ตอนที่5.2 สตรีไร้ยางอาย

แน่นอนว่ายามนี้งานเลี้ยงที่จัดขึ้นนั้นได้เลิกราไปแล้ว รถม้าของแขกที่เชิญมาล้วนทยอยออกไปจนลานหน้าวังเริ่มโล่ง เหลือเพียงรถม้าของตู้ไท่ฝู ฟางจี้ต๋า และฟางรั่วซานเท่านั้นที่ยังคงจอดนิ่งสนิทอยู่ด้านหน้าวัง เพียงเพราะสตรีร่วมสายเลือดยังไม่ออกมาจากวัง

ฟางรั่วซานเดินวนไปวนมาอยู่หน้ารถม้าของตนอย่างร้อนรน ด้วยความเป็นห่วงบุตรสาว หลังจากที่นางกำนัลขององค์หญิงเหยาลี่เซียนมาแจ้งว่าฟางหนิงหลินไม่ได้อยู่ที่ตำหนักขององค์หญิง ถึงองค์หญิงเหยาลี่เซียนจะฝากนางกำนัลมาบอกว่าจะตามหาบุตรสาวของตนให้ แต่เขาก็ยังคงร้อนใจไม่คลาย

ฟางจี้ต๋าเสนาบดีกรมคลังท่านลุงของฟางหนิงหลินพี่ชายของฟางรั่วซานที่ยืนอยู่หน้ารถม้าของเขา ก็รู้สึกเป็นห่วงหลานสาวคนเดียวของเขาเช่นกัน แต่อาจจะไม่เท่ากับฮูหยินของเขาที่ยืนจับมือกับน้องสะใภ้ชะเง้อหน้ารอฟางหนิงหลินอยู่ข้างประตูวัง

ถึงฟางรั่วซานน้องชายของเขาจะแยกจวนออกไป แต่เพราะฮูหยินของเขาอยากมีบุตรสาวแต่ทว่าที่จวนของฟางจี้ต๋านั้นกลับมีแต่บุรุษมาเกิด ฮูหยินของเขาจึงเทียวไปหาหลานสาวคนนี้ที่จวนอยู่บ่อยครั้ง จนเกิดความรักใคร่ดั่งเช่นบุตรสาวแท้ ๆ ของตนก็ไม่ปาน และทุกครั้งที่ไปหาก็มักกลับมาเล่าเรื่องของนางให้เขาฟังอยู่เสมอ นานวันเข้าเขาเองก็กลายเป็นรักใคร่เอ็นดูหลานสาวคนนี้ไปด้วย

ส่วนตู้ไท่ฝูหรือราชครูตู้ท่านตาของฟางหนิงหลิน ที่เป็นทั้งอาจารย์และเป็นที่ปรึกษาประจำตัวของเฉิงเฟิงฮ่องเต้ กลับไม่มีทีท่าหรือแสดงสีหน้าเป็นห่วงกังวลใด ๆ ใบหน้าของเขานิ่งเฉยนัยน์ตาราบเรียบดุจทะเลน้ำแข็งไร้คลื่น ท่าทางเคร่งขรึมสงบเยือกเย็นไร้กังวล ชายชราเพียงนั่งจิบน้ำอุ่น ๆ อย่างไม่รู้สึกทุกข์ร้อนอันใดอยู่ในรถม้า แตกต่างจากทุกคนที่ยืนอยู่ด้านนอก

ทุกคนต่างตั้งตารอยังไม่ยอมกลับจวน เพียงเพื่อรอให้ฟางหนิงหลินออกมาจากวัง เพราะพวกเขาไม่อาจเข้าไปในวังได้ในยามนี้ คนเดียวที่ตอนนี้พวกเขาพึ่งพาให้ช่วยตามหาฟางหนิงหลินได้ก็คงมีเพียงองค์หญิงเหยาลี่เซียนเท่านั้น

เมื่อเวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วยาม[1]ขันทีตำหนักฮ่องเต้ก็เดินออกมาจากวัง เพื่อมาถ่ายทอดคำพูดของเฉิงเฟิงฮ่องเต้

“ฝ่าบาทตรัสว่าให้ท่านตู้ไท่ฝู แม่ทัพใหญ่ฟาง และเสนาบดีกรมคลังฟางพร้อมด้วยฮูหยินทั้งสองกลับไปเถิด พรุ่งนี้ฝ่าบาทจะส่งคุณหนูฟางหนิงหลินกลับไปเองขอรับ” ขันทีน้อยเอ่ย

“เจ้ารู้หรือไม่ว่าฝ่าบาทเจอบุตรสาวของข้าที่ใด” ฟางรั่วซานเอ่ยถามด้วยความกังวล

“คุณหนูฟางหนิงหลินอยู่ที่ตำหนักรับรองแขกขอรับ” ขันทีน้อยเอ่ยหน้านิ่งก่อนจะประสานมือโค้งคำนับและก้าวถอยหลังกลับเข้าวังไป เพราะกลัวว่าทุกคนจะเอ่ยถามมากไปกว่านี้

ฟางรั่วซาน ฟางจี้ต๋าและฮูหยินทั้งสองระบายลมหายใจออกมาเบา ๆ อย่างหมดห่วง ยังคงมีเพียงตู้ไท่ฝูที่นั่งอยู่บนรถม้าที่ไม่แสดงท่าทีอันใด ฟางรั่วซานรีบเดินมาที่รถม้าของพ่อตาด้วยความละอายใจที่ทำให้ผู้อาวุโสต้องมานั่งรอเช่นนี้

“ท่านพ่อตา ข้าต้องขออภัยด้วยนะขอรับที่เลี้ยงบุตรสาวได้ไม่ดี ทำให้ท่านต้องลำบากเช่นนี้” เขาเอ่ยอย่างนอบน้อม

“พวกเจ้ากลับไปพักผ่อนกันเถิด ข้าเองก็จะกลับแล้ว” ชายชราเอ่ยน้ำเสียงราบเรียบ ก่อนจะเอ่ยบอกคนบังคับม้าด้วยน้ำเสียงแข็ง “กลับจวน”

ชายชรารู้ดีว่าเกิดเรื่องกับหลานสาวของตนเป็นแน่ ไม่เช่นนั้นเฉิงเฟิงฮ่องเต้คงไม่ส่งขันทีมาด้วยตนเองเช่นนี้ เพราะเรื่องการจัดงานเลี้ยงในครั้งนี้เป็นคนของหลัวฮองเฮา หากจะมีคนไปพบเจอฟางหนิงหลินหลานสาวของเขาที่เรือนรับรองและมารายงานเรื่องนี้ก็ต้องเป็นคนของหลัวฮองเฮา หรือไม่ก็เป็นคนขององค์หญิงเหยาลี่เซียนที่ไปช่วยตามหา มิใช่เป็นคนของตำหนักเฉิงเฟิงฮ่องเต้เช่นนี้

รุ่งเช้าวันต่อมา

ตู้ไท่ฝูเข้าวังมาแต่เช้า เพื่อมาขอเข้าเฝ้าเฉิงเฟิงฮ่องเต้ก่อนที่จะถึงเวลาว่าราชกิจ เพียงขันทีน้อยหน้าตำหนักเฉียนชิงเห็นราชครูตู้มาก็รีบสาวเท้าถี่เข้าไปรายงานผู้เป็นนายเหนือหัว ผ่านไปไม่นานนักไป๋กงกงขันทีข้างกายของเฉิงเฟิงฮ่องเต้ก็เดินออกมาพร้อมขันทีน้อย เพื่อมาเป็นผู้นำทางตู้ไท่ฝูไปพบเจ้าของตำหนัก

เฉิงเฟิงฮ่องเต้เพียงเห็นชายวัยชราผมสองสีเดินเข้ามา ก็รีบออกไปต้อนรับอย่างนอบน้อม ถึงในท้องพระโรงตู้ไท่ฝูจะต้องคำนับเฉิงเฟิงฮ่องเต้ แต่เมื่ออยู่กันเพียงลำพังเรื่องการคำนับทำความเคารพนี้เจ้าของบัลลังก์ขอให้ละเว้นเอาไว้

“ท่านอาจารย์มีเรื่องอันใดถึงมาหาข้าแต่เช้าเช่นนี้” เฉิงเฟิงฮ่องเต้เอ่ยเพื่อหยั่งเชิง ถึงเขาจะรู้ดีอยู่แล้วว่าไม่อาจปิดบังสายตาอาจารย์ได้

“ฝ่าบาทรู้อยู่แล้วไยต้องถามให้มากความ บอกกระหม่อมมาตามตรงเถอะพ่ะย่ะค่ะว่าเกิดอันใดขึ้นกับหลานสาวของกระหม่อมกันแน่” ตู้ไท่ฝูเอ่ยถามออกมาตรง ๆ เพื่อไม่ให้เสียเวลา

แน่นอนว่าเฉิงเฟิงฮ่องเต้ย่อมต้องเล่าเหตุการณ์ให้ตู้ไท่ฝูฟังอยู่แล้ว เขาเล่าเรื่องราวที่รู้มาจากบุตรชายให้อาจารย์ของเขาฟังทั้งหมด แต่ไม่ได้เล่าเรื่องที่เขาไปสืบหาความมา เพราะเขาไม่เชื่อว่าฟางหนิงหลินเป็นคนลงมือทำจึงได้ให้คนสืบอย่างลับ ๆ อีกทั้งเรื่องครานี้ไม่ใช่เพียงเรื่องที่ทำให้สตรีคนหนึ่งต้องมีมลทินด่างพร้อย แต่หมายถึงชีวิตของบุตรชายของเขาด้วย เขาจึงไม่อาจปล่อยผ่านไปได้แต่โดยง่าย

เพียงตู้ไท่ฝูได้ยินเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับหลานสาวอันเป็นที่รัก ในใจของเขาร้อนราวไฟแผดเผาดวงตาคมฉายแววอำมหิตอาฆาตร้าย ถึงเขาจะไม่แสดงสีหน้าแต่ดวงตาไม่อาจปิดบังความรู้สึกเอาไว้ได้ เขารู้ดีว่าหลานของเขาไม่โง่พอที่จะทำเช่นนี้ เพราะนางล้วนรู้ผลลัพธ์ที่ตามมา และอีกอย่างนางทำอันใดมักเปิดเผย วิธีการเช่นนี้ย่อมไม่ใช่ฝีมือของนาง

“ไม่มีทาง หลินเอ๋อร์ไม่มีทางใช้วิธีการชั้นต่ำเช่นนี้ กระหม่อมเอาหัวเป็นประกันพ่ะย่ะค่ะ” ตู้ไท่ฝูเอ่ยเสียงแข็ง

[1] 1ชั่วยาม เท่ากับ 2ชั่วโมง