพลาดข้าว่าไม่เกินวันนี้จะต้องได้ยาถอนพิษกลับมา”“ฝ่าบาท ม้าเร็วมาถึงแล้ว แจ้งว่าท่านอ๋องเฉิงอู๋สามารถสยบ ฮองเฮาลงได้อย่างไม่ต้องสูญเสียเลือดเนื้อและสามารถช่วยใต้เท้าเหว่ยได้อย่างปลอดภัยตอนนี้ ท่านอ๋องกำลังเร่งเดินทางมาที่นี่เพื่อรับเสด็จฝ่าบาทกลับยังวังหลวงคืนสู่บัลลังก์ดังเดิม”“เป็นเรื่องน่ายินดียิ่งแล้ว เฉิงอู๋อ๋อง ไม่เคยทำพลาดในเรื่องเช่นนี้”หวงฉีจิ้งพูดด้วยน้ำเสียงแสดงความชื่นชม“อ้ายฉิงท่านอากำลังกลับมาที่นี่มารับเจ้า เห็นไหมเล่าว่าท่านอาทำได้”จิวอันพูดให้กำลังใจ”อ้ายฉิงเพียงแค่ยิ้มบางๆ จะมีประโยชน์อะไรในเมื่อเฉิงอู๋อ๋องกลับมาแต่อ้ายฉิงกลับเจ็บป่วยยิ่งทำให้เขาต้องเป็นกังวล อ้ายแิงเริ่มคิดถึงตัวเองที่ผ่านมาเกิดมาก็ทำให้มารดาตายแล้วยังต้องเก็บซ่อนใบหน้ามาถึงตอนนี้ ต้องเผชิญกับเคราะห์กรรมช่างโชคร้ายเสียจริง“เฉิงอู๋อ๋องกลับมาจะต้องสืบหาคนที่วางยาเจ้ามารับผิดให้จงไ
Terakhir Diperbarui : 2024-10-22ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ถึงคราวจิวฮัว
“เช่นนั้นเรื่องที่ใบหน้าอัปลักษณ์เพราะต้องพิษก็เป็นไปไม่ได้เพราะอ้ายฉิงนางเพียงแค่ปิดบังใบหน้า ไม่ได้อัปลักษณ์จริงๆ ”ปาหวางอ๋องตัดประเด็นทิ้งไป“คนที่จะให้คำตอบได้คือ ใต้เท้าเหว่ยเราจำต้องพา อ้ายฉิงกลับวังหลวงเสียทันทีเพื่อพบกับเหว่ยจื่อหยวนและสอบถามเรื่องนี้จากปาก”“เสด็จพ่อแต่ท่านอากำลังเดินทางมาที่นี่”“เราช้าไม่ได้ อ้ายฉิงอาการแย่ลงทุกวันพวกเจ้า รออยู่ที่นี่ข้าจะเร่งเดินทางพร้อมกับปาหวางอ๋อง ยังวังหลวง”หวงฉีจิ้ง ตัดสินใจในทันที“ฝ่าบาท ท่านอ๋องเดินทางถึงด่านเก้าทัพแล้ว”กวานชิงประสานมือตรงหน้า รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่ใบหน้าของทุกคนในตอนนี้ทุกคนล้วนเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันเพราะเรื่องของอ้ายฉิง“หวงเฉิงอู๋อยู่ที่ไหนในตอนนี้”“อ้ายฉิง อ้ายฉิง เจียวหยูนายหญิงของเจ้าเป็นอะไรไปอ้ายฉิงข้ามาแล้ว”ถลาเข้าพยุงร่างบางที่ นอนซมอยู่บนแท่นนอน เจียวหยูปาดน้ำตาอ้ายฉิงลืมตาขึ้นมองเฉิงอู๋อ๋องช้าๆ“ท่านอ๋อง” หวงเฉิงอู๋กอดรวบร่างบางแนบลำตัว“เจียวหยูบอกมาทำไมนายหญิงของเจ้าเป็นเช่นนี้” เจียวหยูสะอื้นอย่างแรง“ท่านอ๋องอย่าทรงกริ้วไปเลย”ยกมือขึ้นสัมผัสใบหน้าหล่อเหลาด้วยความ โหยหา“เจียวหยู”ตวาดลั่น“พระชาย
Terakhir Diperbarui : 2024-10-22
Bab terbaru
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม สายเปย์
“นี่ๆๆๆ เจ้าซางหลางถือดีอย่างไรมาจับมือว่าที่ไท่จือเฟยของข้า” เว่ยจินตะโกนตามหลังไป๋อวี้ยกมือขึ้นตบที่ไหล่ของเว่ยจินเบาๆ อย่างปลอบใจ“ไม่ต้องเลยข้าไม่ยอมแพ้แน่ๆ” เว่ยจินประกาศก้องไท่จือเว่ยจินและไท่จือซางหลางก็ไม่ยอมแพ้ที่จะทำทุกวิถีทางเพื่อเอาใจไป๋ฮวาอย่างเต็มที่ ทั้งสองคนกลายเป็นสายเปย์ที่แข่งกันอย่างไม่มีใครยอมใครที่ร้านหยก เว่ยจินพร้อมรอยยิ้มกว้างเดินเข้าไปข้างไป๋ฮวาด้วยความรวดเร็ว ก่อนจะหยิบหยกสีม่วงใส่มือของเธอ"ไป๋ฮวาสิ่งนี้สำหรับคนสำคัญ ข้าขอให้เจ้ารับหยกนี้เป็นของขวัญจากข้า รับไว้เถอะนะ" เขาพูดอย่างใส่ใจ ขณะที่ตาเขากลับมีแววตาที่ท้าทายซางหลาง "หยกนี้มันพิเศษมาก นอกจากจะหายากแล้ว ยังมีพลังเสริมโชคอีกด้วย"ซางหลางหยิบหยกสีแดงใส่ในมือของไป๋ฮวาบ้างไป๋ฮวามองหยกในมือของเว่ยจิน และซางหลางก่อนจะยิ้มบางๆ “พวกท่านควรนำมันติดตัวไว้” ไป๋ฮวาส่งหยกคืนทั้งสองคน"ทำไมล่ะ เจ้านี่ใจแข็งชะมัดเลย" เว่ยจินพูดด้วยน้ำเสียงขี้เล่น ดวงตาของเขาเหมือนจะชวนให้ไป๋ฮวารับเอาหยกชิ้นของเขาไว้ก่อนที่เธอจะตอบอะไร ซางหลางที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ก็ไม่รอช้า เขาคว้ามือไป๋ฮวาอย่างอ่อนโยนแล้วยื่นของขวัญอีกชิ้นให้"ไป
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม แข่ง
ในขณะที่ตลาดที่เต็มไปด้วยเสียงดังรื่นเริงจากการค้าขายของชาวบ้าน ไป๋ฮวาก็เดินไปเรื่อย ๆ ตรงไปยังร้านขนมหวานที่เธอชอบ ส่วนไป๋อวี้เดินเคียงข้าง แต่ความสนุกกลับเกิดขึ้นจากการที่ทั้งสองบุรุษหนุ่มที่มีท่าทีแปลกแยกต่างกันอย่างชัดเจนกลับเดินตามมาไม่ห่าง“ข้าล่ะชอบพวกเขาจริงๆ เลยพี่สาว” เดินเอามือไพล่หลังกระทุ้งศอกกระซิบกับไป๋ฮวาเบาๆ ไป๋ฮวาส่ายหน้ายิ้มๆ"ไป๋ฮวา!" ไท่จือเว่ยจินตะโกนพร้อมก้าวเข้ามาขวางหน้าหญิงสาวด้วยรอยยิ้มกว้าง เหมือนจะบอกว่าไม่ว่าเจ้าจะไปที่ไหน ข้าจะไปด้วยเสมอ ไม่ต้องห่วง! ข้าจะคอยดูแลเจ้าสายตาบ่งบอกแบบนั้นจริงๆ"ท่านนี่จะว่าไปพูดอะไรดี ๆ แบบนี้กับหญิงงามเสมอ เสมอสินะ" ซางหลางพูดขึ้นเบาๆ เหมือนกับบ่นกับตัวเองเว่ยจินหัวเราะเสียงดังเหมือนจะไม่มีอะไรทำให้เขาลำบากใจได้ "ข้าแค่ห่วงนางน่ะ ทำไมต้องฝืนใจเล่าห่วงก็บอกว่าห่วงมิใช่ซางหลางที่เอาแต่วางมาดนิ่งขรึมให้หญิงงามเช่นไป๋ฮวาคิดไปเอง”ไท่จือซางหลางถอนหายใจยาว"ท่านอ๋องบิดาเจ้าชวนข้าเสวยเย็นด้วยข้าตามนางไม่ผิดแต่ไท่จือซางหลางไม่เอาเวลาไปเรียนรู้งานในราชสำนักเอาแต่ตามไป๋ฮวานี่สิแปลกไม่น้อยนี่" เว่ยจินพูดพร้อมยิ้มหล่อเหลา แต่แววตาข
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ตอนที่61มิตรภาพ
แต่ก่อนที่มือเล็กจะคว้าได้ เสียงม้าสองสายก็ดังกระหึ่มมาแต่ไกล สายตาทั้งสองเหลือบแลเห็นไท่จือเว่ยจิ้น บุรุษหนุ่มในชุดครามเข้ม เจิดจ้าเหมือนดวงตะวันยามเช้า หยิ่งยโสแต่ ไม่ไร้น้ำใจ รอยยิ้มของเขาราวกับระบายกลิ่นชากุหลาบจางๆ และอีกคนหนึ่ง ไท่จือซ่างหลาง สง่างามเฉียบคมในชุดม่วงเทา เจือกลิ่นอายของเงาจันทร์ ดวงตาเรียวยาวคมกริบ ใต้รอยยิ้มสงบนิ่งมีประกายเย้าแหย่เจ้าเล่ห์พวกเขาต่างลงจากหลังม้าแทบจะพร้อมกันเพราะควบม้าแข่งกันมานั่นเอง สายตาทั้งคู่ต่างทอแสงเมื่อเห็นหญิงงามในดวงใจ"ไป๋ฮวา เจ้ามาที่นี่ได้อย่างไร?" เว่ยจิ้นก้าวยาวๆ เข้ามาหาพูดด้วยน้ำเสียงที่พยายามจะฟังดูนิ่งขรึม แต่ไท่จือซางหลางก้าวแซงหน้าขึ้นมา หรี่ตามองเย้าๆ "ช่างบังเอิญยิ่งนัก...หรือตั้งใจ? ข้าคิดว่าเว่ยจิ้นคงตามกลิ่นขนมงาดำมาถึงนี่หรอกกระมัง"เว่ยจิ้นเลิกคิ้ว หัวเราะหึในลำคอ "แล้วเจ้าล่ะ ซางหลาง กลิ่นขนมหรือกลิ่นไป๋ฮวาที่เจ้าตามมา?"ไป๋อวี้ที่ยืนกอดอกอยู่ข้าง ๆ พ่นลมหายใจพลางส่ายหน้า "ทั้งสองคนนี่ นิสัยเดิมไม่เปลี่ยนชอบหาเรื่องกันเหมือนสมัยยังตัวกะเปี๊ยกไม่ผิดเพี้ยน"ไป๋ฮวาแอบยิ้ม แก้มแดงระเรื่อก้าวขึ้นมาข้างหน้า พลางย่อ
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม หยกนั่นสำคัญไฉน
ณ ลานศิลาใต้ต้นหลิว สายลมเย็นลูบไล้เงาไม้ ผ่านใบหลิวดุจบทเพลงโบราณที่ไม่มีถ้อยคำไป๋อวี้นั่งอยู่ใต้เงาไม้ ผิวขาวดุจหยกเปล่งประกายใต้แสงแดดที่ลอดผ่านกิ่งก้าน ในมือเขาถือหยกสองชิ้นที่เหมือนกันราวกับเป็นชิ้นเดียวกันข้างตัวนั้น มีพี่สาวฝาแฝด ไป๋ฮวานั่งคุกเข่าอย่างสง่างาม ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความสงสัย"น้องชาย...หยกสองชิ้นนี้" เสียงนุ่มหวานแว่ว แววตากะพริบพราวระยับไป๋อวี้คลี่ยิ้มบาง ๆ ที่มุมปาก แค่คิ้วคมขมวดเข้าหากัน "สิ่งที่เกี่ยวพันกับโชคชะตาของข้า" เขาว่าพลางหยกสองชิ้นเล็กๆ ไปมา หนึ่งชิ้นสีขาวอมเขียวอ่อน รูปร่างประณีตคล้ายกลีบดอกเหมย อีกชิ้นหนึ่งสีฟ้าเทาเรื่อๆ เหมือนละอองหมอกในยามเช้าตรู่แต่ก็แกะสลักเป็นรูปดอกเหมยเช่นกันไป๋ฮวาเบิกตากว้าง มือน้อยๆ ชะงักกลางอากาศ ราวกับกลัวทำให้หยกงดงามนั้นมัวหมองไม่กล้าหยิบจับ"นี่คือ..." ถามอย่างแผ่วเบา"หยกชิ้นหนึ่ง เป็นของท่านแม่กับท่านพ่อ อีกชิ้นหนึ่ง...เป็นของหญิงอัปลักษณ์เมื่อครู่เสียงของไป๋อวี้มีแววคล้ายกำลังเล่าเรื่องตำนานเก่าแก่เขาค่อย ๆ หยิบหยกทั้งสองขึ้นมา พลิกมือประสานแนบกันอย่างแผ่วเบา“ติ่ง!มันประสานกันได้ด้วยพี่สาวน่าแปลกเสียจริง”
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ภาคต่อตอนที่59หญิงนางนั้นนางมีจุดหมายใดกันแน่
ผ่านมาแล้วสิบแปดปีเมืองหลวงแคว้นเป่ยเหลียงเจริญรุ่งเรือง ลำน้ำฉางซียังคงไหลเอื่อยๆ เรื่อยๆ ดั่งวันวาน ทว่าใต้ผืนฟ้ากว้าง... เด็กน้อยในวันนั้น บัดนี้เติบใหญ่กลายเป็นหนุ่มสาวงามสง่าสดใสในจนอ๋องไร้พ่ายภายในจวนอ๋องที่บัดนี้กลับครึกครื้น "ไป๋อวี้ เจ้าอย่าขี่ม้ากลางลานซ้อมคนเดียวแบบนี้นักสิ ไหนจ้าบอกว่าจะตามข้าไปที่ตลาด"เสียงหวานดุแกมตำหนิดังแทรกขึ้น พร้อมเงาร่างหญิงสาวในชุดสีครามอ่อน ผมยาวมัดด้วยเชือกไหม ถักเป็นเกลียวประณีต ใบหน้าแม้ยังคงมีเค้าความสดใสแบบเด็กสาว แต่ดวงตานั้น... สะท้อนความฉลาดหลักแหลมไม่แพ้ใคร แล้วยังอยู่ใกล้กันกับความว่าหญิงงามที่สุดในใต้หล้า"พี่สาว เจ้าเอาแต่ตำหนิข้า ข้าก็โตแล้วนะ จะยืนเคียงข้างท่านพ่อไปรบไม่วันใดก็วันหนึ่งข้าหัดขี่ม้าไว้ให้เชี่ยวชาญจึงดี" หัวเราะเสียงใส พลางสะบัดแส้เบา ๆ บังคับม้าให้หยุดตรงหน้าเขาคือ ไป๋อวี้บุตรคนโตของอ๋องเฉิงอู๋ และมารดาอ้ายฉิงหยิงที่งดงามที่สุดในใต้หล้า ผู้มีสายเลือดนักรบในร่าง และมีใบหน้าหล่อเหล่าราวหญิงงาม ดวงตาคมราวนกอินทรี สายลมที่โบกผ่านใบหน้าทำให้คนมองเผลอคิดว่าเขาคือเงาสะท้อนในวัยหนุ่มของเฉิงอู๋อ๋องไม่มีผิดหญิงงามอีกคนที่
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ตอนพิเศ๊ษพิเศษ มาตามสัญญามาตามหัวใจเรียกหา
กว่าจะมีวันนี้ได้งานอภิเษกสมรสระหว่างฮ่องเต้แค้วนเป่ยเอียนกับองค์หญิงเก้าจิวฮัวเพิ่งจะผ่านพ้นไปข้างศาลา งดงามด้วยดอกเหมยสีชมพูและสีแดงสดนางกำนัลยกขนมมากลางศาลาอ้ายฉิงจิวอันและจิวฮัวช่วยกันจัดจานขนมบุรุษรูปงามทั้งสามทั้งเฉิงอู๋อ๋องและปาหวางกำลังผลัดกันเดินหมาก โฮ่วตัวฉินมองคนทั้งคู่ที่กำลังประมือกัน“555หมากเกมนี้ข้าพ่ายแต่เกมหน้าท่านจะต้องเจ็บหนักแน่” ปาหวางพูดยิ้มๆ หมากสีขาวบนกระดานถูกล้อมด้วยหมากสีดำของเฉิงอู๋อ๋อง“555ข้าให้โอกาสคราวนี้ให้ไท่จือกับฝ่าบาทแคว้นเป่ยเอียนรวมหัวกันเลยดีไหม”“โฮ่วตัวฉินด้วยอาวุโสน้อยกว่าท่านทั้งสอง”“อย่างไรก็เป็นสหาย”เฉิงอู๋อ๋องพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นกันเอง“คงต้องเรียก ท่านอาตามจิวฮัว ข้าน้อยโฮ๋วตัวฉินคงขออภัยที่เคยล่วงเกินท่าน”จิวฮัวคล้องแขนไปที่แขนของเฉิงอู๋อ๋อง“ท่านอาไม่มีทางจะกริ้ว”“จะขออภัยทำไมในเมื่อหยางปาหวางไท่จือกับข้าความสัมพันธ์เบ่งบานยิ่งกว่าฝ่าบาท”“เบ่งบาน”โฮ๋วตัวฉินขมวดคิ้ว ปาหวางไท่จือยิ้ม กุมมือจิวอันไว้แน่น“ความสัมพันธ์ร้าวฉานเบ่งบานนะสิ ข้ากับเฉิงอู๋อ๋องเราแข่งขันกันมาตลอดมามีเรื่องหนึ่งที่ข้ากำลังจะมีชัย”อ้ายฉิงยิ้มเมื่อจิว
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม จบบริบูรณ์
“ท่านพี่จะต้องเรียกว่าท่านพี่”จิวอันหลบตาเอียงอาย“ท่านพี่ระหว่าง เปิดผ้าคุลมหน้ากับดื่มสุรามงคลอันไหนควรทำก่อนกันแล้วสิ่งไหนสำคัญกว่ากัน”หยางปาหวางวางจอกสุราลงข้างกาย ก้มลงกดริมฝีปากบนผ้าแพรบางเบาที่ปิดกั้นริมฝีปากไปก่อนจะเลิกผ้าคุลมหน้าขึ้นช้าๆ ใบหน้างดงาม มีท่าทีตื่นเต้นไม่น้อย ยกจอกสุรากระดกลงคอรวดเร็วกดริมฝีปากลงบนปากอวบอิ่มบดเบียดอ่อนโยนส่งสุรารสเลิศเข้าไปในปากของจิวอัน“ทุกอย่างล้วนสำคัญ เมื่อมีเจ้าข้างกาย”เลิกผ้าคุลมหน้าขึ้นโน้มตัวลงช้าๆ แสงไฟในห้องมอดดับลงแล้วแต่ไฟในกายกำลังลุกโชติช่วง“อย่าตามข้ามา”จิวฮัวตวาดลั่นเมื่อโฮ๋วตัวฉินเดินตามต้อยๆ“แม่งามเจ้าใจร้ายกับข้าเพียงนี้เชียวหรือข้าที่นี่ไม่คุ้นเคยกับใครจะมีเพียงปาหวางอ๋องกับเฉิงอู๋อ๋องที่ร่วมดื่มสุราด้วยกัน ทั้งสองคนก็ล้วนแต่กลับไปพะเน้าพะนอ ชายาของตนแต่ดูเจ้ารึกลับทอดทิ้งให้ข้าไร้คนคอยดูแล”“เสด็จพ่อให้คนจัดเรือนรับรองให้ฝ่าบาทแล้ว ทำไมต้องตาข้า”“เรือนรับรองโอ๊ยๆๆๆ ”เซเข้าหาจิวฮัว“เรือนรับรองนั่นอยู่ที่ไหนกัน องค์หญิงเก้าไม่พาข้าไปเช่นไรข้าจะไปถูก”“อย่ามาทำเจ้าเล่ห์อย่าคิดว่าที่ผ่านมาฝ่าบาทดูแลข้าแล้วข้าจิวฮัวจะต้อ
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม บทส่งท้าย
เพียงไม่นานอ้ายฉิงก็ขยับกายลืมตาตื่น“ท่านอ๋อง”“เป็นอย่างไรบ้าง ชายาของข้า”“หายปวดแล้ว แปลกจริงอาการปวดที่เคยเป็นอยู่ตลอดเวลาบัดนี้กลับหายไปจนสิ้น”“ต้องขอบคุณมารดาเจ้าที่ช่างมองการณ์ไกล ตั้งใจทำทุกอย่างเพื่อเจ้าอย่างที่สุด ข้าเองยังไม่อาจเทียบได้กับนางไม่ว่าจะห่วงใยเจ้าแค่ไหนทว่าด้วยรักของมารดา ทำให้เจ้ารอดพ้น บาปเคราะห์และรอดพ้นจากการถูกปองร้ายจากคนอื่น”“ท่านแม่ ท่านแม่ที่ห่วงใยข้าแม้นางจะไม่อาจอยู่ปกป้องดูแลข้าได้นางกลับทำสิ่งยิ่งใหญ่ให้ข้า”“ในที่สุดสวรรค์ก็มีตา จิวอันแจ้งข่าวกับเสด็จพ่อและทุกคนที่รอฟังข่าวดีอยู่ด้านนอก”จิวฮันย่อกายก่อนจะออกจากห้องไป เจียวหยูยิ้มทั้งน้ำตาหวงฉีจิ้ง ยิ้มกว้างดีใจอย่างที่สุดตงเกา กระโดดตัวลอย ปาหวางอ๋องอมยิ้มด้วยความดีใจท้องพระโรง“เรื่องราวร้ายๆ ผ่านไปแล้ว ฮองเฮาทรงขออนุญาตที่จะออกบวชอีกทั้งอ้ายฉิงไม่ได้ถือโทษนางเพราะเห็นว่านางแบกรับความเจ็บช้ำไว้มากพอแล้ว นับว่าอ้ายฉิงเป็นคนที่จิตใจดีจริงๆ ”“ฝ่าบาท ในครั้งนี้องค์หญิงได้รับยาถอนพิษทำให้เรื่องร้ายๆ ผ่านไป การอภัยนับว่าเป็นเรื่องดี”เฉิงอู๋อ๋อง พูดขึ้นด้วยความรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ“ชายาเอกของเฉ
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ประทานสมรส
“ไม่มีทางไม่มีทางข้าจะไม่ยอมปล่อยท่านให้กับนาง ข้าวางยาพิษนางอีกไม่นานนางก็จะตาย จริงสินางตายไปแล้วพิษที่ไร้ยาถอนพิษ ไม่สิเหนือกว่าข้าก็ยังมีเซียนหญิงผู้นั้นที่บังอาจปรุงยาถอนพิษให้นาง”“อ้ายหลิวแล้วยาถอนพิษนั่นอยู่ที่ไหน ตอนนี้อ้ายแิงต้องพิษของเจ้า“นางโง่ฟางหลินข้าโง่งม ทำการสำเร็จด้วยหรือ”อ้ายหลิวหัวเราะร่วน“ก็อยู่กับนางนางคิดว่าหากลูกของนางใกล้ชิดข้าสักวันจะต้องถูกวางยานางจึงไม่ยอมกินยาถอนนพิษเก็บยาถอนพิษไว้ให้ลูกของนาง 5555 ข้าพยายามหามันมา18ปีเพื่อทำลายมันแต่ไม่เคยพบพานฝ่าบาทคิดว่าแค่เวลาเพียงไม่กี่วันฝ่าบาทจะหามันได้หรือ”หวงฉีจิ้งถอนหายใจยาว“อ้ายฉิง ข้าตามท่านหมอแล้วอีกไม่กี่อึดใจท่านหมอจึงจะมาที่นี่ ตอนนี้ข้ามีเรื่องยากจะถามเจ้า”“จิวอัน มีเรื่องใดอย่างได้เกรงใจเจ้าพูดมาเถอะ”จิวอันยิ้มบางๆ ยกมือขึ้นกุมมืออ้ายฉิงอย่างปลอบโยน"ตอนนี้เราไม่อาจหายาถอนพิษให้เจ้าได้ แต่ทุกคนไม่มีใครนิ่งวนอนใจ จิวฮัวออกค้นหายาถอนพิษพร้อมกับโฮ๋วตัวฉินฮ่องเต้ส่วน เสด็จพ่อตอนนี้ กำลังหว่านล้อมเสด็จแม่ถามเรื่องยาถอนพิษ ท่านอาทั้งสองกำลังไปค้นหาตลับทองคำที่จวนอ๋อง ข้าจึงอยากจะถามเจ้าว่าตลับทองใบหนั้น
