ตอนที่5.3 สตรีไร้ยางอาย

“ไม่มีทาง หลินเอ๋อร์ไม่มีทางใช้วิธีการชั้นต่ำเช่นนี้ กระหม่อมเอาหัวเป็นประกันพ่ะย่ะค่ะ” ตู้ไท่ฝูเอ่ยเสียงแข็ง

“ท่านอาจารย์ข้ารู้อยู่แล้วว่านางไม่มีทางทำเช่นนี้ ไม่อย่างนั้นข้าคงลงโทษนางไปแล้วที่กล้าวางยาโอรสของข้า”

“แล้วฝ่าบาทได้ตรัสถามนางแล้วหรือไม่” ตู้ไท่ฝูขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย

ยังไม่ทันที่เฉิงเฟิงฮ่องเต้จะเอ่ยตอบ ไป๋กงกงเดินมาพร้อมกับสตรีที่ทั้งสองคนกำลังเอ่ยถึง นางยอบกายคารวะเฉิงเฟิงฮ่องเต้และตู้ไท่ฝูด้วยท่าทางโซเซไม่มั่นคงใบหน้าเหยเกด้วยความเจ็บปวด เม็ดเหงื่อเย็นเฉียบผุดขึ้นเต็มใบหน้า นางก้มหน้าหลุบตาลงเพื่อหลบสายตาบุรุษทั้งสองที่มองมายังนาง

“คุกเข่า” ตู้ไท่ฝูเอ่ยเสียงดัง

ฟางหนิงหลินคุกเข่าลงทันทีอย่างรู้ผิด เพราะเรื่องเช่นนี้แม้ไม่ถูกเล่าลือออกไป เพราะเฉิงเฟิงฮ่องเต้ส่งสั่งห้ามเอาไว้แต่เพียงมีผู้คนรู้เห็นก็ทำให้ท่านตาของนางและตระกูลฟางต้องอับอายที่มีลูกหลานไร้ยางอายเช่นนาง

“เจ้าตอบข้ามาตามความจริง เจ้าได้วางยาชินอ๋องหรือไม่” บุรุษผมสองสีเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่นฉะฉาน

“ไม่ หลานไม่ได้วางยาท่านอ๋อง หลานจะเอาความกล้าเทียมฟ้าเช่นนั้นมาจากไหน” นางสั่นส่ายหน้ายืนกรานปฏิเสธ

เพียงฟางหนิงหลินเห็นใบหน้านิ่งสายตาเคร่งเครียดของท่านตาก็ถึงกับตาร้อนชื้นขึ้นมาทันที เพราะทุกครานางจะได้เห็นเพียงรอยยิ้มเท่านั้น แต่ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นสายตาและสีหน้าเช่นนี้จากท่านตาของนาง นางรู้สึกราวถูกมีดทิ่มแทงครั้งแล้วครั้งเล่าเมื่อคิดว่าท่านตาไม่เชื่อคำพูดของนาง

“แล้วเหตุใดเจ้าจึงเดินตามเหว่ยเอ๋อร์ไปที่ตำหนักรับรอง” เฉิงเฟิงฮ่องเต้เอ่ยถามเมื่อเห็นว่าตาหลานต่างนิ่งเงียบ

“ทูลฝ่าบาท หม่อมฉันเห็นท่านอ๋องดูท่าทางแปลก ๆ จึงได้เดินตามไป แต่เมื่อใกล้ถึงตำหนักรับรอง ท่านอ๋องก็เริ่มเดินโซเซ หม่อมฉันเห็นท่าไม่ดีจึงได้เข้าไปพยุง แต่หม่อมฉันหาได้คิดร้ายอันใดไม่ และยิ่งไม่เคยแม้แต่จะคิดวางยาท่านอ๋อง ถึงหม่อมฉันจะชื่นชอบท่านอ๋อง แต่ไม่เคยคิดใช้วิธีต่ำช้าเช่นนี้เพื่อให้ได้เป็นพระชายาเพคะ” นางเอ่ยเสียงหนักแน่น

ตู้ไท่ฝูมองใบหน้าของหลานสาวที่อิดโรยดูไร้เรี่ยวแรง แต่เสียงที่เอ่ยออกมาล้วนหนักแน่นจริงใจ หาได้เสแสร้งหรือพูดปดไม่ แน่นอนว่าชายแก่เช่นเขามีหรือจะดูไม่ออกว่าหลานสาวของเขาหาใช่คนร้าย แต่เป็นคนที่ถูกกระทำ มิหนำซ้ำยังต้องมาแบกรับความผิดเอาไว้อีก เขาเดินไปยืนต่อหน้าหลานสาวก่อนที่จะก้มลงจับไหล่ทั้งสองให้ฟางหนิงหลินลุกขึ้น แล้วพาเดินไปนั่งที่เก้าอี้ไม้

ดวงตาของฟางหนิงหลินแดงระเรื่อน้ำใสเริ่มคลอที่ขอบตา นางพยายามอดกลั้นอารมณ์เอาไว้ แต่เมื่อคิดว่าท่านตาของนางยังคงเชื่อใจในตัวนาง ความอัดอั้นที่มีก่อนหน้าก็กลั่นออกมาเป็นน้ำใส ๆ ไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง ชายชราใช้ฝ่ามือลูบที่หัวของนางเบา ๆ เพื่อปลอบประโลม ก่อนที่จะหันมาหาศิษย์รักที่ยืนดูอยู่

“ฝ่าบาทคิดเห็นเช่นไรพ่ะย่ะค่ะ” ตู้ไท่ฝูเอ่ยเสียงราบเรียบ แต่ความเดือดดาลที่มีอยู่ในอกของเขาตอนนี้แทบจะระเบิดออก เมื่อเห็นหยาดน้ำตาและร่างกายอันบอบช้ำของหลานสาว

“แน่นอน ข้าเชื่อหลานสาวของท่านอาจารย์อยู่แล้ว”

“เช่นนั้นฝ่าบาทจะรับผิดชอบหลานสาวกระหม่อมเช่นไร พระองค์เชิญกระหม่อมและครอบครัวมาร่วมฉลอง แต่หลานสาวของกระหม่อมกลับถูกรังแก และยังถูกกล่าวหาว่าเป็นผู้ร้ายวางยาอีกเช่นนี้ ฝ่าบาทต้องหาคำตอบให้กระหม่อมด้วยนะพ่ะย่ะค่ะ”

“ท่านอาจารย์โปรดระงับโทสะ เรื่องนี้จะให้ข้าหาคำตอบให้นั้นไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ เพียงแต่เมื่อคืนคนที่อยู่ในงานรวมถึงนางกำนัลขันทีที่คอยดูแลก็มิใช่น้อย หากข้าไต่สวนก็คงไม่ส่งผลดีต่อหลานสาวของท่าน” เฉิงเฟิงฮ่องเต้หยุดเอ่ยเพื่อดูท่าทีของชายชรา

“เช่นนั้นฝ่าบาทจะรับผิดชอบเช่นไร” ตู้ไท่ฝูเอ่ยอย่างสงบนิ่ง เขาเองก็หาใช่ว่าจะไม่รู้ เพียงแต่อย่างไรเสียเขาก็ต้องให้เฉิงเฟิงฮ่องเต้ลำบากเสียหน่อยเพื่อชดเชยให้หลานสาวของเขา

“เรื่องนั้นท่านอาจารย์อย่าได้ห่วงไปเลย ข้ารู้ว่าควรทำอย่างไร”

“ขอบพระทัยฝ่าบาท เพียงแต่กระหม่อมหวังว่าจะไม่นานเกินไป เพราะหากหลานสาวของกระหม่อมตั้งครรภ์ เรื่องที่จะปิดคงปิดไว้ไม่ได้แล้ว” ตู้ไท่ฝูมองดูเฉิงเฟิงฮ่องเต้

เขาคิดว่าเรื่องนี้ศิษย์ของเขาย่อมส่งคนไปตรวจสอบมาแล้วเป็นแน่ และน่าจะรู้ตัวผู้อยู่เบื้องหลังแล้วจึงได้ยอมเขาง่าย ๆ เช่นนี้ เพราะหากไม่นับเรื่องที่หลานสาวของเขาเข้าไปเกี่ยวข้อง ก็ยังมีชีวิตของชินอ๋องเหยาหวังเหว่ยที่ตกอยู่ในอันตราย เพราะหากว่ายาครั้งนี้เป็นยาพิษเกรงว่าบัดนี้งานที่จะจัดขึ้นคงไม่ใช่งานมงคลแล้ว แต่เขาก็ไม่ได้เอ่ยถามเพราะรู้ว่าอย่างไรเสียศิษย์ของเขาก็ไม่มีทางบอก เพราะคนที่อยู่เบื้องหลังคนนี้ต้องเป็นคนสำคัญ ศิษย์ของเขาจึงได้ปกป้องไว้เช่นนี้

หลังจากวันนั้นสามวัน ราชโองการพระราชทานงานแต่งรวมถึงขบวนสินสอดที่ทอดยาวจากวังหลวงก็ถูกแบกมายังจวนแม่ทัพใหญ่ฟาง เหล่าชาวบ้านต่างแห่มาดูและแสดงความยินดีจนเต็มสองข้างทาง ตลอดเส้นทางคึกคักราวกับเทศกาลประจำปี

คงมีแต่เพียงเจียงเจียวซินที่ไม่ยินดี ไม่เพียงแต่พลาดโอกาสได้เป็นชายาชินอ๋อง มิหนำซ้ำยังถูกผู้ที่อยู่เบื้องหลังด่าทอว่าเป็นพวกไร้ประโยชน์อีกด้วย แต่มีหรือนางจะยอมให้ฟางหนิงหลินสุขสมหวังไปเสียทุกอย่าง ในเมื่อนางรู้ว่าเหยาหวังเหว่ยเป็นคนหยิ่งในศักดิ์ศรี จึงจ้างคนมาเขียนเรื่องของพวกเขาและจ้างให้นักเล่าในโรงน้ำชาเอาไปปล่อยข่าว