ตอนที่ 14.2 แย่แล้วลี่เซียน!"อะ.. อะไรนะ"ลี่เซียนเบิกตากว้างมองเขาอย่างตกใจ"ถอดออกเดี๋ยวเจ้าจะเป็นไข้"หลงเยี่ยนกล่าวน้ำเสียงจริงจังพลางโยนผ้าห่มมาคลุมตัวเธอไว้ นางชะงักไปชั่วครู่ก่อนจะรู้สึกถึงความหนาวที่แล่นเข้าสู่ร่างกายของตัวเองจริง ๆเธอเม้มปากก่อนจะตัดสินใจถอดเสื้อคลุมออกแล้วพันตัวเองด้วยผ้าห่มแทน ขณะที่กำลังดึงชายผ้าให้กระชับ หลงเยี่ยนก็เดินมานั่งลงข้าง ๆ สายตาคมมองสำรวจเธออย่างเงียบงัน"ทำไมเจ้าถึงดื้อด้านขนาดนี้กันนะ"เขาพึมพำเบา ๆ พลางยื่นมือไปเขี่ยปอยผมเปียกของเธอไปไว้ด้านหลังอย่างแผ่วเบา ร่างบางเงยหน้าขึ้นสบตาเขา ภายในกระโจมมีเพียงแสงจากคบไฟริบหรี่ ดวงตาของหลงเยี่ยนสะท้อนแสงไฟนั้นเป็นประกายจาง ๆ เธอรับรู้ได้ถึงความอบอุ่นที่แผ่ออกมาจากตัวเขา แม้จะยังมีร่องรอยของความไม่พอใจอยู่บ้าง แต่ภายในนั้นมีความเป็นห่วงแฝงอยู่อย่างปิดไม่มิด และหากเธอไม่ทำอะไรสักอย่างในเวลานี้ คงเป็นเธอที่อึดอัดเป็นแน่"ห่วงข้าล่ะสิ"หญิงสาวพูดออกไปเบา ๆ พลางเบือนหน้าไปอีกทาง หลงเยี่ยนเลิกคิ้วมองเธอเล็กน้อยก่อนจะเอื้อมมือไปบีบจมูกเธอเบา ๆ"ข้าว่าเจ้ากำลังได้ใจเกินไปแล้วหรือไม่พระชายา"เสียงหัวเราะเบา
ตอนที่ 15เจ้าทำอะไรเธอมองใบหน้าชายที่นอนอยู่ด้านข้างก่อนจะพยายามขยับตัวออกจากอ้อมแขนของเขาให้เบาที่สุด แต่ยังไม่ทันได้ขยับมากกว่านั้น เรียวแขนแกร่งก็กระชับแน่นขึ้น พร้อมกับเสียงทุ้มต่ำที่ดังขึ้นข้างหู“เจ้าคิดจะหนีไปไหนงั้นหรือ”เสียงนั้นเต็มไปด้วยแววหยอกเย้าแต่ก็แฝงความจริงจัง ไป๋ลี่เซียนเม้มปากแน่นรู้สึกได้ถึงความร้อนที่แผ่ซ่านขึ้นมาถึงใบหน้า“ข้าไม่ได้จะหนี ข้าแค่..”“หืม”เขาลืมตาและดันตัวเองขึ้นมาจากเตียงนั้นเล็กน้อย จ้องมองเธอด้วยสายตาลึกล้ำที่ทำให้เธอพูดไม่ออกบรรยากาศในกระโจมเต็มไปด้วยความอึดอัดแต่ก็ปนความหวานล้ำ เธอรีบหันหน้าหนีแล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัว ก่อนจะพูดกลบเกลื่อน“ข้าแค่.. ต้องออกไปดูเสบียงที่ปล้นมาได้เสียหน่อย”แต่ก่อนที่เธอจะได้ลุกขึ้น แขนคู่เดิมก็ดึงเธอกลับไปกอดไว้จนแน่นกว่าเดิม หลงเยี่ยนมองเธอด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป ก่อนจะกระซิบเบา ๆ“ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าหลบข้าไปง่าย ๆ หรอกนะพระชายา นอนต่อสักหน่อยเถอะ ข้าเพลียมากเลย”“ท่าน!”แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็รีบลุกขึ้นมาหยิบเสื้อผ้าไปสวมลวก ๆ แล้วเดินออกไปด้านนอกอยู่ดีหลังจากเดินทางกลับมาถึงค่ายทหารแล้ว หญิงสาวก็กลับมาทำหน้
ตอนที่ 15.2 เจ้าทำอะไร“ผ่านมางั้นหรือ ท่านเดินผ่านกระโจมใหญ่ อ้อมกระโจมย่อยเกือบยี่สิบหลัง เดินลัดเลาะมาตามทางที่ไม่มีผู้คน ลัดเลาะลำธารเล็กเพื่อมาเดินผ่านคลังเสบียงงั้นหรือ”"ใช่! ข้าแค่เดินผ่านมาเท่านั้น เจ้าอย่าได้คิดมาก"เหล่ารองแม่ทัพที่อยู่ใกล้ ๆ มองหน้ากันก่อนจะเริ่ม ซุบซิบกันเบา ๆ แต่สำหรับพระชายาแล้ว ความอดทนของเธอเริ่มหมดลงไปทีละนิด“แม่ทัพของเราช่วงนี้แปลกไปนะ”“นั่นสิ ข้าไม่เคยเห็นท่านแม่ทัพสนใจเสบียงขนาดนี้มาก่อน”“หรือว่า.. ท่านแม่ทัพกำลังหลงเมีย”เสียงกระซิบกระซาบเต็มไปด้วยความขบขัน หลายคนเริ่มอมยิ้มเขินอาย แต่หารู้ไม่ว่าเสียงกระซิบนั้นหลงเยี่ยนได้ยินหมดแล้ว เขาหันขวับไปมองกลุ่มรองแม่ทัพที่ซุบซิบกัน“พวกเจ้าว่างกันมากสินะ”เสียงเย็นเยียบดังขึ้น ทำให้ทุกคนสะดุ้งเฮือกแล้วรีบยืดตัวตรงทันที“พวกเจ้ามีแรงมานินทาข้าแสดงว่ายังฝึกไม่หนักพอสินะ”“ไม่ใช่อย่างนั้นขอ..”“ดี! พรุ่งนี้เพิ่มการฝึกอีกสองชั่วยาม!”ยังไม่ทันที่ทหารผู้นั้นจะพูดจบ เขาก็เอ่ยออกไปเสียงเข้ม เรียกเสียงโอดครวญขึ้นทันที ไป๋ลี่เซียนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบา ๆ ยกมือขึ้นปิดปากนิด ๆ ก่อนจะเหลือบมองหลงเยี่ยนที่ยังคงต
ตอนที่ 16เจ้าทำอะไรอยู่ตรงนี้หญิงสาวใช้หางตามองหน้าเขา ก่อนจะหยิบผลไม้ในถาดขึ้นมากินอีกสองสามคำโดยไม่หันไปสนใจอะไรเขาอีก ผ่านไปครู่ใหญ่ที่หลงเยี่ยนนั่งมองหญิงสาวที่กำลังหยิบผลไม้มาทานด้วยใบหน้าบูดเบี้ยว "เฮ้อ~ พระชายาเป็นอะไรงั้นหรือ ข้าทำอะไรให้สตรีเช่นท่านไม่พอใจงั้นหรือ หืม~"“ในเมื่อท่านแม่ทัพไม่อยากกิน ข้าก็จะกินเองให้หมดเจ้าค่ะ”หลงเยี่ยนเบิกตามองเธออย่างไม่เข้าใจ เขากัดฟันแน่นพยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเอง ดวงตาคมกริบมองริมฝีปากของนางที่เอาแต่เคี้ยวผลไม้เหล่านั้นไม่หยุด ใบหน้าของนางแสดงออกชัดเจนว่าไม่ถูกใจ ไม่พอใจ หรือว่า.. ทั้งหมดนี้แปลว่านางกำลังงอนเขางั้นหรือ"ข้าขอโทษ.. เพียงแค่ข้าไม่ชินกับท่าทางออดอ้อนนั้นของเจ้านิดหน่อย อย่าโกรธเลยนะ.. นะ"ชายหนุ่มขยับไปใกล้นางอีกนิดจนร่างกายของทั้งสองนั้นใกล้ชิดกัน ก่อนจะใช้นิ้วจิ้มไปตามแขนเธอเล็กน้อยพร้อมกะพริบตาปริบ ๆ เป็นการออดอ้อน ลี่เซียนเบือนหน้ามามองเขาเล็กน้อยก่อนจะหันกลับไปหยิบเหล้าขึ้นมากระดกดื่มอึกหนึ่ง"ก็ได้.. แล้วตกลงท่านจะทานหรือไม่""ทานสิ.. ทาน ทาน ข้าต้องทานแน่นอน"ดวงตากลมหวานมองหน้าของแม่ทัพที่ใครต่างหวาดกลัวด้วยรอยยิ
คำรายงานจากรองแม่ทัพที่ยืนอยู่เบื้องหน้าได้รับการส่งต่อจนหมดสิ้น แต่ท่าทีของหลงเยี่ยนกลับดูเหนื่อยล้าเป็นอย่างมาก ใบหน้าเขาคร้ามไปด้วยความเครียด อารมณ์ที่มืดมนจากการวางแผนยังไม่สามารถคลี่คลายได้"ข้าขอเวลาสักหน่อย พรุ่งนี้จะแจ้งให้เจ้าทราบ""ขอรับ""ออกไปเถอะ"หลังจากที่ทหารออกไปทั้งหมดแล้ว แม่ทัพหลงเยี่ยนได้เอนกายไปบนเก้าอี้ด้านหลังอย่างเหนื่อยล้า ในที่สุดวันที่ตัดสินก็กำลังจะเริ่มขึ้น เมื่อทหารของทั้งสองแคว้นนั้นเหลือเพียงกองทัพสุดท้าย 'ทางเมืองหลวงไม่ยอมส่งกองทัพเสริมมาช่วย แบบนี้ไม่ใช่ว่ากำลังบีบให้เราแพ้ศึกหรือขอรับ''แม่ทัพขอรับ หน่วยของเราพ่ายแพ้ที่เชิงเขาขอรับ''แม่ทัพขอรับ ทิศตะวันตกฝั่งเราชนะขอรับ แต่ทหารเหลือกลับมาเพียงไม่ถึงสองส่วนขอรับ'ชายหนุ่มหลับตาพลางนึกถึงคำของเหล่ารองแม่ทัพที่มารายงานการทหาร ความกดดันของเขาเริ่มหนักขึ้นเรื่อย ๆ 'กองทัพฝั่งนั้นเหลือทหารเท่าไหร่''ประมาณสองหมื่นขอรับ''แล้วเราเหลือทั้งหมดเท่าไหร่''ท่านแม่ทัพ.. ฝั่งเราเหลือทหารไม่ถึงสองหมื่นขอรับ'ทางด้านไป๋ลี่เซียนที่เฝ้ารอให้เวลาผ่านไปจนคนรอบข้างหลับแล้ว เธอได้แอบออกจากกระโจมตนเอง แล้วมุ่งหน้าไปที
ตอนที่ 17เราจะต้องชนะนางค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมองหลงเยี่ยนพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ อย่างไม่สะทกสะท้าน แต่ภายในใจก็รู้ว่าเขาคงไม่ปล่อยให้เธอฝึกต่อได้ง่าย ๆ และแน่นอน ความกังวลของเขาเห็นได้ชัดจากแววตา“ฝึก..”หลงเยี่ยนยืนมองเธอด้วยสายตาไม่พอใจ ก่อนจะเอ่ยเสียงเข้ม“เจ้าคิดจะไปสนามรบด้วยหรือ เจ้าคือสตรีจะไปกับทหารที่ออกรบอย่างนั้นหรือ นี่ใครมันมอบความกล้าให้เจ้ากัน”ลี่เซียนยืนนิ่งก่อนจะตอบกลับอย่างมั่นใจ“ข้าแค่อยากช่วยท่าน.. ข้าไม่เป็นตัวถ่วงแน่นอน ท่านให้ข้าไปเถอะนะ”คำตอบของเธอทำให้หลงเยี่ยนกรอกตาไปมาพลางถอนหายใจอย่างหนัก เขารู้ว่าเธอนั้นดื้อดึง แต่ก็ไม่คิดว่าจะดื้อดึงเพียงนี้“เจ้าคิดจะทำอะไรกันแน่ลี่เซียน.. ทำไมไม่ฟังคำสั่งข้า อย่าลืมว่าเจ้าคือพระชายาของข้า เจ้าไม่ควรมาเสี่ยงแบบนี้”ชายหนุ่มยังคงไม่วางใจ เขาจ้องหน้าเธอนิ่ง คำพูดที่บ่นไปนั้นทำให้ลี่เซียนยิ้มให้เขาอีกครั้ง “ท่านก็รู้ว่าต่อให้ท่านจะกักข้าไว้.. ข้าก็จะหาวิธีไปกับท่านอยู่ดี หากท่านยิ่งกันข้า ท่านจะยิ่งเป็นห่วงข้า ยิ่งท่านไม่อยากให้ข้าไป ข้าก็ยิ่งจะหาทางไป ไม่สู้ท่านเป็นผู้พาข้าไปดีกว่าหรือไม่”หลงเยี่ยนมองเธออย่างครุ่นคิด ก่อนจะ
ตอนที่ 18ฮูหยินใหญ่ลี่เซียนสบถออกมาอย่างหยามเกียรติศัตรู ดวงตาของนางกะพริบเล็กน้อยก่อนที่จะหมุนตัวหลบการโจมตีของศัตรูและแย่งชิงอาวุธของศัตรูที่ล้มตายมาครอบครองแทนทวนเหล็กในมือของเธอฟาดลงไปอย่างหนัก ทหารศัตรูที่ยืนตรงหน้าถูกทำให้ล้มลงด้วยการโจมตีที่รวดเร็ว ก่อนจะเหวี่ยงทวนไปข้างหน้าและฟันไปที่ศัตรูอีกกลุ่มที่กำลังเข้ามาทำร้ายเธอเสียงโลหะกระทบกันดังกึกก้องไปทั่วสนามรบ ยิ่งเธอเข่นฆ่ามากเท่าไหร่ เลือดในกายก็ยิ่งร้อนรุ่มจนหัวใจสูบฉีด ลี่เซียนทำให้ทุกคนที่อยู่รอบข้างต่างต้องหยุดหันมามอง สงครามที่ก่อนนี้ดูไร้ทิศทางชนะ กลับเปลี่ยนแปลงไปด้วยการเข้าสู่สนามรบของเธออย่างดุดัน หลงเยี่ยนที่เห็นทหารฝ่ายศัตรูจำนวนมากเริ่มล้มตายไปอย่างรวดเร็วก็เริ่มสั่งการให้กองทัพของเขาโจมตีเข้าไปอีก ในสนามรบนั้นชัยชนะเริ่มชัดเจนขึ้นเธอยังคงใช้ทวนโจมตีอีกครั้ง ศัตรูที่โผล่มาในระยะใกล้พยายามจะทำลายทวนของเธอ แต่ลี่เซียนกลับหลบหลีกอย่างรวดเร็ว และฟาดทวนเข้าที่ท้องของเขาจนมันกระเด็นออกไปไกล ก่อนที่เธอจะเหวี่ยงทวนกลับมาในท่าทางที่แม่นยำ ใช้ทวนเหล็กแทงตรงไปที่หัวใจของศัตรูที่ยืนอยู่ข้างหลังเขาคนแล้วคนเล่า“อ้ากกกก!”
ตอนที่ 19พระชายาทำร้ายข้าฮูหยินใหญ่เอ่ยเสียงหวานพลางยิ้มอย่างเป็นมิตร โดยมีแววตาที่เปลี่ยนไปจากตอนแรกที่ดูไม่น่าจะชอบลี่เซียนมากนัก ตอนนี้เหมือนเห็นความสำคัญของเธอชัดเจน"ขอแสดงความยินดีกับพระชายา เวลานี้ทุกอย่างดีขึ้นหมดแล้ว บ้านเมืองสงบสุข เป็นที่น่าภาคภูมิใจของข้ายิ่งนัก"บิดาของหลงเยี่ยนกล่าวยิ้ม ๆ แววตาของเขาก็เต็มไปด้วยความพอใจการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นนี้ทำให้ลี่เซียนรู้สึกอึดอัดไม่น้อย เมื่อก่อนคนในจวนไม่ค่อยชอบเธอ แต่ตอนนี้ทั้งสองกลับมอบความสนิทสนมที่ดูเหมือนจะเกินไป ซึ่งมันทำให้เธอไม่สามารถตอบรับได้อย่างสบายใจนัก แต่ถึงอย่างนั้นทั้งสองก็ยังคงได้ชื่อว่าพ่อแม่สามีอยู่ดี"ขอบพระคุณท่านทั้งสองเจ้าค่ะ"นางกล่าวเสียงเบา มุมปากยิ้มแย้มพยายามที่จะรักษาความสุภาพและไม่ให้ทุกคนรู้สึกอึดอัดมากเกินไป"ไม่ต้องขอบคุณหรอก นี่คือสิ่งที่เจ้าสมควรได้รับแล้ว เจ้าทำให้ครอบครัวของเราภูมิใจ"ฮูหยินใหญ่พูดแล้วเดินเข้ามาใกล้ลี่เซียน พลางเอื้อมมือไปแตะแขนของนางอย่างเป็นมิตรอย่างที่ไม่เคยได้รับจากหญิงใหญ่มาก่อนไป๋ลี่เซียนพยายามยิ้มแย้มและค้อมหัวขอบคุณอีกครั้ง แต่กลับรู้สึกถึงการควบคุมที่มากเกินไปจา
ลี่เซียนมองเขานิ่ง ๆ ก่อนจะหลุบตาลงแล้วค่อย ๆ ขยับดื่ม แม้รสชาติจะขมจนต้องขมวดคิ้ว แต่ทุกครั้งที่นางเผลอเม้มปาก หลงเยี่ยนก็จะส่งสายตาดุ ๆ มาให้อย่างรู้ทัน จนในที่สุดนางก็ดื่มยานั้นจนหมด“ดีมาก”เขาเอื้อมมือไปหยิบผลไม้แช่อิ่มมายื่นให้ นางอ้าปากกินอย่างไม่อิดออดเพราะรู้ซึ้งถึงรสชาติของยาถ้วยนั้นเป็นอย่างดี"เราอาจจะต้องอยู่ที่นี่อีกหลายวัน เจ้าพักผ่อนให้ดี"หลังจากที่ลี่เซียนอาการดีขึ้นกองทัพปีศาจก็เคลื่อนทัพกลับเมืองหลวงทันที บ้านเมืองสงบสุขคือสิ่งที่เขาปรารถนา ครอบครัวมีความสุขนั่นก็คือสิ่งที่เขาปรารถนาเช่นกัน"ท่านว่าตรงนี้เราปลูกเหมยกุยฮวาสักสองสามต้นดีหรือไม่""ตามใจเจ้า""ตรงนี้ล่ะ ท่านคิดว่าเราปลูกอะไรดี.. เซียนตานฮวาดีหรือไม่""หานเจี้ยน!""จดแล้วขอรับ""ในบ่อนั้นข้าคิดว่าอยากได้เหลียนฮวาเพิ่มอีกเสียหน่อย อืม.. ตรงนั้นสามารถปลูกไม้ต้นได้ที่นี่จะปลูกไป๋หลันฮวาหรือหวงหลันได้ไหมนะ""หานเจี้ยน!""จดหมดแล้วขอรับ!""ดี! เช่นนั้นเจ้าไปหาสิ่งที่พระชายาอยากได้มา!""พระชายาไป๋ลี่เซียน.. รับราชโองการ"แต่ยังไม่ทันที่หานเจี้ยนจะได้ไปไหน เสียงของกงกงได้ดังขึ้นจากหน้าจวน พวกเขาเดินไปรวมกันที่
ตอนที่ 25เจ้าเมืองคนใหม่เสียงคำรามของหลงเยี่ยนดังขึ้น ด้านหญิงสาวที่เห็นแววตาของเขาได้หันไปตวัดดาบในมือได้ทันเวลา ชายคนนั้นสองมือกำดาบแน่นก่อนจะเบิกตากว้างเลือดไหลออกจากปากแล้วล้มลงลี่เซียมองไปยังด้านหน้าเห็นทหารฝ่ายตนกำลังจวนตัว เธอลุกขึ้นแล้วพุ่งเข้าไปกลางวงล้อม แม้จะบาดเจ็บแต่การโจมตีของนางยังคงแม่นยำอยู่เสมอ มือเล็กใช้ดาบของตนเขวี้ยงไปปักแผ่นหลังของศัตรูหนึ่งคนที่กำลังจะฟันทหารของแม่ทัพ ก่อนจะหมุนตัวไปคว้าดาบจากศพที่เกลื่อนกลาดมาต่อสู้ต่อทันที"ข้าจะไม่ยอมให้พวกเจ้าฆ่าพวกเราง่าย ๆ หรอก"ศัตรูคนหนึ่งสบโอกาสพุ่งเข้ามาหวังจะฟันนางจากด้านหลังฟุ่บ!แต่ร่างของหลงเยี่ยนนั้นไวกว่า เขาโฉบเข้ามาพร้อมกับตวัดดาบของเขาตัดคอศัตรูผู้นั้นในพริบตา เลือดพุ่งกระจายเปื้อนเสื้อคลุมของเขาโดยที่สีหน้าไร้อารมณ์"เจ้าอย่าฝืนตัวเอง"เขาพูดเสียงต่ำขณะใช้ตัวเองบังนางไว้ ลี่เซียนหอบหายใจถี่ เพราะรู้สึกว่าร่างกายผิดปกติ นางมองบาดแผลนั้นเห็นว่าไม่ได้หนักหนา แต่กลับหายใจติดขัด ร่างกายรู้สึกไร้เรี่ยวแรงแสบร้อนไปทั้งตัวราวกับกำลังถูกเพลิงไหม้ แต่ถึงอย่างนั้นวันนี้พวกเข้าต้องชนะ!"ข้าสู้ไหว!""ทิ้งอาวุธซะ ไม่งั
แม้ว่าหลงเยี่ยนจะรู้สึกเป็นห่วง แต่เขาก็รู้ดีว่านางไม่ได้อ่อนแอและนางคงไม่ยอมเป็นแน่ เขาสบตาลี่เซียนอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงเรียบ"งั้นรองแม่ทัพไปจัดการให้หน่วยลอบสังหารเตรียมตัวให้พร้อม รุ่งสางเราจะออกเดินทางทันที!"รุ่งสางของวันถัดมา ทั้งสองคนนำทหารหน่วยลอบสังหารเดินทางออกจากค่ายอย่างเงียบเชียบที่สุด อาศัยร่มเงาของป่าทึบเป็นที่พรางกาย พวกเขาเคลื่อนพลโดยไร้สุ้มเสียงแม้แต่เสียงของลมหายใจ ใช้เวลาเพียงไม่ถึงครึ่งชั่วยามพวกเขาก็มาถึงจุดที่คาดการณ์ไว้ "ขบวนเสบียงของพวกมันต้องผ่านหุบเขาด้านหน้า"หานเจี้ยนองครักษ์คู่ใจของแม่ทัพหลงเยี่ยนกล่าวพลางชี้ไปยังเส้นทางที่มองได้ด้วยตาเปล่า จากสายตาทั้งหลงเยี่ยนที่ตรงนั้นเป็นจุดที่หลบซ่อนและลอบโจมตีได้ดีมาก"ตรงนั้นเป็นจุดที่ดีที่สุดในการซุ่มโจมตี""รอให้พวกมันเข้าสู่จุดตายก่อนค่อยลงมือ"เขามองแผนที่ในมือ ก่อนจะตวัดสายตามองกลุ่มทหารที่เตรียมพร้อมรับคำสั่ง เมื่อชายหนุ่มให้จังหวะ เหล่าหน่วยลอบสังหารก็เดินทางไปประจำจุดทันที"ครั้งนี้เราจะพลาดไม่ได้" รอเพียงไม่นานก็ได้ยินเสียงเกือกม้ากระทบพื้นดังมาไกล ๆ กองขบวนเสบียงของศัตรูค่อย ๆ เคลื่อนผ่านเส
ตอนที่ 24ฆ่า!สายลมเย็นยะเยือกพัดผ่านแนวป่าทึบ ขณะที่สองร่างเคลื่อนที่ผ่านหมู่ต้นไม้ เสียงกิ่งไม้หักดังเป็นระยะบ่งบอกว่าศัตรูกำลังเร่งตามมาไม่ไกลจากพวกเขาเท่าไหร่นัก ครั้งนี้ช่างเป็นประสบการณ์ชีวิตที่ดีเสียจริง ๆ"ทางนี้"แม่ทัพหลงเยี่ยนคว้ามือไป๋ลี่เซียนไว้แน่น เขาดึงนางให้กระโดดลงไปซ่อนตัวหลังโขดหิน ชายหนุ่มกอดเธอเอาไว้แน่นจนร่างกายบอบบางนั้นแทบจมหายไปกับแผงอก กลิ่นเหงื่อผสมกลิ่นหอมของเสื้อผ้าและกลิ่นกายของเขากำลังลอยแตะจมูกของเธอจนมัวเมา ในขณะที่กำลังเคลิบเคลิ้มเธอต้องได้สติเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของศัตรูดังเข้ามาใกล้"ข้าเห็นว่าเห็นพวกมันหนีมาทางนี้ไม่ผิดแน่!""แยกกันค้นหา! มันต้องอยู่แถวนี้แน่!"เงาของเหล่าทหารเคลื่อนผ่านด้านบนโขดหินไปลิบ ๆ เธอที่ซุกตัวแนบชิดกับหลงเยี่ยนค่อย ๆ เบี่ยงหน้าออกมาจากแผงอกของเขาเผื่อมองไปทางทหารกลุ่มนั้น พวกเขาอยู่ให้เงียบและนิ่งที่สุดรอคอยให้ศัตรูผ่านไปให้ไกลกว่านี้ ยังไม่ทันที่ทั้งสองจะได้หายใจคล่อง พลันมีเสียงกิ่งไม้ดังกรอบแกรบจากอีกฝั่งที่ไกลออกไป ทำให้ทหารของศัตรูหันขวับไปมองโดยพร้อมเพรียงกัน"เสียงอะไร! ไปดู!"พวกมันเปลี่ยนทิศทางเพื่อรีบเร่งฝีเท้
ตอนที่ 23ลำบากเจ้าแล้ว"อะ.. ซือซือ ข้า.. ข้าหายใจไม่ออก"ไป๋ลี่เซียนมองไปที่หน้าประตู เห็นเงาดำวิ่งออกไปทันทีที่เธอโอดครวญ"เจ้านี่ช่าง""สามี.. ท่านก็แสดงให้เนียนเสียหน่อยนะเจ้าคะ""รบกวนฮูหยินโปรดชี้แนะ""ดูจากการแสดงของท่านแล้ว อืม.. ท่านนอนฟุบกับโต๊ะไปเสียเถอะ"ผ่านไปไม่นานได้มีเสียงฝีเท้าเดินมาใกล้ก่อนที่ประตูจะเปิดออก เผยให้เห็นเงาของแม่ทัพที่ยืนอยู่พร้อมรอยยิ้มเหยียดหยันเมื่อเห็นสภาพของทั้งคู่"ขออภัยที่ต้องมาเยี่ยมกลางดึก แต่ข้าเพียงอยากรู้ว่ารสชาติอาหารของข้าเป็นยังไงบ้าง"หลงเยี่ยนหลับตานอนนิ่งฟุบอยู่ตรงนั้น ส่วนลี่เซียนทำทีเป็นร่างกายอ่อนแรงมือกำอกเสื้อแน่นเหมือนกำลังทรมานจากพิษ แม่ทัพศัตรูหัวเราะสะใจ"ดูเหมือนว่าข้าจะได้คำตอบที่ต้องการเสียแล้ว""ข้าไม่เข้าใจ.. เหตุใดท่านต้องทำ ชะ.. เช่นนี้""เดี๋ยวแม่นางก็จะเข้าใจ"เขาพูดจบได้หันไปสั่งทหารที่เดินตามเข้ามาอีกสองคน "พาตัวแม่ทัพหลงเยี่ยนไปขังคุกใต้ดิน และนำตัวสตรีผู้นี้ไปให้พวกมันเล่นสนุก!"ทันใดนั้นเองที่เธอเข้าใจว่าทั้งหมดนี้เป็นกับดักที่พวกมันวางไว้อยู่แล้ว เขารับรู้ว่าทั้งสองเป็นใคร'ฉลาดกว่าที่คิดแฮะ'ลี่เซียนที่ควรจะ
แม่ทัพศัตรูจ้องมองนางด้วยสายตาคมกริบ เขาปรายตามองของในกล่องก่อนจะเลื่อนสายตามามองเธออีกครั้ง"ข้าสัมผัสได้ว่าเจ้ามีบางอย่างแอบแฝง"ลี่เซียนสะกดอารมณ์ตื่นเต้นลงด้วยการหายใจเข้าออกลึก ๆ นางแสร้งหัวเราะเบา ๆ พลางใช้ปลายนิ้วเขี่ยปอยผมทัดหูด้วยท่าทางอ่อยเหยื่อ"ท่านแม่ทัพกล่าวเกินไปแล้ว ข้ามีแต่ความจริงใจหรือต้องให้ข้าพิสูจน์"แม่ทัพฝ่ายศัตรูหรี่ตาลงอย่างจับผิด เขากำลังพิจารณาว่านางเป็นใครกันแน่ แต่ในขณะเดียวกันก็ถูกเสน่ห์ของนางดึงดูดโดยไม่รู้ตัว"เจ้ากล้าพิสูจน์งั้นหรือ.. ด้วยสิ่งใดกัน"ลี่เซียนหันไปมองที่จอกสุราบนโต๊ะ สองเท้าเดินเข้าไปหยิบจอกสุราขึ้นมาแล้วเทเหล้าลงไปครึ่งจอกก่อนจะยื่นให้เขา"ข้าขอดื่มกับท่าน.. ถือเป็นการแสดงไมตรี"ชายกลางคนมองนางครู่หนึ่ง ก่อนจะรับจอกมาดื่มทันทีโดยไม่ระแวงอะไร ไป๋ลี่เซียนยิ้มมุมปากอย่างชอบใจ ถึงแม้ว่าจะดูไร้สาระแต่หากทำให้คนผู้นี้ไว้ใจได้จะเป็นการดีกว่าที่เขาเอาแต่จับผิด"รายงาน! พบชายต้องสงสัยวนเวียนอยู่หน้าคฤหาสน์ขอรับท่านแม่ทัพ"เสียงทหารวิ่งเข้ามารายงานทำให้แม่ทัพศัตรูชะงักไปครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะหันไปออกคำสั่ง"จับตัวมันมา!"ในเวลาเดียวกันนั้นหลงเยี่
ตอนที่ 22ผัวเมียการละครลี่เซียนเอ่ยกับเขาแบบกลั้นยิ้ม พวกเขาจะสามารถแฝงตัวเข้าไปในเมืองของศัตรูได้โดยไม่มีปัญหาหรือไม่ ขึ้นอยู่กับโชคของพวกเขาแล้ว"ไปได้"หลังจากผ่านประตูเมืองมาได้ ทั้งสองจึงพากันเดินไปตามถนนแคบ ๆ ที่เต็มไปด้วยผู้คน กลิ่นหอมของอาหารจากร้านค้าริมทางลอยมากระทบจมูก ไป๋ลี่เซียนหันไปมองตามกลิ่นที่หอมโหยหวนก่อนจะเดินตามกลิ่นนั้นไปช้า ๆ มาหยุดอยู่หน้าร้านบะหมี่ร้านหนึ่ง ยืนอยู่ครู่ใหญ่สายตาจ้องมองไปที่ลูกค้าที่นั่งทานบะหมี่ในร้านจนดวงตาเป็นประกาย"เจ้าหิวงั้นหรือ งั้นไปหาอะไรกินก่อน"พระชายาไม่ตอบอะไรเธอทำเพียงใช้มือตบไปที่มือของเขารัว ๆ หลายที เพียงไม่นานก็มีชายชราเจ้าของร้านเดินมาที่ทั้งสองด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม"แม่นาง พ่อหนุ่ม นั่งก่อน ๆ""เถ้าแก่.. คือว่าข้ากับสามี.. เอ่อ.. ไม่มีเงินเจ้าค่ะ""เป็นคนต่างถิ่นงั้นหรือ ไม่เป็นไรหากเจ้าหิวก็มากินที่นี่ได้ตลอดข้าไม่ถือสา นั่งก่อน ๆ"เมื่อได้ยินดังนั้นเธอจึงรีบดึงมือแม่ทัพตรงไปนั่งยังโต๊ะที่ว่างทันที เพียงไม่กี่อึดใจก็มีบะหมี่มาวางตรงหน้าสองถ้วย"กินให้อิ่มท้องก่อน""ขอบคุณเถ้าแก่""ขอบคุณเถ้าแก่"หลังจากที่ทั้งสองจัดการกับเจ
ตอนที่ 21.2 มีใบรับรองหรือไม่ทหารนายหนึ่งเอ่ยถามหลังจากที่นางเงียบเสียงไปครู่หนึ่ง"เพราะข้าเชื่อว่าแม่ทัพคงไม่ปล่อยให้ข้าไปคนเดียว เช่นนั้นความปลอดภัยเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์หายห่วง""อะไรเซ็น ๆ นะขอรับ"หานเจี้ยนหันมาถามพระชายาด้วยใบหน้าที่สงสัยจริง ๆ แต่ยังไม่ทันที่นางจะได้เอ่ยอธิบายก็เป็นแม่ทัพหลงเยี่ยนที่เอ่ยขัดจังหวะขึ้นมาเสียก่อน"ดี! ข้าจะไปกับพระชายา เพียงแต่ข้าอาจจะต้องปกปิดใบหน้าอยู่บ้าง""ไม่ได้นะขอรับ"รองแม่ทัพอีกคนที่เดินเข้ามาใหม่เอ่ยขัดขึ้นทันที ใบหน้าของเขาแสดงออกว่าไม่เห็นด้วยเป้นอย่างมาก"หากแม่ทัพหรือพระชายาเกิดเป็นอะไรไป แล้วกองทัพจะเป็นอย่างไร""แล้วถ้าส่งคนอื่นไปแล้วล้มเหลวเล่า"ลี่เซียนถามเสียงเรียบพลางจ้องอีกฝ่ายจนเขาเงียบไป"ท่านไม่สนความเป็นความตายของคนอื่นงั้นหรือ""แต่ว่า..""ข้าเคยดูแผนที่การเดินทางไปแคว้นซีเหลียงมาก่อน ย่อมรู้จักวิธีปลอมตัวและแฝงตัวเข้าไป และอย่าลืมว่าข้ามีฝีมือในการต่อสู้ หากเกิดอะไรขึ้นข้าสามารถปกป้องตนเองได้""เรื่องนี้ข้าเห็นด้วยกับพระชายา พวกเราเข้าไปเองย่อมมั่นใจได้ว่าข่าวที่ได้มาจะเป็นความจริง"หลังจากที่แม่ทัพเอ่ยปากหนักแน่น พวกเขา
ตอนที่ 21มีใบรับรองหรือไม่เสียงประกาศดังขึ้นจากบนกำแพงเมือง ทหารที่ประจำการต่างขยับตัวอย่างช่ำชองแสดงให้เห็นว่าพวกเขานั้นมีความหวัง ประตูเมืองถูกเปิดออกอย่างรวดเร็ว หลงเยี่ยนขี่ม้านำทัพเข้าไปก่อนตามด้วยลี่เซียนที่อยู่ในชุดเกราะสตรีสีดำขลับเต็มยศ ดวงตากลมของนางกวาดมองไปรอบ ๆ สังเกตถึงความเสียหายและความเหนื่อยล้าของทหาร มองไปอีกโซนก็เห็นทหารที่ได้รับบาดเจ็บนอนเรียงรายให้หมอสนามใส่ยา ช่างเป็นภาพที่น่าสลดยิ่งนัก"คารวะท่านแม่ทัพใหญ่ขอรับ!"แม่ทัพที่ประจำการเอ่ยทักทาย ใบหน้าของเขาดูซูบเซียว ดวงตาดำคล้ำ บ่งบอกว่าในช่วงหลายวันมานี้เคร่งเครียดอยู่มาก"รายงานสถานการณ์เถอะ"หลงเยี่ยนออกคำสั่งเสียงเย็นขณะที่ก้าวลงจากหลังม้า แม่ทัพคนเดิมรีบเดินเข้ามาก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงกังวล"ศัตรูปิดล้อมเราอยู่หลายวันแล้ว ทหารบาดเจ็บจำนวนมากและเสบียงเริ่มร่อยหรอ หากแม่ทัพมาถึงช้ากว่านี้เพียงวันเดียว พวกเราคงต้านไม่ไหวขอรับ"ไป๋ลี่เซียนที่ยืนฟังอยู่ขมวดคิ้วเล็กน้อย นางเหลือบมองไปทางหลงเยี่ยนที่ยังคงนิ่งเงียบ ดวงตาคมกริบของเขากวาดมองทุกอย่างก่อนจะเอ่ยเรียบ ๆ"พาพวกข้าไปยังจวนบัญชาการ ข้าต้องการดูแผนที่ยุทธศาส