ตอนที่3.2 แผนการที่ล้มเหลว

“เจ้ามาทำอันใดที่นี่” เหยาหวังเหว่ยเอ่ยถามน้ำเสียงราบเรียบ

“หม่อมฉันเพียงรู้สึกว่าดื่มสุรามากไปจึงมาพักที่ตำหนักสักครู่เพื่อให้สร่างเมาเพคะ” เจียงเจียวซินเอ่ยตอบเสียงสั่นเล็กน้อย

“อื้ม” เหยาหวังเหว่ยเอ่ยเสียงสั้น ๆในลำคอ ก่อนที่จะหันไปเปิดประตู

เจียงเจียวซินเห็นสีหน้าของเหยาหวังเหว่ยที่ขึ้นสีแดงระเรื่อและมีเหงื่อซึมออกมาเล็กน้อย ก็รู้ได้ทันทีว่าสิ่งที่นางวางแผนมานั้นใกล้สำเร็จลุล่วงแล้ว แต่ตอนนี้ยากำหนัดที่เหยาหวังเหว่ยได้กินเข้าไปนั้นคงยังออกฤทธิ์ไม่มากพอ  สิ่งที่นางต้องทำคือยื้อเวลาไว้ เพื่อให้เขาทนพิษยากำหนัดนี้ไม่ไหว

“ชินอ๋องเพคะ พระองค์เป็นอันใดอย่างนั้นหรือเพคะ หม่อมฉันเห็นสีหน้าของพระองค์ไม่สู้ดีนัก มีเรื่องอันใดที่หม่อมฉันช่วยได้หรือไม่” นางเอ่ยเสียงหวาน

“ไม่จำเป็น เราเพียงดื่มสุรามากเกินไปเท่านั้น” เหยาหวังเหว่ยเอ่ยพร้อมก้าวเท้าเดินเข้าประตูไป

“ชินอ๋องเดี๋ยวก่อนเพคะ หม่อมฉันเห็นว่าพระพักตร์ของพระองค์มีเหงื่อไหลซึมออกมา และแถวนี้ไม่มีนางกำนัลขันทีอยู่เลย หม่อมฉันไม่วางใจให้พระองค์อยู่ลำพัง เช่นนั้นให้หม่อมฉันอยู่เป็นเพื่อนพระองค์สักครู่ดีหรือไม่เพคะ” เจียงเจียวซินเอ่ยเสียงหวาน แววตาเว้าวอนขอร้อง

แน่นอนว่าเจียงเจียวซินได้ใช้ให้เหล่านางกำนัลขันทีที่เฝ้าตำหนักแห่งนี้ไปทำอย่างอื่นก่อนแล้ว เพื่อไม่ให้มีผู้ใดเป็นพยานว่านางเป็นฝ่ายเสนอตัวดูแลเหยาหวังเหว่ย ไม่เช่นนั้นแล้วชื่อเสียงของนางคงป่นปี้ไม่มีชิ้นดี

รอยยิ้มแข็งกระด้างฉายขึ้นบนใบหน้าของเหยาหวังเหว่ย หากเป็นบุรุษอื่นได้ยินน้ำเสียงและเห็นแววตาของนางเช่นนี้ย่อมไม่อาจปฏิเสธ แต่เขาหาใช่บุรุษพวกนั้นไม่ เขาจึงไม่รู้สึกหวั่นไหวเลยแม้แต่น้อย เขามองดูนางตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างดูแคลน หากเขาไม่คิดทำการใหญ่ เรื่องที่นางให้คนวางยาเขาในวันนี้ คงไม่อาจยื้อชีวิตของนางไว้ได้เป็นแน่

“คุณหนูเจียงโปรดสำรวม บุรุษสตรีไม่ควรอยู่กันตามลำพัง” ชินอ๋องเหยาหวังเหว่ยเอ่ยเสียงแข็ง เขาหยุดเอ่ยไปช่วงหนึ่งเพื่อดูสีหน้าของสตรีที่อยู่ตรงหน้า

คำพูดของเหยาหวังเหว่ยราวฝ่ามือที่ตบลงมากระทบบนใบหน้าของเจียงเจียวซิน แต่นางไม่ได้รู้สึกเจ็บที่หน้าแต่กลับรู้สึกเจ็บที่ใจ ที่ได้ยินคำสอนนี้จากปากของเขา ใบหน้าของนางชาวูบ นางนิ่งอึ้งจนพูดอันใดไม่ออก สองมือที่ประสานกันไว้ บัดนี้ประสานกันแน่นขึ้นกว่าเก่าด้วยความโกรธ

“ถึงข้าจะรู้ว่าเจ้ามีเจตนาดีแต่ผู้อื่นคงไม่คิดเช่นนั้น หากมีผู้ใดพบเห็นคงคิดว่าเจ้าหมายจะปีนขึ้นเตียงข้าเป็นแน่” เหยาหวังเหว่ยยกยิ้มอย่างมีเลศนัย

ถึงประโยคแรกของเขาจะฟังดูเหมือนกับเขาเข้าใจจิตใจของนางว่าหวังดีต่อเขา แต่เจียงเจียวซินรู้ดีว่าความจริงมันคือคำด่า นางพยายามข่มอารมณ์ที่พลุ่งพล่านอยู่ในใจ แต่สีหน้าและแววตาของนางไม่อาจรอดพ้นสายตาของชินอ๋องไปได้

“ในเมื่อเจ้าอยากพักผ่อนให้สร่างเมา เช่นนั้นก็เชิญเจ้าเถอะ ข้าจะไปเดินเล่นรับลมเสียหน่อย” เหยาหวังเหว่ยก้าวเท้าเดินออกจากประตูห้องไปทันที

เพียงเห็นแผ่นหลังกว้างของบุรุษตัวสูงกว่าหายไปกับความมืดยามราตรี เจียงเจียวซินก็ไม่นึกฝืนทนอดกลั้นโทสะที่มีอีกต่อไป นางกระทืบเท้าย่ำลงกับพื้นหลายคราอย่างไม่พอใจเพื่อระบายอารมณ์ หากตอนนี้อยู่ที่จวนของนาง คงมีข้าวของหลายอย่างที่ต้องตกแตกหรือกระเด็นกระดอนไปตามพื้นเป็นแน่

“ท่านอ๋อง พระองค์จะต้องเป็นของข้าเท่านั้น” นางเอ่ยออกมาอย่างเคียดแค้น อารมณ์ที่ปรากฏบนใบหน้าฉายให้เห็นเด่นชัดถึงความมุ่งมั่นของนาง

เจียงเจียวซินยืนปรับอารมณ์อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะจัดแจงเสื้อผ้าอาภรณ์ของตนให้เรียบร้อยเพื่อที่จะกลับเข้าไปในงานเลี้ยง เพราะนางไม่อาจทำให้ผู้ใดเห็นกิริยาเช่นนี้ของนางได้ ไม่เช่นนั้นที่นางแสร้งทำตัวอ่อนหวานอ่อนโยนมาตลอดคงต้องเหนื่อยเปล่า

หลังจากที่ชินอ๋องออกมาจากตำหนักที่ใช้รับรองแขกเหรื่อที่มาร่วมงานแล้ว เขาก็รีบสาวเท้าเดินไปยังทางที่สตรีเจ้าของชุดสีชมพูอ่อนชายกระโปรงปักลายผีเสื้ออยู่ทันที ด้วยความร้อนใจใคร่รู้ว่าเหตุใดวันนี้นางจึงมีท่าทีที่แปลกไปเช่นนี้ ทั้งที่วันนี้เพิ่งจะได้พบหน้าเขาเป็นครั้งแรกหลังที่จากกันมานาน

เพียงเขาเดินมาถึงสระบัวก็เห็นสตรีที่ตามหา นางนั่งเหม่อมองบัวอยู่ในศาลากลางสระบัวเพียงลำพัง เขาตบเท้าเร่งรีบเข้าไปหานางทันที แต่ด้วยระดับวรยุทธ์เช่นเขามีหรือฟางหนิงหลินจะได้ยินเสียงฝีเท้าที่กำลังก้าวเข้าไปหานาง

ฟางหนิงหลินที่นั่งเหม่อมองดวงจันทราในพื้นน้ำอยู่ดี ๆนางก็รู้สึกได้ว่ามีสายตาจ้องมองมายังนาง ความมืดเงียบผสานกับไอเย็นที่ปะทะโดนตัวยิ่งทำให้นางนึกถึงเรื่องเล่าเมื่อไม่นานที่ผ่านมาว่ามีนางกำนัลกระโดดน้ำฆ่าตัวตาย และมีนางกำนัลขันทีมากมายที่เคยพบเจอวิญญาณเคียดแค้นนี้ ฉับพลันทันใดนั้นทั่วทั้งร่างกายของนางก็รู้สึกขนลุกซู่ขึ้นมา สายตานางกวาดมองไปทั่วอย่างหวาดระแวง

“อยู่ไม่ได้แล้ว ข้ากลับเข้าไปในงานดีกว่า” ฟางหนิงหลินพึมพำออกมา

นางลุกขึ้นก้าวเท้าหันหลัง คิดจะกลับไปในงานเลี้ยง แต่เพียงสายตาเหลือบเห็นร่างบุรุษผู้หนึ่งยืนอยู่ นางก็กรีดร้องออกมาสุดเสียงด้วยความหวาดผวา โดยที่ยังไม่ทันมองใบหน้าของเขา ทำเอาบุรุษที่อยู่ตรงหน้าตกใจรีบสาวเท้าเข้าไปดูนาง

“เจ้าเป็นอันใด” เหยาหวังเหว่ยเอ่ยอย่างร้อนใจด้วยความเป็นห่วง

สตรีเอวบางร่างน้อยเมื่อได้ยินเสียงก็จำได้ทันทีว่าเขาเป็นใคร ถึงน้ำเสียงจะดูอบอุ่นไม่แข็งกระด้างเหมือนก่อนหน้า แต่นางรู้ดีว่าต้องเป็นเขา นางลืมตาขึ้นดูให้ชัดเจน

เพียงเห็นใบหน้าของเหยาหวังเหว่ย นางก็ถอยหลังออกห่างจากเขาทันที โดยที่นางนั้นไม่ได้ตั้งใจ แต่ราวกับว่าร่างกายมันตอบสนองไปเองเมื่อเห็นใบหน้าของเขา

เหยาหวังเหว่ยหยุดค้างนิ่งเมื่อเห็นท่าทางและสีหน้าของนางที่รังเกียจตน ในหัวของเขาขาวโพลนเขาทำอันใดไม่ถูกเมื่อเห็นสายตาคู่นั้นที่มองมายังเขาราวกับกำลังตัดพ้อเขาอยู่ก็ไม่ปาน เขาไม่รู้เลยว่าทำอันใดผิดต่อนาง เพราะเขาเองก็เพิ่งกลับมาถึงเมืองหลวงเมื่อวานนี้ยามเย็น และพักอยู่ที่ตำหนักในวัง

ขณะที่เขากำลังคิดใคร่ครวญอยู่นั้นความคิดหนึ่งก็แล่นผ่านมาในหัวของเขา เขาเชื่อว่าสิ่งที่เขาคิดนั้นไม่ผิดเป็นแน่ เพราะไม่เช่นนั้นนางคงไม่เปลี่ยนไปมากเช่นนี้ เขาเคลื่อนฝีเท้าขยับเข้าไปหานาง ส่วนนางนั้นก็ก้าวเท้าถอยหลังหนี เขาก้าวเข้ามาหานางหนึ่งก้าวนางก็ถอยหลังหนึ่งก้าวจนในที่สุดก็ถึงขอบสระ

ฟางหนิงหลินไม่ทันได้หันหลังมองว่าตนนั้นยืนอยู่ที่ขอบสระแล้วจึงก้าวเท้าต่อ โชคดีที่เหยาหวังเหว่ยคว้าเอวบางของนางไว้ได้ทัน นางจึงไม่พลัดตกลงไปในสระบัว เขาโอบเอวนางไว้แน่นก่อนที่จะโน้มหน้าลงไปใกล้จนทั้งสองรับรู้ได้ถึงลมหายใจของอีกฝ่าย