บทที่ 2180

กู้หว่านเยว่ดึงซูจิ่งสิง หายตัววาร์ปเข้าไปในห้องรับรองของร้านอาหาร ทั้งสองยืนอยู่หลังฉากกั้น ฟังความเคลื่อนไหวด้านนอก

อวิ๋นหยากล่าว “เจ้าก็คือคนที่อยากร่วมงานกับข้าหรือ เอาเงินมาด้วยหรือไม่?”

คนชุดดำเอ่ยเสียงต่ำ “มีแค่มัดจำ เอาสูตรมาให้พวกเราก่อน พวกเราจะนำทองคำที่เหลือมาให้เจ้าทั้งหมด”

อวิ๋นหยากลอกตาไปมา “นำมัดจำมาเท่าใด?”

“หนึ่งพันตำลึงทอง” คนชุดดำสีหน้าเรียบเฉย

อวิ๋นหยาทำเสียงจิ๊จ๊ะ “เอามาให้ข้าดูหน่อยสิ”

อวิ๋นหยาไม่เป็นวรยุทธ์ คนชุดดำเองก็ไม่กลัวว่าเขาจะเอาทองคำหนีไป จึงโยนถุงไว้บนโต๊ะ แล้วเปิดออก เผยให้เห็นทองคำด้านใน

อวิ๋นหยามองดูแวบหนึ่ง ทันใดนั้นส่ายหน้า “สิ่งที่ข้าต้องการคือทองหนึ่งหมื่นตำลึง แต่พวกเจ้าเอามาแค่หนึ่งพันตำลึงทอง เห็นได้ชัดว่าหลอกข้า

หากพวกเจ้าไม่เอาทองคำทั้งหมดมา การร่วมมือนี้คงไม่สำเร็จ”

คนชุดดำขมวดคิ้ว ใบหน้าเผยความรำคาญ ต่อจากนั้นจึงเอ่ยอย่างพยายามอดกลั้น

“คุณชายอวิ๋นนี่เป็นเพียงมัดจำ ขอเพียงท่านมอบสูตรมาให้พวกเรา ทองคำที่เหลือย่อมตกอยู่ในมือท่าน”

อวิ๋นหยาเบะปาก “ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าเจ้าหลอกข้าหรือเปล่า?”

คนชุดดำเห็นเขาหัวรั้นพูดไม่ฟัง จึงร้อนใจเ